ไม่ชัดเจน (6)
1150 คำ
"เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่คอนโด" ฉันนั่งเหม่อเพราะในหัวตอนนี้ฉันคิดถึงแต่การกระทำของเขา ทั้งคำพูดของเขา ทั้งการกระทำของเขา ทำไมเขาต้องทำเหมือนฉันพิเศษด้วยนะ เขาชอบฉันอย่างนั้นหรอ
"อันดามัน"
"......"
"อันดามัน! อันดามัน!!!" ฉันสะดุ้งอย่างแรงก่อนที่จะหันไปมองคนข้างๆที่กำลังกอดอกมองมามองที่ฉันด้วยสายตาดุๆ ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนที่จะเอาหัวพิงกระจกรถ
"พี่จะตะโกนทำไม"
"ฉันควรถามเธอมากกว่า นั่งเหม่ออะไร เรียกตั้งนานแล้ว" ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะภาพที่ปืนจ่อหัวฉันยังติดอยู่ในหัวไม่หายเลย ทำไมฉันมันถึงบ้าบิ่นขนาดนี้ก็ไม่รู้
"เป็นอะไรกลัวหรือไง" จะมีสักครั้งมั้ยที่เขาจะรู้ไม่ทันฉัน
"เออนี่! พี่รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นั้น" ฉันเลือกที่เลี่ยงตอบคำถามเขา แล้วก็เอ่ยถามสิ่งที่สงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้ เขารู้ได้ยังไงว่า ฉันอยู่ตรงนั้น หรือเขาจับสังเกตได้ตอนที่หันมาสบตากับฉัน เลยตามมาอย่างนั้นหรอ แล้วทำไมถึงรู้ว่าต้องพาลูกน้องมาเยอะขนาดนั้น
"เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน ต่อไปนี้อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นอีก หนี้ใครก็ให้คนนั้นจัดการสิ"
"คนที่เป็นหนี้หนีไปแล้ว หนีไปแบบที่ไม่มีวันกลับมาได้ด้วย...." ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาสองคนที่ขี้ขลาดหนีตายไปจากฉัน ชีวิตฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้
"ส่วนหนี้พี่เดี๋ยวฉันหามาคืนก็แล้วกัน ไม่ต้องไปส่งหรอก ฉันกลับเอง" ฉันพูดขึ้นรัวๆ ก่อนที่จะเอือมมือไปเปิดประตู แต่ทว่ากลับโดนรั้งข้อมือไว้ซะก่อน
"มาอยู่กับฉันเพื่อเป็นการใช้หนี้ได้มั้ย" ฉันมองเข้าไปในนัยต์ตาของเขาที่มีแต่ความว่างเปล่า ทำไมเขาได้ถึง....
"พี่ชอบฉันหรือไง" ฉันตัดสินใจถามออกไป แต่เขากลับตอบออกมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาและเรียบเฉย
"เปล่า ฉันไม่ได้คิดจะมีความรักกับใคร" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนที่จะดึงข้อมือกลับแต่เขากลับขับไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม เขานี้ยังไงไม่ชัดเจนเอาซะเลย!
"......"
"แต่อยู่ด้วยกันก็ดีกว่าอยู่คนเดียว ถูกมั้ย" เขากระตุกยิ้มมุมปากก่อนที่ยื่นมือมาเกลี่ยผมที่หน้าของฉันท่าทางที่อ่อนโยนแบบนั้นของผู้ชายแบบเขามันช่างอันตรายซะจริงๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่ควร ทั้งที่รู้ว่ามันเสี่ยงต่อความรู้สึกแค่ไหน แต่ทำไมฉันกลับได้หลงใหลในคำพูดของเขาขนาดนี้กันนะ
"ก็คงใช่ล่ะมั้ง...อื้อออ!" ทันทีที่สิ้นเสียงของฉัน เขาก็รั้งท้ายทอยของฉันเข้าไปพร้อมกับประกบริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเลือกถูกมั้ย....แต่มันก็ถูกอย่างที่เขาบอก อยู่ด้วยกันอาจจะดีกว่าอยู่คนเดียวก็ได้ แม้จะต้องแลกมากับความเจ็บปวดก็ตาม...
"อื้มมมมม!" สองริมฝีปากที่แลกเปลี่ยนความหวานกันอย่างดูดดื่ม ฉันยอมรับว่า เขาเก่งจริงๆในเรื่องพวกนี้ ทำให้ฉันที่ไม่เคยเรื่องพวกนี้ถึงกับต้องคลอยตามอย่างปฏิเสธไม่ได้
"อื้อออ!....พะ..." พอฉันเริ่มรู้สึกว่า การช่วงชิงอากาศหายใจมันเริ่มนานเกินไปจนฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว ก็เลยผลักที่หน้าอกของเขาเบาๆ
"อีกนิดสิ อันดามันของพี่ทนไหวอยู่แล้ว ใช่มั้ยครับ" เขาผลักจูบออกก่อนที่จะกระซิบข้างหูของฉันด้วยน้ำเสียงกระเส่า ตอนนี้เหมือนฉันหลุดเขาไปในภวังค์ที่เขาสร้างขึ้น มันทำให้สมองของฉันขาวโล่งว่างเปล่า
"......" หงึก! หงึก! อยู่ๆ ฉันก็พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่จะเขากระตุกยิ้มมุมปากและเริ่มบทจูบแสนเร้าร้อนอีกครั้ง
.
.
.
ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด!
"พี่จะพาฉันมาคอนโดพี่ทำไม ทำไมไม่ไปส่งฉันล่ะ" ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เขาลากฉันขึ้นมาบนห้อง ทั้งที่ตัวเองเป็นคนบอกเองว่าจะไปส่งฉัน
"หิว ทำกับข้าวให้กินหน่อยสิ"
"ทำไมไม่ซื้อกินล่ะ" ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ฉันก็เดินไปตรงเคาท์เตอร์ที่เป็นครัวเพื่อที่จะดูว่า สามารถทำอะไรให้เขากินได้บ้าง แต่คนตัวโตกลับไม่ตอบคำตอบฉันเฉยๆ เขาเดินมานั่งเอามือเท้าคางอย่างน่ารัก
"ก็มีคนทำให้กินอยู่ตรงนี้ จะไปให้คนอื่นทำให้กินทำไม"
"พี่นี่ปากหวานแบบนี้กับทุกคนเลยหรือไง" ฉันพูดโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าเขา เพราะเหมือนตอนนี้เขากำลังมีอิทธิพลกับหัวใจฉันจริงๆ
"ก็ไม่รู้สิ" เขาไหวไหล่ตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ฉันบอกแล้วว่า เขามันอันตราย
"พี่พาสาวว่า ที่ห้องบ่อยมั้ย"
"อยากรู้หรอ ก็....เก็บของมาเฝ้าที่ห้องสิ จะได้รู้ว่า พามาบ่อยมั้ย" เขาเงยหน้าขึ้นอย่างโทรศัพท์ ก่อนที่จะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วก็ตอบด้วยประโยคเจ้าเล่ห์ออกมา
" *O* " ฉันก้มหน้าทำกับข้าวต่อ โดยที่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ทำไมเขาถึงได้เจ้าเล่ห์ขนาดนี้กันนะ
"หื้ม? มาป่ะ"
"ไหนบอกไม่ชอบฉันไง จะชวนฉันมาอยู่ด้วยเพื่อ?" ฉันย้อนคำพูดของเขา
"แค่ด้วยกัน จำเป็นต้องชอบด้วยหรอ" แต่คำตอบของเขานั้นทำให้ฉันต้องถึงเจ็บจึ้ง! เขาทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยหรือไง เขาคิดจะชวนใครมาอยู่ด้วยก็ได้ โดยที่เขาไม่ได้คิดอะไรกับคนนั้นนี่นะ
"นั้นสิ"
"ก็แค่มาอยู่ด้วย แต่ไม่ผูกมัด ไม่ได้หรอ" ใครเขาทำแบบนั้นกัน บ้าหรือไง
"คงได้มั้ง ก็ไม่ได้มีใจอยู่แล้วคงไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอก" ฉันตอบส่งๆออกไป ถ้าเขาไม่โง่หรือหน้ามึนจนมากเกินไป ก็คงรู้ว่าฉันประชด!
"นั้นเธอก็กลับไปเก็บผ้ามาสิ ป่ะ!" นี่เขา!!! ฉันเงยหน้าพร้อมกับถลึงตาใส่เขา แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร เดินมาปิดแก๊สที่ฉันกำลังทำอาหารอยู่แล้วก็หยิบกุญแจเดินออกไปเลย ฉันยังไม่ทันจะได้อ้าปากด่าเขา
"ตาบ้านี่! ชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เรื่อยเลยหรือไง" และสุดท้ายฉันก็ต้องจำใจเดินตามเขาออกไป
- ผู้เขียน
