ตอนที่ : 4 ถูกซุกซ่อน
1786 คำ
2
ถูกซุกซ่อน
ประชาสัมพันธ์สาวแสนสวย เร่งซอยฝีเท้าเข้าไปประจำตำแหน่งของตนเอง วันนี้ดาลินดูเร่งรีบไม่มีแม้กระทั่งเวลาจะแต่งหน้า ต้องเข้ามานั่งหลบมุมปัดแก้มต่อ ก่อนเวลาเริ่มงานเพียงแค่ห้านาที
"ดาดูผิดปกตินะวันนี้รีบๆ รนๆ ยังไงชอบกล" เพื่อนร่วมงานชะโงกหน้าเข้ามาทักด้วยความสงสัย
"ไม่มีอะไรหรอกแก้ว ขอเวลาแป๊บนะจะเสร็จแล้ว"
"ดา! ท่านรองประธานมารีบลุกขึ้นยืนเร็วเข้า"
"ไม่เป็นไรจะเสร็จแล้ว"
"เดี๋ยวตกงานนะดา" คนเป็นเพื่อนสะกิดไหล่แรงๆ เมื่อท่านรองประธานกรรมการบริษัทกำลังเดินเข้าประตูมา ทว่าหญิงสาวอีกคนกลับอมยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ยกมือไหว้ท่านรองประธานเหมือนเช่นทุกเช้า เพียงแต่วันนี้ท่านรองของทุกคน ดูจะตกใจเล็กน้อยกับแก้มที่ถูกแต้มด้วยสี เพียงข้างเดียวของดาลิน ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินผ่านไปเหมือนไม่ได้สนใจประชาสัมพันธ์สาวสวยทั้งสองคน
"เฮ้อ เกือบไปแล้วไหมล่ะดา ตายแล้ว! นี่เธอปัดแก้มข้างเดียวเหรอดา มิน่าล่ะท่านรองทำหน้าแปลกๆ เมื่อกี้ จะถูกเรียกเตือนไหมเนี่ยงานนี้" แก้วกัลยาตีโพยตีพายไปยกใหญ่ เพราะหน้าที่ของประชาสัมพันธ์คือหน้าตาของบริษัท การแต่งตัวต้องถูกระเบียบ หน้าตาก็ต้องแต่งแต้มให้สวยงาม
"ไม่เป็นไรหรอกแก้ว ท่านรองใจดีไม่ว่าไรหรอก"
"ทำเป็นรู้ดีแก้วไม่เคยเห็นดาคุยกับท่านรองสักคำ แล้วรู้ได้ไงว่าท่านใจดี คิดไปเองหรือเปล่า"
"ไม่เคยได้ยินเหรอแก้ว คนหล่อมักใจดี"
"โหย คิดได้นะดาแล้วแก้มนั่นเมื่อไหร่จะปัดให้มันเท่ากัน หรือจะแดงข้างเดียวก็ได้นะ จะได้บอกคนอื่นว่าเป็นเทรนด์ใหม่ของประชาสัมพันธ์สาวสวยของบริษัท" แก้วกัลยาค้อนตาคว่ำใส่ ดาลินจึงหยิบบลัชออนออกมาปัดแก้มอีกข้าง
"ย่ะเสร็จแล้วนี่" เรียบร้อยแล้วก็เก็บกระเป๋าเครื่องสำอางลงในกระเป๋าสะพาย แล้วนั่งประจำตำแหน่งของตนเอง
ยามมีรักทุกสิ่งรอบตัวมักจะสดใสเสมอ ความรักมันทำให้ดาลินตาบอดมานานถึงสามปีเต็ม จนวันหนึ่งหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความไร้ตัวตนของเธอเอง และในไม่ช้าทุกเรื่องราวก็กำลังจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม
หลังเลิกงานหญิงสาวเดินไปรอเขาบนถนนที่ห่างจากบริษัทไปหนึ่งป้ายรถเมล์ ความจริงแล้วพิธานต้องการให้เธอรอที่ลานจอดรถ แต่ดูเหมือนจะไม่ปลอดสายตาผู้คนสักเท่าไหร่นัก หญิงสาวจึงยอมที่จะเดินไกลขึ้นอีกหน่อยในการรอเขา
"ผมไม่ชอบเลยนะดาที่คุณต้องมายืนรอผมไกลขนาดนี้" ทันทีที่ก้าวขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับ ชายหนุ่มก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ
"ก็ทำไงได้คะ เพื่อชื่อเสียงของท่านรองเองนี่คะ" ดาลินห่วงเขามากกว่าตนเองเสียอีก
"ผมไม่สนหรอกใครจะเห็น ในเมื่อเราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" เขาบอกเหมือนไม่แคร์ ดาลินถึงกับถอนหายใจส่ายหน้าน้อยๆ
"แต่ดาสนนี่คะ" เขาจะสนอะไร เขามีแต่ได้กับได้ ผิดกับเธอหากมีเพื่อนร่วมงานรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงฉบับลับ ของท่านรองประธานกรรมการบริษัท มีหวังจะถูกสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเป็นแน่
"ว่าแต่วันนี้ดาอยากไปไหนครับ" พิธานหันมาเปลี่ยนเรื่องคุยจนเธอแทบจะปรับสีหน้าตามไม่ถูก
"ก็ไหนคุณพีทว่าอยากจะไปกินข้าวไม่ใช่เหรอคะ"
"ก็ใช่ งั้นไปเดินห้างดีไหมกินข้าวในห้างดูบ้าง จะได้หาดูเสื้อผ้าใหม่ให้ดาด้วยยังไงล่ะ" คนพูดยิ้มพร้อมกับมองชุดทำงานของดาลินซึ่งไม่ได้แตกต่างจากวันก่อนๆ สักเท่าไหร่
"เสื้อผ้าดามีเยอะแยะ คุณพีทไม่ต้องซื้อให้ใหม่หรอกค่ะ"
"จะสามเดือนแล้วนะ ผมยังไม่ได้ให้อะไรดาบ้างเลย"
"คุณพีทให้เงินเดือนดาทุกเดือนอยู่แล้วนี่คะ ความจริงแล้วไม่ต้องซื้ออะไรให้ดาอีกก็ได้" พูดแล้วหยุดนิ่งเหมือนหัวใจเต้นสั่นๆ แบบพิกล
"มักน้อยจังเลยนะ แปลกคน" ดาลินหันไปยิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองนอกรถก็พบชายหญิงคู่หนึ่ง นั่งซ้อนจักรยานยนต์จอดติดไฟแดงอยู่ด้านข้าง มือของหญิงสาวโอบรอบเอวของคนขับเอาไว้ ขณะที่มือของฝ่ายชายก็วางประกบบนหลังมือ มีตบเบาๆ เหมือนหยอกล้อกัน เพียงเท่านั้นผู้หญิงก็ยิ้มออกในทันที ความรัก คนรัก และการเปิดเผย นั่นคือสิ่งที่เธอไม่มี หญิงสาวนั่งเงียบไปจนถึงลานจอดรถของห้างสรรพสินค้า
พิธานกุมมือดาลินเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า ชวนดูหนังฟังเพลงตามประสาที่คนรักพึงกระทำกัน เพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ในความเป็นจริง และชายหนุ่มก็ทำในเรื่องที่เธอไม่ชอบเป็นที่สุด เขาพาเธอเดินเข้าร้านเพชรชื่อดัง ไม่ช้าเครื่องเพชรมากมายหลายชิ้นก็ถูกนำมาเรียงรายอยู่ตรงหน้า
"ดาครับ ชอบอันไหนเลือกได้เลย" คำพูดแบบนี้เธอก็เกลียดเป็นที่สุด แต่ก็ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ไม่เอ่ยออกมาให้เขาได้ยินเด็ดขาด
"แล้วแต่คุณพีทค่ะ" คำตอบมาพร้อมกับรอยยิ้มฝืนๆ
"ทุกทีเลยนะดา ทำไมผมต้องเป็นคนเลือกด้วย คุณครับช่วยเลือกให้หน่อยสิครับว่าอันไหนสวยและเหมาะกับคุณผู้หญิงคนนี้มากที่สุด" เมื่อดาลินไม่ยอมเลือก พิธานก็หันไปขอความช่วยเหลือจากคนขายแทน
"ได้ค่ะคุณผู้ชาย แหวนหรือว่าต่างหูสร้อยคอดีคะ" คนขายตอบรับอย่างเต็มใจ พร้อมกับชี้ให้ดูเครื่องประดับหลากหลายประเภทในตู้กระจก
"เอากำไลก็ได้ครับ ที่ว่ามาผมซื้อหมดแล้ว"
"งั้นก็วงนี้นะคะ มาใหม่ล่าสุด ดีไซน์เก๋มากค่ะ เหมาะกับคุณผู้หญิงเป็นที่สุด" คนขายหยิบกำไลที่มีราคาค่อนข้างแพงกว่าอันอื่นขึ้นมาให้
"ไม่เอาค่ะ" ดาลินรีบแย้ง คนขายถึงกับยิ้มแห้งๆ ออกมาด้วยความผิดหวัง
"ดาเอาวงนี้ดีกว่า" หญิงสาวเลือกที่จะหยิบวงที่เล็กที่สุดขึ้นมาแทน
"ชอบเหรอครับดา"
"ค่ะชอบมาก" 'เพราะว่ามันไม่แพงนี่แหละ' ดาลินลอบมองหน้าคนขาย ก็พบว่าพวกเขาแสดงความเสียดายเล็กน้อยที่พลาดโอกาสขายกำไลเพชรวงใหญ่
"งั้นเอาวงนี้นะครับแฟนผมชอบ" พิธานพูดเพราะไม่รู้จะเรียกดาลินว่าอย่างไร แต่คนฟังหัวใจเต้นแรงอย่างคนดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน
"สวมเลยนะครับดา" ชายหนุ่มบรรจงสวมกำไลวงเล็กบนข้อมือของหญิงสาว พร้อมกับหอมแก้มเบาๆ ตามอีกด้วย คนขายสองคนถึงกับอายม้วนแทนดาลิน อีกทั้งอิจฉาลูกค้าคนสวยอยู่ไม่น้อย ที่ได้คนรักหน้าตาดีอย่างพิธาน
"ขอบคุณค่ะคุณพีท" ดาลินเองก็เกิดความกระดากอายขึ้นมาเหมือนกัน ไม่บ่อยครั้งนักที่พิธานกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น แตะท่อนแขนของเขาเบาๆ ให้รีบออกจากร้านไป
พิธานกุมมือหญิงสาวเดินออกจากร้านเพชรไป เป้าหมายต่อไปก็คือร้านอาหารในห้างสรรพสินค้า ก่อนจะแวะซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ดาลิน แต่ทุกอย่างก็พลันต้องหยุดลง เมื่อพิธานมองเห็นมารดากับพี่ชายอยู่ตรงห้องเสื้อแห่งหนึ่ง
"ดาคุณกลับไปก่อนได้ไหม" พิธานกระซิบเบาๆ กับหญิงสาวด้านข้าง
"ทำไมล่ะคะคุณพีท เรายังไม่ได้ไปหาอะไรกินกันเลยนะคะ นี่ดาเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน" คนพูดลูบท้องไปพลาง ๆ
"ผมเห็นแม่กับพี่เพชรในห้องเสื้อ" เขาบุ้ยหน้าให้หญิงสาวมองตาม ดาลินมองตามเขาไปแล้วก็ต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างน้อยใจ แล้วดึงมือตัวเองออกจากมือใหญ่อย่างรวดเร็ว
"ดา" พิธานเรียกชื่อหญิงสาวอย่างตกใจ เพราะเมื่อครู่นี้ดาลินเหมือนอยากจะกระชากมือเขาออกเสียอย่างนั้น
"คุณพีทไปหาพวกท่านเถอะค่ะ เดี๋ยวดาจะเดินดูของเล่นอยู่แถวๆ นี้ก่อน" แต่หญิงสาวก็พูดทั้งรอยยิ้มออกมาให้เขาได้คลายความกังวลใจลง
"ถ้าคุณยังไม่กลับคอนโดฯ งั้นก็รอผมนะ เสร็จจากทางนี้เมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะไปหา" ความจริงจะหลบก็ได้ แต่พิธานไม่อยากเสี่ยงเท่านั้นเอง เขาไม่อยากมานั่งตอบคำถามของมารดากับพี่ชายเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างตนกับดาลิน แน่นอนว่าทั้งสองคนย่อมไม่เห็นด้วยในเรื่องนี้ สมภารที่ถูกสอนมาตลอดว่าห้ามกินไก่วัดเพราะจะทำให้เสียการปกครอง แต่แล้วเขาก็แหกคำสอนเหล่านั้นจนขาดกระจุยตั้งแต่วันที่ได้สบสายตากับดาลิน
"ไม่ต้องหรอกค่ะคุณพีท เดินเล่นแป๊บเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว เอาไว้เจอกันที่คอนโดฯ นะคะ"
"งั้นก็ได้ครับ" พิธานแตะปลายนิ้วบนพวงแก้มของหญิงสาวเป็นการขอโทษ ดาลินหลับตาลงพร้อมรอยยิ้มเธอไม่เคยโกรธเขาหรอก แต่ครั้งนี้เธอแค่น้อยใจเท่านั้นเอง
"ดาไปก่อนนะคะ" หญิงสาวฝืนยิ้มแห้งๆ ให้เขาแล้วหมุนตัวเดินจากไป
ความรู้สึกที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ไม่อาจเปิดเผยได้ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ดาลินเกิดความเศร้าในความสัมพันธ์แบบนี้ หญิงสาวเดินจากมาด้วยน้ำตาอาบสองแก้ม จนต้องเลี้ยวเข้าห้องน้ำเพื่อทำใจอยู่ในนั้นนานสองนาน
กำไลวงน้อยบนข้อมือเหมือนกับของกำนัลที่จองจำเธอไว้กับเขา ไม่มีคุณค่าหรือความหมายใดๆ ทั้งนั้นสำหรับพิธาน เป็นเพียงแค่สิ่งตอบแทนการปรนนิบัติของเธอเท่านั้นเอง ดาลินก้มลงจูบกำไลทั้งน้ำตา แม้แต่มารดากับพี่ชายของเขาเธอก็ไม่มีสิทธิ์จะได้รับการแนะนำให้รู้จัก ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้หญิงสาวปล่อยเสียงร้องไห้โฮอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง จึงได้ออกมาจัดการกับหน้าตาของตัวเองก่อนเดินทางกลับ
- ผู้เขียน
