แสนชัง

แสนชัง - 04 - ตัวปัญหา

- ภายในรถยนต์ของปกป้อง –

ภายในรถยนต์คันหรูหญิงสาวนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างตรงที่นั่งฝั่งข้างคนขับ โดยที่ชายหนุ่มก็ขับรถอย่างช้าๆ อยู่บนท้องถนนในยามค่ำคืน ภายในรถเงียบสนิท แต่คนตัวสูงกลับลอบมองเธออยู่ตลอดเวลา

เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทั้งๆ ที่เกลียดแสนเกลียดแต่กลับเอาแต่ลอบมองเธออยู่แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ปกป้องเปิดเพลงคลอเบาๆ เพื่อไม่ให้ในรถเงียบจนเกินไปปากหนาทำท่าจะขยับปากพูดเมื่อเห็นรอยแดงช้ำที่ต้นแขนของเธอ

เจ็บซะบ้างก็ดี จะได้รู้ว่าตอนที่เขาเจ็บมันรู้สึกยังไง ...

ติ๊ง~

Line

พนา : นอนรึยังครับ

มัส : ยังค่ะ มัสกำลังกลับบ้าน

พนา : กลับบ้าน น้องมัสไปไหนมาครับ

มุมปากบางยกยิ้มเมื่อเห็นข้อความของพนาที่ส่งมา นอกจากเพื่อนแล้วก็คงมีพนาที่ดีกับเธอ หลังจากที่เขาช่วยเธอในครั้งนั้น เขาดูแลเธออย่างดี และติดต่อกับเธออยู่แทบจะตลอดมันทำให้เธอไม่หมกมุ่นอยู่กับคนใจร้ายมากจนเกินไป

มัส : ไปเที่ยวค่ะ

พนา : ไม่กลัวอันตรายเหรอ ครั้งหน้าบอกพี่สิ พี่ไปเป็นเพื่อน

มัส : รับทราบค่าา >_'คนพูดไม่เคยจำ คนฟังไม่เคยลืม'

"ฉันถาม ก็ตอบ ปากอมอะไรอยู่ทำไมไม่พูด"

"พูดไปพี่ป้องก็ไม่รู้จักหรอกค่ะ อีกอย่างนี่มันเรื่องส่วนตัวของมัสค่ะ"

"เธอ!"

เอี๊ยดดดดดดด!

ปกป้องหักพวงมาลัยจอดรถเข้าข้างทางเขาไม่ลืมเปิดไฟฉุกเฉินเอาไว้เพื่อความปลอดภัยแล้วหันมามองหน้าเธอตรงๆ มือหนาเลื่อนขึ้นกระชากมือเรียวเข้าหาตัวทำให้ม่านมัสลินเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

"อย่าทำตัวให้มันน่ารำคาญมากนัก มันเสื่อมเสียมาถึงฉัน"

เขาขบฟันพูดจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง ม่านมัสลินสูดลมหายใจเข้าเต็มอก ก่อนจะเอ่ยตอบเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"งั้นมัสจะไปบอกคุณลุงเอง ว่ามัสจะไม่หมั้นกับพี่ป้องแล้วค่ะ"

ดวงตาคมจ้องหน้าหญิงสาว มุมปากหนายกขึ้นอย่างยากลำบาก ภายในใจของของเขาวูบโหวง มือหนาบีบข้อมือของเธอแน่นขึ้นหมายจะให้เธอร้องออกมาเหมือนอย่างเคย แต่ไม่ ครั้งนี้ม่านมัสลินกัดฟันแน่น แววตาของเธอที่มองเขามันฉายแววเจ็บปวด เจ็บปวดจนคนที่มองยังรู้สึกได้ เขาคลายมือออก แล้วหันไปขับรถต่อโดยไม่พูดอะไรออกมา

- บ้านวัฒนะกุล –

สองเท้าเล็กเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าประตูบ้าน ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วก้าวเข้าไปในบ้าน ปกปราชญ์ผู้เป็นลุงนั่งดูฟุตบอลอยู่ที่โซฟา ส่วนป้าสร้อยม่วงนั่งอยู่ข้างๆ เมื่อป้าสร้อยม่วงเห็นเธอก็เดินตรงปรี่มาหยุดที่เธอแล้ว ...

เพี้ยะ!

"อะ!"

ใบหน้าหวานหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือ หญิงวัยกลางคนยืนร่างกายสั่น ก่อนจะก่นด่าเธอต่อหน้าลูกชาย และสามี ปกปราชญ์เดินเข้ามาห้ามไม่ทัน แม้แต่ปกป้องที่เดินตามหลังมาก็ห้ามไม่ทันเช่นกัน

"ไปทำงามหน้าอะไรไว้หะ ยัยตัวปัญหา!"

"คุณสร้อย! คุณทำอะไรของคุณ"

"คุณแม่!"

น้ำตาใสไหลกลิ้งลงแก้มนวล เธอหันมามองหน้าผู้เป็นป้าอย่างไม่เข้าใจ แต่คนที่เข้าใจกลับตกใจจนทำอะไรไม่ถูกไม่คิดว่าแม่ของเขาจะทำรุนแรงถึงเพียงนี้

ใช่ ...

ปกป้องเป็นคนไลน์มาบอกแม่ของเขาเองว่าม่านมัสลินเมาหยำเปขึ้นไปยืนเต้นอยู่บนโต๊ะ ทำให้สร้อยม่วงไม่พอใจ เพราะอนาคตม่านมัสลินต้องตบต้องแต่งกับปกป้องเธอไม่อยากให้พฤติกรรมแบบนี้เสื่อมเสียมาถึงลูกชายของเธอ

"ก็แม่นี่สิคะ เมาหยำเปขึ้นไปยืนเต้นบนโต๊ะยั่วผู้ชายทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้ว"

ปกปราชญ์เดินเข้าไปประคองหลานสาวของตัวเองเอาไว้ เขาโอบกอดเธอที่ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความเสียใจใบหน้าหวานแนบชิดกับแผงอกอุ่นของคุณลุงเพียงคนเดียวของเธอ เธอสะอึกสะอื้นร้องไห้จนแทบขาดใจ

สร้อยม่วงที่เห็นอย่างนั้นก็ชะงักมือเอาไว้ เธออาจจะใจร้อนเกินไป ที่ทำร้ายม่านมัสลินแบบนี้ แต่เธอรักลูกของเธอ เธอไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาทำให้ปกป้องเสื่อมเสีย เธอจำต้องยอมสั่งสอนม่านมัสลินแบบนี้ แม้ตอนนี้แววตาของเธอจะตกใจอยู่มาก และเริ่มสงสารม่านมัสลินจนจับใจเมื่อได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของเธอที่อู้อี้อยู่ที่แผงอกอุ่นของสามีตัวเอง

"คุณทำเกินไปแล้วนะคุณสร้อย"

"เป็นผู้หญิง ไปทำตัวไร้ยางอายแบบนั้นก็ต้องถูกสั่งสอนบ้างสิคะ คุณเอาแต่เข้าข้างเดี๋ยวได้มีหลายผัวขึ้นมาแล้วจะยุ่ง"

"มันเสื่อมเสียตรงไหน นี่มันสมัยไหนแล้วคุณ นี่มัน 2021 แล้วไม่ได้อยู่ในยุคไดโนเสาร์เต่าล้านปีที่จะต้องมานั่งเหนียมนั่งอาย"

"คุณ!"

"หยุด! ไม่ต้องพูด"

ปกป้องมองหญิงสาวที่กอดเอวหนาของผู้เป็นลุงแน่นเธอร้องไห้แทบขาดใจแม้จะพยายามเก็บเสียงเท่าไหร่แต่มันก็ยังเล็ดลอดออกมา เขาทำเกินไปสินะ เขาทำเกินไป

"หนูมัส เดี๋ยวลุงพาไปนอนนะลูก"

ม่านมัสลินพยักหน้า เธอยังตัวสั่น เดินขึ้นข้างบนไปพร้อมกับลุงปราชญ์ของเธอ โดยมีสายตาของสร้อยม่วงที่มองตามไปด้วยความรู้สึกผิด และสายตาของปกป้องที่มองตามอย่างนึกสงสาร

"คุณแม่"

"ตาป้อง แม่ไม่ได้ตั้งใจนะลูกแม่โมโหที่ยัยมัสจะทำให้ลูกเสียชื่อ"

"ไม่เป็นไรครับคุณแม่ เดี๋ยวผมจะไปพูดกับน้องเอง"

แม้จะแปลกใจอยู่บ้างเพราะปกติปกป้องจะชัดเจนมากว่าไม่ต้องการม่านมัสลิน รังเกียจ ขยะแขยง ส่วนเธอก็เป็นแม่ประเภทที่ลูกรักใครแม่ก็รักด้วย ลูกเกลียดใครแม่ก็เกลียดด้วย หากม่านมัสลินไม่ก่อนเรื่องเบญจางค์คนรักเก่าของปกป้องไว้เธอก็คงไม่ถูกปกป้องเกลียดขนาดนี้

"เจ็บใช่ไหมลูก"

ปกปราชญ์จับแก้มนวลของหลานสาว เขาเองก็สงสารเธอจนจับใจ แต่เขาก็ไม่ไว้ใจยกเธอให้ใครอื่นถ้าไม่ใช่ลูกชายของตัวเอง เพราะเขาเชื่อว่าแท้จริงแล้วปกป้องสามารถปกป้องดูแลม่านมัสลินได้ เขาเชื่ออย่างนั้น

"มัสไม่เป็นอะไรค่ะคุณลุง"

"งั้นหนูมัสอยากไปเที่ยวไหนไหมลูก เดี๋ยวลุงพาไป"

"มัสขอไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ ได้ไหมคะคุณลุง"

"เอาสิลูก ลุงอนุญาต แต่อย่าไปนานนะลุงคิดถึง"

เธอโอบกอดเอวหนาของผู้เป็นลุง กล่าวขอบคุณเขา แล้วเอนตัวลงนอนโดยที่ปกปราชญ์ก็นั่งเฝ้าหลานรักของตัวเองจนเธอผล็อยหลับไปเขาจึงปิดไฟแล้วเดินออกมาจากห้องของเธอ