แสนชัง

แสนชัง - 03 - ดื้อรั้น

ปกป้องตวาดเธอเมื่อตอนที่อุ้มเธอในท่าเจ้าสาวลงจากโต๊ะที่เธอเพิ่งขึ้นไปอวดลวดลายบนนั้น เขาก้มหน้ามองเด็กสาวที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งเดินผ่านหน้าเพื่อนๆ ของม่านมัสลินไปโดยที่เพื่อนๆ ของเธอก็ยกมือไหว้เขาตามธรรมเนียม แต่เขาไม่ได้สนใจ

"เตรียมรับศพยัยมัสเถอะ"

"ฉันก็ว่างั้น เห็นแววตาว่าที่คู่หมั้นของยัยมัสไหม เหมือนมีเปลวไฟพุ่งออกมาเลยอะ น่ากลัวชะมัด"

"นี่ แล้วตอนที่ขึ้นไปอุ้มนะ เหมือนแบบจะจับยัยมัสทุ่มเลยพื้นเลย"

มาหยา แตงไทย และพบรักต่างก็ทำคอหดเมื่อปกป้องปรายตามองพวกเธอเพียงนิดเดียวแล้วอุ้มเอามัสลินเดินออกมาจากคลับ เขาไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองมา แม้แต่สายตาของเพื่อนตัวเองเขาก็ลืมไปเสียสนิท

ทำตัวน่ารังเกียจ ...

ตุบ!

"โอ๊ยยย! มัสเจ็บนะ"

ม่านมัสลินจ้องตาเขาอย่างขุ่นเคือง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงก้มหน้าก้มตาเพราะกลัวแววตาคู่นั้นของเขา แต่ไม่เลย ตอนนี้ไม่ใช่!

"เธอกล้าตวาดฉันเหรอม่านมัสลิน!"

"ทำไมจะไม่กล้า พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับมัสนี่คะ พี่รังเกียจมัส มัสก็เกลียดพี่เหมือนกัน!"

พลั่ก!

เธอผลักแผงอกแกร่งของปกป้องให้ออกห่าง ก่อนจะเดินออกไปแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อปกป้องคว้าแขนของเธอไว้กระชากเข้าหาตัวอย่างรุนแรง

"เธอว่าไงนะ เธอพูดว่าเกลียดฉันเหรอ"

"ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะพี่ป้อง มัสไม่อยากได้พี่เป็นผัวแล้ว!"

"ม่านมัสลิน!"

ปกป้องขบฟันแน่น เขากระชากแขนเธอเข้าหาตัวแล้วบีบแขนเล็กเอาไว้ด้วยความโมโหจนแขนขาวของเธอเกิดรอยแดง ทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ภายในใจของปกป้องกำลังรุ่มร้อนเหมือนมีคนมาก่อกองไฟให้ลุกโชน เขาดึงแขนเธอเข้าหาตัวเองแววตาของเขาคาดโทษคนตัวเล็ก เธอไม่เคยเป็นแบบนี้กับเขาเลย ไม่เคยเลย แล้วนี่อะไร

'มัสรักพี่ป้อง มัสจะแต่งงานกับพี่ป้องค่ะ'

'ฉันไม่ได้รักเธอ ฉันเกลียดเธอ เกลียดเธอเข้าไส้'

'ฮึก ... ตะ ... แต่มัสรักพี่ป้อง พี่ป้องเป็นของมัส'

'เธอนี่มันแรดจริงๆ เลยนะ ผู้ชายไม่เอาก็ยังจะมาแบให้ ทุเรศ'

'อึก ... พี่ป้อง อึก ... พี่ป้อง'

ดวงตากลมโตที่มองเขา มันเปลี่ยนไป ม่านมัสลินคนนี้ ดื้อด้านและก้าวร้าว ไม่เหมือนคนที่เขาเคยรู้จัก ต้องเป็นเพราะไอ้เจ้าของน้ำหอมที่ติดตัวเธอวันนั้นแน่ๆ

"ปล่อยมัสค่ะ"

ดวงตาคมจ้องมองร่างกายเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอใส่ชุดเดรสสีดำเน้นส่วนเว้าส่วนโค้ง กับรองเท้าส้นเข็มสีเดียวกับชุด ขับให้เธอดูเซ็กซี่ กระโปรงของเธอยาวเลยส่วนกลางลำตัวลงมาเพียงแค่คืบครึ่งเห็นจะได้ โชว์ต้นขาขาวของเธอได้อย่างน่าฟัด

กลิ่นกายเธอหอมในยามที่ลมพัดเข้ามาปะทะจมูกของเขา แต่ปกป้องก็ยิ่งบีบแขนของเธอแน่นขึ้นเมื่อม่านมัสลินพยายามสะบัดตัวออกจากเขาซึ่งปกติแล้ว เธอจะเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเขา กอดเขา หอมเขา จูบเขา และหากมีโอกาสเธอจะพยายามปลุกปล้ำเขา

"แต่งตัวบ้าอะไรของเธอวะ ทุเรศ!"

"ตัวมัส ร่างกายมัส มัสจะแต่งยังไงก็เรื่องของมัส ถ้ามัสจะแก้ผ้าเดินมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ ปล่อยมัส!"

เมา ... เธอต้องเมาแน่ๆ ปกป้องไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่เขากระชากเธอให้เข้าหาตัวแล้วดันแผ่นหลังบางของเธอที่ไม่มีอะไรปิดกั้นเพราะชุดของเธอมันเว้าหลังลึกลงไปจนเกือบจะถึงบั้นท้ายให้แนบไปกับกระโปรงรถหรูของเขา

"ปล่อยนะ! อย่าทำอะไรทุเรศๆ นะ!"

มือเรียวดันแผงอกแกร่งของเขา แต่แรงของเธอเท่ากับมดตัวเล็ก เผลอๆ จะเท่ากับมดแรกเกิดเลยก็ได้มั้ง มันทำให้ปกป้องแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย เธอตัวเล็ก เล็กกว่าเขามาก เล็กชนิดที่ว่าเขาสามารถหิ้วเธอได้อย่างสบายๆ

"ไอ้ป้อง!"

สุดเขตต์ ดินแดน และบุรินทร์ ที่เดินออกมาเขาเห็นทั้งสองต่างยื้อฉุดกระชากกันอยู่ที่ลานจอดรถ ทำให้พวกเขาต้องวิ่งเข้าไปห้ามปรามศึกนี้ กลัวว่าปกป้องจะทำรุนแรงกับน้องอย่างไม่ใช่ลูกผู้ชาย

บุรินทร์วิ่งไปคว้าตัวของปกป้องเอาไว้ กับสุดเขตต์ คนละข้าง ส่วนดินแดนวิ่งมาจับประคองร่างบางเอาไว้เขาปัดๆ เสื้อผ้าให้เธอ เห็นรอยช้ำที่แขนของเธอ และดวงตาฉ่ำน้ำของเธอ

"มาจับกูทำไมเนี่ย ไปจับไอ้ดินโน่น"

ปกป้องพยายามสะบัด แต่เพื่อนทั้งสองของเขาก็ยังคงจับตัวเขาเอาไว้ก่อน ดินแดนก็รีบปัดๆ เสื้อผ้าเธอ แล้วเอ่ยถามม่านมัสลินขึ้นน้ำเสียงอ่อนโยน

"เจ็บไหมครับ"

"มะ ... ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"

หึ! ขอบคุณนะคะเหรอ ทีกับเขาไม่เคยมีเลยคำนี้ ไม่เคยเลย มารยาหญิงหลายร้อยเล่มเกวียนเสียเหลือเกินนะแม่คุณ ตอแหลได้โล่เลยผู้หญิงคนนี้ น่ารังเกียจฉิบหาย!

"กลับบ้าน! ม่านมัสลิน ฉันสั่งให้เธอกลับบ้าน"

"มัสไม่กลับ มัสจะนอนกับเพื่อน พี่ป้องไม่มีสิทธิ์มาสั่งมัส!"

ดื้อ!

รั้น!

พยศ!

ไม่รู้ว่าจะนิยามเธอในเวลานี้ด้วยคำว่าอะไรดี เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยเป็น อะไร ใคร ทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ก็ดี จะได้ไม่ต้องมีตัวน่ารำคาญคอยตาม

"ม่านมัส ..."

"ชื่อม่านมัสลินเหรอ"

ดินแดนหันไปถามคนตัวเล็ก เขาพูดแทรกปกป้องที่กำลังพยายามสะบัดตัวให้ออกห่างจากเพื่อน น้ำเสียงของดินแดนนุ่มนวลกว่าเขาที่กระทำต่อเธอมาก

"ค่ะ"

"พี่ชื่อดินแดน ส่วนนั่นบุรินทร์ โน้นสุดเขตต์ เป็นเพื่อนของไอ้ป้อง"

"อ่อ ค่ะ เออ ... ขอบคุณที่ช่วยนะคะ มัสขอตัวก่อนนะคะ"

"พี่ขอเรียกว่ามัสได้ไหม"

ม่านมัสลินส่งยิ้มสดใสไปให้ดินแดน ทำให้ปกป้องที่มองอยู่สะบัดตัวจนสุดแรงแล้วเดินไปกระชากแขนเธอเข้าหาตัวทันที เขาไม่ได้อยากจะแตะตัวเธอนักหรอก มันเป็นเสนียดมือ แต่ที่ต้องทำเพราะการกระทำของเธอมันจะทำให้บ้านเขาเสื่อมเสียชื่อเสียง เขาไม่ชอบ!

"จะไปไหน!"

"เห้ย! ไอ้ป้อง"

"กลับบ้านกับฉัน เดี๋ยวนี้!"

"มัสไม่กลับ มัสเพิ่งมา เพื่อนมัสรอมัสอยู่ ปล่อยมัสนะพี่ป้อง!"

"เธอกล้าเถียงฉันเหรอม่านมัสลิน!"

หญิงสาวรู้สึกเจ็บต้นแขนที่เขาจับเธอพยายามสะบัดจนปกป้องเริ่มรำคาญเขาปล่อยมือออกจากเธอ ม่านมัสลินตั้งท่าจะหมุนตัวกลับเข้าไปหาเพื่อนอยู่ๆ ร่างของเธอก็ลอยขึ้นหน้าท้องของเธอพาดอยู่ที่บ่าแกร่งของปกป้อง

"ไอ้ป้อง เดี๋ยวน้องโป๊"

"ปล่อยมัสนะ! ไอ้พี่ป้อง ไอ้คนเลว ปล่อยมัสนะ!"

ตุบ!

นิ้วชี้ ชี้หน้าหญิงสาวทำให้เธอชะงัก เขาปรามไม่ให้เธอดื้อกับเขาส่วนเพื่อนๆ ของเขาก็ทำเพียงแค่ยืนจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

"ไหนไอ้ป้องบอกไม่สนใจไงวะ"

"เออ นั่นดิ ไหนว่าเกลียดเข้าไส้เข้ากระดูกดำไง"

"กูเริ่มสงสารน้องแล้ววะ"

ดินแดนพูดขึ้น ทำให้สุดเขตต์ กับบุรินทร์หันมามองหน้ากัน แล้วมองกลับไปที่ดินแดน ก่อนที่ทั้งสองจะพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"สรุปไอ้ป้องมันเกลียดหรือมันหวงกันแน่วะ"