แสนชัง

ตึก ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นเข็มดังกระทบพื้นในโถงทางเดิน หญิงสาวในชุดเดรสเซ็กซี่สีดำเดินตรงไปที่ประตูห้องวีไอพี กึก! สองเท้าสวยหยุดยืนอยู่หน้าห้องเธอใช้มือผลักประตูบานใหญ่เข้าไปเจอกับชายหนุ่มคนที่เธอตามหานัวเนียกับหญิงสาวหุ่นสวยอยู่ที่โซฟากลางห้อง "ออกไป!" หญิงสาวแผดเสียงลั่นยืนกอดอกมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บปวด ทว่าชายหนุ่มหันมาสบตากับเธอเพียงนิดแต่ไม่สนใจยังคงตั้งหน้าตั้งตาซุกไซร้ลำคอระหงของหญิงสาวหุ่นดีใต้ร่าง หญิงสาวเดินเข้าไปกระชากตัวชายหนุ่มให้ออกห่างก่อนที่จะฉุดกระชากร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยให้ออกห่างจากชายหนุ่ม เพี้ยะ! มือเรียวฟาดลงที่ใบหน้าสวยของสาวหุ่นดีจนหน้าหัน ก่อนจะยืนจ้องตาเขม็งบ่งบอกว่าเธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้น "อ่ะ แก!" "ฉันสั่งให้ออกไป แกเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับว่าที่คู่หมั้นฉัน!" "ป้องคะ" ปกป้องนั่งลงกับโซฟาเขาถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยใจก่อนจะทำมือให้หญิงสาวคนดังกล่าวออกไปนอกห้อง "เราจะได้เห็นดีกัน" "ฉันจะรอ" ทันทีที่หญิงสาวเสื้อผ้าหลุดลุ่ยออกไปแล้วภายในห้องวีไอพีกว้างขวางเหลือเพียงแค่สองชายหญิงที่จ้องหน้ากันนิ่ง "กลับไป!" ชายหนุ่มทำสีหน้าเบื่อหน่ายราวกับว่านี่เป็นสิ่งที่เขาเจอมาตลอดอย่างไรอย่างนั้น เด็กสาวน่ารักคนนั้นหายไปไหน ทำไมเหลือเพียงแค่หญิงสาวคนนี้ น่ารำคาญสิ้นดี! "คุณลุงปราชญ์ให้มัสมาตามพี่ป้องกลับบ้านค่ะ" "ไม่กลับ จะไปไหนก็ไป" "ถ้าพี่ป้องไม่กลับ มัสก็ไม่กลับ" "ม่านมัสลิน!" สองสายตาประสานกันมั่น เกลียดแสนเกลียด ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนี้ ปกป้องจ้องมองใบหน้าสวยของคนตรงหน้าแววตาไร้ความรู้สึก เขากำหมัดแน่นก่อนจะเดินเฉียดเธอออกไปโดยไม่รอเธอแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตากลมโตมองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มซึ่งเคยเป็นพี่ชายคนที่เธอรักอย่างสุดหัวใจ แต่ม่านมัสลินกลับกลายเป็นคนที่เขาแสนเกลียดชังจนเข้ากระดูกดำ หยาดน้ำสีใสไหลคลอหน่วยตา ปลายจมูกของเธอแดงก่ำอย่างยากจะห้ามเอาไว้ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วใช้หลังมือปาดเช็ดรอยน้ำตาก่อนที่มันจะร่วงหล่นลงมาเปรอะเปื้อนพวงแก้มแล้วเดินตามชายหนุ่มผู้เป็นดั่งดวงใจของเธอออกไป "พี่ป้อง รอมัสด้วยค่ะ" เธอก้าวขาฉับๆ ตามเขาออกมา เมื่อถึงหน้าทางเข้าคลับเธอก็มองซ้ายมองขวาไม่เห็นเจอปกป้อง ไม่มี แม้แต่เงา ... หัวใจดวงน้อยกระตุกร่วง เธอไม่เจอเขา ไม่เจอแม้แต่เงา เป็นแบบนี้อีกแล้ว เขาทิ้งเธอแบบนี้อีกแล้ว สองมือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าสวย ทนไม่ไหวแล้ว ... เขาทำแบบนี้กับเธอบ่อยเกินไปแล้ว ... ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาก็รักเธอดีไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม ... "อกหักเหรอ น้อง" เสียงทุ้มนุ่มพูดแทรกขึ้นทำให้ม่านมัสลินต้องลดมือลงแล้วเชิดหน้าขึ้นแม้จะใช้หลังมือปาดน้ำตาไปแล้วก็ตาม " ... " "พี่ไปส่งไหม" ม่านมัสลินเดินหนีออกไปทันที เธอรีบก้าวขาไปที่รถมินิคูเปอร์สีดำของตัวเอง แต่ยังไม่ทันถึงรถก็ถูกชายหนุ่มคนเดิมคว้าแขนเรียวเอาไว้ หมับ! "หยิ่งซะด้วย จะรีบไปไหน" "ปล่อยฉัน!" "สวยขนาดนี้พี่ปล่อยก็โง่แล้วน้อง ไปกับพี่ดีกว่า" ชายแปลกหน้าใช้สายตามองสำรวจเรือนร่างสวยของม่านมัสลินเขาพยายามฉุดกระชากลากหญิงสาวไปด้านหลังโรงจอดรถ ม่านมัสลินน้ำตาคลอ เธอกลัว กลัวเหลือเกิน เธอพยายามดิ้น รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้นเพื่อเอาตัวรอดจากผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ "ช่วยด้วย! พี่ป้อง อึก ... พี่ป้อง ช่วยมัสด้วย" "อย่าโวยวาย ไม่งั้นเธอเจ็บหนักกว่านี้แน่" "ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วย พี่ปะ ...!" มือหนาปิดปากรูปกระจับของเธอ หญิงสาวน้ำตาไหลพราก กลิ่นมือของชายคนนี้ช่างเหม็นกลิ่นบุหรี่ เธอพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ดีดดิ้นเพื่อเอาชีวิตรอด "อือออออ!" เธอพยายามดีดดิ้นจนสุดความสามารถ ร่างกายเธอไร้เรี่ยวแรงแม้จะต่อสู้ขัดขืนคนตรงหน้า ดวงตากลมโตประดับไปด้วยแพขนตาเรียงตัวสวยค่อยๆ ปิดลง หยาดน้ำตาไหลกลิ้งลงจนเปียกแฉะมือหนาหยาบกร้านที่ปิดปากเธอเอาไว้ ตุบ! ผลัวะ! พลั่ก! ปัก ปัก ปัก ปัก! "ออกไป!" ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เสียงรองเท้าหนาของชายแปลกหน้าวิ่งหนีอุตลุด มือหนาของชายที่มาใหม่จับร่างบอบบางของเธอขึ้นแนบอกเดินหายลับไป - บ้านวัฒนะกุล - "น้องละตาป้อง" "คุณพ่อให้มัสไปตามผมมามีอะไรรึเปล่าครับ" "พ่อถามว่าน้องละ" ปกปราชญ์ พร้อมด้วยสร้อยม่วงภรรยาที่รอลูกชายกับหลานสาวของตัวเองกลับมา แต่ทว่าเมื่อประตูบ้านเปิดกลับมีเพียงแค่ปกป้องคนเดียวเท่านั้น "ไม่รู้ครับ" "นี่แกทิ้งน้องเหรอตาป้อง!" "หลานสาวพ่อเขาเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว พ่อจะเอาอะไรกับผมอีก!" ปกป้องจ้องตาปกปราชญ์ผู้เป็นพ่อตาเขม็งก่อนจะกระแทกเท้าปึงปังเดินขึ้นห้องพักฝั่งขวาของตัวเอง "คุณคะ" "หยุดเถอะคุณสร้อย ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น" "ก็ถ้าแม่มัสไม่ตามติดตาป้องขนาดนั้น ก็คงไม่เป็นแบบนี้ แล้วไหนจะยังเรื่องของหนูเบญที่แม่นั่นไปก่อเรื่องไว้อีก" สร้อยม่วงจีบปากจีบคอพูด สายตาของเธอบ่งบอกว่าแสนเกลียดชังว่าที่สะใภ้คนนี้เสียนี่ หากพ่อของเธอไม่มีบุญคุณ หากพ่อของเธอไม่ใช่เพื่อนรักที่ตายแทนกันได้กับปกปราชญ์เธอก็คงไม่ยอมรับเรื่องนี้แน่ ปกป้องทิ้งตัวลงบนที่นอนของตัวเอง นี่เขากลับบ้านมาร่วมชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงรถคันเล็กของม่านมัสลินขับตามเข้ามาติดๆ เหมือนอย่างเคย มือหนาเลื่อนดูโทรศัพท์มือถือของตัวเองกดเข้าไปที่แอปพลิเคชันของม่านมัสลินแต่ก็ไม่พบการเคลื่อนไหวอื่นใด เขาทิ้งโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงแล้วไปยืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างที่สามารถมองออกไปยังตำแหน่งหน้าบ้านได้ แต่ก็ไร้วี่แววรถคันเล็กที่เคยขับเข้ามาติดๆ อย่างที่ควรจะเป็น หายไปซะได้ก็ดี ... อย่าอยู่ขวางหูขวางตาเขานักเลย ปกป้องยกมุมปากอย่างเหยียดลึกเขาเดินไปอาบน้ำอาบท่า จนร่างกายสะอาด ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาแขวนผนังบ่งบอกเวลาตีสองกว่าแล้ว หายไปไหนวะ สองชั่วโมงแล้วนะเนี่ย ... ปกป้องเดินไปที่ขอบหน้าต่างอีกครั้งเขากวาดสายตาไปที่โรงจอดรถ ที่จอดรถประจำของเธอยังว่างเปล่า ชายหนุ่มรู้สึกใจหวิวๆ เขาหันไปมองที่ประตูรั้วก็ไร้วี่แววหญิงสาวที่จะกลับมาเลย ก็ดี ถ้าจะหายไปแบบนี้ ก็ขอให้หายไปให้ตลอดก็แล้วกัน!