แพรวาตื่นขึ้นในช่วงบ่ายของอีกวันทั้งที่ไม่อยากจะตื่น แต่มีอะไรหนักๆมาทับอยู่บนตัวเธอทำให้นอนไม่สบายตัวมากนัก บวกกับรู้สึกเหมือนราวระบมไปทั้งตัวเลยพาลข่มตาหลับไม่ลง
ร่างบางเริ่มจะพลิกตัวเพื่อนอนหงายหวังให้อาการราวระบมบนตัวหายไปและก็หวังให้อะไรที่มันหนักๆหลุดออกไปด้วยแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างมันบังคับให้เธอนอนตะแคง และก็ช่างดูหนักหนาแข็งแรงแม้ไม่ได้ลืมตามาดูก็รู้ ร่วมถึงแรงที่เธอมีก็สู้ไม่ไหว
“ไม่หมดแรงหรือไง ถึงอยากจะต่อกันตอนนี้”
เขาตื่นก่อนเธอได้สักพักแล้ว ถึงจะอ่อนล้าอยู่บ้างแต่การได้นอนหลับสนิทมาหลายชั่วโมงทำให้เขาฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว และก็กำลังเริ่มตื่นอีกครั้งเพราะเธอกำลังจะพยายามขยับร่างบางๆที่ไร้เสื้อผ้ามาเสียดสีกับเขาที่ก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน
“คุณ”
ดวงตากลมเล็กสวยรับกับดวงหน้าที่หวานแบบคนไทยเบิกโพลงด้วยความตกใจ ที่นี้ไม่ใช่เตียงนอนในห้องแคบๆที่บ้านของเธอ แต่กลับเป็นที
