“ไม่ได้ทำงานแล้วเหรอ ถึงได้ร่อนไปร่อนมา”
ในวันที่โรงเรียนเปิดแต่ชมพูนุทกลับนอนเอกเขนกอยู่กลางบ้านตรงหน้าทีวีอย่างสบายอารมณ์ มองดูแพรวาผู้เป็นพี่สาวเดินไปเดินมาอย่างนึกรำคาญใจเพราะพี่สาวของเธอไปบังหน้าทีวีของเธออยู่บ่อยครั้งจนดูแทบไม่รู้เรื่อง
“ถ้าว่างก็ไปหาแม่ที่โรงพยาบาลบ้างนะ แม่คิดถึงมิ้งค์มากนะ”
เธออยากจะดุน้องเรื่องที่ไม่ไปโรงเรียนแต่พูดไปก็มีแต่ชมพูนุทจะเถียงเธอคอเป็นเอ็นไม่มีคำว่ายอมมันเหนื่อยเปล่าที่จะทำแบบนั้น ในหัวเธอกำลังเครียดเรื่องแม่เรื่องเดียวก็หนักหนาพออยู่แล้ว เธอก็เลยเลือกที่จะพูดถึงแม่ให้ชมพูนุทได้คิดถึงบ้างว่าเวลานี้ควรจะทำอะไรไม่ใช่มานอนดูทีวีอยู่แบบนี้
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบโรงบาลและก็ไม่ชอบคนป่วยด้วย”
“นั่นแม่ของเรานะ มิ้งค์ควรจะพูดให้ดีกว่านี้หน่อยนะ”
แพรวาขึ้นเสียงใส่น้องสาวของเธอ ไม่บ่อยนักที่เธอจะทำแบบนี้แต่ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดและความอดทนของเธอก็หมดลงแล้วเมื่
