POISON EP.9 น่าหงุดหงิด
1488 คำ
EP.9
-เช้าวันจันทร์-
เช้าที่แสนสดใส กับกาแฟในยามเช้าของสาวสวยที่กำลังนั่งดื่มกาแฟในห้องอาหาร ก่อนที่เธอจะขับรถไปสัมภาษณ์งาน
วันดี ๆ ที่เธอรอคอยก็มาถึง เอวาขึ้นไปบนห้องนอนอีกครั้ง ตรวจเช็คความเรียบร้อยว่าหน้าผมและชุดที่เธอสวมใส่เรียบร้อยดีหรือไม่
"หนูจะทำให้ดีที่สุด" เอวาส่งยิ้มกับกระจก เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าพร้อมขับรถไปบริษัท
เอวาเดินทางมาถึงก่อนเวลา เธอเข้าไปที่แผนกฝ่ายบุคคลแล้วรายงานตัว เมื่อถูกเชิญให้รอที่ห้องรับแขก ดวงตาหวานสอดส่องหานักศึกษาที่เคยสอบด้วยกัน แต่กลับไม่เห็นใคร หรือว่ามีเธอแค่คนเดียวที่สอบผ่าน
จนกระทั่งตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมง ถึงเวลาตื่นเต้นสำหรับเธอ แต่ก็ยังไม่มีใครมา พวกเขายังไม่ลืมเธอใช่ไหม
เมื่อผ่านไปสิบนาที เอวาจึงลุกขึ้นยืนเธอกำลังจะเปิดประตู ก็พบว่าเป็นสาวสวยปากแดงคนเดิมที่เคยเจอเมื่อวันสอบยืนอยู่หน้าประตู
"ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า" เอวาเลี่ยงหลบให้หญิงสาวก้าวเข้ามาในห้องรับรอง แต่สายตาเธอยังกวาดมองทางด้านนอก เธอรอที่จะพบเขามาหลายสัปดาห์ แต่ทำไมคนตรงหน้ากลับเป็นผู้หญิงคนนี้ หรือว่าเขาจะตามมาทีหลัง
"น้อง...มองหาใครคะ"
"อ่อ เปล่าค่ะ"
"งั้นเชิญค่ะ" แอลลี่เชิญเอวาลงนั่ง เธอพร้อมที่จะสัมภาษณ์เด็กคนนี้ และอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเธอมีอะไรดี ทำไมเจ้านายถึงดูสนใจเธอเป็นพิเศษ
เอวาจำใจเดินมานั่งที่เก้าอี้ ดวงหน้าสวยที่เคยสดใสเมื่อเช้ากลับต้องหม่นลงเมื่อไม่ได้เจอคนที่ตั้งใจอยากจะเจอ
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมทำหน้าเซ็ง ๆ แบบนั้น"
"เปล่าค่ะ พอดีเอวาง่วง ๆ เมื่อคืนนอนดึก"
"กระฉับกระเฉงหน่อยนะคะ"
"ค่ะ" เอวาขยับตัวไปมาเล็กน้อย ปลุกความมั่นใจกลับมา เธอพร้อมสัมภาษณ์แล้ว
-สามสิบนาทีผ่านไป-
"มีข้อสงสัยอะไรอยากถามไหมคะ" แอลลี่เอ่ยถามเอวาเมื่อการสัมภาษณ์สิ้นสุดลง
"มีค่ะ ตอนแรกพี่ฝ่ายบุคคลโทรมาบอกว่าคุณมาวินจะลงมาสัมภาษณ์ด้วยตัวเอง"
"น่าจะเกิดการเข้าใจผิดนะคะ ต้องขอโทษด้วย" คำตอบของสาวสวยตรงหน้า ทำเอาเธออ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก นี่เธอดีใจเก้องั้นเหรอ
"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่นักศึกษาคนอื่น ๆ ไม่มีเหรอคะ"
"มีค่ะ แต่มาสอบสัมภาษณ์เมื่อวานไปแล้ว"
"เท่ากับว่า มีแค่หนูกับอีกคนที่ผ่านเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ ขอแสดงยินดีด้วยนะคะ การฝึกงานจะเริ่มในอีกสองสัปดาห์ เตรียมตัวให้พร้อมแล้วเจอกันค่ะ ขอให้โชคดี"
"ขอบคุณค่ะ"
-ห้องทำงาน-
"วันนี้นักศึกษาที่ชื่อเอวาดูเซื่องซึมแปลก ๆ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่เธอยังมีสติในการตอบคำถามได้ดี พูดจาฉะฉาน ฉลาดตอบ ไหวพริบดี โดยรวมเธอเก่งมากเลยนะคะ ยิ่งคะแนนสอบของเธอเกือบเต็มสองพันคะแนน มันค่อนข้างเป็นเรื่องยาก แต่เธอทำได้และทำได้ดีด้วย แอลลี่ว่าเธอมีศักยภาพค่อนข้างสูงทีเดียว" แอลลี่กลับขึ้นมาที่ชั้นผู้บริหาร รายงานการสัมภาษณ์นักศึกษาฝึกงานให้กับมาวินทราบตามจริง
"อืม จะไปทำอะไรก็ไป" มาวินเอ่ยสั่ง ขณะที่ก้มหน้าทำงาน เขาไม่เงยหน้าขึ้นมองสาวสวยที่ตั้งใจรายงานให้ทราบ
"ค่ะ" แอลลี่ถอนหายใจเบา หมุนตัวเดินเท้าออกจากห้อง กลับไปทำหน้าที่จริง ๆ ของตัวเอง
มาวินที่นั่งทำงานอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับหลับตา เมื่อคืนเขามีงานที่ต้องเคลียร์จนดึกดื่น สองสามวันนี้มาวินพักผ่อนน้อย ในวันหนึ่งเขาได้นอนแค่วันละสามถึงสี่ชั่วโมง และยังมีเรื่องที่น่ารำคาญชวนให้ปวดหัว
เอวาเธอส่งข้อความมาหาเขาทุกคืน อารมณ์โมโหแทบจะระเบิดเป็นไฟ "โง่จริง ๆ"
การเข้าหาที่แสนซื่อทำให้เขาหงุดหงิดเป็นบ้า เพราะแบบนี้มาวินเลยไม่อยากพาตัวเองเข้าไปเฉียดใกล้เธอ เพราะกลัวว่าจะเผลอทำอะไรลงไปโดยไม่ยั้งคิด
"I'm so sick of you" มาวินสลัดเรื่องน่าเบื่อออกไป แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ เพื่อหยุดคิดเรื่องของเธอที่ทำให้เขาต้องมีอารมณ์หงุดหงิดเมื่อนึกถึงข้อความที่เธอส่งมา
-ปัจจุบัน-
เอวายังอยู่ในชุดคลุมสีขาว เธอฉีกเช็คเงินสดหนึ่งล้านบาทของมาวินทิ้งลงพื้น เขาเห็นเธอเป็นอีตัวงั้นเหรอ การที่เมื่อคืนเขาและเธอมีเซ็กซ์ด้วยกัน มันทำให้เขามองว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวได้ยังไง
มือบางยกขึ้นเสยผมแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอจะได้กลับบ้านไปล้างเนื้อตัวให้สะอาด
"อ่าวหนู ไม่ทานอะไรก่อนเหรอ..."
"ไม่ค่ะ" ป้าแม่บ้านทำหน้างง จู่ ๆ เธอก็เดินออกจากห้องนอนด้วยสีหน้าเศร้าเหมือนคนจะร้องไห้
ป้าแม่บ้านทราบดี ว่าเจ้าของห้องเอาผู้หญิงมานอนอยู่บ่อย ๆ เพราะเธอมาทำความสะอาดทุกเช้า และจะต้องเห็นสาว ๆ เดินออกจากห้องนอนมาวินทั้งหน้าซ้ำและหน้าใหม่
ในระหว่างทางกลับบ้าน เอวาฝืนขับรถอย่างกล้ำกลืนฝืนทน เธอประคับประคองตัวเองให้มีสติทุกครั้ง ถึงแม้ในใจจะโกรธเขามากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขา มันกลับทำให้เธอเจ็บปวดอย่างทรมาน
เอวาขับรถกลับถึงบ้านด้วยสภาพใจที่ห่อเหี่ยว เมื่อถึงห้องเอวาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ใบหน้าฟุบกับแขนพลางน้ำตาไหลกับคำพูดที่แสนดูถูกและเย็นชา
"ฮึก ฮึก ฮึก" เอวาชอบเขามาก เธอไม่เคยเสียอาการจนไม่เป็นตัวเอง และไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้ชายคนไหน แต่ทำไมคำพูดใจร้ายกลับทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวได้ขนาดนี้
หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เจอคนที่เธอชอบ เอวายอมเปลี่ยนที่ฝึกงาน ทั้งที่ตกลงกับทางบ้านว่าจะเข้าไปช่วยดูแลกิจการ แต่เพราะเขาทำให้เธอยอมทิ้งธุรกิจที่บ้านแล้วมาฝึกงานที่บริษัทของเขาแทน
แต่สิ่งที่เธอได้กลับมามีแต่การดูถูกดูแคลน มาวินมองเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่า วิ่งตามผู้ชายที่เขาไม่แม้แต่จะสนใจ ผิดกับเธอที่พยายามเข้าหาเพื่อทำความรู้จัก และอยากสนิทสนมให้มากขึ้น
และในจังหวะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากกระเป๋าของเธอ มือบางเช็ดน้ำตาลวก ๆ แล้วหยิบเครื่องมือสื่อสารออกมา
"ใครกัน" เบอร์แปลกโทรเข้ามา เอวาตัดสินใจกดรับ เผื่อว่าเป็นทางบริษัทติดต่อมา
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีครับ ผมวินโซ เลขาคุณมาวินจำได้ไหมครับ" เอวาลุกขึ้นนั่งแล้วรีบถามต่อ
"ค่ะ จำได้ มีอะไรเหรอคะ"
"คุณมาวินฝากถาม ว่าคุณพร้อมที่จะฝึกงานที่บริษัท..."
"พร้อมค่ะ หนูขอคุยกับคุณมาวินได้ไหมคะ" เสียงอู้อี้เอ่ยแทรก เธอเพิ่งนอนร้องไห้หมาด ๆ เสียงติดสะอื้นยังติดกับคำพูดของเธอ
"คุณมาวิน...ประชุมครับ เลยฝากผมมาถาม"
"...ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ"
"ไม่มีครับ งั้นผมไม่รบกวน สวัสดีครับ"
-Part Mavin-
วินโซวางสายจากนักศึกษาสาว หันมารายงานเจ้านายตามที่มาวินสั่ง "เสียงเธอเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มานะครับ"
"ร้องทำไม" ใบหน้าคมคิ้วขมวดมุ่นเป็นคำถาม
"นายทำอะไรกับเธอล่ะครับ" วินโซย้อนถามกลับ
"จะร้องทำไม ก็แค่เอา" ดวงตาลุ่มลึกปรากฎใยบาง ๆ ของความลังเลในแววตา เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
วินโซสังเกตเห็นความผิดปกติผ่านทางใบหน้าและสายตาของเจ้านายก็เกิดความสงสัยแต่ไม่คิดถาม เพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึก ต้องให้เจ้าตัวเป็นคนจัดการ
"หมดหน้าที่แล้ว ผมขอตัว" วินโซก้าวถอยหลังหมุนตัวเดินไปเปิดประตูออกจากห้องทำงาน
มาวินหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเดินไปที่กระจกใส มองเห็นวิวกรุงเทพมหานครได้ชัด
"ร้องไห้งั้นเหรอ น่าหงุดหงิดเป็นบ้า"
"I'm so sick of you" = ประมาณว่า เธอโคตรน่าเบื่อ ฉันเอือมระอา
- ผู้เขียน
