POISON EP.10 เธอมันบ้า
1450 คำ
EP.10
-วันต่อมา-
วันฝึกงานวันแรกกับความประทับใจแรกที่ได้เจอมาวิน ให้ความรู้สึกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง จนถึงวินาทีสุดท้ายเอวาก็ยังเลือกฝึกงานที่บริษัทของมาวินอยู่ดี
"คุณคงคิดว่าหนูจะถอดใจไม่ทำงานที่บริษัทคุณใช่ไหมคะ คุณคิดผิดค่ะ หนูมีสปิริตมากพอ หนูจะทำให้คุณเห็นว่าหนูเก่ง และมีดีรอบด้าน ยกเว้นก็แต่..." หัวใจดวงเล็ก ๆ ของเธอที่ยังเต้นระส่ำ เมื่อนึกถึงเขาและคืนที่เร่าร้อน
ใบหน้าคมเข้มในฉบับหนุ่มลูกครึ่งยังคงทำให้เธอคิดถึงเขาตลอดเวลา "คุณมันใจร้ายที่สุด" ดวงตาหวานสั่นระริก เก็บกลั้นน้ำตาแห่งความเจ็บกลับเข้าไปนัยน์ดวงตา ก่อนจะเรียกความมั่นใจกลับมา แล้วขับรถมุ่งหน้าไปยังบริษัท
-บริษัท D-Liquor-
เอวาถึงบริษัทเก้าโมงตรง จอดรถเสร็จสองเท้าเล็กรีบเดินไปที่แผนกฝ่ายบุคคล แล้วรายงานตัว
"สวัสดีค่ะ เอวา พิทักษ์สกุลค่ะ" เอวายกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลา เธอมาช้าไปห้านาที
"วันแรกก็สายแล้ว" เสียงกระแนะกระแหนจากสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เธอกอดอกมองเอวาด้วยสายตาดูถูก เอวาที่ได้ยินหันมองเธอนิ่งก่อนจะหันกลับมาคุยกับพนักงานสาวตรงหน้า
"บัตรพนักงานชั่วคราวใช้สำหรับเข้าออกบริษัทค่ะ" เอวารับบัตรมาถือไว้แล้วเซ็นชื่อรับทราบ
"บัตรห้ามหายนะคะ ถ้าหายเราเก็บค่าปรับหนึ่งพันบาท รบกวนน้องพรีมมารับบัตรด้วยค่ะ"
นักศึกษาสาวที่ชื่อพรีมลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ เอวา เมื่อพนักงานเอ่ยชื่อเธอให้เดินมาหา
"น้องพรีมฝึกงานที่ฝ่าย Sales Promoter (Wine - Whiskey) ค่ะ"
"ส่วนน้องเอวา...ฝึกที่แผนก accounting นะคะ"
"ค่ะ" สองสาวขานรับเสียงหวาน พลางส่งยิ้มสวยให้กับพนักงานสาวตรงหน้า
"พี่ชื่อคิมนะคะ ส่วนข้าง ๆ พี่ชื่อญ่า จะพาเราสองคนเดินดูบริษัทก่อน"
"พี่คิมคะ พรีมจะได้พบคุณมาวินด้วยไหมคะ" นักศึกษาสาวเอ่ยถามอย่างสนใจ เธอเองก็อยากเจอหนุ่มนักธุรกิจสุดหล่อ
มาวินติดอันดับนิตสาร FORBES ผู้ทรงอิทธิพลทางด้านธุรกิจระดับโลกและเป็นที่จับตามองของคนทั่วโลก
"ไม่ค่ะ คุณมาวินท่านไม่สะดวกพบใคร ถ้าไม่มีนัดล่วงหน้า หรือถ้าไม่ใช่คนสำคัญ ไม่มีทางได้พบคุณมาวินค่ะ" พรีมหน้าม้าน เมื่อคิมพนักงานสาวบอกในสิ่งที่ควรรู้ เธอก็อยากจะเห็นหน้าท่านประธานสุดหล่อที่สาว ๆ ต่างก็อยากจับจองเป็นเจ้าของ
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง เอวาและพรีมแยกย้ายไปคนละทาง เพราะทั้งสองฝึกงานคนละแผนก
"พี่จะพาเราไปพบคุณมาวินก่อนนะคะ"
"อะไรนะคะ" เอวาทำเสียงตื่นตระหนก ดวงตาสวยกระพริบถี่ ไหนพี่คิมบอกกับพรีมว่าถ้าไม่ใช่คนสำคัญ ไม่มีทางได้พบ
"ถึงแล้วค่ะ" คิมเชิญให้เอวาออกจากลิฟต์ ก่อนจะพาเธอไปหาท่านประธานบริษัท
เสียงเคาะประตูหน้าห้องส่งสัญญาณบอกคนด้านใน ปากหนากระตุกยิ้ม ละสายตาจากเอกสารเงยหน้ามองไปทางประตู "มาแล้วสินะ"
"สวัสดีค่ะ คุณมาวิน" คิม พนักงานสาวเอ่ยทักทายท่านประธานใหญ่ เอวารู้สึกประหม่า ไม่กล้าเดินเข้าไปในห้อง ทำให้คิมต้องจับจูงเธอเดินก้าวเข้ามา
สายตาคมจับจ้องที่เอวาอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะยกมือปัดไล่ให้พนักงานสาวที่ชื่อคิมออกจากห้องทำงาน
"พี่จะไปไหนคะ" สิ้นคำถามเสียงใส ประตูห้องทำงานถูกปิดสนิท ใบหน้าสวยค่อย ๆ หันมาสบตาชายหนุ่มที่นั่งมองเธออยู่ด้านหน้า
"มานั่งตรงนี้สิ" มาวินเชื้อเชิญ ฝ่ามือใหญ่ตบลงที่ต้นขา กระตุกสายตาเจ้าเล่ห์แพรวพราว มองเหยื่อสาวที่กำลังตื่นกลัว
"หนู..."
"ทำไม ฉันเชิญขนาดนี้แล้ว เธอจะปฏิเสธได้ลงคอเลยเหรอ"
"คุณเรียกหนูขึ้นมาทำไม" คำถามที่เธอต้องการคำตอบ เอวาอยากรู้ หลังจากที่เขาและเธอมีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้ง มาวินก็หายไปทิ้งเช็คเงินสดให้เธอในจำนวนมาก และยังพูดจาดูถูกศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงอย่างเธอ
"ฉันบอกมาให้มานั่ง" มาวินสั่งเสียงเข้ม เมื่อเอวาไม่ยอมทำตามคำสั่ง ณ ตอนนี้ เวลานี้ เอวาคือพนักงานในบริษัท เขาเป็นเจ้านาย เธอเป็นนักศึกษาฝึกงาน เท่ากับว่าเธอคือลูกจ้าง เขามีสิทธิ์ออกคำสั่งอะไรก็ได้ และเธอต้องทำตามคำสั่ง ไม่มีทางขัดเขาได้เป็นอันขาด
เอวายืนลังเล สายตาพิฆาตที่มองมา ทำให้เธอต้องก้าวเท้าเดินตรงไปหาอย่างช้า ๆ และเมื่อเธออยู่ในระยะประชิด มาวินเอื้อมแขนดึงเธอให้เข้าหา จับเธอลงนั่งบนหน้าขา ยกมือขึ้นจับปลายคางให้หันมาสบตา
"กลัวอยู่เหรอ" ดวงตาวาววับเป็นประกายมองใบหน้าสาวสวย มันทำให้เขานึกถึงคืนนั้น ความสัมพันธ์สวาทอันเร่าร้อนบนเตียงที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน และเหมือนว่าตอนนี้เขากำลังต้องการมันอีกครั้ง
"วินโซบอกว่าเธอร้องไห้ รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบเด็กขี้แย"
"ลูกน้องของคุณพูดมั่ว ๆ" เอวาหลบสายตา แต่โดนเขาจับล็อคปลายคางไม่ให้หันหนี เมื่อวานที่วินโซโทรมาแล้วเธอรับสาย คงเป็นเพราะเสียงสะอื้นระหว่างพูด ทำให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเธอร้องไห้
"ลูกน้องฉันมันเข้าใจผิดงั้นสิ แย่จริง ไว้ฉันจะจัดการให้" ปากหนาต่อว่าลูกน้องคนสนิทไม่จริงจัง นิ้วเรียวยาวเกี่ยวตวัดเส้นผมของเธอเล่น มองไปยังปากอิ่มอมชมพูระเรื่อ
"คุณปล่อยหนูค่ะ หนูต้องทำงาน"
"ขยันจริง ฉันชอบนะ แต่จะชอบกว่านี้ ถ้าเธอไม่ทำตัวน่ารำคาญ"
"หมายความว่ายังไงคะ"
"รู้ไหมว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอทำให้ฉันหงุดหงิดแค่ไหน" พูดจบ มาวินจับเธอขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน ใช้แขนท้าวกับโต๊ะระหว่างกลางลำตัว แล้วมองใบหน้าสวยอย่างพิจารณา
"คุณจะทำอะไร" เอวาตกใจ จู่ ๆ ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นนั่ง เธอถามเขาเสียงสั่น คิ้วเรียวสวยย่นเข้าหากันแล้วรอฟังคำตอบ
"ทำอย่างวันนั้น ทำให้ฉันมีความสุข ไม่ว่าเงินทอง กระเป๋าแบรนด์เนม เธอจะได้จากฉันทุกอย่าง"
"หนูมีเงิน"
"นั่นสิ บ้านเธอเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้านี่"
"คุณสืบประวัติหนูเหรอ" ดวงตาสวยเบิกกว้าง เขารู้ได้ยังไงว่าครอบครัวเธอมีธุรกิจอะไร หรือเพราะนามสกุลเธอ
"ถามคำถามไร้เดียงสาเสียจริง" นิ้วเรียวยาวเกลี่ยไปตามกรอบหน้าสวยที่กำลังแสดงความวิตกกังวล "ถ้าฉันไม่สืบแล้วจะรู้ได้ยังไง"
"คุณต้องการอะไร"
"ร่างกายของเธอไง เราต่างคนต่างอยากได้ในกันและกัน เธอชอบฉัน ก็แสดงว่าเธออยากได้ฉันจนตัวสั่น ฉันก็สนองให้เธอแล้ว" ปากหนายกยิ้ม เคลื่อนใบหน้ากระซิบข้างหู "อยากร่านเมื่อไหร่ก็บอกฉัน"
"ทำไมคุณพูดจาไม่ให้เกียรติหนูแบบนี้" เอวาขึ้นเสียงต่อว่า
"เธอเป็นคนวิ่งเข้าหาฉันเอง ไม่ให้เรียกว่าร่านจะให้เรียกว่าอะไร" มาวินโน้มตัวขึ้น พลางเดินไปรอบ ๆ โต๊ะทำงานก่อนจะวนกลับมายืนตรงหน้าเธอ
"หนูชอบคุณ เพราะคุณคือคนแรกของหนู"
"แต่ฉันคงไม่ใช่คนสุดท้ายของเธอหรอกนะ เอวา" คำพูดแสนไร้เดียงสา มันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
"หนูชอบคุณ ชอบมาก พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ ๆ แต่คุณกลับไม่เคยมาเจอกันเลยสักครั้ง ส่งข้อความหาคุณ คุณก็ไม่ตอบกลับ" เอวาพรั่งพรูความรู้สึกออกมาเพื่อบอกเขา เธออยากให้มาวินรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง
"แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องเจอเธอ ต้องส่งข้อความคุยกับเธอ เธอเป็นใครแล้วฉันเป็นใคร ฉันขอให้เธอมาฝึกงานที่นี่งั้นเหรอ หรือว่าเธอรับได้ที่ฉัน...เลว"
"คุณเปิดโอกาสให้หนูไหมล่ะคะ"
"เธอนี่มัน..." มาวินชักสีหน้า อยากจะต่อว่าเธอแรง ๆ แต่ต้องเก็บอารมณ์ไว้ข้างใน คำตอบที่เอวาเอ่ยมันช่างหงุดหงิดเป็นบ้า เธอมันบ้า!
- ผู้เขียน
