กักบริเวณ

1043 คำ

เมื่อรถของชายหนุ่มขับเข้ามาจอดฮานะก็รีบเดินลงจากรถก่อนจะมายืนสำนึกผิดภายในบ้าน ชายหนุ่มจึงเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมกับเรียกทุกคนมาฟังคำสั่ง ท่านไค: มีอะไรจะพูดไหมฮานะ ฮานะ: ไคจัง....ขอโทษนะคะ ผิดไปแล้วค่ะ ท่านไค: ถ้าฉันไปช้ากว่านี้อีกนิดเธอคงตายคาสระไปแล้วฮานะ ฮานะ: แต่ไคจังก็ส่งคนมาดูแลฮานะไม่ใช่หรอ ย้ง: คุณหนู! ดูดีๆว่ามันใช่คนของเราหรือเปล่า พวกผมไปพร้อมท่านไคนะครับ ฮานะ: อ่าว ท่านไค: เธอหนีเที่ยวโดยที่ไม่บอกใคร แถมไปในเขตพื้นที่อันตรายอีก! ฮานะ: ไคจัง... ท่านไค: กักบริเวณห้ามออกนอกบ้านจนกว่าจะเปิดเรียนเทอมหน้า! ฮานะ: ไม่นะ!! ฮืออ ไคจังไม่เอาแบบนี้ฮานะขอโทษ ท่านไค: ส่วนพวกมึงดูแลบ้านให้ดีใครไม่ได้รับอนุญาตจากกูห้ามเข้า ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินหนีฮานะขึ้นไปบนห้องฮานะได้แต่นั่งร้องไห้อยู่กับป้าแม่บ้าน นี่เป็นครั้งแรกกับการถูกกักบริเวณของเธอ วันต่อมา... ท่านไค: ฮานะยังไม่ลงมาอีกหรอ แม่บ้าน: คุณหนูไม่ยอมทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ ท่านไค: ปล่อยเลยไม่ต้องเอาขึ้นไปให้ล่ะ หิวก็ให้เอาลงมาเอง แม่บ้าน: คุณหนูเพิ่งทำผิดครั้งแรกแค่ตักเตือนก็พอมั้งคะท่านไค ท่านไค: ฉันห้ามไปแล้ว! แต่ยังแอบหนีไปเที่ยว! แม่บ้าน: ขอโทษค่ะ ท่านไค: ยกไปเก็บให้หมดเลยฉันไม่กินแล้ว!! ชายหนุ่มเดินกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานก่อนจะส่งคนไปตามสืบเรื่องเมื่อวานว่าใครอยู่เบื้องหลังของการคิดรอบสังหารฮานะ เวลาล่วงเลยมาจนบ่ายฮานะก็ยังไม่ยอมลงมา เธอเอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงสุดท้ายเธอก็ทนความหิวไม่ไหวจึงหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วลุกไปอาบน้ำเพื่อจะลงมาข้างล่าง แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนแอจากการท้องว่างตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า ทำให้ฮานะเป็นลมหมดสติไป เคร้ง! เสียงของหล่นกระจายดังไปถึงห้องทำงานของท่านไค ทำให้ท่านไคต้องรีบเดินมาเคาะประตูห้องฮานะ ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ท่านไค: ฮานะ! ฮานะเสียงอะไร ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านในทำให้ท่านไคเริ่มไม่สบายใจแต่ประตูก้องกับถูกล็อคไว้ จึงทำให้ท่านไคต้องวิ่งไปเอากุญแจมาไข ท่านไค: ฮานะ!! ร่างของฮานะนอนนิ่งอยู่ในห้องน้ำ ท่านไคจึงรีบอุ้มมาที่เตียงก่อนจะเรียกให้คนไปตามหมอคิมมาที่บ้าน ท่านไค: ฮานะ! ตื่นสิฮานะ!! ฮานะ: ไคจัง... ท่านไค: เธอเป็นอะไรฮะ ทำไมถึงไปเป็นลมแบบนั้น แม่บ้าน: คุณหนูไม่ได้ทานข้าวไงคะท่านไค น้ำก็ไม่ยอมกิน ท่านไค: ดื้อดีนัก! ยัง: หมอคิมมาแล้วครับท่านไค หมอคิม: หลบๆ ฮานะเป็นยังไงบ้างครับ ฮานะ: ไม่มีแรงค่ะ ไคจังลงโทษหนู ท่านไค: ฉันกักบริเวณเธอไม่ได้สั่งอดอาหารนะฮานะ! หมอคิม: ฉีดยาไหม? ฮานะ: คิมจังไม่เอาไม่ฉีดยานะ หมอคิม: งั้นกินข้าวนะจะได้มีแรง ฮานะ: ค่ะ ยอมเพราะคิมจังเลยนะเนี้ย ท่านไค: หึ!! ปึ้ง! จู่ๆท่านไคก็ออกจากห้องไปแถมยังปิดประตูจนเสียงทำให้ทุกคนหันไปมอง แม่บ้าน: ลุกไหวไหมคะเดี๋ยวป้าเอาขึ้นมาให้เนอะ วันนี้ป้าทำต้มยำกุ้งน้ำข้นของโปรดคุณหนูเลยนะ ฮานะ: ฮานะลงไปข้างล่างก็ได้ค่ะ คิมจังอยู่ทานข้าวด้วยกันนะคะ หมอคิม: ได้เสมอไอ้ตัวแสบ เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาจนถึงห้องทำงาน ท่านไคถึงกับต้องเดินออกมาดู หมอคิม: ฮานะพรุ่งนี้ไปกินพิซซ่ากันไหม ฮานะ: ไม่ได้ค่ะโดนทำโทษอยู่ :( หมอคิม: เดี๋ยวพี่คุยกับไอ้ไคให้เอาไหม ฮานะ: จะดีหรอคะ หมอคิม: ดีสิ นานๆพี่จะได้หยุดนะ ท่านไค: จะไปไหนกัน ทันทีที่ท่านไคเดินมาทุกคนก็พากันเงียบพร้อมกับก้มหน้า มีเพียงหมอคิมเท่านั้นที่จ้องหน้าท่านไคอยู่ หมอคิม: พรุ่งนี้กูหยุด กูจะพาฮานะไปกินพิซซ่า ท่านไค: โดนทำโทษอยู่ไม่ใช่หรือไง ยังจะกล้าไปอีกหรอ! หมอคิม ไปกับกู คนของมึงก็ไปด้วยจะกลัวอะไร ท่านไค: กูดัดนิสัยน้องสาวกูอยู่มึงอย่ามาทำให้น้องกูเสียนิสัย พอโดนทำโทษคราวหน้าก็จะหาคนช่วย หมอคิม: มันไม่รุนแรงไปหรือไงจะไม่ให้ออกไปไหนเลย ไม่กล้วฮานะจะเครียดหรือไง ท่านไค: เออ อยากไปก็ไปแต่ต้องกลับบ้านก่อนเที่ยงถ้าเที่ยงยังไม่ถึงบ้านนะกูจะเอาเลือดหัวมึงออกไอ้หมอ! สุดท้ายท่านไคก็ไม่ได้กินข้าวเหมือนเดิม พอเจอไม้ตายของเพื่อนสนิทอย่างหมอคิมก็พาให้หงุดหงิดจนต้องหนีขึ้นบ้านไป ด้านฮานะก็ถึงกับยิ้มแป้นที่สุดท้ายตัวเองก็มีคิมจังหนุนหลังอยู่ หมอคิม: คราวหลังก็อย่าแอบหนีไปเที่ยวอีกรู้ไหมฮานะ ฮานะ: ค่ะคิมจัง หมอคิม: เทอมหน้าก็ขึ้นม.6แล้ว โตเป็นสาวแล้วต้องรู้จักดูแลตัวเองนะรู้ไหม ฮานะ: รู้แล้วค่ะ หมอคิม: ไอ้ไคมันก็เป็นผู้ชายไม่ค่อยละเอียดอ่อน และที่สำคัญต้องอย่าชิงสุกก่อนห่าม ฮานะ: ค่ะคิมจัง ทำไมคิมจังถึงดูแลหนูดีจังเลยคะ หมอคิม: ฮานะเหมือนน้องสาวของพี่ที่เสียไป พี่ไม่มีโอกาสได้ดูแลเธอเลย ฮานะ: งั้นหนูจะเป็นน้องสาวที่น่ารักของคิมจังเองนะ หมอคิม: ครับเจ้าดื้อ รีบกินข้าวเถอะพรุ่งนี้เช้าพี่จะมารับ ท่านไคที่ยืนฟังอยู่บนระเบียงก็ถึงกับถอนหายใจ อย่างน้อยท่านไคก็ยังมีเพื่อนสนิทที่คอยช่วยดูแลฮานะมาตั้งแต่เด็ก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more