คุณพ่อรับฝาก

Chapter 23 เป็นตัวแทนของใครไม่ได้

คำตอบของเขาทำให้สิตมนรู้ได้ในทันทีว่าผู้หญิงที่เขากำลังพูดถึงคนนั้นคือใคร

“ผู้หญิงเป็นตัวแทนของกันและกันไม่ได้หรอกค่ะ แม้ว่าจะหน้าตาคล้ายคลึง หรือมีนิสัยเหมือนกันก็ตาม” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา หมุนตัวกลับและพาเดลล่าเข้าไปอาบน้ำ

เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิด เมื่อถูกมองว่าเป็นตัวแทนของใคร ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะคิดแบบนั้นด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มมองตามงงๆ ปกติผู้หญิงจะชอบดอกไม้เหมือนกันทุกคน แต่ทำไมเธอเหมือนจะไม่พอใจที่เขาให้ดอกไม้เธอ

สิตมนกลับออกมาอีกครั้งก็ไม่เห็นชายหนุ่มอยู่ในห้อง เข้าใจว่าเขาคงจะไปทำงานแล้ว เธอชงนมให้หนูน้อยและส่งเดลล่าเข้านอน เด็กในวัยของเธอมักจะตื่นมาดื่มนมในช่วงเวลาสั้นและนอนยาวนาน

หลังจากนั้นเธอก็ใช้เวลาจัดการกับตัวเอง ก่อนจะถึงเวลารับประทานอาหารเช้า กิจวัตรที่เธอทำมีอยู่เพียงแค่นี้เอง

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงานที่หญิงสาวเพิ่งจะรู้ว่ามีห้องอยู่ตรงนั้น ในมือของเขามีซองเอกสารติดออกมาด้วย และยังมีกล่องโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด

ซันเซสยื่นซองเอกสารที่คุยกับเธอเมื่อคืนให้ สิตมนเอ่ยขอบคุณเบาๆ หลังจากนั้นเขาก็ยื่นสร้อยคอกับกล่องโทรศัพท์ให้เธอ

“โทรศัพท์ฉันซื้อคืนให้เธอ เพราะฉันสั่งคนทำลายเครื่องนั้นไปแล้ว”

“ค่ะ” เธอตอบรับ แต่เมื่อหยิบโทรศัพท์จากมือเขา เธอก็เห็นสร้อยวางอยู่ในมือหนาของชายหนุ่ม ด้านล่างของกล่องโทรศัพท์

หญิงสาวมองสร้อยคอที่มีจี้เป็นตราราชสีห์อย่างแปลกใจ นัยน์ตาเป็นสีมรกตเข้มเหมือนดวงตาของเขา เธอเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มเป็นเชิงถาม รู้ว่าเพชรที่อยู่บนดวงตาราชสีห์คู่นั้นต้องมีราคาไม่น้อย ผู้ชายระดับเขาคงไม่ใช้ของปลอม

“นี่เป็นตราสัญลักษณ์ของคาร์ลอส เธอสามารถกลับมาที่นี่ได้ตลอดเวลา และตราสัญลักษณ์นี้จะทำให้เธอสามารถเข้าออกห้องได้”

มันเป็นตราสัญลักษณ์ของคาร์ลอสอย่างที่เขาบอก แต่ชิ้นนี้เขาสั่งทำขึ้นมาพิเศษเพื่อเธอ มันถูกฝังไมโครชิปและจีพีเอสเพื่อติดตามตัว ประสิทธิภาพสูงสุดที่มากกว่านั้นคือมันจะรายงานผลไปยังห้องทำงานของเขา

โทรศัพท์เครื่องนี้ก็เหมือนกัน มันถูกสั่งทำพิเศษ เมื่อถึงเวลาที่ต้องเสี่ยง หากเธอเป็นงูพิษที่จะกลับมาแว้งกัด เขาก็มีกับดักงูพิษป้องกันเอาไว้แล้ว มันจะถูกสำรองข้อมูลหลังใช้งานและส่งกลับมาที่เขาอัตโนมัติ

แม้การกระทำดังกล่าวจะเป็นการล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคล แต่เธอก็เป็นคนก้าวเข้ามาเอง เขาต้องแน่ใจว่าจะไม่เดือดร้อนเพราะเธอ และเธอก็เป็นเพียงคนเดียวที่เขาจะได้รับข้อมูลของน้องสาว

“ฉันคงรับเอาไว้ไม่ได้หรอก”

“คนของคาร์ลอสจะสวมสร้อยเส้นนี้หมดทุกคน มันจะช่วยป้องกันภัยให้เธอได้ระดับหนึ่ง เก็บเอาไว้เถอะ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างลังเล ชายหนุ่มจึงล้วงมือเข้าไปในคอเสื้อ หยิบสร้อยคอของตัวเองออกมาให้เธอดู “ฉันก็สวมมันติดตัวตลอดเวลา”

สร้อยเส้นนั้นเป็นตราราชสีห์ที่มีนัยน์ตาเป็นสีมรกตเข้มเหมือนดวงตาคนถือ จะแตกต่างกับที่อยู่ในมือของเธอก็ตรงที่มันมีขนาดใหญ่กว่า เป็นราชสีห์ตัวผู้ผู้นำฝูงที่ดูน่าเกรงขาม ในขณะที่สร้อยเส้นที่อยู่ในมือของเธอเป็นตัวเมียที่มีขนาดเล็กกว่า ขนาดเหมาะกับผู้หญิงอย่างเธอ

“ฉันไม่ชอบผู้หญิงเรื่องมาก” เขาบอกย้ำเสียงเข้ม และเขามักจะพูดคำนี้ทุกครั้งเมื่อหญิงสาวมีอาการลังเลให้เห็น

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวตอบรับอย่างเสียไม่ได้ แต่เมื่อเธอรับมาแล้วไม่ยอมสวม เขาก็ดึงสร้อยในมือเธอกลับ จับหญิงสาวหมุนตัวและสวมสร้อยให้เธอเอง โดยที่ทุกอย่างยังอยู่ในความเงียบ เขาไม่เอ่ยอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว

เขาสวมทับบนคอทั้งผมของเธอ จากนั้นเขาก็รวบผมยาวสลวยของเธอยกขึ้น หลังจากที่สวมสร้อยเสร็จเรียบร้อย และปล่อยให้มันทิ้งตัวลงบนแผ่นหลังของเธอตามเดิม

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวบอกอีกครั้ง และขออนุญาตต่อ “ฉันขออนุญาตพาเดลล่าเดินลงไปที่สวนดอกไม้ด้านล่างได้หรือเปล่า”

“ได้สิ... สร้อยที่เธอสวมอยู่มีเซนเซอร์ ประตูจะถูกเปิดออกในรัศมีที่เซนเซอร์ของมันทำงาน” เขาชี้มือไปที่ลิฟต์ที่อยู่ติดผนัง ถ้ามองเผินๆ จะไม่รู้เลยว่ามันคือลิฟต์

เธอก็ได้คำตอบของว่าทำไมเขาถึงเดินขึ้นมาได้เร็ว เป็นเพราะเขาใช้ลิฟต์ตัวนั้นนั่นเอง

“เธอใช้ลิฟต์ตัวนั้นก็ได้” ชายหนุ่มบอก

หญิงสาวยิ้มให้เขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะใจดีกับเธอมากเป็นพิเศษ

“เอาล่ะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว” ชายหนุ่มบอกตัดบท และเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาเมื่อครู่

ประตูถูกปิดลงหลังจากที่ชายหนุ่มเดินเข้าไป มันแนบสนิทจนกลายเป็นเพียงแค่ผนังห้องธรรมดา หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ๆ แต่เธอก็พบว่ามันไม่สามารถเปิดออก ห้องทำงานคงจะเป็นห้องส่วนตัวของเขา

โทรศัพท์ที่เขาให้เธอถูกเซตระบบพร้อมสำหรับการใช้งาน เชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตเรียบร้อย สิตมนมีโอกาสได้โทรหาพี่สาวของเธอ ลองโทรหา ซารีน่า มีเพียงสองเบอร์ที่เธอสามารถจำได้ แต่ปลายสายก็ติดต่อไม่ได้เหมือนที่เธอคาดเอาไว้ตั้งแต่ต้น

“เธอไปอยู่ไหนนะ ซารีน่า ฉันเชื่อว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ สักวันฉันจะต้องตามหาตัวเธอให้เจอ และต้องรู้เหตุผลที่เธอทำแบบนี้ให้ได้”

หลังจากที่หญิงสาววางโทรศัพท์ เบอร์ทั้งสองเบอร์ที่ถูกโทรออกก็ถูกชายหนุ่มสั่งให้ตามเช็กทันที ไม่รวมกับประวัติของเธอที่เขาสั่งไปก่อนหน้านี้ เขาจะต้องรู้จักเธออย่างละเอียด

จากนั้นสิตมนก็ใช้เวลาว่างของตัวเองกับโลกโซเชียลที่เธอโหยหา อย่างน้อยมันก็ช่วยลดความเบื่อหน่ายของเธอลง เดลล่าก็ใช้เวลานอนเป็นส่วนใหญ่

หลังจากวันนั้นหญิงสาวก็รู้สึกว่าอยู่ที่นี่ได้สบายใจขึ้น เธอไม่ได้ถูกกักกั้น และมีสื่อโซเชียลช่วยให้เธอผ่อนคลาย สิตมนมีโอกาสพาเดลล่าออกไปข้างนอกห้อง บอดีการ์ดหนุ่มที่อยู่ในบ้านเริ่มเรียนรู้ที่จะอุ้มเด็กเป็น นั่นทำให้เด็กหญิงไม่ร้องไห้จ้าเหมือนเดิม และเริ่มคุ้นกับผู้คนมากขึ้น

ภายในอาคารสำนักบริหารคาร์ลอส ปาร์ค ชัสเซสเครียดจนมองเห็นรอยย่นระหว่างคิ้วเป็นริ้วชัดเจน หลังจากที่เขาได้อ่านรายงานที่อดัมส่งให้

พึ่บ!

เอกสารปึกใหญ่ถูกทิ้งลงบนโต๊ะทำงานเต็มแรง จนอดัมที่ยืนอยู่ห่างออกไปต้องเดินเข้ามาหา เพื่อรอคำสั่งเจ้านาย

“แพศยา!” ชายหนุ่มสบถฮึ่มในลำคอ เมื่อเห็นสิ่งที่หญิงสาวกระทำตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา จากการที่เขาลองใจเพื่อดูพฤติกรรมของเธอ และทุกอย่างถูกรายงานมาที่เขาอย่างละเอียด

หลังจากที่เขาให้โทรศัพท์กับเธอ เขาก็พบว่าเธอเป็นนักท่องโซเชียลตัวยง เธอติดอินสตาแกรมจนเสมือนว่าเธออยู่กับมันเกือบตลอดเวลา ชายหนุ่มไม่ติดใจกับผู้ชายคนไหนจากอินสตาแกรมที่เธอกดติดตามนับร้อยคน แต่ก็ต้องไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนล่าสุดของเธอ

ซันเซสขบกรามแน่นด้วยความโมโห เมื่อนึกถึงการทรยศที่หญิงสาวกำลังจะทำ เขาเอนหลังพิงเก้าอี้และปิดเปลือกตาลง ขับไล่ความเหนื่อยอ่อนเพราะการทำงานหนักต่อเนื่องมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา

อดัมได้ยินเสียงกระแทกเอกสารเขาก็เดินเข้ามาหาและหยิบแฟ้มขึ้นรอคำสั่งของคนเป็นนาย ผ่านไปสิบนาทีซันเซสก็เงยหน้าขึ้นสั่งอดัมอีกครั้ง

“ถึงเวลาแล้วสิ”

“บอสแน่ใจแล้วหรือครับ”

“มันเป็นทางเลือกเดียวที่ฉันจะได้เจอซารีน่าอีกครั้ง ฉันอยากรู้ว่า ซารีน่าทำแบบนี้ทำไม และทำไมตลอดห้าปีเราถึงตามหาตัวเธอไม่เจอ ทั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่” ชายหนุ่มบอก

“แต่ข้อมูลที่ได้จากคุณสิตา ผมคิดว่าจะตามหาตัวคุณหนูไม่ยาก”

สิตา กลายเป็นชื่อของสิตมนไปโดยปริยาย หลังจากที่พวกเขาไม่สามารถออกเสียงเรียกชื่อเธอเต็มประโยคได้ แต่พอจะเรียกฮันนี่ตามเจ้านายหนุ่ม ก็ถูกเจ้าของดวงตาสีมรกตเข้มมองขวางอย่างไม่พอใจทุกครั้ง พวกเขาจำต้องเปลี่ยนมาเรียกเป็นสิตาแทน

“นายทำมาตลอดห้าปีแล้วไม่ใช่เหรอ” ซันเซสบอกอย่างไม่พอใจ

“ฉันจะใช้สิตมน ฉันเชื่อว่าต้องมีความลับบางอย่างแอบแฝงอยู่”

“แต่เธอยังติดต่อกับเธียร์เรื่องงาน” อดัมท้วงติง

“ก็ต้องลองดูสักตั้ง คนที่ทรยศฉัน ไม่เคยมีใครได้รับความสุข” ชายหนุ่มบอกเสียงเหี้ยม แววตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเปล่งประโยคออกมา

“ครับ”

“เตรียมพยาบาลพิเศษมาดูแลเดลล่าด้วย ขอด่วนที่สุด ฉันจะกลับบ้านล่ะ” เจ้านายหนุ่มสั่งเสียงเข้มอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกไป

คำสั่งที่อดัมรู้ดีว่าเขาต้องจัดการให้เสร็จสิ้นภายในวันนี้และเขาก็ไม่ รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว