ดร. ดิสม์

เหยื่อระบายอารมณ์

เนื้อหาหน้านี้รุนแรง ไม่เหมาะสำหรับคนโลกสวย และไรท์ก็ย้ำเสมอ ไม่เหมาะสมกับโลกสวย

ทั้งสองพี่น้องนั่งรถแท็กซี่มาถึงหน้าบ้าน แต่คริสโตเฟอร์แทบไม่ได้สนใจจะมองดูบรรยากาศข้างทางเหมือนพี่ชายเลย เพราะในใจและในหัวของเขาตอนนี้มันมีแค่ภาพของคนอวดเก่ง ภาพของฝากรักที่ยืนกะหนุงกะหนิงกับไอ้ตี๋หน้าจืดนั้น เขาแทบจะลากคนอวดดีกลับมาด้วย

" ไอ้เฟอร์นี้มึงเป็นอะไรหรือเปล่าว่ะ เงี๊ยบเงียบตลอดทางเลย จนถึงบ้านแล้วเนี่ย" คริสเตียนถามน้องชายออกมาด้วยความเป็นห่วงและสงสัย เพราะคริสโตเฟอร์จะเป็นแบบนี้จะกำลังเจอศัตรูหรือคนที่อยากบดขยี้ ก็เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาจากสนามบินตลอดเส้นทางคริสโตเฟอร์ก็นั่งหน้านิ่งขรึมเหมือนโดนใครขัดใจยังไงเลย คริสโตเฟอร์ปลายตามองพี่ชายแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

" กูก็เป็นน้องมึงไง " คริสโตเฟอร์ตอบพี่ชายกวนๆ เพราะเขาไม่อยากจะพูดอะไรในตอนนี้ คริสเตียนอ้าปากหวอ เพราะโดนน้องชายยอกย้อน เขาหันไปเปิดประตูรถลงทันที ปล่อยให้คริสโตเฟอร์นั่งหน้าบึ้งตึงกับลุงแท็กซี่ไป

" ไม่ต้องทอนครับลุง " คริสโตเฟอร์ล้วงตังค์ยื่นให้ลุงขับแท็กซี่ พร้อมกับก้าวลงไปจากรถตามหลังพี่ชาย ทั้งสองหนุ่มลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้าน ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องรับแขก

" มัมครับมัสบบบบบบ แด๊ดเวครับบบบบบบ ทั้งสองหนุ่มตะโกนเรียกบุพการีทั้งสองคนทันที ทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน พลางแถนหายใจแรงๆ

" มัมมัสครับบบบบบ แด๊ดเวครับบบบบบบ" ทั้งสองหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดังอีกรอบ พลางกวาดสายตามองหาทั้งสองคน แต่บ้านกับเงียบไม่มีใครเลย ทั้งสองคนหันหน้ามามองกันแล้วแยกกันหาบุพการีทั้งสองคนทันที คริสโตเฟอร์ขึ้นไปชั้นบนห้องนอน ห้องทำงาน ทั้งสองห้องว่างเปล่า คริสเตียนเดินไปดูในห้องครัว หลังบ้าน ห้องรับแขกเล็ก ว่างเปล่า ทั้งสองคนเดินมาหากันพร้อมกับมองหน้ากัน พลางถอนหายใจแรงๆพร้อมส่ายหน้า ทั้งสองคนกะว่าจะมาเซอร์ไพรส์แด๊ดเวกับมัมมัส แต่กับต้องผิดหวัง

" ไม่เจอว่ะ" คริสเตียนบอกน้องชาย คริสโตเฟอร์ยักไหล่ให้เล็กน้อย เขาพลางเสียดายไม่น่ากลับมาบ้านเลย เพราะแด๊ดกับมัมไม่อยู่บ้าน รู้งี้กระทืบไอ้หน้าตี๋ที่สนามบินให้ตายคาเท้าใหญ่แล้ว

" นี้มึงเป็นอะไรว่ะไอ้เฟอร์ หน้านี้นิ่งมาตั้งแต่สนามบินแล้ว กลั้นตดหรือไงว่ะ" คริสเตียนถามน้องชายด้วยความสงสัย เขามีความรู้สึกว่าคริสโตเฟอร์กำลังหงุดหงิดอะไรบ้างอย่าง แต่ไม่พูดออกมาแล้วน้องชายหงุดหงิดอะไรล่ะ คริสโตเฟอร์หิ้วกระเป๋าเดินทางขึ้นไปด้านบ้านทันที โดยที่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย คริสเตียนถึงกับส่ายหน้า เพราะถ้าคริสโตเฟอร์เงียบแบบนี้ นั้นหมายความว่าน้องชายกำลังเดือดดาลด้านใน

" ใครอวดดีกับไอ้เฟอร์ว่ะ" คริสเตียนตั้งคำถามสงสัยคนเดียว

ในห้องนอนของคริสโตเฟอร์

คริสโตเฟอร์เดินไปยืนอยู่ระเบียง เขาล้วงบุหรี่ออกมาสูดอัดควันเข้าไปในปอดเยอะๆ เขาไม่สามารถหลับลงได้ เขาไม่สามารถหายใจได้ปกติ เพราะมันมีคนกำลังท้าทายคำสั่งของเขา นิ้วเรียวคีบบุหรี่ที่มีไฟแดงมากๆที่ก้นบุหรี่ พร้อมปากบางพร้อมยัดใส่ปากบางและดูดควันเข้าไปในปอดลึกๆอีกรอบ พร้อมมือหนาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง นิ้วเรียวกดโทรออกทันที

ตื่ดๆๆๆๆๆ คริสโตเฟอร์ยืนรอเสียงฟังสายสักพัก ก็มีคนรับสายของเขา วันนี้เขาหวังว่าเขาจะโชคดีมีที่ระบายอารมณ์บ้าง

" ครับคุณคริสโตเฟอร์" อาร์คติกกดโทรศัพท์รับพร้อมกรอกเสียงกลับมาทันที

" มีที่ระบายอารมณ์สักคนไหม? " คริสโตเฟอร์ถามเสียงเยือกเย็น อาร์คติกได้ยินก็เข้าใจทันที

" มีครับคุณคริสโตเฟอร์ มันพึ่งแอบเอายามาปล่อยในสนามแข่งเมื่อเช้าครับ " อาร์คติกตอบให้คริสโตเฟอร์ได้ยิน คริสโตเฟอร์ยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก ' พวกสาระเลวต้องเจอกู'

" ดี เดี๋ยวกูไป" คริสโตเฟอร์บอกปลายสายทันที พร้อมนิ้วเรียวกดสายวาง คริสโตเฟอร์ยกบุหรี่ขึ้นมาใส่ปากพลางดูดควันบุหรี่เข้าไปในปอดเยอะๆจนหมดม้วน พร้อมกับมือหนาทิ้งลงที่พื้นระเบียง เท้าใหญ่มารองเท้าใส่ในบ้านเหยียบบดขยี้ แววตาดุดันน่ากลัว ปากบางได้แด๊ดเวปล่อยควันบุหรี่ออกมา

" กูจะบดขยี้ให้แหลกคา....กู" คริสโตเฟอร์เค้นเสียงรอดออกมาไรฟันด้วยอารมณ์เดือดดาลด้านใน เขาเดินเข้าไปในห้องพร้อมเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำ ผมเซ็ตอย่างดี คริสโตเฟอร์เดินออกจากห้องนอนทันที เขาเดินตรงไปที่โรงรถเพื่อขับเอารถคู่ใจ คริสโตเฟอร์ขับรถสปอร์ตของแด๊ดเวออกจากโรงรถไปทันที เสียงเหยียบคันเร่งดังสนั่น ได้ยินไปถึงบ้านของแด๊ดอัสเลยก็ว่าได้

โกดัง

คริสโตเฟอร์ก้าวเข้ามาด้านในโกดังด้านหลัง เขากวาดสายตามอง กรงสุนัขพิทบูล จระเข้ที่ลอยคอมองมาทางเขาอยู่ และกรงกระจกที่มีเสื้อเขี้ยวดาบยืนมองมาทางเขา

" น่าร๊าน่ารักทั้งนั้นเลย หึหึ" คริสโตเฟอร์พูดออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้เห็นสัตว์เลี้ยงแต่ละตัว พวกมันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงมังสวิรัติ พวกมันชอบกินเนื้อสดๆ กลิ่นหอมของเลือดพวกมันยิ่งชอบ คริสโตเฟอร์เดินไปที่ท่าให้อาหารจระเข้

" ไหนว่ะของเล่นกู?" คริสโตเฟอร์ถามอาร์คติกเสียงเหี้ยมๆ พลางปลายตามองด้วยความหงุดหงิด

" ลูกน้องกำลังเอาตัวมาครับคุณคริสโตเฟอร์" อาร์คติกตอบเสียงเรียบ พลางกลืนน้ำลายเหนียวลงคอฝืดๆ เหงื่อไหลซึมออกมา เพราะสายตาของคริสโตเฟอร์น่ากลัว มันเหมือนว่าคริสโตเฟอร์กำลังจะกลายร่างจากเทพบุตรเป็นอสูรแล้ว

" พี่อาร์คปล่อยผมไปเถอะ ผมรู้เท่าไม่ถึงการณ์ครับพี่ ผมขอโทษครับพี่" เสียงคนทรยศร้องของชีวิตกับอาร์คติกน้ำเสียงที่หวาดกลัว ใบหน้าตื่นกลัวสัตว์เลี้ยงสามชนิดในนี้ อาร์คติกส่ายหน้าเล็กน้อย เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกหรือครั้งที่สอง แต่ไอ้คนทรยศทำมาหลายครั้งแล้ว

" จับมันมัดไว้" อาร์คติบอกลูกน้องให้จับคนทรยศมัดไว้ที่เก้าอี้

" ครับพี่อาร์ค" ลูกน้องสองคนขานรับ พร้อมทำเหมือนที่เคยทำบ่อยๆทันที เพราะเจ้านายแต่ละคนไม่เหมือนกัน โดยคริสโตเฟอร์ชอบแบบนี้คือโซ่มัดลำตัวเอาไว้และด้านล่างโซ่มัดข้อขาติดขาเก้าอี้เอาไว้ คริสโตเฟอร์ปลายตามองไอ้คนทรยศแล้วขวกรามแน่นๆ เขาคิดว่านี้คือไอ้หน้าตี๋เมื่อเช้านี้แล้วกัน

" มันทำอะไรผิดมาว่ะ" คริสโตเฟอร์หันหน้าไปมองหน้าอาร์คติก พร้อมกับถามเสียงเหี้ยมๆ

" ผมผิดไปแล้วครับให้โอกาสผมนะครับ " ไอ้คนทรยศรีบพูดออกมาขอร้องอีกรอบ คริสโตเฟอร์ปลายตามองพลางยิ้มเหี้ยมมือหนาของคริสโตเฟอร์ยื่นไปสวมถุงมือสีดำ พร้อมกับหยิบเข็มเล็กที่ขนาดเท่ากับเจาะเลือดได้แต่ความยาวห้านิ้ว เข็มแหลมในมือหนาของคริสโตเฟอร์ ยกขึ้นอวดไอ้คนทรยศที่นั่งบนเก้าอีหน้าตาตื่นกลัวอยู่ มือหนาผลักหัวของไอ้คนทรยศไปด้านข้าง

" ผมขอโทษครับ อ๊ากกกกกกกก" ไอ้คนทรยศร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดมากๆ เพราะเข็มเล่มเล็กแทงเข้าที่ลำคอหนา มันเจ็บเข้าไปถึงด้านใน เจ็บแบบอธิบายความรู้สึกยาก คริสโตเฟอร์ถอดเข็มออกมา พร้อมกับแทงลงที่หน้าอกด้านขวามืออีกครั้ง

" อ๊ากกกกกกกกกกกกก. ผมขอโทษ " ไอ้คนทรยศร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะเข็มเล่มแหลมเล็กเสียบแทงไปผ่านเนื้อทะลุโดนอะไรด้านใน มันเจ็บปวดทรมานมากๆ คริสโตเฟอร์ยิ้มเหี้ยมชอบใจ พลางดึงเข็มออกมาจากเนื้อ

" หึหึ สะใจว่ะ" คริสโตเฟอร์หัวเราะในลำคอชอบใจ พลางเค้นรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น พร้อมกับมือหนาแทงเข็มลงที่ หน้าอกด้านขวาอีกครั้งๆๆๆๆ

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก" ไอ้คนทรยศร้องออกมาเสียงดังหลายต่อหลายรอย เสียงร้องโหยหวนทรมาน คริสโตเฟอร์ได้ยินแล้วยิ่งยิ้มสะใจมือหนาถอดเข็มออกมา พร้อมแทงลงไปที่หน้าอกอีกครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงกรีดเสียงโหยหวนทรมานดังมากๆ แต่ร่างกายของไอ้คนทรยศมีเลือดไหลซึมออกมาแดงทะลุเสื้อผ้า คริสโตเฟอร์ยืนมองหน้าคนทรยศนิ่งๆ

" กูจะเอาเข็มแทงสมองมึง หึหึ" คริสโตเฟอร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น มือหนาจับหัวคนทรยศไว้แน่นๆ พร้อมเข็มจ่อที่ขมับด้านซ้าย คริสโตเฟอร์ขบกรามแน่นๆ พร้อมแทงเข็มและดันเข้าไปช้าๆ

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" เสียงร้องโหยหวนทรมาน เจ็บปวดยากจะอธิบายให้ใครรับรู้ดังก้อง อาร์คติกมองแล้วยังขนลุกขนพอง เขากลืนน้ำลายเหนียวลงคอฝืดๆ ลูกน้องแถวๆนั้นไม่มีใครกลัวเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคริสโตเฟอร์เลย เข็มแทงเข้าไปด้านใน ขมับของคนทรยศ

" หึหึ หมดเสียงแล้วสิ" คริสโตเฟอร์หรี่ตาลงมองไอ้คนทรยศตรงหน้า ที่หายใจรวยริน เพราะเจ็บอวัยวะด้านในแทบไม่มีแรงจะขยับปากร้องออกมาได้ เข็มเล่มเล็กแต่สามารถแทงเข้าไปในเนื้อหนังด้านในได้ ความเจ็บปวดที่อยากจะอธิบาย

" จัดการต่อเลย ให้พี่เข้เลย หึหึ " คริสโตเฟอร์บอกอาร์คติกอย่างอารมณ์ดีแล้ว เขาเดินออกไปจากโกดังทันที