ดร. ดิสม์

ปะทะหน้าคนลองดี

ตอนเย็นที่บ้านเเด๊ดเว

แด๊ดเวและมัมมัสเดินเข้ามาในบ้านด้วยความเมื่อยล้า เพราะทั้งสองคนไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด แด๊ดเวกอดเอวคอดของเมียด้วยความเป็นห่วง เพราะใบหน้าของมัมมัสเหมือนจะพักผ่อนไม่เพียงพอเลย ดูเหนื่อยล้า เขาคงต้องตรวจร่างกายให้คนตัวเล็กบ้างแล้ว

" แด๊ดครับ มัมครับ" เสียงเเสนคุ้นหูของใครบางคนดังลงมาจากชั้นสองของบ้าน พร้อมกับเท้าใหญ่ก้าวลงมาจากบันไดทีละก้าวๆ แด๊ดเวและมัมมัสเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียง

" ตาคริส" มัมมัสเรียกชื่อคริสเตียนเสียงแผ่วเบา น้ำตาคลอเบ้าเพราะคิดถึงลูกชายที่สุด แถมลูกชายไม่ได้บอกว่าจะกลับมาวันนี้ มัมมัสอ้าแขนออกกว้างๆ เพื่อรับให้คริสเตียนเข้ามาในอ้อมกอด เพราะขาเล็กก้าวไม่ออก คริสเตียนเดินเข้ามากอดมัมมัส แด๊ดเวมองลูกชายแล้วยิ้มภูมิใจในตัวของลูกชายทั้งสองคน แต่แด๊ดเวต้องขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะลูกชายหายหนึ่งคน

" มัมคิดถึงลูกสองคนที่สุดเลยลูก " มัมมัสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทานิดหน่อย น้ำตาไหลออกที่หางตา คริสเตียนกอดมัมมัสแน่นๆพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนให้ เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแด๊ดเวที่ทำหน้านิ่งๆอยู่

" น้องไปไหนตาคริส?" แด๊ดเวถามคริสเตียนออกมาด้วยความสงสัย เพราะปกติต้องมาแพ็คคู่ แต่คราวนี้คริสเตียนบินเดี่ยวเป็นไปได้ยังไง คริสเตียนขมวดคิ้วเข้าหากัน มัมมัสคลายอ้อมกอดออกจากลูกชายพลางมองหาอีกคน

" น้องไปไหนลูก หรือน้องไม่สบายหรือเกิดอะไรขึ้น" มัมมัสถามคริสเตียนด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลและเป็นห่วงคริสโตเฟอร์มากๆ คริสเตียนมองหน้ามัมมัส มือหนายกขึ้นมาจับใบหน้าของมัมมัสเอาไว้ พร้อมกับนิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มให้มัมมัส แด๊ดเวมองแล้วส่ายหน้า

" น้องไปไหนตาคริส" แด๊ดเวถามเสียงเข้ม เพราะลูกชายไม่ยอมตอบเสียที คริสเตียนดันตัวยืนเต็มความสูงเท่าแด๊ดเว พลางโอบเอวมัมมัสเดินไปเข้าไปที่ห้องรับแขก คริสเตียนพามัมมัสไปนั่งลงบนโซฟา มัมมัสยังมองหน้าคริสเตียนเพื่อรอคำตอบจากปากลูกชายอยู่เลย แด๊ดเวนั่งลงข้างๆมัมมัสแต่สายตามองที่คริสเตียน

" ผมไม่รู้ครับมัม แด๊ด ไอ้เฟอร์ไม่ได้บอกเอาไว้ครับ" คริสเตียนตอบออกมาเสียงดังฟังชัดเพื่อให้แด๊ดเวและมัมมัสได้ยินชัดๆ ว่าคริสโตเฟอร์ไปข้างนอกไม่ได้บอกเขา แด๊ดเวและมัมมัสได้ยินคำตอบแล้วไม่อยากเชื่อเพราะคริสเตียนกับคริสโตเฟอร์แทบไม่ห่างกันเลย แด๊ดเวมองหน้าคริสเตียนแล้วถอนหายใจ

" น้องไม่ได้ไปหาผู้หญิงใช่ไหมลูก?" มัมมัสถามออกมาเพราะท่านยังไม่พร้อมจะเปิดรับลูกสะใภ้ตอนนี้ เพราะท่านอยากให้ลูกชายทำงานไปก่อน เรื่องครอบครัวอยากให้รออีกสักหน่อย คริสเตียนยิ้มให้มัมมัสพลางถอนหายใจเบาๆ

" มัมครับไอ้เฟอร์มัมไม่มีหรอกครับ มันกับผมก็ซื้อกินเหมือนนแด๊ดสมัยก่อนแหละครับ ใช่ไหมครับแด๊ด?" คริสเตียนบอกให้มัมมัสได้สบายใจ เพราะตั้งแต่เล็กจนโตคริสโตเฟอร์ยังไม่เคยเปิดตัวว่าคบใครเลย คริสโตเฟอร์ไม่เหมือนเถื่อนลูกชายของอาเคที่ควงแทบไม่ซ้ำหน้าพาเข้ามาไหว้มัมเม็งจนมัมเม็งจะเป็นลมเพราะหน้าไม่ซ้ำกัน แด๊ดเวมองหน้าลูกชายพลางยกมือชี้หน้าลูกชายคาดโทษ มัมมัสยิ้มที่มุมปาก เพราะสมัยก่อนแด๊ดเวมีสาวสวยที่หมายปองคือหมอสุดสวยห่มรัก แต่ไม่รู้ยังไงถึงมารักท่านก็ไม่รู้

ทั้งสามคนแด๊ด มัม ลูกชายกำลังคุยกันหัวเราะสนุกสนานเพราะคิดถึงกันอยู่นั้น จู่ๆทั้งสามคนก็ได้ยินเสียงรถสปอร์ตขับเข้ามา และไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร ทั้งสามคนก็พอเดาออกอยู่แล้ว ทั้งสามคนนั่งรอในห้องรับแขกสักพักคริสโตเฟอร์ก็เดินเข้ามาในบ้าน คริสโตเฟอร์หยุดเท้าใหญ่ไม่ให้เดินผ่านห้องรับแขกไป ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรที่มันนิ่งเฉยหันมามองทั้งสามคนที่ห้องรับแขก มัมมัส แด๊ดเว มองหน้าลูกชายแล้วยิ้มออกมาจนแก้มปริ คริสโตเฟอร์ถอนหายใจแรงๆ พลางเดินเข้ามาในห้องรับแขก ด้วยใบหน้าหล่อที่นิ่งมากๆ ไม่บ่งบอกว่าดีใจหรืออารมณ์ไหน

" คิดถึงมัมครับ" คริสโตเฟอร์พูดออกมาน้ำเสียงเรียบนิ่ง ตามใบหน้าหล่อที่มันนิ่ง แด๊ดเวมองหน้าลูกชายแล้วส่ายหน้า เพราะดูก็รู้ว่าคริสโตเฟอร์อารมณ์ไหน อารมณ์ที่ระบายออกไปแล้วครึ่งหนึ่งแต่ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่งที่ค้างอยู่ มัมมัสส่ายหน้าเล็กน้อยเพราะคริสโตเฟอร์จะเป็นแบบนี้จะถ้ามีอารมณ์หงุดหงิด มัมมัสอ้าแขนออกกว้างๆเพื่อกอดลูกชายอีกคน คริสโตเฟอร์คุกเข่าลงตรงหน้าของมัมมัส พร้อมกับโผ่ลเข้ากอดมัมมัสด้วยความคิดถึงที่สุด ใบหน้าหล่อซบลงที่ตักเล็กของมัมมัส

" คิดถึงมัมแต่ทำหน้าเหมือนอารมณ์ด้านในยังค้างอยู่เลย แบบนี้มัมต้องจะดีใจหรือจะทำยังไงให้ลูกชายหายหงุดหงิดนะ" มัมมัสผู้เข้าใจลูกๆดีพูดออกมา คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัมมัส พลางฉีกยิ้มแบบเห็นฟันทั้งหมดให้มัมมัสสบายใจ แด๊ดเวมองแล้วยิ่งรู้ทันทีว่าคริสโตเฟอร์อารมณ์ไหน

" อ้าว! อาฝากรัก" คริสเตียนร้องเรียกชื่อของฝากรักเพื่อทักทาย เพราะฝากรักเดินกำลังจะก้าวผ่านห้องรับแขก คริสโตเฟอร์ขบกรามแน่นๆ แววตาดุดันน่าากลัว แต่เขาไม่แสดงออกมาให้ใครได้เห็น คริสโตเฟอร์ยังกอดมัมมัสแน่นๆไม่ได้หันกลับไปมองหน้าฝากรักเลย

" สวัสดีครับอา " คริสเตียนยกมือขึ้นไหว้ฝากรัก ถึงแม้ว่าฝากรักจะอายุน้อยกว่าเขาก็ตาม แต่เขาก็เคารพนับถือฝากรักเป็นอาเหมือนเดิม ฝากรักเดินเข้ามาในห้องรับแขก เธอยกมือรับไหว้คริสเตียนพลางยิ้มหวานทักให้ ฝากรักปลายตามองคริสโตเฟอร์ที่ยังกอดเอวพี่สาวของเธอไม่ยอมหันมามองเลย มัมมัสและแด๊ดเวมองหน้าน้องสาวและยิ้มให้

" หลานพึ่งกลับมาวันนี้" มัมมัสบอกกับฝากรักให้เข้าใจ ฝากรักยิ้มให้พี่สาวและพี่ชายเล็กน้อย

" ตาเฟอร์เป็นอะไรลูก หันไปทักทายอารักหน่อยสิลูก" มัมมัสบอกกับคริสโตเฟอร์ที่ยังกอดเอวของท่านไม่ยอมปล่อยเลย คริสโตเฟอร์ขบกรามแน่นๆ เขาพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ฝากรักหัวใจเต้นแรงๆโครมคราม เธอมีความรู้สึกกลัวคริสโตเฟอร์อย่างแปลกประหลาด เธอมีความรู้สึกว่าชีวิตของเธอกำลังจะไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว เพราะแค่เธอเห็นแผ่นหลังกว้างของคริสโตเฟอร์ มันยังเหมือนเห็นอสูรร้ายเลย ฝากรักจ้องมองแผ่นหลังกว้างของคริสโตเฟอร์ที่เริ่มขยับ เพื่อหันหน้ากลับมามองดูเธอ ฝากรักดูรู้สึกหายใจไม่ออก มือเล็กสั่นเทา เธอมีความรู้สึกกลัวคริสโตเฟอร์อย่างบอกไม่ถูก เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต คริสโตเฟอร์ค่อยๆหันมามองหน้าฝากรักช้าๆ

" สวัสดีครับ" คริสโตเฟอร์กล่าวทักทายสั้นๆแค่นั้นมือหนาไม่ได้ยกขึ้นมาไหว้แต่อย่างใด ไม่มีเอ่ยชื่อหรืออะไรต่อท้ายเลย แววตาว่างเปล่า รอยยิ้มมุมปากเล๊กกกกมาก เกือบมองไม่เห็นเลยว่าเขากำลังยิ้มให้ฝากรัก แค่นี้ฝากรักก็รู้สึกว่าเธอไม่ปลอดภัยเลยจริงๆ ทั้งสองคนสบตากันนิ่งจนฝากรักต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา

" สะ..สวัสดีจ้าหลานทั้งสองคนเลย.." ฝากรักพูดออกมาพลางเดินไปนั่งข้างๆแด๊ดเว มัมมัสยื่นมือเล็กไปลูบไหล่กว้างลูกชายเบาๆ

" วันนี้ผมเห็นผู้หญิงคล้ายอาเลยนะครับที่สนามบิน " คริสเตียนพูดออกมา ฝากรักถึงกับอ้าปากหวอ พลางปลายตามองคริสโตเฟอร์ที่เขายังมองเธอนิ่งๆอยู่ ฝากรักรีบหันไปมองหน้าพี่ชายและพี่สาวที่มองหน้าของเธออยู่

" อาไปส่งเพื่อนนะ " ฝากรักโกหกออกไป เพราะเธอยังไม่กล้าบอกใครในตอนนี้ ยิ่งต่อหน้าคริสโตเฟอร์แล้ว เธอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตออกมาจากสายตาส่งมาหาเธอ คริสโตเฟอร์ขบกรามแน่นๆกับคำตอบของฝากรัก ' เพื่อน '

" ถ้ามีแฟนให้รีบพามาหาพี่นะ พี่สองคนจะได้ดูว่าดีหรือเปล่า " แด๊ดเวบอกกับน้องสาวคนเดียว ฝากรักกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พลางใจหายวาบ เพราะเมื่อก่อนคิดว่าพี่ชายกับพี่สาวไม่ว่างไม่สะดวกแต่พอพูดมาแบบนี้พี่สองคนว่างและพร้อมรู้จักแฟนของเธอซะงั้นเลย คริสโตเฟอร์มองนิ่งๆ

" ค่ะ " ฝากรักตอบสั้นๆ

ตอนเช้าวันใหม่

ฝากรักแทบนอนไม่หลับเลยเมื่อคืนเธอล็อคประตู หน้าต่างหมด ไม่เปิดให้ยุงได้บินเข้ามาได้ เพราะเธอระแวงคริสโตเฟอร์เธอจำสายตาสายของคริสโตเฟอร์ที่มองเธอได้ มันเหมือนกับว่าเขากำลังอยากฆ่าใครตาย ฝากรักเดินลงบันไดมาเพื่อเดินเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยพี่สาวทำอาหารเช้า

หมับ! ข้อมือเล็กของฝากรักโดนใครไม่รู้จับเอาไว้ และเธอกำลังโดนลากเข้าไปมุม

" ไง" คำทักทายสั้นๆเสียงที่ที่เธอได้ยินเมื่อวาน ' คริสโตเฟอร์' ฝากรักถึงกับอ้าปากหวอ เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผู้ชายร่างสูงใหญ่มากกว่าเธอเยอะ กลิ่นน้ำหอมลอยเข้าจมูกเล็ก ลมหายใจอุ่นๆสาดรดลงใส่หน้าผากมนของเธอ ฝากรักแทบหยุดหายใจ เธออยากหายตัวได้จริงๆ

" อะไรของนาย ปล่อย!" ฝากรักถามกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ในใจมันตื่นกลัวแววตาของคริสโตเฟอร์อย่างบอกไม่ถูก คริสโตเฟอร์ยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก

" อื้อๆๆๆ " มือหนาปิดปากเล็กเอาไว้ไม่ให้ร้องเสียงดัง และเขามีความโมโหและหงุดหงิดที่คนตัวเล็กล็อคประตูระเบียงเอาไว้ มือเล็กพยายามดันอกแกร่งออกให้ห่าง แววตาว่างเปล่าของคนตัวโตดูน่ากลัว มือหนาดึงคอเสื้อให้เปิดออกข้างหนึ่งกว้าง ฟันคมกัดลงที่ไหล่เล็กแรงๆ

" อื้มๆๆๆๆๆๆๆ........." ฝากรักร้องออกมาในลำคอเล็ก น้ำตาไหลซึมออกหางตาเพราะรู้สึกเจ็บมากๆ มือเล็กที่ดังอกแกร่งออกให้ห่างแทบหมดแรงเลย เธอมีความรู้สึกว่ามีต้องเป็นรอยฟันแน่ๆเลย แถมต้องมีเลือดซึมออกมาแน่ๆเลย ปากบางใช้ลิ้นร้อนเลียที่รอยฝันคม และดูดชิมเลือดเค็มเข้าไปในปากอย่างเอาแต่ใจ ฝากรักพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีดังอกแกร่งให้ออกห่างอีกรอบ

" หึหึ เเข็งข้อเหรอ" คริสโตเฟอร์หัวเราะในลำคอเสียงเยือกเย็นข้างๆใบหูเล็ก จนคนฟังอย่างฝากรักได้ยินรู้สึกเสียวหลังมากๆ ฝากรักส่ายหน้ารัวๆ น้ำตายังไหลออกหางตาไม่หยุด ปากเล็กยังโดนมือหนาปิดเอาไว้ไม่ยอมให้เป็นอิสระ ปากบางก้มลงไปดูดเลือดที่ซึมออกมาเข้าปาก รสชาติเค็มๆกลิ่นคาวเลือดในปากห่างหอมกรุ่น

" อื้มมมมม " ฝากรักพยายามร้องและส่ายหน้าปฏิเสธ จมูกโด่งสูดกลิ่นหอมอ่อนๆเข้าไปในจมูก เท้าเล็กยกขึ้นมาหวังกระทืบเท้าใหญ่ของคนตรงหน้าแต่คริสโตเฟอร์รู้ทัน

" กล้า มาก " คริสโตเฟอร์ก้มลงไปพูดกับคนตัวเล็กตรงหน้าข้างๆใบหูเล็กอีกรอบ

" อื้มๆๆๆๆๆๆๆๆ " ฝากรักร้องออกมาอีกรอบในลำคอเล็กด้วยความเจ็บที่ไหล่เล็ก เพราะกัดคมของคนตัวโตกัดอีกครั้ง น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม ลิ้นร้อนเลียที่รอยฟัน ฝากรักรู้สึกแสบขึ้นมาที่รอยกัดนั้นหมายความว่าต้องเป็นแผลอีกรอย ปากบางดูดเลือดเข้าไปในปาก ' ชอบจังกลิ่นหอมของเลือด ' คริสโตเฟอร์ยังไม่ยอมอ้าปากออกจากไหล่เล็กเลย ทั้งลิ้นร้อนและปากบางดูดเล่นและเลียที่รอยเล่นจนพอใจ

" หึหึ " คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวเล็กที่น้ำตาไหลอาบหางตาอยู่ ตาแดงมากๆ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม เธอรู้ว่าคริสโตเฟอร์เรียนหมอมาและถนัดทางด้านฝังเข็มช่วยคนแต่เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นพวกซาดิสม์แบบนี้ แถมเขากับเถื่อนยังสนิทกัน ทั้งสองคนชอบทดลองควบคู่กันตลอด

"เลิก" คริสโตเฟอร์เค้นเสียงออกมาสั่งคนตัวเล็กตรงหน้าให้เข้าใจ เพราะเขารู้ดีอยู่แล้วว่าฝากรักไม่ได้โง่ว่าเขาหมายความว่ายังไง มือหนาปล่อยปากเล็กเป็นอิสระ รอยนิ้วเรียวแดงๆที่แก้มเนียนและปากเล็ก มองเห็นเด่นชัด ฝากรีบสูดเอาอากาศเข้าปอดลึกๆ มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออก คริสโตเฟอร์มองคนกล้าลองของนิ่งๆ มือหนาจับหัวไหล่มนบีบแรงๆอีกรอบ คริสโตเฟอร์มองหน้าคนตัวเล็กนิ่งๆ ฝากรักเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตัวโต

"........." คริสโตเฟอร์นิ่งเงียบมองแววตาที่สั่นไหว

" ฉัน ไม่" ฝากรักพูดออกมาช้าๆเสียงแผ่วเบาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมครามเพราะเเววตาของคริสโตเฟอร์ช่างดูเหมือนพวกโรคจิตจริงๆ

" หึหึ..." คริสโตเฟอร์หัวเราะในลำคอหนากับคนที่อยากลองดีกับเขา ฝากรักกลั้นหายใจเอาไว้ มือหนาของคริสโตเฟอร์ปล่อยหัวไหล่มนออก พร้อมเดินหันหลังจากไป ฝากรักมองตามหลังคนตัวโตแล้วแทบยืนไม่ไหวเพราะเธอทั้งกลัวและตกใจกับการกระทำของคนตัวโต ความโหดเหี้ยมของคริสโตเฟอร์ช่างเหมือนหมาป่าจริงๆ