Episode 3

1338 คำ

Episode 3 สุดท้ายระหว่างที่ผมอยู่กับน้ำก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเกินเลยไปมากกว่าคำว่าพี่ชาย... และเหมือนเธอจะไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ... วันรุ่งขึ้น.. ผมตื่นขึ้นมาและได้ไปมหาลัยด้วยความรู้สึกที่ป่วงๆ เมื่อวานผมได้อยู่บ้านกับน้ำสองต่อสอง รอจนไอ้ดินกลับบ้านมา ความสัมพันธ์กับผมและเธอก็เป็นได้แค่พี่น้อง รู้สึกผิดหวังชะมัด... อยากจะใช้กำลังและทำให้เธอเป็นของผม แต่แบบนั้นคงจะไม่ได้ “ทำไมทำหน้าเซ็งแบบนั้นละราชันย์” เสียงหวานใสของดารินเอ่ยทักขึ้นเมื่อผมเดินมานั่งใกล้ๆกับเธอ คลาสเรียนกำลังจะเริ่มขึ้นอีกในไม่ช้า... “ไม่มีอะไรหรอก” “นายนี่ชอบปิดความรู้สึกของตัวเองจังเลยนะ เป็นคนโลกส่งนตัวสูงเหรอ” “ใครจะไปเหมือนเธอ ทำหน้าระรื่นได้ตลอดเวลา เมื่อวานบอกไม่มีแรงมาเรียน แต่มีแรงไปเที่ยวกับผู้ชาย” ผมเอ่ยย้อนเธอไป ดารินทำหน้าตกใจน่าดู เมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น “นะ...นายเห็นเหรอ!? ที่ห้างอ่ะนะ!” “อืม เห็นเต็มสองตา ” ผมบอกพลางมองเธอที่ทำหน้าเขินอาย “อายชะมัด! ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ฉันแอบชอบมาตั้งนานแล้ว แต่พี่เขาชวนฉันไปเดินเล่นเมื่อวานก็เลยปฏิเสธไม่ได้ ” ดารินเริ่มหน้าแดงแจ๋เมื่อเธอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธอก็มีคนที่ชอบเหมือนกับผมสินะ... แต่ความรักของเธอมันดูท่าจะไปได้ด้วยดี ต่างจากผมที่เป็นแค่รักข้างเดียว “ที่จริงผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ฉันแอบชอบมาตั้งแต่ม.ปลายแล้วละ เขาเป็นครูสอนพิเศษของฉันตอนเด็กๆ อ๊ะ! แต่ตอนนั้นเขายังเรียนมหาลัยอยู่นะ ส่วนตอนนี้เป็นนักธุรกิจที่รวยล้นฟ้าไปแล้ว~” ดารินเอ่ยขึ้นมาอย่างเพ้อฝัน คนที่เธอชอบท่าจะรวยน่าดู และดูจะเป็นผู้ใหญ่ ต่างกับผมที่ชอบเด็ก แต่ผมก็ไม่ได้ชอบกินเด็กอะไรแบบนั้นสักหน่อย “ถ้าเธอได้แต่งงานกับเขาคงจะได้เป็นคุณนายเลยสินะ ไม่ต้องเรียนก็อยู่ได้แล้ว” ผมบอกออกมาตามจริง ที่จริงบ้านผมก็รวยพอควร แต่ยังไงพ่อก็ให้เรียนเพื่อมาสืบธุรกิจต่อ “คงเป็นไปไม่ได้หรอก... เขาไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา สำหรับเขาฉันก็เป็นแค่น้องสาว” ดารินเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยมากกว่าเดิม ทำไมผมรู้สึกว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานะเดียวกับผม... เป็นได้แค่รักข้างเดียว “เคยบอกรักหมอนั่นรึยังละ ไม่แน่อาจจะคิดกับเธอมากกว่าน้องสาวก็ได้” ผมเอ่ยขึ้นมาอย่างปลอบใจพลางลูบหัวเธอเบาๆ ไม่อยากให้เธอทำสีหน้าเศร้าแบบนี้เลย “ไม่มีทางหรอก... ใครจะกล้าไปบอกรักกันละ ว่าแต่นายเถอะ ไม่มีคนที่ชอบรึไง” ดารินเอ่ยถามผมก่อนจะปัดมือผมออกอย่างไม่ใยดี “ก็มี... แต่มันคงจะไม่สมหวังหรอก...” “อย่าบอกนะว่านายเป็นแบบเดียวกับฉัน!?” “ก็คงงั้นมั้ง” “เอาละ นักศึกษาทุกคน เงียบๆหน่อย” เสียงทุ้มเข้มของอาจาร์ยทีาเข้ามาในห้องเอ่ยขึ้น แถมยังมีคนข้างๆเดินเข้ามาด้วย พอมองคนที่เดินตามอาจาร์ยเข้ามา... ผมกับดารินก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ... นะ...นั่นมันคนที่อยู่กับดารินเมื่อวาน หรือคนที่ยัยนี่แอบชอบอยู่นั่นเอง... พอมองใกล้ๆแบบนี้ หมอนั่นก็ดูหน้าตาดีเหมือนกันแหะ... แถมดูจะหล่อเข้าเอาการด้วย เป็นคนละชั้นกับพวกเราเลย จะว่าไงดี ความเป็นผู้ใหญ่ที่สุดจะเพอร์เฟคนี่มันอะไรกันว่ะ “พี่เขามาทำอะไรที่นี่....” ดารินบ่นเสียงอุบอิบ “วันนี้อาจาร์ยมาแนะนำวิทยากรให้พวกเราได้รู้จัก เขาจะเข้ามาพูดคุยกับเราบางคาบเรียน” อาจาร์ยวันกลางคนเอ่ยขึ้น ก่อนจะยื่นไมค์ไปให้ผู้ชายคนนั้น ดูท่าน่าจะอารมณ์ประมาณ23ได้ “สวัสดีครับ ผมชื่อ ‘วิน’ เป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จได้ในเวลาสั้นๆ อายุ22ครับ จะมาบรรยายเกี่ยวกับด้านธุรกิจที่ผมทำอยู่ ผมเป็นประธานบริษัท...” คนคนนั้นเอ่ยแนะนำตัว พอหันมองไปทางดาริน ยัยนั่นดูจะเขินมากกว่าเดิมเลยแหะ ก็คงแน่อยู่แล้ว... คนที่เธอชอบอยู่ตรงหน้า จะไม่เขินนั่นสิแปลก “นี่เธอไม่ได้ตั้งใจฟังเลยใช่ไหม” ผมมองดารินที่เอาแต่นั่งล่องลอยตั้งแต่ต้นคาบยันจบคาบเรียน แถมคนที่ยัยนั่นชอบยังกลับไปแล้วด้วย “เหมือนฝันไปเลย ไม่นึกว่าจะเจอพี่เขาที่มหาลัย ” “ฉันว่าเขาคงจะไม่เอาคนแบบเธอหรอก” “ปากเสีย! อย่างนาย เด็กคนนั้นก็ไม่เอานายหรอก ชื่ออะไรนะ น้ำ ป่ะ” “เหอะๆ” ผมได้แต่หัวเราะเซ็งๆออกมา ผมเล่าเรื่องคนที่ผมชอบให้เธอฟัง เพราะเธอเอาแต่บังคับให้ผมเล่าจนผมรู้สึกรำคาญเลยตัดสินใจบอกเธอไป ยังไงพวกเราก็อยู่ในสถานะเดียว... “นายไม่ชอบกินเหล้าเหรอ?” จู่ๆดารินก็ถามผมออกมา “ไม่ชอบ” ผมตอบ ที่ผมไม่ชอบก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก... เพราะน้ำเคยบอกผมว่าไม่ชอบคนกินเหล้าเที่ยวผับ “ลองไปกับฉันไหม เปลี่ยนบรรยากาศไง” “ไม่อ่ะ ฉันกลับละ ไว้เจอกัน” หลายวันต่อมา... “กูรู้นะว่ามึงแอบชอบน้ำอยู่” เสียงทุ้มเข้มของเพื่อนสนิทผมเอ่ยกระซิบ ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บ้านมัน เพราะมันบอกว่าน้องผมจะทำขนมให้ชิม... ผมก็เลยตัดสินใจมาแบบไม่ต้องคิด “มึงรู้ได้ไง...” ผมมองหน้าไอ้ดินอย่างไม่ไว้ใจ... “มองแว๊บแรกก็รู้ละสัส! มองน้งอกูจนอยากเขมือบขนาดนั้น ถ้าไม่ชอบก็ไม่รู้จะว่าไงละ” “มึงห้ามบอกน้องมึงเด็ดขาดนะ!....” “เออ เรื่องนั้นกูไม่บอกหรอก ว่าแต่มึงเถอะ จะขอน้องกูเป็นแฟนเมื่อไหร่” “ไม่มีทาง... น้องมึงดูยังไงก็ไม่น่าจะชอบกู” ผมบอกออกมาตามตรง... ในสายตาของเธอผมก็เป็นได้แค่นั้น “พี่ๆคุยอะไรกันอยู่เหรอค่ะ หนูทำเค้กเสร็จแล้วนะ” น้ำเอ่ยขึ้นมาก่อนจะวางเค้กที่เธอทำไว้บนโต๊ะ ผมได้แต่อึ้งในฝีมือของเธอ... เด็กอะไร... ทำอาหารเก่งเป็นบ้า “เปล่าหรอก ขอชิมหน่อยนะ” ผมเอ่ยก่อนจะตักเค้กชิ้นนั้นมาชิม อร่อย.... เธอทำเค้กได้อร่อยละมุนลิ้นจริงๆ “เป็นไงบ้างค่ะ? “อร่อยดี” ผมบอกก่อนจะตักอีกคำเข้าปาก อยากได้เธอเป็นแฟนจริงๆ... ถ้าเกิดผมตัดสินใจบอกความรู้สึกในตอนนี้... มันจะสมหวังไหม... ถ้าเธอไม่ได้คิดกับผมแค่พี่ชายละก็... ผมจะหวังมันต่อไปอีกได้ไหม ผมอยากลองบอกความรู้สึกกับเธอ “พี่กินเลอะปากหมดแล้วนะคะ” น้ำเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบชิชชู่มาเช็ดปากผม ส่วนไอ้ดินรีบหยิบเค้กแล้วแว๊บหายขึ้นไปบนห้อง ตอนนี้ผมเลยได้จังหวะอยู่กับน้ำแค่สองคน... “น้ำ... พี่มีอะไรจะบอก” ผมจับข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ ก่อนจะใช้สายตาคมเข้มจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาของเธอ “อะไรเหรอค่ะ?” “คือพี่....” “หืม?” “พี่ชอบน้ำนะ....”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more