Episode 2
1261 คำ
Episode 2
มหาลัยปี 1 คณะบริหารธุรกิจ
ผมมาเรียนมหาลัยเอกชนแห่งนี้เพราะทำตามคำขอของพ่อแม่ ซึ่งคณะนี้ผมก็ไม่ได้อยากจะเรียนสักเท่าไหร่... มันไม่ท้าทายและสุดแสนจะน่าเบื่อ
“เฮ้อ... น่าเบื่อชะมัด” เสียงถอนหายใจของคนข้างๆดังมากจนผมแอบได้ยิน เธอกำลังคิดเหมือนผม มันน่าเบื่อมากที่ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้ แถมตอนนี้ก็กำลังปฐมนิเทศอยู่
มันน่าเบื่อจนทำให้ผมอยากจะหลับ...
“นายนั่งหน้านิ่งแบบนี้ ไม่เบื่อมั่งเลยเหรอ?” เธอเอ่ยถามผมพลางมองผม แววตาหวานเบิกกว้างอย่างสงสัย
เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารัก ไร้พิษสง... เผลอๆดูจะเป็นคนหลอกง่ายด้วย ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างให้
ผมได้แต่มองเธอเงียบๆก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่ตอบอะไรเธอไป
“แล้วนายมีเพื่อนยังอ่ะ?” เธอถามผมอีกครั้ง ผมก็ได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบเธอไป
“ยัง”
“งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันไหม ฉันก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน แล้วนายอยู่คณะอะไรอ่ะ?” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอีกครั้ง เธอเป็นเด็กสาวที่มีใบหน้าหวาน มีนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ผมยาวสีน้ำตาลทองถึงกลางหลัง
“บริหาร” ผมตอบออกมาย่อๆ
“เห้ย! เหมือนกัน ฉันก็เรียนอยู่คณะนี้ ยังหาเพื่อนไม่ได้เลย ฉันจะให้นายเป็นเพื่อนคนแรกของฉันนะ!”
“อืม... ก็ได้” ผมไม่ตอบอะไรมาก คิดแค่ว่ามีเพื่อนสักคนก็ยังดีในตอนนี้ แถมเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักไร้พิษภัยซะด้วย
“แล้วนายชื่ออะไรเหรอ?”
“ราชันย์”
“ฉันชื่อดาริน หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันได้นะ! “
“ไม่รู้สิ”
“แต่นายนี่หล่อเหมือนกันนะ เผลอๆอาจจะได้เป็นเดือนคณะก็ได้” เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างขำๆ ตำแหน่งบ้าบออะไรแบบนั้น ผมไม่ได้สนใจหรอก
“ฉันไม่สนอะไรแบบนั้นหรอก”
“เอ~ แต่ฉันอยากจะเป็นดาวคณะบ้างนะ!”
“อย่างเธออาจจะเป็นได้ก็ได้...” ผมเอ่ยเสียงเบา
“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?”
“เปล่า... ไม่มีอะไร”
หลังจากการปฐมนิเทศสิ้นสุดลง... ผมกับเธอได้ตกลงปลงใจที่จะเป็นเพื่อนกัน และได้แลกการติดต่อกันทั้งหมด การมีเพื่อนเป็นผู้หญิงก็ไม่ได้เสียหายอะไร... ผมคิดแบบนั้น และผมก็เชื่อว่าผู้หญิงกับผู้ชายยังไงก็เป็นเพื่อนกันได้
[นี่นาย~ ตื่นรึยังงง~] เสียงหวานใสของดารินเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ผมรับโทรศัพท์จากเธอ
“ตื่นแล้ว”
[วันนี้ฉันตื่นไม่ไหวอ่ะ ฝากจดเลคเชอร์หน่อยนะ~]
“เธอไปเมามาอีกแล้วใช่ไหม” ผมเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เห็นดารินใสๆแบบนี้ เธอชอบไปกินเหล้าเข้าผับอยู่บ่อยครั้ง บางทีบุคคลิกของเธอก็ขัดกับหน้าตาสุดๆ...
พอรู้จักเธอไปเรื่อยๆ... มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าค้นหาจริงๆ... แต่ผมไม่ได้อยากจะได้เป็นแฟนอะไรแบบนั้นหรอกนะ แค่เป็นเพื่อนกันก็พอ แถมผมก็มีคนที่ชอบแล้วด้วย...
[นายนี่รู้ดี สมกับเป็นเพื่อนสนิทฉันจริงๆ~]
“รีบๆหายได้แล้ว ฉันเป็นห่วงเธอที่เป็นแบบนี้นะ”
[ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันสบายมาก เรียนให้สนุกนะ บาย!] เธอเอ่ยขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดสายไป
หลังจากผมเลิกเรียน ผมก็โทรหาเพื่อนสมัยม.ปลาย เรานัดเจอกันอยู่บ่อยๆ แถมวันนี้มันจะพาน้องสาวมาด้วย...
ผมอยากจะรีบเจอไวๆจัง เพราะเธอเป็นคนที่ผมชอบ แอบชอบน้องเพื่อนแบบนี้มันก็ไม่ดีใช่ไหมละ... แต่ผมห้ามใจไม่ได้จริงๆ
“ไอ้ดิน ถึงไหนแล้ว กูรอมึงอยู่ที่ห้างแล้วนะ” ผมกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ทันทีเมื่อปลายสายรับ
[กูใกล้ถึงแล้ว วันนี้กูพาน้องไปด้วยนะ... เออ กูมีเรื่องอยากจะฝากมึงหน่อย....]
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนะคะพี่ราชันย์” เสียงหวานใสของน้องสาวเพื่อนผมเอ่ยขึ้น เธอชื่อน้ำ เป็นน้องสาวของไอ้ดิน เพื่อนสนิทของผมสมัยม.ปลาย
“นั่นสิ... น้ำโตขึ้นเยอะเลยนะ” ผมยิ้มบางๆให้ ต่อหน้าเธอผมต้องทำตัวเป็นผู้ชายที่แสนดี... เพราะผมได้ข่าวว่าเธอชอบคนใจดี
น้ำ... เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักสมวัย ผมยาวมัดรวบ ใบหน้าจิ้มลิ้มชวนหลงใหล เธอกำลังเรียนอยู่ม.4 เป็นที่รักใคร่ของทุกคน... ผมกำลังแอบชอบเธอ
“จริงเหรอ~ พี่ราชันย์ก็หล่อขึ้นนะคะ สาวๆคนตะมาติดพี่ตรึมเลยใช่มั้ย” น้ำเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ
“วันนี้ไอ้ดินให้พี่มาช่วยดูแลน้ำ... โอเคใช่ไหม?” ผมเอ่ยขึ้น ที่จริงเรื่องที่ไอ้ดินวานให้ผมช่วยก็คือ...
พาน้ำไปกินข้าวและพาไปส่งบ้าน จากนั้นก็อยู่เป็นเพื่อนน้ำรอจนไอ้ดินกลับมา เพราะวันนี้พ่อแม่มันไม่อยู่ ส่วนมันที่ไม่มาด้วยวันนี้เพราะอยู่กับแฟน!
ไงละ... เพื่อนผมแม่งโคตรจะติดแฟนเลยใช่ไหมละ แถมมันยังกล้าปล่อยน้องสาวที่แสนน่ารักไว้กับผมด้วย
มันจะรู้ไหมว่ะว่าผมกำลังคิดอกุศลกับน้องมันอยู่
“อืม โอเค่คะ พี่ดินบอกว่า วันนี้พี่ราชันย์จะเลี้ยงข้าวหนู พี่จะเลี้ยงอะไรเหรอค่ะ?”
“น้ำอยากกินอะไร แล้วแต่เลย”
“งั้น... หนูอยากกินบุฟเฟ่ต์ชาบู” น้ำเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่แสนร่าเริง น่ารักชะมัด...
“เอาสิ”
หลังจากที่ผมพาน้ำไปกินบุฟเฟ่ต์เสร็จเรียบร้อย ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกมาจากห้าง สายตาของผมก็ไปเห็นใครบางคน
นั่นมัน ดาริน นี่หว่า... เธอไม่มีแรงไปเรียน แต่มีแรงไปเดินห้างกับผู้ชายเนี่ยนะ ดูสองคนนั้นจะสนิทสนมกันมากด้วย
เหอะๆ... ที่แท้เธอก็เป็นสาวที่ค่อนข้างแรดและแรงนี่เอง คิดผิดรึเปล่าว่ะที่มาเป็นเพื่อนกับคนแบบเธอ
“พี่กลับบ้านไปก่อนก็ได้ค่ะ หนูรอพี่ดินกลับบ้านมาได้” น้ำเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมเข้ามาในบ้านและนั่งรอไอ้ดินกลับเป็นเพื่อนเธอ
“ถ้ามีโจรเข้าบ้านมาน้ำจะทำยังไง ”
“เอ่อ...เรื่องนั้น ไม่รู้สิค่ะ ”
“พี่จะอยู่ด้วยจรกว่าไอ้ดินจะกลับมา” ผมบอกออกมายิ้มๆก่อนจะลูบหัวน้ำอย่างอ่อนโยน
ผมชอบเด็กผู้หญิงคนนี้จัง... แต่เรื่องระหว่างเรามันคงจะเป็นไปไม่ได้ เธอยังเด็กเกินไป...
“พี่นี่ใจดีกว่าที่คิดอีกนะคะ~”
“งั้นเหรอ....”
“งั้นหนูให้พี่รอเป็นเพื่อนก็ได้” น้ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆเอาหัวมาซบกับไหล่ผม
ผมรู้ว่าเธอทำแบบนี้ เพราะเธอไม่ได้คิดอะไร... แต่มันก็ทำให้ผมใจเต้นแรงจริงๆ...
โถ่เว๊ย! ผมอยากทำให้ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นของผมจริงๆ... อดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว....
“บ้าชะมัด....”
Episode 3
สุดท้ายระหว่างที่ผมอยู่กับน้ำก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเกินเลย
- ผู้เขียน
