Episode 4
1295 คำ
Episode 4
“พี่ว่ายังไงนะคะ!?” เสียงหวานใสของน้ำเอ่ยดังขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“พี่ชอบน้ำครับ” ผมบอกซ้ำ ใบหน้าของผมเริ่มฉายแววแดง หัวใจของผมเต้นแรงมากด้วยความตื่นเต้น ผมไม่เคยบอกรักผู้หญิงคนไหนก่อนโต้งๆแบบนี้...
เธอเป็นคนแรกที่ผมบอกรัก...
“คือน้ำ...” น้ำเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้ายิ้มร่าค่อยๆหุบลงเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่จริงจัง
สีหน้าและท่าทางของเธอมันทำให้ผมกลัวจนจับใจ... กลัวการโดนปฏิเสธ...
“น้ำก็ชอบพี่ค่ะ... แต่ในฐานะพี่ชาย” น่ำเอ่ยเสียงแผ่ว คำพูดของเธอถึงกับทำให้โลกของผมดูมืดมนขึ้นมาทันที...
ว่าแล้วเชียว... ผมไม่น่าตั้งความหวังเอาไว้เลย น้ำไม่ได้คิดอะไรกับผมเกินคำว่าพี่ชาย ผมไม่น่าคาดหวังไปมากกว่านั้นจริงๆ
ยิ่งคาดหวังมากก็ยิ่งเจ็บมากอวันนี้ผมเข้าใจความหมายนั้นแล้ว
“อืม... พี่รู้ แต่ตลอดมาพี่ไม่เคยคิดกับเราแค่น้องสาว” ผมบอกก่อนจะปล่อยข้อมือเล็กออก พร้อมกับยิ้มบางๆให้กับเธอ สีหน้าของน้ำเหมือนกำลังรู้สึกผิดที่ทำร้ายจิตใจของผม
“หนูขอโทษ... ที่ตอบรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้”
“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ...”
เข้าใจซะที่ไหนละ... ผมอยากบอกว่าผมรักน้ำมาก อยากบังคับขืนใจให้เธอเป็นของผม แต่มันก็ทำไม่ได้ ผมไม่กล้าที่จะทำให้เธอเสียใจ...
ผมกลัว
“เราเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเถอะนะคะ”
“อืม”
หลายวันต่อมา...
“ทำไมเธอทำหน้าบูดเป็นตูดลิงแบบนั้นละ” ผมเอ่ยถามพลางมองดารินที่ล้มฟุบไปกับโต๊ะ เธอนั่งหงอยมาทั้งวัน รวมถึงเวลากินข้าวก็ไม่พูดแจ้วๆกับผมเหมือนกับเมื่อวาน...
สงสัยจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเลยทำให้เธอเป็นแบบนี้ละมั้ง... ผมก็เหมือนกัน ตั้งแต่ผมบอกชอบน้ำไป ยัยนั่นก็ดูจะเกร็งกับผมทุกครั้งเวลาเราเจอหน้ากัน
มันเป็นเหมือนแต่ก่อนไม่ได้อีกแล้ว...
“เปล่าสักหน่อย ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” ดารินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอตอบเปล่า แต่หน้าเธอเหมือนคนจะร้องไห้อยู่แล้ว
“ถ้ามีเรื่องอะไรบอกฉันก็ได้..” ผมบอกก่อนจะใช้มือหนาเกี่ยวพันเส้นผมเธอเล่นอย่างเบื่อๆ ตอนนี้ผมกำลังทำงานกลุ่มกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีสภาพที่สามารถทำงานกลุ่มกับผมได้
“นายจะเล่นบทเพื่อนที่แสนดีเหรอ ทั้งๆที่ปกติก็เหมือนจะไม่ค่อยสนใจฉันอยู่แล้ว” ดารินเอ่ยขึ้นยอ่างตัดพ้อ
“เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร”
“เฮ้อ... นายก็แปลกไปเหมือนกันนั่นแหละ ปกติก็ชอบทำหน้าเซ็งอยู่แล้ว พอมาตอนนี้ดูจะเซ็งมากกว่าเดิม” ดารินยอกย้อนผม... ผมไม่พูดอะไรก่อนจะลงมือเปิดโน้ตบุ๊ตเพื่อทำรายงานต่อ
“จำได้ไหม... ผู้หญิงที่ฉันเคยเล่าให้เธอฟัง คนที่ฉันชอบ” ผมเกริ่นขึ้นมา ถ้าผมเป็นฝ่ายเล่าทุกอย่างก่อน บางครั้งดารินจะเล่าตาม... ผมอยากให้เราสนิทใจกันและเป็นเพื่อนกันจริงๆ ถึงได้พูดแบบนี้
“อืม จำได้ ทำไมเหรอ?” ดารินมองหน้าผมอย่างสนใจ
“ฉันบอกรักเธอไปแล้ว”
“แล้วไงต่อ”
“เธอคิดกับฉันแค่พี่ชาย”
“เฮ้อ... เราทั้งคู่เหมือนกันเลยแหะ” ดารินบอกก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเอ่ยขึ้นออกมาต่อ
“ที่จริงเมื่อวานฉันเพิ่งบอกรักพี่วินไป... พี่เขาไม่ได้รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา เขาคิดกับฉันแค่น้องสาว” ดารินเอ่ย ใบหน้าของเธอเศร้ามากกว่าเดิม แถมน้ำตายัยนี่ยังคลอเบ้าด้วย
คิดจะมาร้องไห้ต่อหน้าผมแบบนี้เหรอ
“แถมตั้งแต่ฉันอบกรักพี่เขาไป พี่เขาก็ไม่เหมือนเดิม เกร็งเวลาอยู่กับฉันมากขึ้น ไม่ลูบหัวหรือกอดฉันเหมือนแต่ก่อน” ดารินเอ่ยก่อนจะเอามือมาปิดตา ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำใสๆ
“ฉันเข้าใจ เพราะฉันก็เป็นเหมือนกัน”
พวกเราสองคนเหมือนกันจริงๆ... ความรักสำหรับพวกเราแล้วมันไม่ง่ายเลย
“เฮ้อ! ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี” ดารินเอ่ย ผมได้แต่คอยเช็ดน้ำตาของเธอ
ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะตัวผมเองก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ผมกับน้ำสนิทกันได้เหมือนเดิม
“พวกเรานี่เหมือนกันเลยเนอะ แถมยังไปโง่บอกรักคนที่ชอบก่อนอีก” ดารินหัวเราะออกมาอย่างสมเพชเวทนาตัวเอง
“ก็จริงของเธอ...”
“นี่... วันนี้ไปผับกันไหม ฉันเลี้ยงเหล้านายเอง”
“เอาสิ”
หลังจากเลิกเรียนผมก็กลับคอนโดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและมาผับที่ดารินบอก ผมไม่ค่อยชอบเที่ยวที่แบบนี้เท่าไหร่ แต่ในเมื่อน้ำไม่ได้รักผม ผมก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำพูดของเธอ
ไหนๆเธอก็ไม่ได้ชอบผมแล้ว ทำให้เกลียดไปเลยก็ดีมั้ง... หึ
“นี่ มาตรงนี้” ดารินโบกมือหยอยๆให้ผมเดินมาที่โต๊ะเธอ วันนี้เธออยู่ในชุดเดรสสั้นแค่คืบสีแดงทำให้ผิวของเธอเด่นขึ้นมา...
ปกติเธอในชุดนักศึกษาจะดูเรียบร้อย แต่พอมาอยู่ในชุดไปรเวทแบบนี้ดูจะเป็นคนที่แรงเอาการ
“เธอมาที่นี่ทุกวันเลยนึไง”
“เปล่า นานๆครั้ง เฮ้อ~ ปกติพี่วินจะห้ามให้ฉันมาก แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของพี่เขาแล้ว”
“เรานี่เหมือนกันเลยจริงๆนะ...” ผมได้แต่หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“อาาา~ นั่นสิ อกหักกันทั้งคู่” ดารินหัวเราะก่อนจะยกเหล้าดื่มตาม
ผมกับเธอคุยเรื่องสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่เรื่องเรื่องหนึ่ง... มันเป็นเรื่องที่มากกว่าเพื่อน
“ฉันสนุกจริงๆนะเวลาได้อยู่กับนาย นาเยป็นเพื่อนที่รู้ใจฉันสุดๆ”
“เธอก็เหมือนกันละมั้ง...”
“เคยคิดบ้างป่ะ ถ้าพวกเราสองคนเป็นแฟนกันจะเป็นยังไง” ดารินเอ่ย ใบหน้าของเธอเริ่มแดง รู้ได้เลยว่าเธอเริ่มเมานิดๆ ส่วนผมก็เหมือนกัน ไม่ค่อยจะต่างกับเธอ นี่สินะที่เรียกว่ากินเหล้าย้อมใจ...
“ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”
“ฉันก็ไม่เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ลองดูก็ไม่เสียหายใช่ป่ะ” ดารินเอ่ยก่อนจะเอาแขนมาคล้องคอผม ริมฝีปากเธอเลื่อนมาใกล้ๆก่อนจะประกบจูบผม ผมจาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
เธอถอนจูบก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ
“เธอทำอะไรว่ะเนี่ย!”
“จูบไง~ จุ้บบบบบ”
“น่ารังเกียจชิบ”
“ปากเสีย~ จูบให้แก่มิตรภาพของเราไง”
“บ้าบอ เธอเริ่มจะเมาแล้วนะ”
“นายก็เมาเหมือนกันนั่นแหละ”
“เฮ้อ... ฉันไม่อยากคุยกับคนเมา”
“นี่... ลองมาเป็นแฟนกันไหม~ เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น”
“ไม่มีทาง ให้ตายยังไงฉันก็ไม่เป็นแฟนเธอเด็ดขาด” ผมบอกออกมาก่อนจะพยายามดันตัวเธอออกไปห่างๆ แต่เธอเหมือนจะไม่ยอมง่ายๆ
“แต่ฉันอยากคบกับนายมากกว่าเพื่อนนะ ”
- ผู้เขียน
