Episode 8

1360 คำ

Episode 8 “เป็นไงละ แฟนคนแรกของกู โคตรเด็ดเลยใช่ไหม” ผมหัวเราะในลำคอด้วยความสมเพชตัวเองเบาหลังจากที่ได้เล่าเรื่องอดีตคนรักเก่าของผม มันเป็นแค่รักข้างเดียว... ถึงแม้มันจะผ่านมาตั้งหลายปีจนตอนนี้ผมเรียนจบแล้ว ผมก็ไม่สามารถลบเรื่องราวเหล่านั้นออกไปจากหัวได้อยู่ดี “กูสงสารมึงเลยว่ะ” ซีน่อนเอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจผม ผมได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะหยิบแก้วเหล้ายกขึ้นดื่ม น่าสมเพชตัวเองจริงๆ... “กูไม่นึกเลยว่าดารินจะทำแบบนั้นกับมึง...” เสียงทุ้มเข้มของไรเฟิลเอ่ย หมอนี่ก็เคยเป็นเพื่อนสนิทของดาริน เห็นว่าเคยรู้จักกันในผับ จากนั้นก็สนิทกันมาตลอด “หึ กูไม่อยากเจอยั่ยนั่นอีก ก็เพราะงี้ไง” ผมบอกออกมาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมไม่เห็นดารินมาหลายปีแล้ว... ตั้งแต่เธอไปเรียนต่างประเทศเมื่อตอนนั้นก็ผ่านมาได้ประมาณปีกว่าหรือสองปีเนี่ยแหละ... ดีแล้วละที่ไม่ต้องเจอเธออีก... เป็นแบบนั้นก็ดีแล้ว “ขีวิตมึงพอๆกับกูเลยว่ะ” โมเน่ต์เอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจ พลางตบไหล่ผมเบาๆ จะว่าไปเรื่องชีวิตรักของยัยนี่ก็ไม่ค่อยจะต่างจากผมเท่าไหร่ แต่ของผมมันดาร์กกว่าก็แค่นั้นเอง... “กูเล่าจบหมดแล้ว ไม่มีอะไรจะเล่าแล้ว” ผมบอกออกมา กว่าจะเล่าเรื่องแฟนคนแรกให้พวกมึงฟังก็กินเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกัน แถมตอนนี้ยังเกือบจะตี3แล้วด้วย “กูกลับก่อนนะ เมียโทรตามแล้ว” เสียงทุ้มเข้มของไรท์เอ่ยขึ้นขัดจังหวะ ก่อนจะเดินลิ่วไปอย่างไม่สนใจใยดีใครหลังจากที่ฟังเรื่องขีวิตรักผมจบ หึ... ดูยังไงมันก็คงอยากจะรู้เรื่องของผมสินะ ถึงได้ยอมนั่งฟังมาจนถึงตอนนี้ ถ้าไนท์ไม่สนใจเรื่องไหน มันคงจะไม่ทนฟังหรอก “เมียกูกูเหมือนกัน บอกให้ไปช่วยเลี้ยงลูก ลูกตื่นแล้ว” ซีน่อนเอ่ยพลางเหลือบมองโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ จะว่าไปลูกของมันก็จัดว่าเป็นตัวป่วนเลยก็ว่าได้... “งั้นกูกลับก่อนนะ เติ้ลโทรตามแล้ว” โมเน่ต์ ผมพยักหน้า เติ้ลก็คือผัวมันนั่นแหละ เฮ้ออ ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ผมกับไรเฟิลแล้ว... “เมื่อหลายเดือนก่อน ดารินมาคอนโดกู” เสียงทุ้มเข้มของไรเฟิลเอ่ยขึ้น ผมได้แต่เงียบก่อนจะหยิบบุหรี่ม้วนหนึ่งมาจากกระเป๋าและจุดสูบอย่างกระหาย “แล้วไง” “ยัยนั่นฝากบอกว่าคิดถึงมึง” ไรเฟิลเอ่ยด้วยท่าทีที่รู้สึกผิด “หึ คนอย่างยัยนั่นไม่เคยคิดถึงใครจากใจหรอก” ผมพ่นควันสีเทาออกมาอย่างเซ็งๆ “แต่กูว่า... คนอย่างดารินลืมคนอย่าง แต่ยัยนั่นไม่เคยลืมมึงเลย อาจจะมีใจให้บ้างก็ได้...” “เหอะ ไม่มีทาง กูให้ใจไปร้อย แต่โดนคว้างทิ้งจนแหลกละเอียด” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆให้กับความโง่ของตัวเอง... ถ้าวันนั้นผมไม่เข้าไปสนิทกับเธอละก็... เรื่องแบบนี้คงจะไม่เกิดขึ้น “กูกลับก่อนละ... แล้วก็อย่าพูดชื่อดารินให้กูได้ยินอีกเด็ดขาด!” หลายวันต่อมา... “ตั้งแต่เรียนจบไป มึงก็ไม่เคยมาบ้านกูเลยนะ” เสียงทุ้มเข้มของไอ้ดินเพื่อนสนิทคนเก่าของผมเอ่ย ตอนนี้ผมมาบ้านมัน... เพราะมันบอกว่าอยากจะกินเหล้ากับผม ตั้งแต่วันนั้นวันที่ผมรู้ว่าน้ำกับไอ้วินอะไรนั่นคบกัน ผมก็ตีตัวห่างออกจากเธอทันที “จะบอกไรให้ น้องสาวกูสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเว้ย ได้เป็นดาวมหาลัยตอนปี1ด้วย แต่ตอนนี้เรียนปี3ละ” ไอ้ดินเอ่ยพร้อมกับเล่าเรื่องน้องสาวอย่างภาคภูมิใจ แต่ผมไม่ได้อยากจะฟังเลยแหะ รู้สึกว่าโลกที่ผมกับเธออยู่มันต่างกันลิบลับ อถมอายุก็ห่างกันปูนนี้แล้วด้วย... “พี่ดิน แอบซุบซิบนินทราอะไรน้ำอีกคะเนี่ย” เสียงหวานใสของน้ำเอ่ยดัง พลางเดินมาตรงสระว่ายน้ำที่ไอ้ดินกับผมกำลังนั่งกินเหล้าคุยกันไปเรื่อยอยู่ ดึกขนาดนี้ น้ำยังไม่นอนอีกเลยแหะ... “เปล่าสักหน่อย แค่บอกว่าน้ำเสียขึ้นเฉยๆ~” “แหน่ะ ให้มันจริงเถอะ... ไม่เจอกันนานเลยนะคะพี่ราชันย์” น้ำยิ้มบางให้กับผม รอยยิ้มของนางฟ้า... ถึงตอนนั้นผมจะเคยรักเธอ แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธอแล้ว “ครับ... ไม่เจอกันนานเลย เราสวยขึ้นกว่าเดิมเป็นกองเลยนะ” “แหม่ พี่ก็ว่าไป ไม่จริงหรอกค่ะ ว่าแต่พี่สบายดีไหม?” น้ำเอ่ยถามพลางหย่อนตัวนั่งข้างๆผม ส่วนไอ้ดินก็ลุกไปคุยโทรศัพท์กับแฟนมัน ทิ้งให้ผมอยู่กับน้ำสองคน... “อืม ก็เรื่อยๆ” “ตั้งแต่ตอนนั้น... ที่น้ำปฏิเสธพี่ พี่ก็แทบจะไม่มาหาน้ำอีกเลย” น้ำเอ่ยขึ้น ผมรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจะพูดเรื่องในอดีตที่ผมไม่มีวันลืม “อืม... แล้วน้ำยังรักกับหมอนั่นดีอยู่ใช่ไหม?” ผมเอ่ยถามออกมาอย่างอยากรู้นิดหน่อย... ไม่ใช่ว่าถ้าเธอโสดผมจะจีบเธอหรอกนะ ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับเธอแล้ว “ก็... ไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกค่ะ อายุเราห่างกันมากมันมีหลายๆเรื่องที่เราไม่เข้าใจกัน” น้ำหัวเราะเเหะๆ... ใบหน้าของเธอเศร้าเล็กน้อย ผมอยากจะปลอบคนตัวเล็กคนนี้จริงๆ แต่ทำไม่ได้... “งั้นเหรอ... อา ถ้ารักกันจริงก็ขอให้คบต่อกันไปนานๆนะ” “ขอบคุณค่ะ... แล้วพี่ยังคบพี่ดารินอยู่ไหม?” “ยัยนั่นนะเหรอ... เลิกกันไปตั้งนานแล้ว” “จริงเหรอค่ะ... หนูเคยได้ยินพี่วินพูดถึงเรื่องของพี่ดารินบ่อยๆด้วย” น้ำเอ่ยขึ้นมาพลางคิดอะไรบางอย่าง “เลิกพูดถึงเรื่องยัยนั่นเถอะ ไม่อยากฟัง” ผมบอกออกมาตามตรงก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาดื่ม “ถ้าพี่อยากมาที่บ้านหลังนี้ มาเมื่อไหร่ก็ได้นะคะ น้ำอยากเจอพี่” น้ำเอ่ยขึ้นมาพลางยิ้มกว้าง... รอยยิ้มของเธอผมเคยตกหลุมรัก “ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก... พี่ไม่อยากรบกวนน้ำ แถมแฟนน้ำรู้คงจะหึงแย่” “ไม่หรอกค่ะ เขาเป็นคนใจกว้างจะตาย” “ให้มันจริงเถอะ พี่ไม่อยากจะวุ่นวายกับเรื่องแบบนี้อีก” “พี่ราชันย์ เจาะหูเพิ่มมาเหรอค่ะ?” น้ำเอ่ยขึ้นพลางเขยิบมาใกล้กับผม แววตาของเธอจ้องมองตรงต่างหูของผม “อืม... เจาะตั้งนานแล้ว แต่น้ำไม่เคยสังเกตุ เพราะในสายตาของน้ำไม่เคยมีพี่อยู่เลย” ผมบอกออกมาพาางยิ้มบางๆให้เธอ น้ำถึงกับหน้าเจือนไปเลย “มีสิคะ... น้ำรักพี่ในฐานะพี่ชายอีกคนมาตลอด” น้ำเอ่ยพลางกอดแขนผมอย่างออดอ้อน... “แต่พี่ไม่ได้อยากให้น้ำรักแบบนั้น...” “น้ำ! อยู่นี่นี่เองทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่!!!” เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยดังขึ้นพลางเดินเข้ามาตรงบริเวณสระน้ำด้วยความโกรธ หมอนี่หน้าคุ้นๆแหะ ถึงจะผ่านมาหลายปีแต่ผมก็จำได้ว่าเขาคือใคร ความหล่อและอ่อนวัยยังไม่จางหายจากใบหน้านั้น... วิน... แฟนของน้ำ “พี่วิน มาทำอะไรที่นี่นะ!!!”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more