Episode 6
1438 คำ
"แล้วคุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอคะ" เธอถามพร้อมกับจ้องหน้ารอคำตอบ เซนที่โดนจ้องถึงกับเขินนิดๆ
"ผมไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกครับ มีที่พักอยู่ในตัวเมืองที่เรานั่งรถผ่านมาก่อนหน้านี้ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ถึงจะแวะมาหาอลิซ"
"อืม แล้วงานของฉันต้องทำอะไรบ้างคะ"
"หน้าที่หลักๆ ก็คือดูแลอลิซครับ ไปส่งแกที่โรงเรียนในตอนเช้าแล้วก็ไปรับกลับในตอนเย็น ตามข้อตกลงในสัญญานั่นละครับที่วันหนึ่งคุณจะทำงานแค่วันละห้าชั่วโมง อาจจะแบ่งเป็นช่วงเช้าสักสองชั่วโมง ตอนเย็นสามชั่วโมงเพราะผมอยากให้คุณใช้เวลากับอลิซให้มากๆ หน่อย ถึงจะทดแทนเวลาจากพ่อไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าให้แกคุยแต่กับตุ๊กตา ส่วนพวกงานบ้านก็จะมีคนมาทำวันเว้นวันครับ มาเช้าเย็นกลับ งานในสวนก็เหมือนกัน แต่ก็จะมีพวกงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ที่คุณน่าจะทำได้ อย่างเช่นทำอาหารให้อลิซ ล้างจาน อะไรประมาณนี้แหละครับ ส่วนเวลานอกเหนือจากนั้น คุณก็สามารถไปลงเรียนภาษาตามที่ระบุไว้ในสัญญาได้เลยครับ" เมื่อฟังดูแล้วพี่เลี้ยงมือใหม่ก็พยักหน้าเข้าใจ พลางคิดว่างานก็ไม่ได้หนักหนาอะไรเลย
"ส่วนรายละเอียดอื่นๆ อย่างการจ่ายเงินเดือน บาสเตียนจะแจ้งให้คุณทราบอีกทีนะครับ"
"ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ"
"งั้นเดี๋ยวผมจะพาคุณไปดูห้องพัก แล้วจากนั้นผมจะออกไปซื้อของที่จำเป็นมาให้คุณ จะได้แวะซูเปอร์สโตร์เพื่อหาเสบียงมาใส่ตู้เย็นไว้ให้คุณกับอลิซด้วย"
"ขอบคุณมากค่ะ คุณเซน"
"ครับ คุณ...เอ่อ...ขอโทษครับ ชื่อคุณค่อนข้างจะจำยากนิดหน่อย"
...เออ จริงแฮะ จะให้เขาเรียกเราว่าอะไรดี... มินธิราคิดอยู่ครู่หนึ่งก็มองไปเห็นตุ๊กตามินนี่เมาส์ตัวหนึ่งอยู่บนโซฟา
"เรียกฉันว่ามินนี่ก็ได้ค่ะ" มินธิราได้แรงบันดาลใจมาจากตุ๊กตามินนี่เมาส์ที่หันไปเห็นพอดี เพราะหากจะให้เขาเรียกเหมือนที่คนอื่นเรียก ก็คงจะมีปัญหาในการออกเสียงพอสมควร
"มินนี่ ชื่อเพราะดีครับ ตกลงผมเรียกตามนี้ครับ"
หลังจากที่เซนพาหญิงสาวไปดูห้องพักเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของมากักตุนไว้ให้พี่เลี้ยงคนใหม่กับหลานสาว ก่อนจะใช้เวลาทั้งวันอยู่คุยกับเธอ จนกระทั่งถึงเวลาที่อลิซเลิกโรงเรียน
"อาเซน!" เสียงร้องตะโกนของเด็กหญิงวัยห้าขวบที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเซน เด็กน้อยผู้มีใบหน้าราวกับตุ๊กตา ผมสีน้ำตาลเข้มแต่ไม่ถึงกับดำยาวถึงกลางหลัง ดวงตากลมโตสีน้ำทะเลและริมฝีปากเป็นกระจับได้รูปสวย
ทันทีที่มินธิราเห็นก็เกิดความรู้สึกตงิดๆ ในใจ เพราะหนูน้อยตรงหน้าดูมีอะไรบางอย่างที่ไม่ค่อยเหมือนเด็กฝรั่งคนอื่นๆ ทั่วไป
"อลิซเลิกโรงเรียนซะที อามารอทั้งวันแล้วรู้ไหมเนี่ย คิดถึงที่สุดเลย มาให้อากอดซะดีๆ เลย" เซนหยอกล้อกับหลานสาวอย่างอารมณ์ดี จนลืมไปว่ายังมีคนอื่นอยู่ในบ้านด้วย
"โอ้! อาลืมเลยเนี่ย คนนี้คือมินนี่ ต่อไปเธอจะดูแลหนูแทนป้าคาร่านะคะ ส่วนนี่ก็อลิซครับ ทั้งสองคนทำความรู้จักกันซะสิ" ชายหนุ่มแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน
"สวัสดีจ้ะอลิซ" มินธิราทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับยื่นมือออกไป
"สวัสดีค่ะ คุณจะเป็นพี่เลี้ยงของหนูใช่ไหมคะ" อลิซถามพร้อมกับยื่นมือป้อมๆ ออกมาจับมือเรียวของพี่เลี้ยงสาว
"ใช่แล้วจ้ะ"
"เย้! ดีใจจังเลย หนูจะได้มีพี่เลี้ยงเหมือนคนอื่นแล้ว" หนูน้อยยิ้มไม่หุบ
"อย่าดีใจเกินไปจนลืมอาเซนคนนี้ก็แล้วกัน" เซนแกล้งพูดประชดหลานสาวตัวน้อยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"ยังไงๆ หนูก็ยังให้อาเซนเป็นอันดับสองอยู่ดีค่ะ"
"ฟังแล้วก็น่าน้อยใจจริงๆ เพราะอาเซนให้อลิซเป็นอันดับหนึ่งเลยนะ"
"จริงเหรอคะ แต่อาเซนก็ชอบผิดสัญญาไม่มาหาหนูอยู่ดี"
"อาต้องทำงานให้แดดดี้ของหนูนี่คะ แต่อาสัญญาเลยว่าอาทิตย์หน้าจะพาอลิซไปเที่ยวอย่างแน่นอน ตกลงไหมคะ"
"อาเซนสัญญาแล้วนะคะ" หนูน้อยถามย้ำพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปหาอาเซนของเธอ
"สัญญาค่ะ" เซนเองก็ยื่นนิ้วมาแตะเพื่อเป็นการสัญญา ซึ่งทุกคำพูดและการกระทำของชายหนุ่ม อยู่ในสายตาของมินธิราทุกอย่าง และทั้งหมดนั้นก็สามารถสร้างความประทับใจให้กับเธอได้ไม่น้อย
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว พี่เลี้ยงมือใหม่ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับการอยู่ร่วมกับเด็กในวัยห้าขวบหลายอย่าง ทุกอย่างไม่ได้ง่ายแต่ก็ไม่ได้ยากจนเกินไป ซึ่งเธอเองก็เริ่มปรับตัวได้ ส่วนงานบ้านก็ถือว่าไม่หนักหนาอะไร เพราะจะมีแม่บ้านมาทำทุกๆ สองวัน เธอแทบไม่ต้องแตะอะไรเลยด้วยซ้ำ มีแค่ทำอาหารเช้าและอาหารเย็นสำหรับตัวเองและหนูน้อย และล้างถ้วยล้างชาม ปัดกวาดเช็ดถูในห้องครัวห้องอาหารเท่านั้น
แต่สิ่งที่ทำให้มินธิราแทบจะหมดแรงในแต่ละวันก็คือ ไม่รู้ว่าเด็กห้าขวบไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน หลังจากที่ทำการบ้านเสร็จในแต่ละวัน อลิซก็จะชวนแกมบังคับให้เล่นกับเธอทุกอย่าง กว่าจะอาบน้ำเข้านอนได้ในแต่ละวัน คนเป็นพี่เลี้ยงก็แทบอยากจะหลับก่อนซะด้วยซ้ำ
แม้ว่าทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ก็ยังมีสิ่งที่ยังคาใจสำหรับมินธิรา นั่นก็คือเรื่องผู้ให้กำเนิดของอลิซ แม้ก่อนหน้านี้เซนจะเคยบอกแล้วว่าแม่ของหนูน้อยเสียไปตั้งแต่แกอายุยังไม่ถึงขวบ แต่เหตุใดถึงไม่มีรูปภาพไว้แสดงความรำลึกถึง มีเพียงภาพถ่ายของหนูน้อยกับผู้เป็นบิดาเท่านั้น
...ดูในรูปยังขรึมซะขนาดนี้ ตัวจริงจะขนาดไหนเนี่ย... หญิงสาวคิดในใจทุกคราที่เดินผ่านภาพถ่ายขนาดใหญ่ที่แขวนไว้ตรงผนัง
และยังมีเรื่องให้ประหลาดใจยิ่งกว่านั้น เมื่อเซนกำชับนักกำชับหนาว่าห้ามเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด เวลาที่อยู่หน้าสองพ่อลูก พอถามกลับว่าทำไมก็ได้รับคำตอบกลับมาว่าเพื่อความปลอดภัย ซึ่งทุกอย่างยังคงเป็นปริศนามาจนถึงวันนี้ แต่แม้จะสงสัยอย่างไร หญิงสาวก็คิดว่าทำตามคำแนะนำน่าจะดีที่สุด
วันนี้เป็นอีกวันที่มินธิรากำลังสาละวนอยู่ในครัว ส่วนอลิซก็กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการ์ตูนที่หน้าจอโทรทัศน์จอใหญ่ ต่างคนต่างไม่ได้สนใจกับเสียงรถที่แล่นเข้ามา แต่แล้วอลิซก็ส่งเสียงดังชนิดที่ว่าบ้านข้างๆ ยังได้ยิน
"แดดดี้!"
ด้วยความตกใจ พี่เลี้ยงสาวจึงวิ่งออกจากห้องครัวมาถึงห้องนั่งเล่น แล้วภาพที่เธอได้เห็นตรงหน้าก็คือ บุรุษคนหนึ่งกำลังอุ้มอลิซอยู่ ใบหน้าด้านข้างทำให้เธอรู้ว่าเป็นคนเดียวกับในภาพถ่ายที่แขวนไว้ตรงผนังทันที เสียงหัวเราะและน้ำเสียงอ่อนโยนนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เซนว่าเลยสักนิด แต่ทว่า...
"แดดดี้ขา นั่นพี่เลี้ยงของอลิซ ชื่อมินนี่ค่ะ"
ทันทีที่อลิซพูดจบ ใบหน้าคมเข้มก็หันมาทางมินธิรา และทันใดนั้นความคิดเมื่อครู่ของเธอก็กลายเป็นควันที่สลายหายไป
บุรุษรูปงามอายุน่าจะราวๆ สามสิบต้นๆ ผมสีน้ำตาลเข้ม คิ้วหนาพาดเหนือดวงตาดุดัน นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นงดงามราวกับอัญมณี แต่ทว่าเหมือนมีประกายไฟร้อนเร่าที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง กำลังมองมาที่เธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน
"ยินดีที่ได้ร่วมงาน" น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเอ่ยขึ้น
...ยินดีจริงหรือเปล่าเนี่ย... ในความรู้สึกของมินธิรา เธอสัมผัสไม่ได้ถึงคำว่ายินดีเลยแม้แต่น้อย เพราะสีหน้าและท่าทางของเขาช่างตรงข้ามกับคำพูดเหลือเกิน
"สวัสดีค่ะ"
"อืม"
- ผู้เขียน
