หวั่นไหว
1163 คำ
ตอนที่ 18
“อื้อ”
ภาคินเอามือปิดปากมิลินไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมา
“ชู่วว” ภาคินปล่อยมือเอานิ้วชี้ทาบไปที่บริเวณปากของมิลิน ให้มิลินหยุดดิ้น ภาคินใช้จังหวะที่มิลินไม่ทันตั้งตัว จับร่างบางพลิกตัวมาหาเขา แล้วหอมไปที่ซอกคอของมิลิน ด้วยกลิ่นกายที่หอมหวาน บวกกับชุดนอนอันบางเบาของมิลินทำให้ความต้องหารของภาคินยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ภาคินไซ้ซอกคอมิลิน ค่อยๆไล่ลงมายังบริเวณเนินเนื้ออันนุ่มนิ่ม ขบเม้ม ไปที่หน้าอกของมิลิน ฝากรอย คิสมาร์กไว้ ทำให้มิลินส่งเสียงครางออกมาเบาๆ สติมิลินพร่ามัว ปล่อยอารมณ์ไปตามแรงปรารถนา ภาคินที่เห็นมิลินมีอารมณ์ร่วมจึงพามิลินไปที่เตียง ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเธอเอาไว้ใต้ร่าง ภาคินจูบมิลินอย่างดูดดื่ม จึงได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของมิลินด้วยความชำนาญ ภาคินไล้สัมผัสร่างของมิลินอย่างหวงแหนปลุกเร้าอารมณ์ของเธอมากขึ้น จนเมื่อมิลินพร้อม เขาเตรียมที่จะสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในร่างของมิลิน
แต่ทว่ามิลิน กลับเริ่มเห็นภาพของปราการปรากฏเข้ามาในหัวจึงได้ผลักภาคินออก
“ไม่ได้นะคะ” มิลินหายใจไม่ทั่วท้อง เม้มริมฝีปากแน่น มองภาคินด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
ภาคินเอาใบหน้าออกมาอย่างเสียดาย แต่หากมิลินไม่พร้อม เขาจะไม่ทำอะไรเธอ ภาคินทำเสียงขรึม ใบหน้าเรียบนิ่ง
“ออกไป” ภาคินบอกให้มิลินออกไป เพราะถ้าเธออยู่ต่อเขาได้ลงมือกับเธอแน่ๆ
หลังจากที่มิลินออกไปภาคินได้แต่มองหลังของมิลินอยู่เงียบๆ
“เธอรักมันขนาดนั้นเลยหรอ มิลิน” ภาคินตัดพ้ออย่างเงียบๆ เขารู้สึกชอบมิลินตั้งแต่แรกพบ ตั้งแต่วันที่เขาได้สัมผัสร่างกายของมิลินในวันที่ถูกวางยา ร่างกายนี้โหยหาแต่มิลิน เขามักจะควบคุมตัวเองไม่ได้
มิลินวิ่งมายังห้องของฟ้าใส พร้อมกับถอนหายใจเฮือกนึง หัวใจของมิลินแทบจะระเบิดออกมา มิลินระงับสติอารมณ์ของตัวเองอยู่พักนึง ก่อนจะล้มตัวลงนอนกับฟ้าใส จนถึงเช้า
เช้าต่อมา
มิลินเดินลงมาด้านล่าง กวาดสายตามองไปรอบๆอย่างโล่งใจ ภาคินได้ออกไปทำงานแต่เช้า ทำให้ใบหน้าที่กระอักกระอ่วนใจ ผ่อนคลายลง จนมาถึงมหาวิทยาลัย มิลนกลับรู้สึกถึงความเจ็บปวดวิ่งแล่นเข้ามาในหัวใจอีกหน เมษาเดินเข้าห้องเรียนมากับปราการ แล้วนั่งลงข้างๆของมิลิน
“สวัสดี มิลินฟ้าใส” เมษากล่าวทักทายเธอกับฟ้าใสด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับควงแขนของปราการเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ส่วนปราการเองก็ไม่ได้สะบัดออกแต่อย่างใด นั่นคือความรับผิดชอบของเขาสินะ มิลินได้แต่นิ่งเงียบ
“สวัสดีจ้ะ” ฟ้าใสยิ้มให้เมษาและปราการน้อยๆ ฝั่งไหนก็เป็นเพื่อน แต่ตอนนี้เธอเข้าข้างมิลินมากกว่า แต่ถ้าหากเมษาทำร้ายมิลินไปมากกว่านี้ เธอจะพร้อมไฟท์เพื่อมิลินเอง ฟ้าใสหันไปมองมิลินด้วยความเป็นห่วง มิลินพยายามเข้มแข็งอยู่ ฟ้าใสจึงเอื้อมมือไปแตะมิลินเบาๆให้มิลินได้รับรู้ว่า มิลินยังมีฟ้าใสนะ มิลินยิ้มออกมาบางๆ มิลินไม่เหงา เพราะมีฟ้าใสอยู่เป็นเพื่อน จนเวลาผ่านไป ถึงเวลาเลิกเรียน ฟ้าใสต้องแยกตัวออกไปซ้อมตามเดิม มิลินกลับบ้านเองอีกเช่นเคย
มิลินกลับมาบ้านคนเดียว แค่เห็นเมษากับปราการรักกัน มิลินแทบจะสลายไปตรงนั้นแล้ว พลังงานตอนนี้แทบไม่หลงเหลือ ขาเรียวยาวของมิลินก้าวเข้ามาภายในบ้านกลับเห็นภาคินนั่งทำงานอยู่ด้านล่าง มิลินอดแปลกใจไม่ได้ทำไมถึงกลับมานั่งทำงานที่บ้านล่ะ
“เอ่อ พี่ภาคิน สวัสดีค่ะ” มิลินกล่าวทักทายภาคินอย่างตะกุกตะกัก หากเธอเดินเมินไปเลย เขาคงจะคิดว่ามิลินเป็นเด็กไม่มีมารยาทไหมนะ ภาคินหันมามองใบหน้าของมิลินเล็กน้อย
“อืม กินอะไรมาหรือยังล่ะ” ภาคินถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แล้วหันกลับไปทำงานต่อ
“ยังค่ะ มิลินไม่ทานค่ะ”มิลินพูดพร้อมส่ายหัวน้อยๆ
“อืม งั้นช่วยเอาน้ำกับขนมใส่จานมาให้ผมหน่อย แม่บ้านไม่อยู่”
“ค่ะ” มิลินพยักหน้า เพราะแม่ของเธอสอนไว้ว่าอยู่บ้านทานอย่านิ่งดูดาย
มิลินเดินขึ้นห้องเพื่อเอากระเป๋าไปเก็บ และเดินลงมาไปยังห้องครัว มิลินเทน้ำใส่แก้ว แกะขนมใส่จาน แล้วเดินเอามาให้ภาคินที่นั่งทำงานอยู่
“นี่ค่ะ” มิลินวางขนมไว้บนโต๊ะ ข้างๆภาคิน แล้วถอยออกไปหนึ่งก้าว นี่เขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรือไง มิลินได้แต่แอบคิดในใจ ทำไมเขาทำทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องปกติ
ภาคินหันมองใบหน้าหวานละมุนแวบนึง
“นั่งสิ”
“ค่ะ” มิลินเลิกคิ้ว งงเล็กน้อยแต่ก็ยอมมานั่งโดยดี
“กินสิ” มิลินทำหน้างง ยิ่งกว่าเดิม หยิบขนมขึ้นมาแต่ไม่กล้ากิน ไหนเขาบอกให้เอามาให้เขา แต่เขากลับไม่กิน
“ผมบอกให้กินไง!!!”ภาคินสั่งเสียงเข้มอีกรอบจนมิลินสะดุ้งโหยง รีบยัดขนมเข้ามาในปาก แล้วเคี้ยวทันที
ตกใจหมด คนบ้า !
มิลินนั่งกินขนมอย่างเงียบๆ ภาคินที่นั่งทำงานอยู่หันมาถามมิลิน
“อร่อยไหม” มิลินพยักหน้า แทนคำตอบ
“ขอกินหน่อยได้ไหม” มิลินพยักหน้า วางขนมที่ถืออยู่ หยิบขนมชิ้นใหม่ให้
“ไม่ใช่ ผมหมายถึง….”ภาคินหัวเราะในลำคอหึๆ แล้วขยับเข้าไปใกล้มิลินจนประชิดตัว มิลินหายใจติดขัด
“หมายถึงขนมในปากของเธอ” ภาคินพูดจบโน้มตัวลงไปจูบมิลินทันที ภาคินจูบมิลินเนิ่นนาน มือของเขาไม่อยู่นิ่งค่อยๆไล้สัมผัสไปบนลำตัวของมิลินเรื่อยๆ แต่สติของมิลินเริ่มกลับมาเพราะใบหน้าของปราการได้ผุดเข้ามาในหัวอีกแล้ว
“มะ ไม่ได้ค่ะ” มิลินพูดพร้อมกับผลักอกของภาคินออกให้ห่างจากตัว
“อืม ไปเถอะ” ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แล้วกลับมาทำงานต่อ
มิลินวิ่งขึ้นมาในห้อง พร้อมกับถอนหายใจ หัวใจของมิลินเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่อีกเสี้ยวนึงกลับนึกถึงปราการ ความสับสนนี้มันคืออะไรกัน แล้วภาคิน ทำแบบนี้กับเธอ ทำไมจู่ๆ ถึงเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะอย่างนั้น หรือเขาเห็นมิลินเป็นแค่ของเล่นกัน
- ผู้เขียน
