โดนฉุดไปห้องข้าง ๆ
745 คำ
ตอนที่ 17
หลังจากเรียนเสร็จ มิลินกับฟ้าใสก็เดินออกมาพร้อมกันที่หน้าตึกบริหาร
“มิลิน” ฟ้าใสชะงักเรียกชื่อของมิลิน
“หืม” มิลินเลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย
“มิลินจำวันนั้นได้ไหมที่มีสายเข้า ฟ้าใสออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกอ่ะ”
“จำได้สิ มีอะไรหรอ หรือว่าแก๊งคอลเซ็นเตอร์โทรมาโกงเงินฟ้าใส” มิลินพูดด้วยใบหน้าตกใจ
“ฮ่าๆๆ มิลินคิดอะไรเนี่ย” ฟ้าใสระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ไม่คิดว่ามิลินจะมีความคิดแปลกๆออกมาเหมือนกัน
“เอ้า ช่วงนี้แก๊งคอลเซ็นเตอร์ดังจะตาย ระวังไว้ด้วยนะ”
“จ้า คนเดียวที่จะหลอกฟ้าใสได้คือผู้ชายจ้ะ ฮ่าๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ไม่เห็นฟ้าใสจะสนใจผู้ชายคนไหนเลย จะมาหลอกได้ไง แล้วตกลงมีอะไรหรอ”
“คือช่วงนี้ฟ้าใสต้องไปซ้อมน่ะ ใกล้ถึงวันงานกีฬาของมหาลัยแล้ว และฟ้าใสต้องไปซ้อมกับใคร มิลินพอจะเดาออกใช่ไหม” ฟ้าใสเอียงคอถาม ไม่อยากเอ่ยชื่อปราการออกมาตรงๆ กลัวใจมิลินยังรับไม่ได้
“อ่อ รู้สิ” มิลินพยักหน้า คนที่ฟ้าใสหมายถึงปราการสินะ
“นั่นแหละ ฟ้าใสเลยจะบอกให้มิลินกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวฟ้าใสตามกลับไป โอเคไหม”
“ได้สิ” มิลินยิ้มออกมาบางๆ
“โอเคกลับบ้านดีๆนะ ถึงแล้วบอกด้วย”
“โอเคได้จ้า”
“กลับได้ใช่ไหม ไม่หลงทางนะ” ฟ้าใสหยอกล้อมิลิน เพราะมิลินค่อนข้างจำทางกลับบ้านไม่ได้
“ได้สิ มิลินจำได้แล้ว ฟ้าใสก็กลับบ้านดีๆนะ มิลินรออยู่” มิลินส่งยิ้มให้ฟ้าใส คงมีแต่ฟ้าใสที่คอยอยู่ข้างๆมิลิน
“บายจ้า”
มิลินกลับมาถึงบ้านของฟ้าใส และไม่ลืมที่จะพิมพ์ข้อความส่งไปบอกเพื่อนของตน มิลินเปิดประตูเข้ามายังห้องนอน ถอดเสื้อผ้ากำลังจะไปอาบน้ำ จู่ๆประตูหน้าห้องก็ถูดเปิดพรวดเข้ามา
“ฟ้าใส” ภาคินมาเรียกชื่อฟ้าใส แต่กลับไม่เจอ แต่กลับเจอมิลินถอดเสื้อผ้า ภาคินเผลอจ้องมองชุดชั้นในลายลูกไม้ ที่กอบกุมหน้าอกอันอวบอิ่มของมิลิน เขากลืนน้ำลายเฮือกนึง
มิลินที่กำลังตกใจเมื่อตั้งสติได้ก็เอาผ้าขนหนูมาปิดหน้าอกของเธอทันที
ภาคินมองไม่เห็นน้องสาว จึงได้ปิดประตูให้มิลิน โดยไม่พูดอะไรซักคำ ภาพวันนั้นยิ่งตอกย้ำเข้ามาในหัว ได้แต่กลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ
นี่แกกลายเป็นคนหื่นกระหายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ! ภาคินได้แต่คิดในใจ
ตอนนี้ใบหน้าของมิลินร้อนผ่าวแดงไปถึงใบหู แม้แต่ปราการยังไม่เคยเห็น แต่ภาคินกลับเห็นหน้าอกของเธอ เฮ้อ ทำไมวันนี้เขาถึงไม่ไปทำงาน
ผ่านไปไม่นาน ฟ้าใสกลับมายังบ้าน เธอไปอาบน้ำ แล้วนอนหลับไปยังเหนื่อยอ่อน
“นอนไม่ห่มผ้า เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” มิลินอมยิ้มน้อยๆ หยิบผ้าห่มมาคลุมให้ฟ้าใส ปรับแอร์ให้เธอในอุณหภูมิที่พอเหมาะ เพื่อให้ฟ้าใสนอนสบายมากขึ้น
“ขอบคุณนะ” มิลินเอ่ยขอบคุณฟ้าใส แม้เจ้าตัวจะไม่ได้ยินก็ตาม มิลินรู้สึกขอบคุณฟ้าใสจริงๆ ทุกเรื่องขอบคุณที่ฟ้าส่งฟ้าใสให้มาเป็นเพื่อนของเธอ
มิลินซุกตัวนอนลงข้างๆฟ้าใส จนเผลอหลับไป ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา มิลินก็สะดุ้งตื่น เพราะฝันเห็นผู้ชายใส่เสื้อสีขาว แผ่นหลังนั้นช่างคุ้นตาจริงๆ เขาเป็นใครกันนะ เขาคือคนที่ช่วยชีวิตของมิลินไว้ในวันที่มิลินจะฆ่าตัวตาย ซึ่งมิลินเองฝันเห็นเขามาหลายวันแล้ว
มิลินสลัดความคิดอันฟุ้งซ่านนี้ออก และมิลินนอนไม่หลับ จึงจะออกมารับลมข้างนอกบ้าน เธอใส่ชุดนอนอันบางเบา เผยให้เห็นสัดสวดที่ซ่อนรูปของเธอ เมื่อมิลินออกมาจากห้องกลับมีมือหนาดึงมิลินเข้าไปข้างในห้องภาคิน
“อื้อ” มิลินส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ มองไปยังใบหน้าของภาคิน ในความมืด มีเพียงแสงสว่างจากไฟด้านนอกของบ้านที่สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่าง ที่มีผ้าม่านกั้นไว้เพียงบางๆ
- ผู้เขียน
