งานเลี้ยงบริษัท

1741 คำ

ตอนที่ 20 เวลาหลายเดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก มหาวิทยาลัยหลายแห่งได้เข้าสู่ช่วงเวลาปิดเทอม วันนี้งานเลี้ยงบริษัทเอ็มไพร์กรุ๊ป ฟ้าใสได้ชวนมิลินมาด้วยเพราะกลัวว่ามิลินอยู่บ้านคนเดียวจะเหงา มิลินมาในฐานะเพื่อนของฟ้าใส เจอคนมากมายหลายตาซึ่งมิลินเองก็ไม่คุ้นเอาเสียเลย มิลินได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งให้ ไม่รู้ว่าจะพูดคุยยังไงดี “เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณไม่ใช่คนที่บริษัทใช่ไหมครับ” ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าพนักงานบริษัทของเอ็มไพร์กรุ๊ปเข้ามาทักทายมิลิน เนื่องจากมิลินดูสวยจนสะดุดตา โดดเด่นกว่าคนในงานในวันนี้ “อ่อ ไม่ใช่พนักงานค่ะ พอดีมากับเพื่อน” มิลินยิ้มบางๆแล้วอธิบาย “อืม ครับ ถึงว่าผมไม่คุ้นหน้าเลย มาดื่มกันหน่อยไหมครับ” ผู้ชายคนนี้ส่งยิ้มหวานพร้อมกับยื่นแก้วไวน์อีกใบส่งให้กับมิลิน มิลินโค้งศีรษะเล็กน้อยแล้วรับแก้วมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ” “ดื่มสิครับ” ชายหนุ่มเชื้อเชิญ ยิ้มกรุ่มกริ่ม เขาอยากรู้จักมิลินให้มากกว่านี้ “ค่ะ” มิลินแกว่งน้ำในแก้วทีนึง เตรียมจะยกขึ้นดื่ม แต่กับมีมือหนามาจับแขนเธอไว้ “ขอโทษนะครับ พอดีว่าเธอดื่มไม่ได้” เสียงนี้! ปราการ มิลินหันขวับมายังปราการ ที่ดึงแก้วไวน์จากมือของมิลินไป แล้วกระดกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “ผมดื่มให้เองครับ” ปราการดื่มหมดแล้วยื่นแก้วให้กับพนักงานที่มาบริการ “คุณรู้จักกันหรอครับ เพื่อนที่ว่ามากับคุณหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามปราการ ท่าทีของปราการแสดงออกถึงความหึงหวงมิลินได้อย่างชัดเจน “เอ่อ ไม่ใช่คะ ฉันไม่ได้มากับเขา” มิลินรีบปฏิเสธ “งั้นพวกคุณไม่ได้เป็นอะไรกันสินะครับ” “มิลินนนนนนน!!!!!” เสียงของฟ้าใสดังขึ้นจากทางด้านหลังของมิลิน ทำให้มิลินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ฟ้าใส” มิลินยิ้มออกมาอย่างดีใจ เมื่อฟ้าใสมาถึง มองดูบรรยากาศตอนนี้เริ่มเย็นยะเยือกแปลกๆ “เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ทำไมปราการกับหัวหน้าพนักงานคนนั้นมองกันตาขวางเชียว” ฟ้าใสกระซิบกระซาบ “ไม่มีอะไรหรอก พามิลินออกไปจากตรงนี้หน่อย” มิลินกระซิบตอบ ฟ้าใสพยักหน้าหงึกๆ พอจะเดาสถานการณ์ออกแล้ว “งั้นขอตัวพาเพื่อนของฟ้าใสไปตรงนู้นก่อนนะคะ คงไม่ว่าอะไรนะคะ” ฟ้าใสยิ้มเย็น พร้อมกับชี้นิ้วไปยังสระน้ำฝั่งตรงข้าม “ครับ เพื่อนของคุณฟ้าใสนี่เอง ผมขอรู้จักชื่อของคุณได้ไหมครับ” “มิลินค่ะ” มิลินตอบตัดบทเพราะอยากออกไปจากที่นี่ “โอเค ไปกันเถอะ” ฟ้าใสจูงมือมิลินออกไปทันที มิลินที่สงสัยว่าทำไมปราการถึงอยู่ที่นี่ จึงได้เอ่ยถามออกไป “ฟ้าใส ทำไมปราการถึงอยู่ที่นี่อ่ะ” ฟ้าใสหยุดเดิน หันมาพูดกับมิลิน “แม่ของปราการเป็นเมียน้อยของพ่อฉันอ่ะ” ฟ้าใสตอบอย่างไม่แยแส ตั้งแต่รู้จักปราการมิลินยังไม่เคยเห็นหน้าของแม่ปราการเลย คงจะอยู่กับพ่อของฟ้าใสตลอดสินะ “อ่อ แล้วก็วันนี้เมษาก็มาด้วยนะ” “อืม มากับปราการสินะ” มิลินพูด ตอนนี้มิลินเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ถ้าเอ่ยถึงคงไม่เป็นอะไร “เปล่า เมษาเป็นน้องสาวของพี่หมิง เลขาของพี่ภาคินอ่ะ” มิลินช็อคยิ่งกว่าเดิม นี่มันไม่ใช่งานเลี้ยงบริษัทแล้ว แต่มันเป็นงานรวมญาติ โลกมันกลมเกินไปแล้ว “มิลินไม่ต้องห่วง ไม่มีใครทำอะไรมิลินได้ ถ้ามีฟ้าใสจะไฟท์ให้เอง” ฟ้าใสชูกำปั้นขึ้นมาแล้วทำหน้าจริงจัง “ฮ่าๆ ” มิลินหลุดขำออกมา ชุดราตรีที่ฟ้าใสใส่มันขัดกับท่าทางที่เธอทำนัก “อุ้ยตาย น้องฟ้าใสสวยจนพี่จำไม่ได้จริงๆนะคะเนี่ย” มิลินหันขวับไปมองกับเสียงแหลมๆดังขึ้นจากทางด้านหลัง “แหมๆ แน่นอนค่ะ ฟ้าใสสวยอยู่แล้ว ไม่พยายามก็สวยค่ะ” ฟ้าใสที่ไม่ชอบขี้หน้าจีน่าอยู่แล้ว พูดแซะจีน่าเข้าไปอีก ในใจคงอยากจะตบฟ้าใสจะแย่ล่ะสิ มิลินปรายตามองผู้หญิง ที่ชื่อจีน่า เดินควงแขนภาคินมา แล้วสายตาหล่อนมองเหยียดมิลินน้อยๆ “แล้วนี่เธอเป็นใคร มางานได้ด้วยหรอ” “เพื่อนของฟ้าใสเองค่ะ บริษัทเป็นของพี่ภาคิน ฟ้าใสเป็นน้องจะพาใครมาก็ได้ พี่ไม่ต้องสอดนะคะ” ฟ้าใสตอกกลับ จนจีน่าหน้าชา “ภาคินดูน้องสาวคุณสิ” จีน่าหันไปฟ้องภาคิน ภาคินได้แต่ถอนหายใจ “ฟ้าใสอย่าเสียมารยาท” ภาคินเสียงเข้ม ฟ้าใสไม่พูดอะไรต่อได้แต่เชิดหน้าไปทางอื่น ปากบอกชอบเพื่อนของเธอ แต่กลับให้ผู้หญิงอื่นมาควงหน้าตาเฉย และยังให้ผู้หญิงคนอื่นมายืนดูถูกคนที่ชอบได้หน้าตาเฉย ควงเพื่อผลประโยชน์ธุรกิจอะไรกัน ถ้าวันนึงมิลินหนีไป คอยดู น้องคนนี้จะสมน้ำหน้าพี่อ่ะ!!!! ฮึ่มมมม ฟ้าใสฟึดฟัดไม่พอใจ มิลินที่เห็นเพื่อนอารมณ์ขุ่นมัว จึงได้แตะไปที่แขนของฟ้าใสเบาๆ เพื่อให้อารมณ์ของเธอเย็นลง ส่วนภาคินแกะมือจีน่าออก แล้วเดินเข้าไปในงานต่อ ทำให้ใบหน้าของจีน่าบูดเบี้ยวอย่างม่สบอารมณ์ “ฟ้าใสลูก” เสียงทุ้มของชายวัยกลางคน เอ่ยเรียกฟ้าใสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มิลินมองไปยังชายวัยกลางคนผู้นี้คงจะเป็นพ่อของฟ้าใสสินะ “สวัสดีค่ะ” มิลินพูดอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน กล่าวสวัสดีพ่อของฟ้าใส “สวัสดีจ้ะลูก หนูคือเพื่อนของฟ้าใสสินะ เห็นฟ้าใสเล่าให้ฟังบ่อยๆ” “ใช่ค่ะ นี่เพื่อนของฟ้าใสเอง สวยมากเลยใช่ไหมคะ เดี๋ยวในอนาคตจะเป็นลูกสะใภ้ของพ่อด้วย” ฟ้าใสแอบกระซิบกระซาบ ฟ้าใสดีอกดีใจที่ได้คุยกับพ่อของตน “เอ่อ งั้นคุณคุยกับหนูฟ้าใสไปก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันดูแลแม่หนูนี่ให้เอง” แม่ของปราการเอ่ยปากขึ้น เพื่อให้ สองพ่อลูกคุยกันได้สะดวก “แต่ว่า” ฟ้าใสหันมามองมิลินเล็กน้อย ด้วยความเป็นห่วง แต่มิลินยิ้มแล้วพยักหน้า ส่งสายตาบอกว่าไม่เป็นอะไร “หนูคือมิลินใช่ไหม ขอคุยด้วยหน่อยสิ” แม่ของปราการยิ้มเย็นให้มิลิน มิลินรู้ว่าเธอมีเจตนาที่ไม่ดีเท่าไหร่ มิลินพยักหน้า “ค่ะ” มิลินก้มหน้าตอบ “เธอคือคนที่กุมหัวใจของลูกชายของฉันไว้” คุณหญิงปรายตามองมิลินตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มเหยียดเหมือนนางร้ายในละคร “เธอไม่คู่ควร” คุณหญิงเสียงเข้ม มิลินยิ้ม เงยหน้าขึ้นมา “ไม่ต้องห่วงค่ะ มิลินจะไม่ยุ่งกับลูกชายของคุณอีก” “ดี!” “คุณแม่คะ” เสียงนี้! เมษา เมษาเดินเข้ามาควงแขนแม่ของปราการอย่างสนิทสนม แม่ของปราการมองเมษาด้วยแววตาที่อ่อนโยนต่างจากมิลินลิบลับ “คุณแม่มาทำอะไรตรงนี้คะ ฟ้าใสตามหาคุณแม่อยู่ตั้งนาน” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “แม่ก็มาจัดการอะไรให้หนูนิดหน่อยน่ะจ้ะ วางใจได้เลย” “โถ่ คุณแม่ เมษาบอกคุณแม่แล้วว่าเมษาไม่เป็นอะไร” เมษาก้มหน้าเหมือนคนรู้สึกผิด “จะปล่อยให้หนูโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวน่ะหรอ ไม่ได้นะ” คุณหญิงหันมาหามิลินอีกรอบ แต่เมษากลับดึงแขนรั้งคุณหญิงไว้ “เมษาไม่เป็นอะไรค่ะ กลับเข้าไปในงานเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นรอ” เธอโดนกระทำงั้นหรอเมษา หึ! มิลินเค้นหัวเราะออกมาน้อยๆ ปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว ทำไมเธอดูเหมือนเป็นคนนอกเลย หรือเธอไม่ควรมางานแบบนี้ตั้งแต่แรก “มิลิน” เสียงเรียกปราการ มองแค่แวบเดียวก็รู้ว่ามิลินรู้สึกโดดเดี่ยว “มิลิน โอเคไหม” ปราการเรียกชื่อมิลินซ้ำอีกรอบ มิลินได้แต่นิ่งเงียบ “มิลินขอโทษ กลับมาคุยกันเหมือนเดิมได้ไหม อย่าเมินกันเลย” ปราการพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย มิลินเงยหน้าขึ้น พร้อมกับพูด “ถ้าปราการอยากคุย มิลินคุยได้ แต่กลับมาคุยเหมือนเดิมคงไม่ได้ ทางทีดีเราอย่ารู้จักกันเลยดีกว่า มันจะแย่ลงกว่าเดิม” “มิลิน” ปราการเรียกชื่อมิลินพร้อมกับยื่นมือออกไปจะจับตัวมิลิน จู่ๆเสียงของเมษาก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังของปราการ “ปราการ” ปราการชะงัก ชักมือกลับที่เดิม “คุณแม่ให้มาตามเข้าไปในงาน งานใกล้จะเริ่มแล้วนะ” เมษาพูดพร้อมกับลากแขนปราการออกไป ภาคินที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้สึกสงสารมิลินไม่น้อย จึงเดินเข้าไปจับมือมิลินให้ยืนขึ้น มิลินชะงัก กำลังจะสะบัดแขนออก ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองภาคิน “คุณ” เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาควรเข้าไปในงานได้แล้ว “ป่ะ เข้าไปในงาน” “คุณไปก่อนเลยค่ะ มิลินขออยู่ตรงนี้” มิลินดื้อดึงเล็กน้อย เพราะหวาดกลัวสายตา ผู้คนในงาน “ทำไมเดี๋ยวนี้ดื้อจังฮึ หรือจะให้ผมอุ้มไปล่ะ” ภาคินพูดพร้อมทำท่าจะอุ้มมิลิน มิลินที่เห็นปราการไม่ได้พูดเล่น จึงดีดตัวขึ้น “ไปค่ะ มิลินไปแล้วค่ะ” ภาคินยิ้มมุมปากเล็กน้อย จูงมือมิลินเข้าไปในงาน มิลิน มองไปยังแผ่นหลังของเขาช่างคุ้นตา เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ความจำลางๆ เริ่มผุดเข้ามาในหัว ใช่เขาคือ ผู้ชายที่ช่วยมิลินที่สะพาน มิลินยิ้มออกมาอย่างสดใส ทำไมเขาถึงไม่บอกเธอว่าเขาเป็นคนช่วยชีวิตของมิลินไว้ เมื่อมิลินกับภาคินเดินเข้าไปในงาน มีสายตาลับๆ เพ่งพินิจออกมายังมุมๆหนึ่ง ฉายแววตาอันเกรี้ยวโกรธส่งไปยังมิลิน ครู่นึงก็ยิ้มยกมุมปากอย่างชั่วร้าย “ฉันต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อกำจัดเธอออกไปให้พ้นภาคิน” จีน่ากัดฟันกรอด พูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟันออกมา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more