โดนลักพาตัว
876 คำ
ตอนที่ 21
งานเลี้ยงบริษัทเอ็มไพร์กรุ๊ป เมื่อคืนนี้ ผ่านไปได้ด้วยดี วันส่วนวันนี้เป็นวันหยุด ฟ้าใสขับรถพามิลินมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาด้านนอก
“ฟ้าใสขับรถเก่งจัง มิลินอยากขับเป็นบ้าง” มิลินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“เดี๋ยวฟ้าใสสอนเอง เอาเป็นวันเกิดของมิลิน ฟ้าใสให้รถคันนึงเลย” ฟ้าใสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หืม ทำไมฟ้าใสเปย์เก่งจัง” มิลินแปลกใจ ทำไมฟ้าใสมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเธอ
“เพราะว่าฟ้าใสรักมิลินยังไงล่ะ รักมากกกกก”
“ขอบคุณนะที่ฟ้าใสอยู่ข้างๆมิลิน” มิลินยิ้มส่งให้ฟ้าใสอย่างจริงใจ ตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อกับแม่ มิลินก็มีฟ้าใส ที่อยู่กับมิลินตลอด
“มิลินอย่าลืมนะว่ามีฟ้าใสอยู่ข้างๆ หากมีวันไหนมิลินเศร้าหรือโดดเดี่ยวให้นึกถึงฟ้าใสได้เลย” มิลินซาบซึ้งใจ จนกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่
“อ่ะๆ อย่าร้องไห้เชียวนะ ยิ้มออกมาเดี๋ยวนี้มิลิน” ฟ้าใสที่เห็นมิลินน้ำตาเอ่อล้นออกมา จึงสั่งห้ามไม่ให้มิลินร้องไห้ มิลินที่กำลังเบะปากจะร้องไห้ ได้ยินคำพูดของฟ้าใส จึงเปลี่ยนใบหน้าเป็นยิ้มทันที
“ฮ่าๆ น่ารักอ่ะ” ฟ้าใสหัวเราะร่า ท่าทางของมิลินน่ารักจริงๆ
เมื่อกลับถึงบ้านมิลินกับฟ้าใสเดินเข้ามาในบ้าน เห็นภาคินนั่งทำงานอยู่ มิลินได้แต่ทำตัวเล็กๆเดินอย่างเงียบๆกลัวจะไปรบกวนภาคิน
“มิลินนั่งรอที่โซฟาก่อน ฟ้าใสเอาของกินไปใส่จานแบบนึง”
“ให้มิลินช่วยไหม”
“ไม่ต้อง ไปนั่งรอเลย”
มิลินได้มานั่งโซฟาอย่างเงียบๆ เผลอจ้องมองใบหน้าเขาอยู่นาน จนภาคินรู้สึกได้แล้วหันมาถามมิลิน
“หืม มีอะไร” ภาคินเลิกคิ้วถามมิลิน ที่เอาแต่จ้องมองเขาแต่ไม่เอ่ยคำใดๆออกมา
“คุณคือคนที่ช่วยมิลินไว้ใช่ไหมคะ วันที่มิลินกระโดดสะพานฆ่าตัวตาย”
“จำได้แล้วหรอ”
“ค่ะ”
“อืม” ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“ขอบคุณมากนะคะ” มิลินฉีกยิ้มสดใสให้ภาคิน รอยยิ้มของมิลินทำให้หัวใจของภาคินพองโตไปด้วย รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของภาคิณ เขาถูกขนานามว่าเป็นเสือยิ้มยาก ตอนนี้กลับยิ้มขึ้นมาเพราะมิลิน
“ตอนคุณยิ้มน่ารักกว่าตอนคุณไม่ยิ้มอีกนะคะเนี่ย” มิลินชมไปตรงๆ พร้อมกับฉีกยิ้มให้ภาคินอีกรอบ
“เธออย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครนะรู้ไหม” ภาคินทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมคะ ยิ้มแบบนี้ไม่ดีหรอคะ”
“ อืม” ภาคินพยักหน้า
“ไม่ดีตรงไหนคะ มิลินยิ้มไม่สวยหรอคะ?” มิลินทำหน้าหดหู่ลง เธอไม่ค่อยมั่นใจกับหน้าตาตัวเองเท่าไหร่
“ อืม ไม่ใช่หรอก ช่างมันเถอะ” มันสวยจนทำให้ละลายเลยแหละ เขาได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป
“เอ้า” มิลินค่อนข้างงง ภาคินทำให้เธออยากรู้แล้วก็บอกช่างมันเถอะ คืออะไร
“มาแล้วจ้า” ฟ้าใสถือจานขนมมาเต็มไม้เต็มมือ วางมันลงที่โต๊ะ
มิลินนั่งเคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อย ฟ้าใสและภาคินก็พลอยมีความสุขไปด้วย
“มิลินพรุ่งนี้ไปไหน” ฟ้าใสถาม
“มิลินจะกลับบ้านน่ะ” มิลินจะกลับไปรดน้ำต้นไม้ ที่บ้านทุกทีเธอจะแวะไปนานๆครั้ง ไปทำความสะอาดบ้านบ้าง
“ให้ไปด้วยไหม” ฟ้าใสเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง
“พรุ่งนี้ต้องไปหาพ่อหนิ” ภาคินเตือนสติน้องสาวของตน ชอบลืมไปหาพ่อจนพ่อน้อยใจอยู่บ่อยๆ
“มิลินไปคนเดียวได้ไม่เป็นอะไรหรอก “
วันรุ่งขึ้นมิลินกลับมาที่บ้าน นึกว่าต้นไม้จะเหี่ยวตายไปแล้ว แต่กลับดูสดชื่นอยู่ตลอดเวลา เหมือนมีใครมาดูแลให้อย่างนั้นแหละ มิลินเข้าไปในบ้านเพื่อทำความสะอาด กลับพบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น นั่นเป็นภาคินให้เธอมา แถมเขายังเป็นคนที่ช่วนเธอไว้อีก มิลินยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณเขายังไง ยังไงก็คอยช่วยเรื่องงานบ้านเขาแล้วกัน ส่วนอาหารให้ทำคงทานไม่ได้
เมื่อมิลินทำควาสะอาดบ้านเสร็จ ไม่นานนัก ก็ออกมา ถ่ายรูปชูสองนิ้ว ส่งไปให้ฟ้าใส พร้อมกับพิมพ์ไปว่า ‘ มิลินกำลังจะกลับนะ มิลินล็อกประตูเตรียมออกจากบ้าน แต่ทว่ากลับมีมือปริศนาโผล่มา ใช้ผ้ามาปิดจมูกของมิลิน
ยาสลบ?
ในขณะ ที่สติเริ่มจะหมดไป มิลินได้กระชากสร้อยคอของตัวเองอย่างแรง แล้วใช้มือบีบมันไป จนเลือดที่มือซึมออกมาเพื่อใช้เป็นสัญลักษณ์หวังในใจลึกๆว่า จะมีคนมาพบมัน หวังว่าใครซักคนจะมาตามหาเธอ
สติของมิลินเริ่มพร่ามัว ร่างลงมิลินค่อยๆอ่อนแรงแล้วฟุบลง เธอไม่สามารถรับรู้อะไรอีกว่าโจรพวกนี้จะพาเธอไปที่ไหน
- ผู้เขียน
