Episode 02 ช่วยด้วย
832 คำ
Episode 02
“สวัสดีค่ะ…ม! ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”
“…?”
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่เห็นจะโทรมาบอกกันบ้างเลยนะ” เธอยังคงพูดต่อ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้เอ่ยปากตอบอะไรกลับไป เขาเพียงแต่ยืนจ้องหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนที่จะนึกได้ว่าเขาเคยเจอกับเด็กนักเรียนคนนี้เมื่อสองสัปดาห์ก่อนที่เชียงใหม่
ในตอนที่เธอใส่ชุดชาวเขาและกำลังยืนถ่ายรูปอยู่กับเพื่อนของเธอ เธอก็ได้บังเอิญถอยหลังมาชนเข้ากับเขา และก็ได้กล่าวขอโทษกันไป
แต่ไม่คิด…ว่าจะได้มาเจอกันที่กรุงเทพนี่อีก
“แต่งตัวเต็มยศแบบนี้ แสดงว่าเพิ่งจะกลับมาถึงสินะคะ” เธอกล่าวพร้อมกับพยายามส่งสัญญาณให้ร่างสูงได้รับรู้ถึงบุคคลที่สามที่เดินวนไปมาอยู่ที่ด้านหลัง “เป็นไงบ้าง อ…อังกฤษสนุกไหมคะ อยากไปเที่ยวที่อังกฤษบ้างจังค่ะ!”
“มันเป็นใคร?” เขาเลิกคิ้วถามพร้อมกับส่งสายตาไปที่บุคคลที่สามที่เดินวนไปมาอยู่ทางด้านหลัง เขากระซิบถามเธออย่างแผ่วเบา เพราะรับรู้ได้ว่าที่อยู่ๆ เธอก็เข้ามาทำเหมือนกับว่ารู้จักกันนั้นก็เพราะเธอกำลังพยายามขอความช่วยเหลือต่างหาก
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เขาตามหนูมาตั้งแต่ตอนอยู่ที่โรงเรียนแล้ว ช…ช่วยหนูด้วยนะคะ หนูกลัว” เธอกัดฟันพูดด้วยความสั่นกลัว “ไปอังกฤษเสียตั้งนาน! มีของมาฝากหนูบ้างไหมเนี่ย ถ้าไม่มีของฝากกลับมาหนูงอนนะ” เธออธิบายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ก่อนที่จะกลับมาพูดให้เหมือนกับคนรู้จักกันจริงๆ
“กางเกงยีน เสื้อสีขาว…ถูกตัวแล้วใช่ไหม” เขาวางมือลงมาที่ไหล่ของเธอ ก่อนที่จะดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ และอธิบายถึงลักษณะการแต่งตัวของคนคนนั้น เพื่อให้มั่นใจว่าไม่ผิดตัวแน่ๆ ซึ่งตัวเธอก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ ว่าใช่
“ซื้อมาฝากอยู่แล้ว…อย่างอนหน่า” เขาพูดตอบร่างบางกลับไป ให้สมจริงต่อการเล่นละครว่าพวกเขานั้นรู้จักกันจริงๆ โดยที่สายตาของร่างสูงนั้นก็ยังคงเหลือบไปมองผู้ชายคนนั้นอย่างเป็นระยะ และเขาคนนั้นก็ยังคงเดินวนๆ ไปมาอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมเดินไปไหน “เธอจะไปไหนต่อ”
“หนูจะขึ้นรถไฟฟ้าจากสถานีนี้ไปลงอีกสถานีหนึ่ง แล้วก็ต่อรถเมล์ไปลงที่หน้าปากซอย จากนั้นก็จะนั่งวินเข้าบ้านอีกทีค่ะ”
“ได้…เดี๋ยวฉันจะไปกับเธอ” เขาตอบกลับเพียงแค่นั้น ก่อนที่จะเดินกอดไหล่ร่างบางขึ้นไปยังสถานีเพื่อกดบัตร ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ผู้ชายคนนั้นที่เดินตามเธอมา ก็ยังคงเดินตามพวกเขาทั้งสองขึ้นมาบนสถานีดังเดิม และทุกครั้งที่หันไปมอง ชายคนนั้นก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร
จนกระทั่งรถไฟฟ้ามา ชายหญิงทั้งสองก็ขึ้นไปด้วยกัน แต่ชายคนนั้นก็ยังขึ้นตามหลังพวกเขาไปต่อ มันชัดเจนมากจริงๆ ว่าชายคนนี้กำลังเดินตามเด็กนักเรียนมอปลายคนนี้อยู่
“ช่วยบอกพิกัดบ้านเธอหน่อยสิ ฉันจะได้ให้เพื่อนของฉันไปรับถูก” เขายื่นโทรศัพท์มาให้ร่างบางบอกพิกัด ซึ่งเธอก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก็ยอมบอกพิกัดบ้านของตัวเองไปแต่โดยดี แต่ไอ้เพื่อนที่ว่านั่น ความจริงแล้วก็ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นลูกน้องของเขาต่างหาก
และเมื่อได้ทราบพิกัดบ้านของร่างบางแล้ว เขาก็กระตุกยิ้มออกมาทันที เพราะที่ที่เขากำลังจะไปต่อจากนี้มันก็คือบ้านของเธอนั่นแหละ!
นี่ไม่ใช่แผนหรืออะไรทั้งนั้น ทั้งหมดนี่เกิดจากความบังเอิญโดยสิ้นเชิง พอหลังจากที่ควินต์จัดการกับตาแก่ร้านทองนั่นได้แล้ว สถานที่ที่เขาจะไปต่อก็คือบ้านหลังหนึ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับพวกที่หักหลังพ่อของเขา
แต่ในระหว่างที่กำลังยืนให้ลูกน้องมารับก็มีเด็กนักเรียนมอปลายเดินเข้ามาขอความช่วยเหลือ ซึ่งก็บังเอิญมากที่เธออยู่ในบ้านหลังนั้นที่เขากำลังจะไปพอดี
“ฉันให้เพื่อนของฉันมารอรับที่สถานีที่เธอจะลง ยังไง…ก็ไปด้วยกันซะ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง”
“ข…ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าเกิดไม่ได้คุณหนูก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้วเหมือนกัน สถานีที่หนูต้องขึ้นลงก็คนน้อยตลอด บางวันก็แทบไม่มีคนเลยขอบคุณจริงๆ นะคะ”
“ไม่เป็นไร เธอสบายใจได้ ฉันปลอดภัยกว่าไอ้โรคจิตนั่นเยอะ” ว่าพลางเหลือบสายตาไปมองนิ่งๆ
- ผู้เขียน
