มาเฟียกับเมีย(เด็ก)ของเขา

Episode 01 ณ ประเทศไทย ปั้งๆ! “เปิดประตู!” ปั้ง!ๆ! “เปิดประตู!” แอร๊ด~ “พ…พ่อ!” เด็กสาวเบิกตากว้าง ก่อนที่จะรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านเพื่อตามผู้เป็นแม่ของตัวเองออกมาดูในทันที “แม่! ช่วยด้วย! พ่อ! พ่อ!” “ต…ตายแล้ว! คุณ!” ผู้เป็นแม่เบิกตากว้างเมื่อเห็นสภาพของสามีตัวเองที่นอนจมกองเลือดอยู่หน้าบ้าน “มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ ทำไมถึงได้…” “เดี๋ยวหนูจะรีบโทรเรียกรถพยาบาลมาให้นะคะ!” เธอกล่าวพร้อมกับรีบคว้าโทรศัพท์ออกมาเพื่อที่จะโทรตามรถพยาบาล แต่ไม่ทันที่จะได้โทร ผู้เป็นพ่อก็รีบห้ามรั้งไว้เสียก่อน “อึก! ไม่ต้อง! พ่อ…ไม่น่าจะรอดแล้ว แค่กๆ” เขากระอักเลือดออกมาอย่างหนักหน่วง “ขอโทษนะ ที่เข้ามาอยู่ในวงการนี้ จนทำเธอลำบาก” “ฮึก…พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ค…คุณยังไม่ออกมาจากจุดจุดนั้นอีกเหรอ!” ผู้เป็นแม่ว่าพลางโอบกอดผู้เป็นสามีไว้อย่างเหนียวแน่น “ไหนว่ารักฉันกับลูกไงคะ ฮึก! แล้วทำไมถึงยังไปยุ่งกับพวกเขาอีก ฮือๆ” “ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ อึก…เมื่อเข้ามาอยู่ในวงการนี้แล้ว ย่อมต้องอยู่กับมันตลอดไป ฉันพยายามหนีเพื่อที่เธอกับลูกจะได้ปลอดภัย แต่เปล่าเลย…ฉันไม่สามารถหนีมันพ้นได้ ฉันขอโทษ…ดูแลลูกให้ดีนะ” “ค…คุณคะ! คุณ!!! ม…ไม่นะ ฮือๆ” “พ…พ่อจ๋า ฮึกกก!” สองปีผ่านไป “พวกมึงเป็นเพื่อนกัน…ทำไมพวกมึงจะไม่รู้! ว่ามันอยู่ที่ไหน!” ผู้ชายคนหนึ่งกล่าว โดยที่มือหนาของเขาจ่อปืนไปที่ตาแก่เจ้าของร้านทองคนหนึ่ง “ตอบมา! ว่าไอ้พสุมันอยู่ที่ไหน!” “อึก! นายน้อยอย่าทำอะไรผมเลยนะครับ นับตั้งแต่วันนั้นมาผมกับไอ้พสุก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ตอนนี้ผมวางมือแล้ว อย่าให้ผมต้องกลับไปยุ่งกับเรื่องพวกนั้นอีกเลยนะครับ” ตาแก่เจ้าของร้านกล่าวพร้อมกับพนมมือขึ้นไหว้ร้องขอชีวิต “ผมกลัวแล้ว ฮือๆ” “มึงกลัว…แล้วตอนมึงทำทำไมมึงไม่คิด! ตอนที่พวกมึงร่วมมือกันหักหลังพ่อกู! แล้วก็ชิงเงินมหาศาลหนีไป! ทำไมตอนนั้นพวกมึงถึงไม่คิด!” ผู้ชายคนนั้นตะโกนลั่นด้วยความโมโห “มึงอย่าคิดว่าพวกมึงจะออกจากวงการนี้ได้ง่ายๆ ตราบใดที่กูยังไม่ได้เงินของกูคืน…มึงก็อย่าหวังว่าจะได้ออกง่ายๆ!” “ฮือๆ พอได้เงินมา พวกเราก็แบ่งแล้วก็แยกย้ายกัน ต…แต่ผมได้มาแค่สิบล้าน ส่วนที่เหลือไอ้พสุมันเอาไป พอแบ่งเงินกัน เราก็ต่างแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง และจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย ตอนนี้ผมก็เป็นแค่ตาแก่คนนึงเท่านั้น ขอล่ะ…ผมยังมีลูกเมียที่ต้องดูแล” “ถ้างั้น…มึงก็เอาเงินสิบล้านที่มึงได้ไปมาคืนกู แล้วกูจะปล่อยมึงไป!” เขาแสยะยิ้ม มืออีกข้างที่ว่างก็คว้าศีรษะของอีกฝ่ายไว้แน่นมือ “แล้วที่เหลือกูจะไปตามทวงคืนจากไอ้พสุมันเอง ถ้าไม่อยากตายก็เอาเงินสิบล้านนั่นมา!!!” “ผม…ผมกลัวแล้ว ผมขอโทษที่หักหลังและร่วมมือกับไอ้พสุ แต่ว่าตอนนี้น่ะ อึก! ผมใช้เงินมันไปหมดแล้ว ผมไม่สามารถหาเงินสิบล้านมาคืนให้คุณได้หรอก ผมกลัว อย่าฆ่าผมเลยแต่ผมไม่มีเงินแล้วจริงๆ ถ้าเกิด…นายน้อยต้องการ เอาทองทั้งหมดที่ร้านผมมีไปก็ได้ ผมไหว้ล่ะ” พนมมือขึ้นไหว้ด้วยความสั่นกลัว “เงินที่ได้มาก็เอามาตั้งตัว เลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย ไม่ได้เอาไปเสเพลที่ไหนเลย ก…กลัวแล้วจริงๆ” “กูไม่ต้องการทองของมึง กูต้องการเงินของกูคืน! แต่ในเมื่อมึงไม่มีเงินมาคืนกู…โอเค! กูจะเอาชีวิตมึงแทน!” “ย…อย่า!!!” ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! “และที่สำคัญ…ตอนนี้กูไม่ใช่นายน้อย!” ✂️✂️✂️✂️✂️ “ฉันเสร็จธุระแล้ว…เอารถมารับฉันได้เลย” ผู้ชายคนเมื่อกี้เดินออกมาจากทางหลังร้าน ก่อนที่เขาจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาลูกน้องของตัวเอง และผู้ชายคนนี้เขามีชื่อว่า ควินต์ คาราย แอนเดอร์สัน เขาเป็นชาวแม็กซิโกโดยแท้ แต่เพราะมาทำธุรกิจที่เมืองไทยบ่อยๆ เขาจึงพูดภาษาไทยได้อย่างชัดเจน ในจุดที่เขายืนรอลูกน้องนั้นก็คือตรงบันไดขึ้นลงของรถไฟฟ้า BTS แต่ทว่า…ในจังหวะที่เขากำลังยืนรอนั้นก็ได้มีนักเรียนมอปลายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับทักทายอย่างเป็นมิตร “สวัสดีค่ะ…ม! ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” “…?” ซึ่งเขาก็ได้แต่ยืนงง เพราะเขานั้นไม่รู้จักเธอเลยสักนิด