ฮัวฟู่หรง ฮูหยินร้ายแม่ทัพทมิฬ

ตอนที่ 10 แม่ทัพทมิฬ 1.2

กระโจมแม่ทัพทมิฬ

ร่างใหญ่โตของขุนพลเทพแห่งต้าฉินกำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงภายในกระโจมส่วนตัว ด้วยในเวลานี้เป็นยามเหม่าด้านนอกกระโจมเริ่มเห็นแสงพระอาทิตย์รำไร

แม่ทัพหนุ่มในเวลานี้กำลังส่งเสียงพึมพำบางอย่างออกมา หนวดเคราปกคลุมล้อมรอบกรอบหน้าจนทำให้อินลี่ซานมีใบหน้าคมเข้มและดุดันมากยิ่งขึ้นไปอีก ใบหน้าของแม่ทัพผู้กล้าเริ่มส่ายไปมาติดต่อกัน ราวกับว่ากำลังฝันร้ายก็ว่าได้

“หรงเอ๋อร์! หรงเอ๋อร์ระวัง! หรงเอ๋อร์!!!!”เสียงเรียกหาฮูหยิน คนงามที่สถิตอยู่ในหัวใจมาโดยตลอดดังก้องออกมา

พรึบ! เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

พรืดดด!!! ร่างใหญ่โตลุกพรวดพราดขึ้นจากฟูกนอนอย่างรวดเร็ว พร้อมกลอกตาสีนิลกาฬคมกล้าไปทั่วบริเวณกระโจม

“ฝันอย่างนั้นเหรอ!”แม่ทัพหนุ่มพูดพลางปิดตาลงไปชั่วขณะก่อนจะเปิดขึ้นมาอีกครั้ง

มือใหญ่หยาบกระด้างตรงเข้าลูบใบหน้าขึ้นลงเมื่อความฝันเมื่อครู่ทำให้แม่ทัพหนุ่มเฝ้าครุ่นคิดเรื่องฮูหยินของเขาที่หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อหกปีก่อนด้วยความเคร่งเครียด

“ข้าฝันเห็นหรงเอ๋อร์อีกแล้ว นางกำลังจมอยู่ในแม่น้ำที่ไหนสักแห่ง หรงเอ๋อร์ของข้าเป็นอะไรนางไปอยู่ที่ไหนเหตุใดจึงจมอยู่ในแม่น้ำเช่นนั้นได้ ทำอย่างไรข้าจึงจะค้นหานางพบ”แม่ทัพหนุ่มเฝ้าครุ่นคิดหาหนทางที่จะค้นหาฮูหยินผู้เป็นที่รักอย่างไม่สิ้นสุด

แม้ว่าจะมีผู้คนที่ใกล้ชิดต่างให้แม่ทัพหนุ่มทำใจในการจากไปของฮูหยินว่านางอาจจะไม่รอดชีวิต ควรตัดใจและตั้งตนใช้ชีวิตใหม่และเลือกเฟ้นหาสตรีอื่นแต่งเข้าจวนมาเป็นฮูหยินข้างกาย ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามีขุนนางน้อยใหญ่มากมายของต้าฉิน รวมไปถึงเชื้อพระวงศ์ฝ่ายหญิงของต้าฉินต่างหมายปองอินลี่ซานกันทั้งนั้น

แม้แม่ทัพหนุ่มจะมีชื่อเสียงในเรื่องของความโหดร้ายและดุดัน อีกทั้งมีร่างกายใหญ่โตจนเป็นที่น่าหวั่นเกรง หนวดเคราที่ล้อมรอบกรอบหน้ายิ่งทำให้น่ากลัวมากกว่าจะเห็นว่ารูปงาม แต่ถึงกระนั้นบรรดาสาวงามต่างๆ ทั้งในต้าฉินและต่างแคว้นก็ยังอยากแต่งเข้าจวนสกุลอินมาโดยตลอด

สาเหตุเพราะนอกจากจะมีผู้กล่าวขานว่าอินลี่ซานรูปงามมากด้วยแล้ว หากแต่ยังเก่งกล้ารอบด้านและเป็นที่ไว้วางพระทัยของเจาอ๋องยิ่งนัก

พระองค์ทรงเชื่อคำแนะนำของอินลี่ซานมากกว่าคำแนะนำของเหล่าเสนาบดีในราชสำนักที่มีแต่หาผลประโยชน์เข้าตัวเองเสียด้วยซ้ำ

ในขณะที่แม่ทัพหนุ่มกำลังเฝ้าครุ่นคิดเรื่องของฮูหยินคนงาม เสียงของรองแม่ทัพคนสนิทดังขึ้นอยู่นอกกระโจม

“ท่านแม่ทัพมีข่าวด่วนจากด่านอู่กวนส่งมาขอรับ”

อินลี่ซานเงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางอันเป็นที่ตั้งของประตูกระโจม เมื่อได้ยินเช่นนั้น

“เข้ามา!”เสียงทุ้มใหญ่ดังก้องอนุญาตให้คนสนิทเข้ามาภายในกระโจมดังกล่าว

เพียงครู่รองแม่ทัพคนสนิทนามว่า เหรินหาวก้าวเข้ามาภายในกระโจมอย่างรวดเร็วพร้อมยกมือประสานเข้าหากันพลางกล่าวรายงานสถานการณ์รบที่ส่งมาจากด่านอู่กวน

“ต้าอวี๋ส่งสาสน์มาขอเจรจาสงบศึกแล้วขอรับ”กล่าวพร้อมยื่นสาสน์ไม้ไผ่ที่อยู่ในมือให้แม่ทัพของตน

อินลี่ซานรับสาสน์จากมือคนสนิทก่อนจะคลี่ออกอ่านอย่างรวดเร็วพร้อมยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“ร่างสาสน์ตอบกลับไปว่าข้าตกลง เงื่อนไขสำคัญก็คือข้าต้องการเมืองเหลียง เมืองกุยเจา เมืองฮวนตุง เมืองเอี๋ยนและเมืองโจวเหยา ให้ตกเป็นของต้าฉินหากไม่ได้ห้าเมืองตามที่ข้าต้องการ เผาทั้งห้าเมืองนั้นทิ้งซะ!ไม่ต้องเจรจากันอีกต่อไป!”อินลี่ซานออกคำสั่งอย่างเหี้ยมเกรียม

“ขอรับท่านแม่ทัพ”เหรินหาวขานรับคำสั่งพร้อมเสียงของอินลี่ซานดังขึ้นอีกครั้ง

“ส่งกองทหารที่ข้าคัดเอาไว้เพื่อค้นหาหรงเอ๋อร์โดยเฉพาะ ออกลาดตระเวณพร้อมค้นหานางแถวแม่น้ำเจ้อให้ทั่วและรีบมารายงานให้ข้ารู้ด้วย”แม่ทัพหนุ่มสั่งการออกไปท่ามกลางสายตาของรองแม่ทัพคนสนิทเมื่อได้ยินคำสั่งเช่นนั้น จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป

“ท่านแม่ทัพเหนื่อยบ้างไหมขอรับ นี่ก็หกปีเข้าไปแล้วที่ส่งกองทหารออกค้นหาฮูหยินฮัวมาโดยตลอด จนป่านนี้แล้วนางจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”เหรินหาวถามกลับอย่างตรงไปตรงมา

อินลี่ซานเงยหน้ามองรองแม่ทัพคนสนิทที่ติดตามรับใช้เขามาตั้งแต่เริ่มเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในกองทัพ เป็นทั้งเพื่อนและน้องชายในคราวเดียวกันที่อยู่รับใช้มาโดยตลอดเป็นเวลานานกว่า 18 ปีแล้ว

“คนตายต้องเห็นศพ! ในเมื่อไม่เห็นข้าก็ยังเชื่อมั่นเสมอว่าหรงเอ๋อร์ยังไม่ตาย นางยังมีชีวิตอยู่และข้าจะต้องค้นหาให้พบเข้าสักวันหนึ่งจนได้ ต่อให้ต้องค้นหานางทั้งชีวิตข้าก็จะทำ”แม่ทัพหนุ่มตอบกลับไป

เฮ้อ! เหรินหาวถอนหายใจออกมาอย่างแรงครั้นได้ยินเช่นนั้นก่อนจะพูดขึ้น

“ฟู่หรงนางหายไปนานร่วมหกปีแล้ว ถ้ายังมีชีวิตอยู่ปีนี้อายุก็ 21 ท่านแม่ทัพจะสามารถจดจำรูปลักษณ์ของนางได้อยู่อีกเหรอขอรับ ตอนที่นางแต่งเข้าสกุลอินเพิ่งจะอายุ 15 เท่านั้นยังไม่โตเต็มที่เลยเพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นได้ไม่นาน ท่านแม่ทัพก็แต่งนางเข้าจวนเสียแล้ว หากยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน เป็นการยากยิ่งนักที่จะค้นหาว่าแท้จริงแล้วเป็นฟู่หรงหรือไม่”

คำกล่าวของเหรินหาวทำให้แม่ทัพผู้กล้า เฝ้าครุ่นคิดถึงลักษณะฮูหยินของเขาเมื่อหกปีก่อนขึ้นมา ว่ามีความเป็นไปได้มากที่ฮัวฟู่หรงจะเปลี่ยนไปเพราะเติบโตเป็นสาวเต็มที่แล้ว

“เรื่องที่เจ้าพูดมันก็ถูกว่ามีความเป็นไปได้มากเลยทีเดียวที่หรงเอ๋อร์จะเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม แต่ข้าเชื่อว่าทันทีที่นางเห็นข้าจะต้องจดจำได้ทันทีว่าผู้ใดคือสามีของนาง”ลี่ซานพูดอย่างมั่นใจ

“เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ขอรับ ถ้าเช่นนั้นทำไมฟู่หรงไม่กลับจวนสกุลอิน ในเมื่อแต่งเข้าจวนมาแล้วและพำนักอยู่จนถึงวันที่นางหายสาบสูญไป แน่นอนว่าระยะเวลาที่พำนักอยู่นั้นแม้จะเพียงสั้นๆ แต่มีหรือที่จะจดจำไม่ได้ว่าจวนสกุลอินตั้งอยู่แห่งหนใดภายในต้าฉิน ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่นางจะต้องหลบส่วนตัว หากนางยังมีชีวิตอยู่จริงก็ต้องมาให้ท่านแม่ทัพเห็นแล้วขอรับ”เหรินหาวแสดงความเห็นของตัวเองออกไป

คำพูดของเหรินหาวทำให้อินลี่ซานนั่งจ้องหน้าคนสนิทเขม็งก่อนจะพูดขึ้น

“ตลอดเวลาที่ผ่านมามีแต่คนเฝ้าบอกให้ข้าคิดว่าหรงเอ๋อร์ได้จากข้าไปแล้วมาโดยตลอด ไม่คิดเลยว่าแม้แต่เจ้าที่ติดตามข้ามาอย่างยาวนานกลับมีความคิดนี้เช่นเดียวกัน”ลี่ซานพูดพลางจ้องหน้าเหรินหาวด้วยสายตาที่ทำให้อีกฝ่ายขนหัวลุกขึ้นมาทันที

เออ....เหรินหาวเกิดอาการติดอ่างขึ้นมาทันใด

“คือว่าขะ...ข้าน้อย...”เหรินหาวพูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงของอินลี่ซานดังแทรกขึ้นมาทันใด

“ไม่ต้องพูดอีกอะไรแล้ว! ถึงอย่างไรข้าจะตามหาหรงเอ๋อร์ต่อไป ต่อให้ข้าต้องค้นหานางชั่วชีวิตข้าก็จะทำ!”แม่ทัพหนุ่มตอบอย่างเด็ดเดี่ยวด้วยความเชื่อมั่นที่อยู่ภายในใจบางอย่าง

“ท่านแม่ทัพ”เหรินหาวพูดได้เพียงแค่นั้นก็ต้องเงียบปากตัวเองให้สนิท

เมื่อร่างใหญ่โตของแม่ทัพผู้กล้าลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียงมายืนเต็มความสูง เดินตรงไปกวักน้ำที่อยู่ในอ่างสัมฤทธิ์ล้างหน้าจนเปียกโชกพร้อมพูดกับเหรินหาวอีกครั้ง

“ไปจัดการตามที่ข้าสั่งได้แล้ว เรื่องที่เจ้าพูดถึงหรงเอ๋อร์วันนี้ข้าจะถือเสียว่าไม่ได้ยิน!”แม่ทัพหนุ่มพูดพร้อมคำรามลั่นอยู่ในลำคอ เล่นเอาคนสนิทมีอาการหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาทันที

“ขอรับท่านแม่ทัพ”กล่าวพร้อมรีบล่าถอยออกไปจากกระโจมอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ดวงตาสีนิลคมกล้าเฝ้ายืนมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในอ่างน้ำ อินลี่ซานเชื่อความรู้สึกที่อยู่ภายในใจของตัวเองมากกว่าจะเชื่อคำพูดของคนอื่น

“หรงเอ๋อร์ของข้ายังไม่ตาย! สักวันหนึ่งนางต้องปรากฏตัวและต้องกลับมาหาข้าอย่างแน่นอน”อินลี่ซานพูดด้วยความรู้สึกมั่นใจจากส่วนลึกที่สามารถสัมผัสถึงคนรักของเขาได้