คุณชายมาเฟียร้ายรัก

บทที่ 7

“ไม่เชื่อ” เขาพูดหน้าซื่อ จ้องมองหน้าเธอเขม็ง ถ้าโกหกกัน บอกเลยว่าคืนนี้เธอได้ร้องไม่หยุดแน่

เจนิตาขยับกางเกงยีนลงนิดหน่อย จับมือหนาวางตรงเป้ากางเกงชั้นใน ให้เขาสัมผัสได้ถึงผ้าอนามัยที่แปะอยู่กลาง เขามันก็แค่นี้ ไอ้คนหื่น เจนิตาบ่นในใจ ทำไมใจจึงรู้สึกวูบโหวงแปลก ๆ

“ร้องไห้ทำไมเนี่ย” ชวีชะงักเมื่อเห็นน้ำใส ๆ เอ่อคลอลูกตากลมโต คนแบบเธอเนี่ยนะจะร้องไห้ น้ำเสียงของเขาไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที

“แล้วคุณจะมาแกล้งทำไม มารังแกคนไม่มีทางสู้ทำไม คนมันไม่รักไม่ชอบ จะมาบังคับอะไรนักหนา มีคนอ้าขาอยากให้คุณเอาตั้งเยอะ ทำไมต้องมายุ่งกับฉัน” เจนิตาระเบิดความอึดอัดทั้งหมดที่เจอระหว่างวันกับเขา ถึงความขุ่นข้องทั้งวันไม่ได้เกิดจากเขาทั้งหมด แต่เขาก็มีส่วน แล้วอารมณ์ไม่สบายตัวเพราะเป็นวันนั้นของเดือนอีก ทำให้เธอหมดความอดทนและรู้สึกอ่อนแออย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ยุ่งก็ได้ คิดว่าอยากได้นักเหรอ นมก็ไม่มี สวยก็ไม่สวย โธ่โว้ย!” ชวีตะคอกยายทอมบอยด้วยความโมโห เขาเดินออกจากห้องพร้อมทั้งกระแทกประตูอย่างแรง ทำให้คนในห้องร้องดังกว่าเดิม

แม่ง ไล่ให้ไปเอาแต่กับคนอื่น มันแข็งก็ดีสิวะ

“หยุดร้องและออกไปแล้วครับนาย” เจมส์โทร.เข้ามารายงานเมื่อเจนิตาออกจากห้องพักในห้องทำงานชั้นหก เธอออกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี่เอง

ผู้หญิงบ้าอะไร ไม่เห็นจะน่ารัก นมก็ไม่มี สวยก็ไม่สวย ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ภาค เขาไม่มีทางไปยุ่งเกี่ยวกับมันหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะอยากได้หุ้นส่วน ไม่มีทางที่เขาจะไปยุ่งกับยายทอมนั่นเด็ดขาด

บ้าจริง!

หลังจากก่นด่าตัวเองเสร็จแล้ว ยังนึกหาทางออกไม่เจอว่าจะเปลี่ยนทอมให้เป็นเธออย่างที่ภาคท้าไว้ได้หรือเปล่า ถ้าทำไม่ได้ เขาต้องเสียค่าปรับให้มันตั้งหนึ่งเปอร์เซ็นต์ หรือเกือบล้านเลยนะ

‘คิดแล้วเครียด’

คนอย่างชวี เสียเงินไม่เท่าไหร่ แต่เสียหน้านี่สิ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น สาว ๆ ต่อคิวอยากเป็นคู่นอนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ แล้วตอนนี้ไอ้ลูกชายเขาไม่รู้เป็นอะไร ไม่ค่อยขยันทำงานเอาซะเลย หรือเพราะใจเขาจดจ่ออยู่กับยายทอมนี่มากไปหรือเปล่านะ เลยทำให้ไม่มีอารมณ์อยาก

เจนิตาตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวัน เกือบสัปดาห์แล้วที่เธอแทบไม่ออกไปไหนเลย สั่งอาหารขึ้นมากินที่ห้องนอน เล่นเกม อยากหางานทำ แต่ตอนนี้ยังไม่อยากทำอะไร ในเมื่อยังมีเงินใช้อยู่แล้วจะทำงานทำไม

เสียงเคาะประตูดังอย่างใจร้อน ยังไม่ทันที่เธอจะลุกไปดึงบานประตูเปิดออก ผู้ชายทั้งสองก็เปิดประตูห้องเดินเข้ามาเอง เพราะพวกเขามีคีย์การ์ดกับรหัส คนหนึ่งพี่ชายต่างแม่ หรือเรียกว่าลูกเมียหลวง ส่วนอีกคนผู้ชายมักมากที่ทำให้เธอเกิดมาในสภาพลูกเมียน้อย

“กูบอกให้มึงกลับบ้านไง” เสียงของคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อ แต่ไม่เคยมองว่าเธอเป็นลูก

“เจจะอยู่ที่นี่ มันสะดวกดี” เรื่องอะไรเธอจะกลับไปขุมนรกนั่น

“หุ้นกับที่ดินโอนให้พี่แกซะ แล้วไปแต่งงานกับคนที่กูหาให้”

อ้อ ที่มาวันนี้เพราะอยากได้ทั้งหุ้น อยากได้ทั้งคอนโด อยากได้ทั้งที่ดินงั้นสิ จะเอาทุกอย่างที่อาม่าให้เธอไปเป็นของตัวเองสินะ แค่นั้นไม่พอ ยังมีหน้ามาบอกให้เธอไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้อีก คงต้องการเงินสินสอดละสิ อ๋อ เข้าใจแล้ว ที่เลี้ยงเธอมาจนโตเพราะอย่างนี้นี่เอง

“อาม่าให้เจ”

“มันไม่ใช่ของมึงแต่แรก” นี่เป็นคำพูดของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ เขาคงไม่เคยมองเธอเป็นลูกสักครั้งสินะ

“เจไม่แต่ง เจเป็นทอม พ่อก็รู้” เจนิตาเถียงพ่อผู้ให้กำเนิดแต่ไม่เคยเลี้ยงดู

“เมื่อไหร่มึงจะเลิกวิปริตผิดเพศเสียที” เสียงเกรี้ยวกราดจากผู้เป็นพ่อมาพร้อมทั้งฝ่ามือหนาที่กระทบใบหน้ารูปไข่ จนเจนิตาได้กลิ่นคาวเลือดในปากของเธอ

“จำไว้ ถ้ามึงอยากเป็นผู้ชาย มึงต้องโดนแบบนี้” เสียงของผู้ชายที่มีสายเลือดเดียวกับเธอแต่ไม่เคยเห็นเธอเป็นน้อง เขากระชากคอเสื้อเธอให้ลุกขึ้นมาจากพื้น

“โอ๊ย!” เสียงร้องเกิดจากเจนิตาใช้หัวโขกที่ดั้งจมูกของเขาอย่างแรง ทำให้ต้องปล่อยมือจากเธอ พี่ชายต่างแม่มองเลือดในมือของตัวเองแล้วสุดจะโมโห กระชากผมน้องต่างแม่ หรือที่เขาเรียกมันเป็นประจำว่า ลูกเมียน้อย

“อีนี่ มึงอยากตายใช่ไหม” เขาจิกผมเจนิตาแล้วชกหน้าอย่างที่เธอทำกับเขา แรงปะทะบนใบหน้าทำเอาคนตัวเล็กกว่าชาไปทั้งหน้า สายตาพร่ามัวเพราะแรงกระแทกรุนแรง เลือดไหลโกรกออกมาจากทั้งจมูกและปากไม่หยุด

เพราะแบบนี้ไงเจนิตาถึงไม่ชอบผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่มีเชื้อสายจีน ผู้ชายที่มองเห็นผู้หญิงเป็นแค่วัตถุสิ่งของ เป็นสัตว์เลี้ยง เป็นเครื่องบำบัดความใคร่ เป็นเครื่องผลิตลูก

“พอแล้ว อย่าทำมัน เดือนหน้าหางานให้มันทำด้วย” เมื่อเห็นว่าลูกชายสั่งสอนน้องพอแล้ว ซึ่งเป็นการสั่งสอนที่คนเป็นพ่อชอบใจและไม่คิดจะห้ามพี่ทำร้ายน้อง

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างสะใจ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ควบคุมเจนิตาได้ หางานให้มันทำ ให้คุ้มกับค่าที่ส่งไปเรียนเมืองนอกเมืองนา จากนั้นหาผู้ชายให้มันแต่งงานสักคน เรียกสินสอดสักสิบยี่สิบล้าน

“ป๊า ผมไม่ให้มันไปทำงานด้วยนะ ผมอายที่มีน้องแบบมัน” เสียงของพี่ชายตัวดียังดังเข้าหูเธอ เจนิตาคลานอยู่กับพื้น รู้ว่าทั้งใบหน้าตอนนี้เริ่มระบม เสียงทั้งสองทุ่มเถียงกัน เธอฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง จนในที่สุดก็สลบไปเพราะความเจ็บช้ำที่ได้รับจากการกระทำรุนแรงทั้งร้างกายและจิตใจ

ทั้งสองเดินออกจากห้องไปแล้ว แต่เจนิตายังนอนอยู่ที่เดิม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สองพ่อลูกลงไม้ลงมือกับเธอ ตอนแรกเธอคิดว่าพวกเขาทำเพราะเกลียดเธอ แต่คงไม่ใช่แค่เกลียดอย่างเดียว พวกเขาเลวได้มากกว่านั้น เพราะความละโมบทำให้อยากได้หุ้นกับที่ดินซึ่งเป็นชื่อเธอด้วย