บทที่ 6 ไม่เชื่อ
1030 คำ
“อย่าดิ้น! ก้นเธอกำลังถูไอ้นั่นผม” ชวีพูดเสียงต่ำข้างใบหูอีกครั้ง ทอมบ้าทอมบออะไร ก้นโคตรแน่น แล้วดิ้นแรงจนตอนนี้มังกรของเขาตื่นขึ้นมาเกือบเต็มตัวแล้ว ร่างหนาเปลี่ยนเป็นกอดคอเธอพาเดินขึ้นไปยังชั้นหกในห้องทำงานของเขา
“ปล่อย!” เจนิตาดึงแขนเขาออกจากไหล่ของเธอทันทีเมื่อทั้งสองถึงห้องทำงานเขา ไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอไม่เล่นด้วย เขาจะตามมาวอแวทำไม
“เปลี่ยนใจไหม”
“เปลี่ยนใจเรื่อง?” เจนิตามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาจะให้เธอเปลี่ยนใจเรื่องอะไร
“เรื่องจะคบกัน หรือจะเป็นแค่คู่นอน” ชวีย้ำเตือนถึงคำถามที่เขาเคยถามเธอเมื่อตอนกลางวัน
“เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย ฉันไม่เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ฉันไม่ชอบผู้ชาย อีกอย่างผู้ชายแก่อย่างคุณฉันยิ่งไม่ชอบ” เจนิตากอดอกมองเขาตั้งแต่หัวจดเท้า
“ไม่ลองจะรู้เหรอ เอ็นอุ่น ๆ ลิ้นรัว ๆ”
“ไอ้บ้า! อื้อ” คนปากไวเปิดปากด่ายังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออีก ลิ้นรัว ๆ ของเขาแตะตรงริมฝีปากเธอทันที เธอโดนเขากดจูบเร่าร้อนเหมือนอย่างวันนั้นอีกครั้ง
เจนิตาพยายามปิดปากของตัวเองเพื่อไม่ให้ลิ้นเขาเข้าไปในปากนุ่มของเธอ แต่คนเจนจัดก็คือคนเจนจัด เขาบีบคางเธอให้รับจูบเขาได้ง่ายขึ้น เมื่อลิ้นร้ายเข้ามาแล้ว ร่างกายของเธอจึงยากจะต่อต้าน
จูบเร่าร้อนของเขาทำเธอแทบร่วงลงพื้น แต่ถูกเขาช้อนอุ้มขึ้นวางบนโต๊ะที่ทำงาน ขาทั้งสองข้างของเขาแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างขาเธอ เสียงเพลงข้างนอกดังมาเพียงแผ่วเบา ทั้งสองยังคงจูบกันอยู่เนิ่นนาน เจนิตาหอบหายใจหนักหลังจากเขาปล่อยปากเธอเป็นอิสระ
“ปล่อย! ฉันจะกลับแล้ว”
“เห็นอยู่ว่ามีอารมณ์ ไปต่อกันก่อนค่อยกลับ”
“ไม่! ปล่อย บอกว่าให้ปล่อยไง ไอ้บ้า ไอ้หื่น จะเอาอะไรกับกูนักหนา”
“เฮ้ย! ทำไมต้องขึ้นมึงขึ้นกูด้วย นี่แก่กว่าเธอตั้งหลายปี ช่วยเคารพกันหน่อย” ชวีชี้ที่ตัวเอง เขาไม่รู้จะใช้สรรพนามอะไรแทนตัวกับคนคนนี้
“แล้วสิ่งที่ทำเนี่ยมันควรเคารพไหม ลากผู้หญิงขึ้นมาปล้ำอะ” เจนิตายังเถียงเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งที่ตัวเองยังโดนเขาจับแขนสองข้างไว้ ขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะได้แต่อ้ากว้างโดยมีคนตัวหนายืนอยู่ตรงกลาง
“ปล้ำตรงไหน แค่พาขึ้นมาคุย” คนบอกพาขึ้นมาคุยไม่ยอมสบตา ดูก็รู้ว่าโกหก เจนิตาบิดปากอย่างหมั่นไส้
“คุยอะไร เข้ามาก็จูบเอา ๆ แล้วนี่อีก แข็งปั้กจนจะทิ่มเข้าไปแล้ว”
สิ้นเสียงทั้งสองก็ก้มลงไปมองอะไรที่บอกว่าแข็งปั้กจนจะทิ่ม เธออยากจะตบปากตัวเองที่พูดออกไปแบบนั้น เขาควรจะอาย แต่ตอนนี้เธอต่างหากที่รู้สึกร้อนไปทั้งหน้า
ส่วนคนหน้าด้านยังดันของแข็งเข้ามาใกล้ตรงจุดที่เขาอยากทิ่ม ใกล้จนเจนิตาต้องกระถดก้นขยับหนี
“กลัวเหรอ” คนหน้าไม่อายถามออกมา
“ปล่อย! กู อื้อ...อ” เจนิตาตวาดแหวใส่เขาอีกครั้ง บทลงโทษของคนปากร้ายคือบทจูบรุนแรง เร่าร้อน เขาขบเม้มปากเธอให้อ้าออกจากนั้นใช้ลิ้นร้ายกาจหลอกล่อลิ้นของเธอออกมาเพื่อดูดกลืนเข้าไปในปากเขา มือหนาละจากมือบาง เขาลูบไล้สะโพกและแผ่นหลังของเธอ
ชวียกตัวเธอขึ้น สองแขนและสองขาของเจนิตากอดเขาแน่นเพราะกลัวหล่นลงจากร่างหนา เขาเดินโดยที่ไม่มองทาง สายตายังจ้องหน้าเธอ
เจนิตาสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เธอจูบตอบเขา เธอรู้สึกดี เธอเคยจูบแต่กับผู้หญิง ไม่เคยจูบกับผู้ชาย แต่การจูบกับเขาสามครั้งที่ผ่านมา เธอมีอารมณ์กับสัมผัสที่เขามอบให้ หรือลึก ๆ แล้วเธอก็อยากได้เขา
“เคยไหม” เขาถามตอนที่วางเธอลงบนเตียง
“ไหนบอกพามาคุย” เธอไม่ตอบ แต่ถามเขากลับ
“ก็คุยอยู่ไง ตอนนี้ไม่ได้เอาสักหน่อย” น้ำเสียงของเขาติดจะหงุดหงิดนิด ๆ อ่อนลงหน่อย ๆ
“อย่า!” ทอมหน้าหวานห้ามเขาที่พยายามจะแกะกระดุมกางเกงยีนของเธอออก
“อยาก” ชวีพูดออกไปตรง ๆ ทั้งยังลูบใบหน้าเธออย่างไม่ปิดบังความต้องการ
“ไม่! อยากก็เรียกเด็กมาเอาสิ ทำไมต้องก...ฉัน” คำว่า ‘กู’ ถูกเปลี่ยนเป็นฉันแทน
“พูดไม่เพราะโดนแน่ แค่อยากกับเธอ ไม่อยากกับเด็ก” เขาขู่เสร็จจึงตอบคำถามเธอ คำตอบของเขาทำให้คนฟังหน้าร้อนขึ้นมา เธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมาก่อน เพราะตีตัวออกห่างจากผู้ชายทุกคนบนโลก ไม่เว้นแม้แต่พ่อหรือพี่ชายของตัวเอง เธอเกลียดผู้ชาย
“ทำยังไง คุณถึงจะเลิกสนใจฉัน”
“ไม่รู้ ต้องได้ก่อนมั้ง” ชวีเองเริ่มไม่แน่ใจว่าทุกวันนี้เขาทำอะไรอยู่ แค่อยาก แค่ผลประโยชน์ หรือมีอะไรที่มากกว่านั้น
“ถ้าได้แล้ว ก็เลิกยุ่งใช่ไหม อือ” เจนิตามองหน้าเขานิ่ง เธอคงเป็นของแปลกสำหรับเขาสินะ เขาถึงอยากได้ ชวีไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขากำลังละเลียดชิมริมฝีปากสวยอีกครั้ง
“ไว้วันหลังได้ไหม วันนี้เป็นวันนั้นของเดือน” เจนิตามองหน้าเขานิ่ง เขาเองก็มองเธอเหมือนไม่เชื่อใจว่าสิ่งที่พูดมาเป็นเรื่องจริง
“ถ้าไม่เชื่อ เปิดให้ดูไหม” เธอถามเขากลับไปเพราะสีหน้าไม่เชื่อของเขานั่นแหละ
- ผู้เขียน
