ตอนที่ : 8 ลูกค้าคนสำคัญ 2
1279 คำ
“คุณต้องการอะไรคะ คุณธีรเมท” แพรดาวกลั้นใจถามเขาออกไป
“มานี่สิแล้วผมจะบอก” เขากวักมือเรียก แพรดาวทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาเขาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่แล้ว
“คุณธีรเมท ! นี่คุณจะทำอะไร” คนถูกรวบเอวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ออกแรงขัดขืนสุดกำลัง
“นี่ไม่รู้เลยเหรอคุณแพร คนจากแผนกบริการลูกค้าอย่างคุณ เขาต้องบริการลูกค้าแบบไหนกัน”
“บ้า ! ฉันไม่เคยทำแบบนี้สักหน่อย ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันร้องจริง ๆ ด้วย” แพรดาวหน้าซีดเผือดอย่างตกใจ เพราะเขาไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังกอดรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“คุณเดินเข้ามาตามทางนั่นเห็นคนอื่นหรือเปล่าล่ะ ผมจะบอกให้นะห้องนี้เก็บเสียง และถ้าผมไม่เรียกก็ไม่มีใครกล้าเสนอหน้าเข้ามาเหมือนกัน”
“คุณมันบ้า ฉันจะฟ้องให้หมดเลยว่าคุณทำอะไรฉัน”
“คุณจะฟ้องใครมิทราบ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะย้อนหญิงสาวแบบขำ ๆ ก่อนจะพูดต่อ
“ผมทำอะไรคุณยัง ก็แค่กอดเฉย ๆ”
“กอดก็ไม่ได้ค่ะ ปล่อยฉันนะ !” แพรดาวดิ้นไปมาในอ้อมกอดของเขา แต่ดูเหมือนจะไม่หลุดง่าย ๆ
“งั้นมาตกลงกันก่อน คุณอยากได้ลายเซ็นของผมใช่ไหม” ธีรเมทเริ่มหว่านล้อม ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออก
“ไม่อยากได้แล้ว อยากฆ่าคนมากกว่า” คนถูกกอดเข่นเขี้ยวใส่เขาอย่างโมโห นี่มันอะไรกันทำไมเขากล้าทำแบบนี้กับเธอได้
“โหดจัง น่ากลัวมาก นี่มาคุยกันจริงจังนะคุณแพร ผมถูกชะตากับคุณมากรู้ไหม ผมจะเซ็นสัญญาให้ก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย” เขาดันปลายคางมนของหญิงสาวขึ้น
“อะไรคะ” คนถามมองเขาแบบไม่ไว้วางใจ ยิ่งตอนนี้หน้าอกเธอกับอกเขาเบียดกัน จนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว จำใจอยู่นิ่งพยายามไม่ขยับตัวให้เสียดสีกันมากกว่าที่เป็นอยู่
ฝ่ามือร้อนของเขาเลื่อนขึ้นมาประคองดวงหน้าสวยเอาไว้ แล้วแนบริมฝีปากจูบอย่างดูดดื่ม แพรดาวตกใจจนช็อกแน่นิ่งไป หญิงสาวไม่คิดว่าจะถูกเขาปล้นจูบเอาดื้อ ๆ แบบนี้ ตั้งสติได้ก็รีบดันอกเขาออก แต่เขาจับข้อมือของเธอไปไขว้ไว้ด้านหลังแทน
“คุณธีรเมท ยะอย่า” เสียงห้ามหลุดหายลงในลำคอ เขาจูบแบบสูบวิญญาณออกจากร่าง เนื้อตัวของแพรดาวอ่อนระทวยลง แทนที่จะดิ้นหนีกลับบดเบียดเข้าหา หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมร่างกายถึงได้ทรยศตัวเองแบบนี้ แต่พอจะฝืนปรามเขา กลับถูกเขาขบเม้มที่ติ่งหูจนสะท้านไปหมดทั้งตัว
“คุณแพรตัวคุณร้อนไปหมดแล้ว คุณต้องระบายออกรู้ไหม” เสียงกระซิบแหบพร่าทำให้แพรดาวสยิวไปหมดทั้งตัว เหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นวูบวาบไปมา แรงจะขัดขืนยังแทบไม่มี เหมือนเธอเคยถูกใครบางคนสัมผัสแบบนี้มาก่อน ทำไม
“อย่าทำแบบนี้” แพรดาวปล่อยน้ำตาไหลนองหน้าออกมา หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายคนนี้ เขาเหมือนคนแปลกหน้าที่อันตราย ไม่ต่างไปจากชายปริศนาในค่ำคืนนั้น
ฝ่ามือที่กำลังจะลูบตรงหน้าอกของหญิงสาวชะงักเอาไว้ หลังจากเห็นหยาดน้ำตาของเจ้าตัว ธีรเมทสูดลมเข้าปอดลึก ๆ พยายามหักห้ามใจ ไม่ทำอะไรให้หญิงสาวตื่นกลัวไปมากกว่านี้
“ผมก็แค่รู้สึกดี ๆ เวลาเห็นคนสวย ๆ น่ะ” เขายกมือขึ้นเสยผมลวก ๆ เหมือนคนทำผิดเพิ่งรู้ตัวว่าพลาดไป
“คุณทำแบบนี้ทำทุกคน ที่เข้ามาคุยเรื่องงานด้วยเหรอคะ” แพรดาวขยับออกห่างจากเขา ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากหน้า
“ใครบอกล่ะ คุณคนแรกต่างหาก”
ได้ยินแล้วแพรดาวก็กัดปากตัวเองแน่นจนเจ็บ หญิงสาวมองเขาเหมือนสัตว์ป่า ที่พร้อมจะขย้ำเธออยู่ตลอดเวลา คนถูกมองเองก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ จากสายตาที่มองมาอยู่เหมือนกัน
“อย่ามองผมแบบนี้สิคุณแพร ผมกับคุณน่ะ”
“เซ็นเอกสารสิคะ แล้วฉันจะไม่โกรธคุณ” แพรดาวขัดขึ้นก่อนที่เขาจะพูดจบ ถูกจับจูบขนาดนี้แล้วเธอต้องได้ในสิ่งที่ต้องการสิ เพราะให้ไปป่าวประกาศว่าเขารังแกเธอ คงมีแต่คนหัวเราะเยาะใส่แน่ เอาเรื่องไม่ได้ก็เอางานแทนแล้วกัน
“หึ ฉลาดนักนะทีนี้” เขาเค้นเสียงอย่างเคือง ๆ เดินตรงไปเซ็นเอกสารแบบเร็ว ๆ นั่นทำให้แพรดาวรู้สึกโล่งอกขึ้นมาหน่อย แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมมอบสัญญาฉบับนั้นให้เธอแบบง่าย ๆ
“ขอเบอร์ด้วย”
แพรดาวถึงกับอ้าปากค้าง ลังเล ๆ ว่าจะให้เบอร์โทรเขาดีไหม แต่พอเขาทำท่าไม่สนใจหันหลังกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานตามเดิม เธอก็ต้องตัดสินใจพูดออกไป
“แค่เบอร์โทรก็ได้ค่ะ”
“ไลน์ด้วย”
‘ได้คืบจะเอาศอกของแท้’
แพรดาวกัดฟันกรอด ก่อนจะพยายามทำใจให้เย็นลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้ว
“085xxxxxxx กดโทรออกหาผมด้วย”
เขาสั่งอีกคนก็ทำตามอย่างไม่อิดออด เพื่อสัญญาแล้วเธอก็จะได้ไป ๆ จากที่นี่เสีย
“แอดเบอร์ก็เจอไลน์แล้วค่ะ” แพรดาวบอก เมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะถามต่อ
“พูดง่าย ๆ แบบนี้สิ จะได้คบกันไปนาน ๆ ทำหน้างงอะไร นี่ผมสนใจคุณอยู่รู้ไหม” เขาบอกคนที่เอาแต่ยืนทำตาโตเป็นไข่ห่านอยู่ตรงหน้า
“คนอื่นเขาไม่ทำแบบคุณหรอกค่ะ”
“สไตล์ใครสไตล์มัน เอาไปเปรียบเทียบกันไม่ได้ ผมไม่อยากทำงานแล้ว เดี๋ยวขับรถไปส่งคุณดีกว่า”
“ดะเดี๋ยวนะ ฉันไม่ไปกับคุณนะคะ” บ้าหรือเปล่านี่ แพรดาวลุกลี้ลุกลนหลังได้ยิน
“ทำไมล่ะ”
“ฉันมีนัดกับหัวหน้าช่างค่ะ มีคุยงานกันอีก ต้องเข้าบริษัทเอาสัญญาไปให้หัวหน้าดูด้วย” พูดแล้วก็เดินไปหยิบสัญญามาถือไว้ในมือ
“งั้นฉันกลับก่อนนะคะ” เมื่อเห็นเขาเงียบแพรดาวก็ฉวยโอกาสหันหลัง
“เดี๋ยวก่อนคุณแพร”
“คะ” คนก้าวขาไปได้แค่ก้าวเดียวต้องชะงัก แล้วหันหลังกลับมามองเขา
“เรียกผมว่าไนน์ก็พอ” ผิดคาดมากที่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ แพรดาวเริ่มงงกับคนตรงหน้าแล้ว
“ไนน์เลขเก้านั่นเหรอคะ”
“ใช่ชื่อเล่นผมเอง”
“ก็ได้ค่ะคุณไนน์ ฉันไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีกละคะ”
“ไหนลองพูดใหม่ซิว่า แพรไปก่อนนะคะคุณไนน์” เขาดัดเสียงเล็กเสียงน้อยจนน่าหมั่นไส้ แพรดาวทำหน้าแขยงแบบงง ๆ แต่เพื่อที่จะได้ไปจากที่นี่เร็ว ๆ เธอก็ไม่คิดขัดเขา
“แพรไปก่อนนะคะคุณไนน์” ฉีกยิ้มหวาน ๆ ก่อนกัดฟันพูดตามที่เขาอยากได้ยิน จากนั้นก็ก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องทำงานของเขาไป
‘น่ารักชะมัด’
- ผู้เขียน
