หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ไมเคิลยอมเดินทางมาที่คอนโดหรูตามคำขอของเพื่อนรัก ที่กึ่งจะออกไปทางคำสั่งมากกว่าคำขอร้องเขาด้วยซ้ำ
"มึงดูกังวลนะ" ไมเคิลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเมื่อเหลือบสายตาขึ้นไปมองเพื่อนรัก ที่ตอนนี้กำลังยืนขมวดคิ้วหน้าตาดูเคร่งเครียดอยู่ข้างเตียงอย่างใกล้ชิด
คำพูดของไมเคิลทำให้เรียวต้องละสายตาจากใบหน้าสวยซีดเซียวของมิเกล ก่อนจะหันมาจ้องมองนายแพทย์หนุ่มเพื่อนรักด้วยสายตาดุดันอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก เมื่อไมเคิลเลื่อนมือที่จับหูฟังแพทย์ล้วงเข้าไปในคอเสื้อของมิเกล ก่อนจะลากมือที่จับหูฟังแพทย์ไปมาช้า ๆ ในตำแหน่งของปอดและหัวใจเพื่อตรวจฟังอัตราการทำงานของระบบอวัยวะในร่างกายของเธอ
"ตกลงเธอเป็นยังไงบ้าง" เสียงเข้มเอ่ยถามอย่างไม่พอใจนัก สายตาคมก็จ้องมองที่มือของไมเคิลตาไม่กะพริบ
"ไข้สูง อ่อนเพลียมากเกินไป ควรพาเธอไปโรงพยาบาล" ไมเคิลดึงมือออกจากคอเสื้อของมิเกล พร้อมกับถอดสายหูฟังแพทย์ออกมาค
