ฉันถูกริกกี้ปลุกให้ลุกตอนเช้ามืด ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ดีๆ ทำไมต้องปลุกแล้วเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันหยีตามองริกกี้ท่ามกลางไฟที่ส่องสว่างภายในห้อง มันจ้าแสบตาไปหมด ใช้เวลาอยู่นานเลยล่ะกว่าสายตาจะชิน
“อะไรของนายริกกี้”
ฉันค่อนข้างหงุดหงิดเพราะกำลังหลับสบาย
“เก็บของจะกลับกรุงเทพ”
“ตอนนี้เหรอ”
ฉันเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ตีสามห้าสิบ!! ฮ้าวววว ถึงว่าทำไมง่วงนัก
สายตาดุรั้นของริกกี้ทำฉันไม่กล้าโวยวาย ชักสีหน้างอแงเบาๆ ก่อนคลานลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ฉันไม่มีข้าวของอะไรมาก ชุดที่ใส่อยู่นี่ก็เป็นชุดที่ริกกี้หามาให้เสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่มาจากบ้านตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว มีอย่างเดียวที่ฉันอยากได้คืนจากริกกี้มากที่สุดคือโทรศัพท์มือถือ
หมอนั่นเดินนำฉันมาขึ้นรถที่จอดเอาไว้หน้าบ้าน ภายในบ้านเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่ วังเวงอ่ะ พอขึ้นรถเสร็จริกกี้ก็สตาร์ทเค
