ต่อให้วาดฝันชีวิตในมหาลัยเอาไว้สวยหรูสักแค่ไหนแต่ยอมรับว่าแวบแรกที่ปรากฏตัวขึ้นหลังจากหายไปหลายวันอึดอัดมาก ฉันถูกคำถามมากมายซัดเข้าใส่ราวกับระลอกคลื่นที่กระทบชายฝั่ง กระทั่งในคลาสเรียนนั่นแหละฉันถึงได้พักจากการตอบคำถามของใครหลายๆ คน
ใช้เวลาค่อนวันข้อสงสัยของบรรดาเพื่อนฝูงก็ค่อยซาลง ฉันไม่ใช่คนเนื้อหอมหรือโด่งดังอะไรมากมาย เป็นนักศึกษาธรรมดาๆ มีรุ่นพี่ มีรุ่นน้องตามปกติ แต่ที่ฉันสนิทจริงๆ ก็มีแค่ยัยเค้กและเพื่อนในกลุ่มไม่กี่คน
ยัยเค้กเป็นคนที่คอยรวบรวมงานในช่วงที่ฉันขาดเรียนเอาไว้ให้
“คราวหลังอย่าทำอีกนะคะนิ้ง อย่างน้อยก็ส่งข่าวบ้าง” ยัยเค้กกำลังบ่นใส่ฉันระหว่างเดินตามระเบียงที่ทอดตัวไปยังลิฟต์หลังจากคลาสเรียนสุดท้ายของวันนี้จบลง ตัวเลขบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือแสดงเวลา 6.18 น.
“จ้า จะไม่ทำอีกแล้ว”
ฉันยิ้มแห้งๆ ยอมรับผิดทุกกรณี ยืนยันหนักแน่นกับตัวเองจะไม่มีการหายตัวแบบนี้อีกแล้ว ทุกอย่าง
