เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ

ตอนที่ 4

ขบวนรถม้าของเจ้าสาวที่วิ่งเข้าไปในจวนเป็นเวลาเกือบยามอู่เพราะกว่าจะมาถึงไม่ใช่ใกล้ๆ

พ่อบ้านเข้ามายืนรอรับและบอก

"ท่านอ๋องติดธุระไม่สามารถเข้าพิธีได้ เชิญพระชายาไปพักที่เรือนฮวาได้เลยพะย่ะค่ะ"

เพราะเดินทางมาหลายวันทุกคนคงจะเหน็ดเหนื่อยกันไม่น้อย พ่อบ้านผายมือให้ขบวนรถม้าที่มีทหารของฮ้องเต้กับของบิดาของหลิวเรอจินเข้าไปในจวนและให้คนงานนำทางทุกคนไปพักและทานมื้อเที่ยง

แม่นมกำลังจะอ้าปากถามพ่อบ้านหลิวเรอจินจึงเรียกเอาไว้ก่อน

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะแม่นมดีเสียอีกข้ากำลังเหนื่อยอยู่เลย ไม่มีพิธีก็ดีเวลาหย่าจะได้ง่ายเพราะเราไม่ได้เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน ผูกผมร่วมดื่มเหล้ามงคลเป็นเช่นนี้เป็นผลดีกับพวกเรานะเจ้าคะแม่นม"

แม่นมมองคุณหนูหลิวเรอจินกระะซิบนางที่เป็นแม่นมของตัวเองเบาๆ

"นี้มันเหมือนการไม่น้อมรับราชโองการนะเจ้าคะคุณหนู" แม่นมไม่พอใจที่ท่านอ๋องไม่ให้เกีรติคุณหนูของนางที่เป็นถึงลูกสาวของแม่ทัพใหญ่เหมือนกัน

"ดีเหมือนกันเจ้าค่ะเพราะข้าก็ไม่ต้องการแต่งกับท่านอ๋องเช่นเดียวกันแม่นมเจ้าขาท่านต้องดีใจสิเจ้าคะถึงจะถูกเชิญท่านพ่อบ้านนำทางด้วยเจ้าค่ะ" หลิวเรอจินรีบบอกพ่อบ้านก่อนที่แม่นมจะพูดอะไรอีก

พ่อบ้านก็เหงื่อเย็นไหลเต็มหลังกลัวว่าที่พระชายาจะโกรธที่ท่านอ๋องไม่ยอมอยู่เข้าร่วมพิธีแต่งงานก่อน แต่เลือกออกไปที่ค่ายทหารแทนเพราะไม่ได้ให้ความสำคัญกับสมรสพระราชทานในวันนี้

หลิวเรอจินที่เดินตามพ่อมาที่เรือนฮวานางมองดูเรือนโบราณสามห้องนอน ด้านหลังเป็นห้องครัวห้องกินข้าวมีห้องโถงห้องน้ำที่ติดห้องครัวสะอาดสะอ้านดีเพราะมีพ่อบ้านดูแล มีบ้านที่สร้างเหมือนเรือนของสาวใช้สี่หลังมองไปด้านหลังเป็นที่ดินรกร้างยาวไปจนสุดสายตาถือว่าจวนนี้เนื้อที่เยอะเหมือนกัน

"อ้าวแล้วพวกท่านพักที่ไหนละท่านพ่อบ้าน" หลิวเรอจินถามพ่อบ้านของจวน

"ข้าอยู่ฝั่งทางโน้นขอรับมีเรือนคนงานที่อยู่ติดกำแพงจนติดถนนอีกฝั่งหนึ่ง" พ่อบ้านตอบด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

"แต่ส่วนมากอยู่ที่เรือนของท่านแม่ทัพขอรับคุณหนูหลิว"

"อ้อนี้คงเป็นเรือนท้ายจวนสินะเจ้าคะเพราะไกลจากตำหนักของท่านอ๋องพอสมควร" แต่ก็ดีไม่ต้องลำบากใจที่จะเจอหน้ากันหลิวเรอจินคิด

"อ้อแล้วท่านอ๋องสั่งอะไรพ่อบ้านเอาไว้อีกไหมเจ้าคะเรื่องคนที่ติดตามข้ามาด้วยสิบสามคนรวมทั้งแม่นมกับสาวใช้ถ้าท่านอ๋องไม่ให้พักในจวนข้าจะไปหาซื้อที่สำหรับคนของข้าเองเจ้าค่ะ" หลิวเรอจินถามพ่อบ้านของจวนท่านอ๋อง

"ท่านอ๋องสั่งเอาไว้ว่าให้จัดเตรียมที่ให้คนของพระชายาด้วยพะย่ะค่ะ" พ่อบ้านตอบว่าที่พระชายาหลิวเรอจิน

"แล้วคนที่มากับขบวนท่านให้พวกเขาพักสักสองวันแล้วค่อยให้กลับเพราะเดินทางมาตั้งยี่สิบวันกว่าจะมาถึง"พวกเขาต้องคอยดูแลความปลอดภัยกับทุกคนจนมาถึงที่นี้" หลิวเรอจินบอกพ่อบ้าน

" ข้าฝากด้วยนะเจ้าค่ะท่านพ่อบ้าน" หลิวเรอจินกำชับอีกที

"พะย่ะค่ะพระชายา" พ่อบ้านจวนอ๋องตอบก่อนที่จะลาไปดูแลขบวนที่มาจากเมืองหลวงและบอกให้พระชายาพักผ่อนให้สบายพระทัย

หลิวเรอจินจึงบอกความต้องการของตัวเองไปอีกอย่างว่าจะทำอาหารที่เรือนฮวากินเองขอให้พ่อบ้านจัดเตรียมวัตถุดิบส่งมาให้ก็พอ

หลังจากที่ท่านพ่อบ้านกลับไปที่ตำหนักใหญ่แล้วแม่นมก็ถามคุณหนูของตนด้วยความไม่สบายใจ ไม่พอใจที่ท่านอ๋องไม่ทำตามราชโองการของฮ้องเต้ไม่ยอมเข้าพิธีแต่งงานก่อนที่จะส่งคุณหนูของนางมาที่เรือนฮวาท่ายจวนนี้

หลิวเรอจินหัวเราะด้วยความดีใจที่ท่านอ๋องก็ไม่อยากแต่งงานกับนางเหมือนกัน ดีนางจะได้เป็นข้ออ้างและยื่นข้อเสนอเรื่องที่ตัวของหลิวเรอจินต้องการข้อแลกเปลี่ยนกับท่านอ๋อง

"แม่นมอย่าได้พูดไปมันเป็นผลดีกับตัวของข้าที่ไม่ต้องฝืนแต่งให้กับท่านอ๋องเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ ต่อไปพอพวกเราอยากออกไปจากจวนท่านอ๋องมันจะได้ง่ายและที่นี้มันห่างไกลจากเมืองหลวงมากฮ้องเต้คงไม่มาสนใจเท่าไรหรอกเจ้าค่ะแม่นม"

"เอาไว้ให้ทุกคนพักผ่อนให้หายเหนื่อยข้าจะให้คนของเราไปหาซื้อที่ดินที่อยู่ติดกับแม่น้ำให้ได้เยอะที่สุดพวกเราจะเริ่มต้นกันที่นั้นแต่เราต้องยื่นข้อเสนอกับท่านอ๋องก่อนเจ้าค่ะแม่นม" หลิวเรอจินบอกแผนของนางต่อจากนี้

"แล้วเราจะสร้างบ้านเอาไว้หลังจากออกจากตำหนักของท่านอ๋องยังไงละเจ้าคะ" แม่นมถามขึ้น

"ท่านอย่าได้เป็นห่วงข้ามีแผนสำรองเอาไว้แล้วเจ้าค่ะ" นางบอกและยิ้มหน้าบานเป็นจานที่ไม่ต้องเข้าพิธีแต่งงานที่ตำหนักของท่านอ๋องเย่ซิวหลาง และอย่าได้กลัวความแห้งแล้งเราย่อมมีวิธีรับมือได้อย่างแน่นอน ขอเพียงข้ายื่นข้อต่อรองกับท่านอ๋องเรื่องนี้ละที่จะทำให้เราเป็นอิสระจากท่านอ๋องเย่ซิวหลางนางคิดในใจอย่างมาดหมาย

หลิวเรอจินหัวเราะอย่างชั่วร้ายพอมองเห็นวิธีเอาตัวรอดจากการแต่งงานให้ท่านอ๋องเย่ซิวหลาง ขอเพียงให้นางออกไปสำรวจแม่น้ำลำคลองเสียก่อนเพื่อหาทางช่วยชาวบ้านอีกทาง อย่าลืมว่านางมาจากยุคอนาคตย่อมต้องรู้วิธีรับมือภัยแล้งที่มีในเมืองจี้เปียงแห่งนี้

"แต่คุณหนูจะเสียชื่อเสียงนะเจ้าคะที่มาถึงตำหนักของท่านอ๋องขนาดนี้ยังไม่ได้เข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินอีก คนจะเอาไปพูดให้คุณหนูเสียหาย ให้นมเขียนจดหมายไปหาท่านแม่ทัพท่านพ่อของคุณหนูหรือไม่เจ้าคะ"

"ไม่ต้องเจ้าค่ะแม่นมท่านจะไปสนใจทำไมกับเสียงนินทาเจ้าคะ มันไม่ได้ทำให้ข้าอายหรอกเจ้าค่ะมันเป็นผลดีกับตัวของข้าต่างหาก คนที่เขามีปากเราห้ามเขาพูดเรื่องของเราไม่ได้และคนเหล่านั้นก็ไม่ได้มาหาข้าวให้เรากินแม่นมจะไปสนใจพวกเขาทำไมเจ้าคะ ปล่อยให้เขาพูดไปเลยเราควรจะทำตัวของเราให้ดีและมีความสุขสิมันถึงจะถูก ข้าไม่ห่วงเรื่องชื่อเสียงเงินทองสักนิดเดียวข้าหวังเพียงแค่อิสระภาพของข้าที่จะโบยบินไปตามความฝันของตัวเองมากกว่าเจ้าค่ะ ถ้าแม่นมรักข้าแม่นมห้ามพูดเรื่องให้ข้าเข้าพิธีแต่งงานอีกนะเจ้าคะ เพราะข้าก็ไม่ต้องการแต่งให้ท่านอ๋องเย่ซิวหลางเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ"

นางบอกกับแม่นมของตัวเองที่ยืนฮึดฮัดขัดใจอยู่ตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

"ได้เจ้าค่ะนมจะไม่พูดอีกถ้าคุณหนูต้องการเช่นนั้น จริงๆ" แม่นมบอกคุณหนูของตัวเองเบา

"ดีเจ้าค่ะพี่ถังถังพาแม่นมไปพักผ่อนได้แล้วเจ้าค่ะ ไปกันเจ้าค่ะพี่เพียนเพียนข้าจะอาบน้ำนอนพักเช่นเดียวกันและพวกพี่ก็ไปพักเช่นเดียวกันมื้อเย็นเราค่อยเจอกัน รวมทั้งพวกพี่ๆองครักษ์ทุกคนด้วยแยกกันไปพักเถอะเจ้าค่ะนางบอกคนของตัวเอง

" เจ้าค่ะ/ขอรับคุณหนู"

"ไม่ต้องเป็นห่วงข้าที่นี้ในจวนท่านอ๋องคงไม่มีใครกล้าเข้ามาทำร้ายเราตอนนี้หรอกกระมังเจ้าค่ะ"

พูดจบนางก็เดินเข้าห้องใหญ่ที่พ่อบ้านเตรียมเอาไว้ให้กับว่าที่พระชายาที่เรือนฮวาแห่งนี้ ในห้องนอนขนาดใหญ่พอดีมีเตียงขนาดใหญ่ตู้ใส่ผ้าและหีบของนางที่สาวใช้นำเข้ามาเก็บให้เรียบร้อย มีโต๊ะเก้าอี้ข้างหน้าต่างให้นั่งชมวิวด้านนอกที่มีแต่ที่รกร้างเป็นการต้อนรับที่ใส่ใจจากว่าที่พระสวามีจริงๆ

ที่แสดงออกชัดเจนเรื่องแต่งงานแม้แต่ตำหนักใหญ่ยังไม่ให้ว่าที่พระชายาอย่างเราขึ้นไปพักด้วยเลย กับยกเรือนท้ายจวนให้อยู่ซะห่างจากตำหนักมากโขหลิวเรอจินคิดและหัวเราะกับการต้อนรับของท่านอ๋องเย่ซิวหลาง

ยังกับข้าอยากจะเจอท่านอย่างนั้นแหละน่าสนุกไม่น้อยเหวินเว่อในร่างของหลิวเรอจินคิดก่อนจะนอนพักผ่อนในรอบบ่ายหลังจากที่รอมแรมมาเกือบเดือน