เหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ

มื้อนี้อีหล่าน้อยเหวินเว่อแห่งบ้านโคกกระโดนดินแดนอิสานมาเยี่ยมบ้านปู่ที่ทางภาคเหนือเป็นประจำทุกปี หลังจากที่ทางบ้านหว่านข้าวที่ทุ่งนาเรียบร้อยแล้วพ่อแม่พี่ชายจะพาเหวินเว่อวัยยี่สิบห้าปี ที่เรียนจบคหกรรมจากมหาลัยและนำมาทำเป็นอาหารที่บ้านเกิดอาหารอิสานพื้นบ้านแซ่บๆกับอาหารทางเหนือของคุณพ่อที่อร่อยปะล้ำปะเหลือเจ้า สาวน้อยที่ผ่านการใช้ชีวิตอย่างพอเพียงที่บ้านทำนาทำไร่ตามวิถีชนบท ที่บ้านของปู่ก็จะเป็นพวกผลไม้ตามฤดูกาล ทุกปีพ่อจะพาภรรยากับลูกทั้งสองมาบ้านของบิดาช่วงที่เห็ดออกเยอะที่สุดเพื่อเก็บต้มใส่ช่องฟิตเอาไว้กินนานๆ เพราะภูเขาหลังบ้านของปู่อุดมสมบรูณ์มีของป่าให้หาเยอะแยะ เหวินเว่อจะชอบมากและมาทุกปีเพื่อหาของป่าบ้านของปู่ให้ได้เยอะๆและเอาไปขายที่หมู่บ้านของแม่ที่ภาคอิสาน ที่ป่าไม่เยอะเพราะเป็นทุ่งนามากกว่าแต่ขอบอกว่าพ่อแม่เลี้ยงลูกติดดินมาก ของที่รุ่นพ่อรุ่นแม่กินเหวินเว่อกับพี่ชายกินทุกอย่างและท่านจะบอกว่ามีอะไรที่กินได้และกินไม่ได้ลูกอิสานจะไม่อดตายถ้าหลงป่านอกจากตกเขาตาย แม้แต่ที่ภูเขาหลังบ้านของคุณปู่ที่เหวินเว่อมาอยู่ในช่วงปิดเทอม ปู่กับย่าจะสอนทุกอย่างให้หลานทั้งสองคนเอาตัวรอดจากในป่าบนภูเขาวิธีล่าสัตว์และวางกับดักเพราะปู่เป็นนายพรานเก่า สมุนไพรต่างๆท่านจะสอนหลานทั้งสอนจนหมดใส้หมดพุง เหวินเว่อกับพี่ชายก็จะจดจำเอาทุกอย่างมาใช้กับประจำวันชีวิตของตัวเองต่อไปในภายภาคหน้าอีกด้วย หลังจากมาอยู่ที่บ้านปู่ได้สามวันเหวินเว่อจะขึ้นเขาไปหาของป่าทุกวันด้วยความสนุกและมีความสุขเพราะได้ทั้งเห็ดและหน่อไม้ป่าผักป่ามากมายมาให้มารดาทำอาหารอร่อยๆให้กินทุกวัน ที่สำคัญเห็ดออกเยอะมากซึ่งเป็นที่ถูกใจของเหวินเว่อกับพี่ชายที่สุด หมูป่ายังมีให้หาได้บนภูเขาหลังบ้านของคุณปู่แต่ต้องเดินลึกเข้าไปอีกไกล ส่วนมากสองพี่น้องจะเน้นเก็บเห็ดมากกว่าตอนนี้เพราะได้ราคาดีเวลาเอากลับไปที่ภาคอิสานบ้านของแม่ของเธอ แต่โชคชะตาของเหวินเว่อยังไม่จบเพราะในคืนนั้นเธอหลับไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยที่บ้านของปู่ทุกคนเสียใจมากที่ลูกสาวเพียงคนเดียวนอนไหลตายไม่มีวันกลับ พ่อแม่ปู่ย่าจัดงานศพของลูกสาวด้วยความเสียใจที่อายุเธอพึ่งจะยี่สิบห้าปีเอง ครูบาเจ้าบอกแม่ว่า "ลูกสาวกลับไปในที่ของเขาอย่าได้เป็นห่วงทำบุญสร้างกุศลให้ลูกสาวให้เยอะๆเธอไปเพื่อช่วยคนมากมายในที่ที่จากมาในชาติก่อน" ปู่กับย่าพ่อและแม่กับพี่ชายจึงทำใจ ท่านสวดมนต์และสั่งสอนให้มีสติเรื่องของลูกสาวให้ปล่อยวาง "เป็นเพราะคนทางโน้นต้องการให้กลับไปในที่ของเขาอย่าได้ทุกข์ใจไปเลยนะโยมพ่อโยมแม่" ทั้งห้าคนในครอบครัวจึงทำบุญไปให้เหวินเว่อมากมาย ตัดมาที่เหวินเว่อที่ตื่นขึ้นมาในร่างของหลิวเรอจิน อย่าง งงๆ เพราะตอนค่ำยังกินข้าวพร้อมหน้าครอบครัวด้วยความอร่อย แต่ทำไมมาตื่นในร่างของสาวน้อยนางนี้ได้ ความทรงจำของร่างเดิมอาภัพนักเป็นลูกฮูหยินเอกที่เสียชีวิตทิ้งเพียงสองพี่น้องในจวนที่มีแต่คนของฮูหยินรองที่บิดาแต่งมารับมาดูแลต่อจากภรรยาเอกของตัวเอง แต่ลับหลังนางก็ลงมือหาเรื่องสองพี่น้องมาโดยตลอดจนพี่ชายสมัครเข้าไปเป็นทหารในกองทัพได้สี่ปีแล้วทิ้งให้น้องสาวอยู่ที่จวนกับแม่นมและพี่เลี้ยงสองคน เธอใช้ชีวิตด้วยความลำบากถ้าไม่มีสินเดิมของมารดาคงจะอดตายไปทั้งสี่คนนายบ่าว เพราะเงินในจวนฮูหยินรองดูแลทั้งหมดเพราะบิดาก็เป็นแม่ทัพใหญ่ที่นานๆท่านจะกลับมาที่จวนครั้งหนึ่ง ท่านจึงไม่ค่อยรู้ว่าบุตรสาวของตัวเองใช้ชีวิตไม่ต่างกับสาวใช้ ในวันที่บิดากลับมาที่จวนเห็นสภาพบุตรสาวที่ผอมแห้งท่านสั่งปลดภรรยารองทันทีพร้อมใบหย่าและขับไล่ออกจากจวนแม่ทัพไป ที่ท่านพ่อกลับมาเพราะพี่ชายใหญ่ส่งจดหมายให้บิดารีบกลับมาที่จวนด่วนเพราะฮูหยินรองเอาญาติพี่น้องของตัวเองเข้ามาอาศัยในจวนรวมทั้งลูกติดของนางเองที่นำมาใช้ตำลึงในจวนด้วยความสุขกันถ้วนหน้า บิดาโกรธมากสั่งโบยทุกคนที่เกี่ยวข้องกับฮูหยินรองแล้วขายออกไปทั้งหมดในจวนจึงกลับมามีความสุขอีกครั้ง ก่อนที่บิดาจะกลับไปชายแดนอีกครั้งแต่มีราชโองการให้หลิวเรอจินแต่งให้แม่ทัพใหญ่แดนเหนือที่แห้งแล้ง ท่านพ่อหนักใจมากแต่ขัดราชโองการไม่ได้จึงต้องส่งบุตรสาวขึ้นเกี้ยวส่งไปที่ชายแดนเหนือที่แห้งแล้ง ท่านได้ให้สินเดิมบุตรสาวไปมากมายเพราะกลัวนางจะลำบากและให้ส่งจดหมายไปถึงพ่อตลอดถ้ามีเรื่องไม่ดี "มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นบอกพ่อ พ่อจะเดินทางไปรับลูกทันทีพร้อมพี่ชายของลูกตอนนี้พ่อติดพันธ์ชายแดนใต้กับพี่ใหญ่ของลูก พอจบเรื่องทางนั้นพ่อจะขอให้ฝ่าบาทลงไปหาลูกเพื่อช่วยเรื่องเสบียงของท่านแม่ทัพสามีของลูกที่กำลังลำบาก เพราะอีกเจ็ดเดือนจะเข้าหน้าหนาวแล้วตอนนี้ทางชายแดดเหนือนแห้งแล้วและมีหนาวที่ยาวนานลูกต้องรักษาร่างกายของตัวเองให้ดีๆนะจินเอ๋อร์" แต่อนิจจาสาวน้อยหลิวเรอจินเสียชีวิตในระว่างที่เดินทางในเกี้ยวสาวที่เดินทางมาได้ครึ่งเดือนเพราะนางร่างกายอ่อนแอจากการที่โดนฮูหยินรองกลั้นแกล้งมาหลายเดือน ร่างกายที่ไม่ได้กินอิ่มละมียาพิษใส่ในข้าวมาหลายเดือนจนตอนนี้นางเป็นไข้และตายไปในที่สุด แต่เพียงไม่นานวิญญาณบองเหวินเว่อก็มาเข้าร่าง จึงไม่มีใครรู้ว่าคุณหนูหลิวเรอจินตัวจริงได้ากโลกนี้ไปเสียแล้ว เหวินเว่อนั่งทบทวนเรื่องของสาวน้องหลิวเรอจินด้วยความหดหู่เพราะเจ้าดีจนเกินไปจึงทำให้ตัวเองต้องมาตกตายจากคนใจร้ายจากนี้ "พี่สาวจะดูแลบิดากับพี่ชายของเจ้าเองไปสู่สุขตินะสาวน้อย" เหวินเว่อบอกเบาๆไปกับสายลม "คืนนี้เราจะพักกันที่โรงเตี้ยมข้างหน้าขอรับคุณหนู" คนคุ้มกันฝีมือดีที่บิดาส่งมาคุ้มครองตลอดไปจนถึงจวนแม่ทัพแดนเหนือ แม่นมจางอวี่ถงที่ตามนางมาอายุห้าสิบปีสาวใช้สองคนที่นางช่วยออกมาจากโรงค้าทาสที่บิดาซื้อมาให้ นางเอามารับใช้ตัวเองเสี่ยวถังถังกับเสี่ยวเพียนเพียนที่ตายแทนนางได้ทั้งสองรักคุณหนูเท่าชีวิต ทหารที่คุ้มกันขบวนเจ้าสาวของแม่ทัพใหญ่เย่ซิวหลาง ฉายาแม่ทัพใหญ่แสนเย็นชาที่มีมารดาเป็นถึงกุ้ยเฟยของฮ้องเต้ จะใส่หน้ากากตลอดเวลาเสียงเล่าลือเล่าอ้างว่าใบหน้าที่มีแผลเป็นจนคนรังเกียจ ไม่มีลูกสาวบ้านไหนอยากแต่งให้นี้คือสมรสราชทานที่บิดามอบให้บุตรชายที่ไม่เคยกลับเมืองหลวงได้สองปีเพราะกำลังหาทางช่วยเหลือชาวบ้านที่ลำบากที่ชายแดนเหนือ นี้คือบททดสอบของโอสรสวรรค์ที่จะดูผลงานของคนที่จะขึ้นบัลลังก์ต่อจากพระองค์ ตอนนี้องค์ชายทั้งหลายถูกส่งออกไปช่วยเหลือราษฎรที่ชายแดนสามพระองค์ด้วยกัน ทุกคนมีสิทธิ์นั่งบัลลังก์ถ้ามีผลงานเป็นที่ประจักรต่อสิ่งที่ดีต่อบ้านเมืองและราษฎร ฮ้องเต้ให้เวลาทำงานสามปีสำหรับองค์ชายทุกคนของพระองค์