วันต่อมาจวนตระกูลเซี่ยก็ได้ต้อนรับแขกแปลกหน้าอีกครั้ง ช่วงนี้ดูเหมือนว่าจวนที่เคยเงียบเหงาจะครึกครื้นขึ้นมาไม่น้อย ร่างบางระหงของผู้เป็นนายหญิงของจวนเดินทอดน่องไปยังห้องโถงเพื่อรับหน้าเนื่องจากยามนี้ประมุขของจวนยังไม่กลับจากวังหลวง
“คาราวะเซี่ยฮูหยิน” เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มดังขึ้นเมื่อพบเจ้าบ้าน ร่างสมส่วนเหมาะสมกับตำแหน่งผู้สืบทอดของจวนแม่ทัพใหญ่โค้งคำนับเล็กน้อย
“อย่าได้เกรงใจไปเลยคุณชายจ้าว วันนี้คุณชายให้เกียรติมาเยือนถึงตระกูลเซี่ย คงมาเพื่อเยี่ยมอิงเอ๋อร์ของเรากระมัง” แน่นอนว่าเรื่องที่อีกฝ่ายช่วยนังเด็กนั่นไว้นางย่อมรู้ข่าวมาบ้างแล้ว
“ขอรับ เมื่อวานท่านเสนาบดีได้เอ่ยปากชวนเอาไว้” ใบเบิกทางชั้นเยี่ยมคือคำอนุญาตของประมุขประจำตระกูล
“ถ้าอย่างนั้นข้าไม่รั้งคุณชายแล้ว พาคุณชายไปที่เรือนเล็ก” รอยยิ้มหวานหยดประดับบนใบหน้าโฉมงามแต่กลับไปไม่ถึงดวงตา ก่อนที่นางจะหันไปสั่งการคนสนิทของตนเอง
