“ไม่เป็นไร ถ้านางไปที่จวนพี่ ท่านพ่อคงยอมตามใจทุกอย่างเป็นแน่” บิดาของเขาอยากได้บุตรีมานานแล้ว เสียแต่ว่าร่างกายของมารดาไม่แข็งแรงนัก แม้มารดาจะเอ่ยปากเรื่องฮูหยินรองแต่บิดากลับปฏิเสธเสียงแข็ง ทั้งยังแง่งอนหนีไปนอนที่ค่ายทหารเสียหลายวัน เมื่อทนคิดถึงมารดาไม่ไหวจึงได้กลับมาง้อเอง…
“คิกๆ เอาไว้สักวันข้าจะพานางไปเล่นที่จวนแม่ทัพใหญ่บ้างนะเจ้าคะ” เห็นเด็กน้อยมีความสุขขนาดนี้นางควรได้พบเจอคนอื่นบ้างจริงๆ อีกอย่างในชีวิตก่อนตระกูลจ้าวเป็นหนึ่งในตระกูลที่เป็นกลางไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ผูกมิตรไว้ย่อมไม่เสียหาย
“พี่จะรอ วันนี้คงต้องกลับแล้ว โอกาสหน้าจะมาเยี่ยมใหม่ ดูแลตนเองให้ดีนะ อิงอิง” ถ้าเซี่ยลี่อิงสังเกตสักนิดจะเห็นว่าสรรพนามที่เขาใช้แทนตนกับนางมันไม่เหมือนที่เขาใช้พูดกับคนอื่น แต่มองใบหน้าใสซื่อนั่นแล้วเกรงว่านางคงไม่ทันเอะใจสักนิด
และใช่ เด็กหญิงไม่ได้ให้ความสนใจแม้แต่น้อย เพราะจิตวิญญาณของนางอา
