5

1151 คำ
"มันจะมากไปแล้ว" ไม่เคยมีใครกล้าดูถูกเขาขนาดนี้ เขาอาจใช้ผู้หญิงเปลืองแต่เธอพวกนั้นก็ไม่เคยว่าเขาขนาดนี้ และทุกครั้งเขาป้องกัน แล้วนี่เธอกลับมาจ้องหน้าว่าเขาอย่างไม่กลัวอะไรเลย คนอย่างพยัคฆ์ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกแบบนี้ รชนิชลเธอจะกล้ากับเขามากเกินไปแล้วนะ "อื้อออ อ่อยยย อ่อยยยเล่ยยยย" ปากหนาบดจูบปากบาง จนเธอดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ เขากระแทกจูบลงมาจนปากบางแตกกลิ่นเลือดคละคลุ้ง จนร่างบางกลั้นความเจ็บไว้ไม่อยู่ปล่อยน้ำตาออกมา มือเล็กออกแรงผลักให้พยัคฆ์ออกไปพ้นตัวเธอ แต่แรงที่ต่างกันมากทำให้เขาแทบไม่ขยับเลย "ที่หลังอย่ามาว่าฉันอีก รชนิชล ไม่งั้นเธอจะโดนมากกว่านี้" “ไอ้คนสกปรก” “หยุดว่าฉัน แล้วก็อย่ามาบีบน้ำตา” “ไอ้คนทุเรศ” “รชนิชล” "อื้อออ อ่อยยย อ่อยยยเล่ยยยย" ปากหนาก้มลงบดจูบอีกครั้ง รุนแรงกว่าเดิม จนรชนิชลนิ่งไม่ดิ้นรนหนี ได้แต่ร้องไห้จนตัวโยนน้ำตาไหลอาบสองแก้ม กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งปนกับน้ำตาไม่มีความหวานที่ปรารถนาจะได้รับในจูบแรกของเธอเลย “จำไว้อย่ามาว่าฉันอีก รชนิชล” ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นทันทีที่เขาถอนจูบ สองมือยกขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มใส หันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น แล้วปล่อยโฮออกมาจนตัวโยนกว่าจะถึงห้อง น้ำตาไหลอาบสองแก้มขาว บดบังตาแทบมองไม่เห็นทาง ตั้งใจจะยั่วโมโหเขาแต่กลับโดนเขาขโมยจูบแรกไป แถมยังเจ็บปวดจนปากแดงเห่อช้ำเลือด มันไม่น่าจดจำเลย ..... "ไปตามยัยนั้นมากินข้าว" "ครับนาย" เขาอยากจะขอโทษเธอในมื้ออาหารเย็นเพราะก็รู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งหรือแตะเนื้อต้องตัวรชนิชลแต่เธอก็ยั่วโมโหเขาจนคุมตัวเองไม่อยู่ ใบหน้าใหญ่บึ้งตึงจนลูกน้องลนลานไปตามรชนิชลกันแทบจะไม่ทัน "นายครับไม่มีเสียงตอบเลย" ลูกน้องคนหนึ่งรีบรายงานพยัคฆ์อย่างร้อนรน "เฮ้อออ มาไม้ไหนอีกละทีนี้ ไอ้คิมมึงสนิทกันไม่ใช่เหรอไปตามมาสิ" "นายไปเองดีกว่า" คิมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดดี แล้วรชนิชลก็ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนของเจ้านาย ด้วยเธอมาเพื่อจุดหมายที่ต่างออกไป แต่คนอื่นมาเพื่อเป็นคู่นอน แล้วนายทำให้เธอร้องไห้ขนาดนั้น เขาคิดว่านายคงต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง "กูไม่เคยต้องตามใครมากินข้าว ไม่กินก็ไม่กินสิ เอาตักข้าว หรือป้าอุ่นจะไปตามล่ะ" "ป้าไม่มีความเห็นหรอกค่ะ แล้วแต่คุณเสือจะตัดสินใจ" ป้าอุ่นแม่บ้านใหญ่ของบ้านพยัคฆ์และมีหน้าที่แม่นมของพยัคฆ์และคิม เอ่ยตอบอย่างใจเย็น "อื้มดี แล้วใครก็อย่าเอาข้าวไปให้ยัยขยะเปียกนั้น ถ้ากูรู้จะยิงทิ้งซะให้สิ้นเรื่อง ได้ยินกันแล้วใช่ไหม" เสียงใหญ่ตะคอกดังให้ลูกน้องได้ยินกันทั่วก่อนจะตักข้าวใส่ปากกินอย่างอร่อยเหมือนทุกมื้อที่ได้กินฝีมือป้าอุ่น แต่ในใจกลับมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นจนสีหน้าเป็นกังวลผุดขึ้นบนใบหน้า "คุณเสือกับข้าวป้าไม่อร่อยเหรอคะ" "อร่อยสิ" "ป้านึกว่าไม่ซะอีก คุณเสือขมวดคิ้วจนผูกเป็นโบว์ได้ซะขนาดนั้น" "เหรอครับ สงสัยจะคิดเรื่องงานมากไปหน่อย อื้มเดี๋ยวเอานมขึ้นไปให้สักแก้วนะ" ร่างใหญ่ลุกออกจากโต๊ะอาหารเย็นที่ตั้งท่ากินอย่างอร่อยไปเพียงไม่กี่คำ เมื่อคิดถึงคนที่ไม่ยอมลงมาเขาเองก็กินไม่ลงไม่รู้ทำไม "ไหนว่าอร่อย กินไปไม่ถึงครึ่ง" "เอาน่าป้าอุ่น พวกผมก็กินหมดกันทุกวันนะ นายอาจจะเครียดเดี๋ยวแป้งรีบไปเอานมมาเลยนะ" คิมรู้ว่านายจะเอาไปให้ใคร เขารู้ว่านายไม่ใช่คนใจดำแล้วกับรชนิชลนายคงตั้งใจจะขอโทษ สงสัยจะได้นายหญิงก็คราวนี้ "นมค่ะ" แป้งหอมที่ดูจะเป็นสาวขึ้นเยอะยกนมใส่ถาดถือมาให้ร่างใหญ่ที่เธอไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ เพราะไอ้การชอบออกคำสั่งของเขา แล้วก็พูดจาไม่ดีซึ่งแป้งหอมต่างจากคิมมาก เธอเกลียดคนเสียงดังและชอบออกคำสั่ง "แค่ยกนมเอามาให้ มันจะตายหรือไง หน้าง้อเป็นตูดเชี่ยว" เขาแค่ชอบเห็นรอยยิ้มของเธอแต่เธอไม่เคยยิ้มให้เขาเลย มีแต่มาหน้านี้ตลอด "เรื่องของแป้ง" "ยัยตัวดี ต่อปากต่อคำ" "แบร่ๆๆ" "แป้ง เดี๋ยวเถอะ" เสียงดุจากป้าอุ่นที่อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางของสองคนนี้ที่ท่าจะไม่จบลงง่ายๆถ้าได้ลองทะเลาะกันแล้ว "ผมเอานมไปให้นายก่อนนะป้าอุ่น เบื่อจะคุยกับเด็กประถม" "ไอ้คนแก่" เสียงเล็กตอกกลับไป เล่นเอาทั้งคิมและป้าอุ่นต้องมองหน้าแป้งหอมเป็นตาเดียวกัน ก็คำพูดมันกระทบไปหมด "แป้งหอม ป้าว่าเรารีบทำหน้าที่ของเราเลย เดี๋ยวต้องไปทำการบ้านอีก" "จ้ะป้าอุ่น" "กลัวนี่หว่า เงียบไปเลย" พูดทิ้งระเบิดเอาไว้ คิมก็รีบเดินขึ้นชั้นบนไปยังห้องพักของพยัคฆ์ทันที ถ้าอยู่ต่อแป้งหอมคงฆ่าเขาแน่ ยัยเด็กคนนี้ยิ่งไม่ยอมใครอยู่ แววตาที่ป้าอุ่นบอกว่าเรียบร้อยแต่กลับซ่อนความดื้อเอาไว้เงียบๆที่มักจะมาระเบิดใส่เขาอยู่บ่อยครั้ง ...... "นายให้ผมเอาไปไว้ที่ห้องเลยไหม" "เอามานี้ แล้วจะไปไหนก็ไป" คิมที่ส่งแก้วนมให้ผู้เป็นนายแล้วอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม นี้นายจะง้อผู้หญิงถึงกับเอากุญแจมาจะไขเข้าห้องเลยเหรอ "ยิ้มอะไรไอ้คิม กูกลัวน้องไอ้อีริคมันตายแล้วกูต้องทะเลาะกับเพื่อนหรอกนะ ไป เสร็จหน้าที่ของมึงแล้ว" "ครับนาย" "เฮ้ยยย ก๊อกกกกก ก๊อกกกกก รชนิชลเปิดประตู" เพื่อต้องขอโทษใครสักคนเขาต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ และในห้องก็ไม่มีเสียงตอบออกมาเลย ร่างใหญ่เลยถือความเป็นเจ้าของบ้านไขกุญแจเข้ามาภายในห้องที่ปิดไฟจนมืดสนิทมีเพียงแสงไฟด้านนอกจากหน้าต่างห้องส่องเข้ามาเท่านั้น "รชนิชล เธออยู่ไหน"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม