4

1305 คำ
"ถ้าคุณขัดคำสั่ง คงต้องรายงานนายพยัคฆ์" "หยุดพูด เดี๋ยวฉันจัดการเอง" หลังจากที่รชนิชลเถียงกับคิมไม่สำเร็จ คนอย่างคิมที่ตรงต่อหน้าที่มากเท่าที่เธอสังเกต และถ้าเถียงกันต่อไปคงไม่จบ เธอเลยตัดสินใจกลับมานอนต่อเพื่อให้สมองคิดอะไรออกบ้าง "ฮัลโล ฮัลโล รับแล้วทำไม่พูดล่ะ" รชนิชลตัดสินใจโทรหาพยัคฆ์เธอได้เบอร์มาจากพี่ชายของเธอ ปลายสายกดรับแต่ไม่พูดทั้งที่เธอรอเวลาโทรตอนเที่ยงเพื่อจะได้ไม่รบกวนเวลางานของเขา "...." พยัคฆ์รู้ในทันทีว่าใครโทรมา เสียงหวานแบบนั้น "คุณพยัคฆ์" รชนิชลยังคงเรียกเขาอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจนเธอต้องวางสายแล้วกดโทรออกไปใหม่ "คุณพยัคฆ์ขาาา นี่หนูชลเองนะคะ คุณพยัคฆ์ช่วยกรุณาคุยกับหนูชลหน่อยได้ไหมคะ" เสียงหวานพูดกรอกปลายสายไป ต่างจากคราวแรกที่โทร เธอฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งว่าเรื่องมารยาทกับอายุของเขามา "ว่ามา" น้ำเสียงของคนตอบก็นุ่มหูไม่แพ้กัน เขานั่งยิ้มกับสิ่งที่ได้ยินมันหวานหูชวนฟังอย่างบอกไม่ถูก เขาพึงพอใจกับน้ำเสียงที่ได้ยิน ถ้าเธอพูดแบบนี้ตลอดก็คงดี จนเขาอดใจไม่ไหวต้องตอบเธอออกไป และก็ไม่แปลกใจที่เธอโทรมาเบอร์นี้ได้ คงไปขอไอ้อีริคมา "หนูชลขอออกไปข้างนอกได้ไหม หนูชลนัดเพื่อนเอาไว้ น๊าาา" "อื้ม ไม่ได้" "คุณพยัคฆ์ขาา แต่หนูชลต้องไปนะคะ นัดเพื่อนไว้แล้ว นะคะ อนุญาตนะคะ" "โทรไปยกเลิกนัดซะ" "คุณพยัคฆ์ ไอ้คนใจดำ ไอ้ขี้เก๊ก ไอ้" เสียงหวานที่ออดอ้อนเปลี่ยนไปทันทีเธอหมดความอดทนกับพยัคฆ์แล้วทั้งที่ขอแล้วแต่เขากลับไม่ให้ไป เธอคงไม่จำเป็นต้องพูดจาดีด้วยแล้ว "ตู้ดๆๆๆๆๆ" "คุณพยัคฆ์" รชนิชลยังคงนั่งว่าเขาต่อ ถึงจะไม่มีคนฟังปลายสายวางหูไปแล้ว แต่เพื่อระบายอารมณ์เธอก็ต้องทำ ก่อนที่จะโทรไปยกเลิกนัดตามที่เขาบอกมา จะให้เธอหนีออกไปหาเพื่อนคงไม่คุ้มที่ต้องฝ่าด่านคนของเขานับสิบชีวิตออกไป "ยัยขยะเปียก อ้อนแบบนี้ก็เป็นด้วย ฮึๆๆ" พยัคฆ์ยังนั่งยิ้มให้กับโทรศัพท์ที่เขาตัดสายทิ้งไปถ้าให้เธออ้อนเขาต่อ เขาอาจใจอ่อนให้เธอออกไปตามนัด "ยิ้มอะไรคะเจ้านาย" ซีเลขาหน้าห้องของพยัคฆ์ที่เก่งทั้งงานและเรื่องอย่างว่า เดินหอบเอกสารเข้ามาภายในห้อง เธอไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของพยัคฆ์เลย แม้จะอยู่บนเตียงเดียวกันเขาก็ไม่ยิ้มแบบนี้ "เปล่า ตอนบ่ายมีประชุมต่อใช่ไหม" "ค่ะ ซีเตรียมเอกสารไว้แล้วค่ะ อื้มเจ้านายต้องการอะไรเพิ่มไหมคะ หรือว่า" "ไม่ ออกไปทำงานของคุณต่อเถอะ" "ค่ะ" ซีเลขาทรงโตเดินฟึดฟัดออกไป วันนี้เธออุตส่าห์แต่งตัวมาเต็มที่เพื่อยั่วพยัคฆ์แต่เขากลับไม่มองเธอเลยแถมยังยิ้มให้โทรศัพท์นั้นอีก ใครกันคนที่โทรมา ...... หลายวันมานี้พยัคฆ์ยุ่งกับงานเขากลับมานอนที่บ้านบ้าง ไม่มาบ้าง เขาต้องแก้ปัญหาให้เสร็จและจบทุกอย่างให้ได้จนเวลาล่วงเลยเป็นอาทิตย์ เขาลืมสนใจคนที่เพิ่งมาอยู่ร่วมบ้านกับเขาอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้ก่อเรื่องอะไรให้เขาต้องวุ่นวาย "คิมแกไม่ต้องคอยเฝ้ายัยนั้นหรือไง มายืนเฝ้าฉันทำไม" พยัคฆ์ลืมตาขึ้นมองผู้มาเยือน เขาเองออกมานอนรับแดดอ่อนๆของช่วงเย็นที่ริมสระน้ำ พร้อมนางแบบสาวที่กำลังเป็นข่าวอยู่กับเขานอนเบียดเสียดอยู่ข้างกาย "เธอก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรครับ" "ก็ดีแล้ว" "นายควรไปคุยกับเธอบ้าง" "เอาไว้ก่อน ยังไงเธอก็อยู่อีกนาน ตอนนี้ลุงหมอไปต่างประเทศ ยัยนั้นมีแกคุยด้วยก็น่าจะพอแล้ว หรือมีเรื่องอะไรอีก" ร่างใหญ่ผุดลุกขึ้นนั่งทันทีจนนางแบบสาวที่อยู่ข้างกายถูกผลักออกจากอกแทบตั้งตัวไม่ทัน พยัคฆ์รู้ถึงความผิดปกติของลูกน้องคนนี้ดี คิมจะไม่แนะนำอะไรเขาถ้าไม่เกิดเรื่อง "เอ่อ คือ ตอนนี้รชนิชลเธอนั่งอยู่ที่บ่อปลาคราฟ" "ไอ้คิม ปลากู" พยัคฆ์ลุกพรวดออกไป ชี้หน้าคาดโทษลูกน้องตัวดีที่เพิ่งจะมาบอกเขา ปลาคราฟของรักของห่วงของพยัคฆ์ตัวละหลายแสนที่เขาเลี้ยงไว้นับสิบตัวกำลังจะตายด้วยฝีมือยัยนั้น ร่างใหญ่กึ่งวิ่ง กึ่งเดิน จนผ้าขนหนูที่พันรอบเอวแทบปลิวหลุด "นาย ใจเย็นครับ" คิมวิ่งตามเจ้านายแทบไม่ทันเขาไม่คิดว่านายจะรักปลามากขนาดนี้ สองร่างใหญ่วิ่งตามกันออกไปที่บ่อปลาคราฟทิ้งชมพูนางแบบสาวให้นั่งกรี้ดอยู่ในใจเพียงคนเดียว ถ้าเธอแสดงอาการไม่พอใจมากกว่านี้อาจโดนพยัคฆ์เขี่ยทิ้งก่อนเวลา เธอต้องอาศัยเงินและชื่อเสียงของเขา เพื่อส่งตัวเองให้ดังมากกว่านี้ อะไรก็ต้องอดทน "รชนิชล" เสียงใหญ่ตะโกนลั่นทั้งที่ยังมองไม่เห็นเจ้าของชื่อด้วยซ้ำว่านั่งหลบอยู่ตรงไหน กรามใหญ่ขบกันแน่นจนเป็นสันนูนออกมาข้างแก้มสาก ดวงตาสีสนิมจ้องมองหาร่างบาง "ยัยขยะเปียก" เขาเห็นเธอนั่งแอบตรงพุ่มไม้ข้างบ่อปลา "เสียงดัง" ทันทีที่ร่างใหญ่เกือบเปลือยปรากฏตัวตรงหน้าเธอ เสียงหวานก็ต่อว่าเขาทันที พยัคฆ์เปลือยท่อนบนโชว์หน้าอกหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อส่วนท่อนล่างมีผ้าขนหนูปกปิดอยู่ "เอาเท้าเธอขึ้นมาจากบ่อปลาฉันเดี๋ยวนี้" "ไม่ ฉันพอใจจะแช่เท้าแบบนี้" "เอาขึ้นมา" "ไม่" "รชนิชล" ร่างใหญ่สาวเท้าเข้าไปหาคนก่อเรื่องทันทีแล้วนั่งลงข้างเธอแล้วจับขาเล็กให้ขึ้นจากบ่อปลา "เจ็บนะ คุณพยัคฆ์ ไอ้คนบ้าทำอะไรเนี้ย" รชนิชลโวยวายลั่นเมื่อเธอหงายหลังลงไปนอนกับพื้นไม้ที่ปูไว้รอบบ่อ แต่พยัคฆ์ยังจับข้อเท้าเธอไว้ไม่ปล่อย "นี้เธอแช่นานจนเท้าเหี่ยวขนาดนี้ ถ้าปลาฉันตายเธอโดนแน่" "เท้าฉันสะอาดกว่าตัวคุณอีก" "อะไรนะ" เขาตามลงไปคร่อมร่างบางเอาไว้ใช้สองแขนแกร่งค้ำกายให้ห่างกัน ใบหน้าใหญ่จอชิดดวงหน้าหวานจนลมหายใจเป่ารดหน้าของกันและกัน "คนสกปรก" "เธอ" "นอนกับผู้หญิงมัวไปหมด ไม่กลัวติดโรคเหรอ" เสียงหวานล้อเลียนเขา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเธอถูกส่งออกมายั่วโมโหเขา แต่มันก็สำเร็จคนโดนแกล้งแทบคุมอารมณ์ไม่อยู่ "มันเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน" "ก่อนทำกิฟท์ฉันของตรวจโรคของคุณด้วยนะ ฉันกลัวติดโรค" "มันจะมากไปแล้วนะ" ไม่เคยมีใครกล้าดูถูกเขาขนาดนี้ เขาอาจใช้ผู้หญิงเปลืองแต่เธอพวกนั้นก็ไม่เคยว่าเขาขนาดนี้ และทุกครั้งเขาป้องกัน แล้วนี่เธอกลับมาจ้องหน้าว่าเขาอย่างไม่กลัวอะไรเลย คนอย่างพยัคฆ์ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกแบบนี้ รชนิชลเธอจะกล้ากับเขามากเกินไปแล้วนะ "อื้อออ อ่อยยย อ่อยยยเล่ยยยย"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม