6
1400 คำ
"เฮ้ยยย ก๊อกกกกก ก๊อกกกกก รชนิชลเปิดประตู" เพื่อต้องขอโทษใครสักคนเขาต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ และในห้องก็ไม่มีเสียงตอบออกมาเลย
ร่างใหญ่เลยถือความเป็นเจ้าของบ้านไขกุญแจเข้ามาภายในห้องที่ปิดไฟจนมืดสนิทมีเพียงแสงไฟด้านนอกจากหน้าต่างห้องส่องเข้ามาเท่านั้น
"รชนิชล เธออยู่ไหน"
มือใหญ่ควานหาสวิตช์ที่อยู่ตรงกำแพงห้อง แล้วกดเปิด สายตาของเขาปรับเข้าหาแสง กระเป๋าเป้ใบเดิมที่รชนิชลใส่เสื้อผ้าตอนที่เขาไปรับเธอถูกวางไว้บนเตียง เสื้อผ้าไม่กี่ชุดของเธอถูกเก็บใส่จนเต็ม แต่เขากลับไม่เห็นเจ้าของกระเป๋า
"เอี๊ยดดดด"
เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เจ้าของใบหน้าหวานดวงตาแดงก่ำ ปากที่แตกมีสีเข้มขึ้นจนเป็นสีม่วงอมดำ ใบหน้ารวมถึงผมบางส่วนเปียกน้ำ สายตาจ้องมองมายังผู้มาเยือนที่เธอไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า
"ออกไป"
"เจ็บไหม"
"มันเรื่องของฉัน ออกไปไอ้คนสกปรก"
"เก็บเสื้อผ้าของเธอเข้าตู้ซะ ถ้าไม่อยากล้มละลาย"
เรื่องยึดทรัพย์สินของผู้ผิดสัญญาในพินัยกรรมเป็นเรื่องจริง แต่เขาคงไม่ทำจริงนอกจากขู่เพราะไม่อยากมีปัญหาโดนเฉพาะกับอีริค
"ฉันจะกลับบ้าน"
"หยุดความคิดของเธอซะ ยังไงมันก็ไม่เป็นจริง เธอยังคงต้องอยู่ที่นี่ เอานมไปกินซะไอ้คิมมันฝากเอามาให้ อ่อแล้วก็ไม่ต้องล้างรอยจูบหรอกมีแต่คนอยากจะจูบกับคนอย่างฉัน"
"คนสกปรก ออกไป ฉันเกลียดรอยจูบของคุณ"
"หยุดว่าฉันได้แล้วนะ ถ้าฉันทนไม่ไหวเธอจะโดนอีก"
เขาอยากจะพูดดีกับเธอแต่เธอกลับว่าเขา พยัคฆ์เลยต้องตะคอกกลับไปด้วยเขาไม่สามารถห้ามอารมณ์ของตัวเองได้
รชนิชลที่ยืนจ้องหน้าเขาในตอนแรกถึงกับต้องถอยหนี เธอยังคงเจ็บกับรอยจูบของเขา หวาดกลัวว่าเขาจะทำอะไรรุนแรงกับเธอ
"เอ่อ ฉัน"
ทั้งที่ตั้งใจมาขอโทษเขากลับทำให้เธอกลัวเขาเพิ่มมากขึ้นอีกเพราะปากร้ายๆ ของเขา
ดวงตากลมหวานจ้องมองเขาในแววตาของเธอยังคงร้องไห้แต่มันไม่มีน้ำตาออกมา
"ออกไป"
"กินนมซะ"
พยัคฆ์วางนมในแก้วลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วหันหลังเดินออกมาจากห้อง เขาปิดประตูให้เบาที่สุด ไม่อยากจะรบกวนเจ้าของห้อง เขาคงต้องปล่อยให้เธอได้คิดอะไรคนเดียวจะดีกว่าถ้าจะมีเขายืนอยู่ด้วย
.....
"นาย"
คิมหันมามองผู้เป็นนายที่เขาไม่รู้สึกเลยว่ามีนายมายืนอยู่ข้างๆ นานเท่าไรแล้ว ได้แต่ยืนมองเด็กสาวที่เขาเองไม่ได้เจอเธอมาสองสามวันแล้ว แป้งหอมขอป้าอุ่นไปค้างบ้านเพื่อนเพื่ออ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย เขาเองก็ไม่รู้ทำไมว่าต้องอยากเจอหน้าเธอทุกวันทั้งที่เธอก็ไม่ได้อยากจะพูดกับเขาเลยด้วยซ้ำ
"ตกใจอะไร แล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้"
พยัคฆ์ที่เดินมาตามคำบอกของลูกน้อง รชนิชลชอบมาอยู่ในครัวกับป้าอุ่นเขาเลยจะเดินมาดู แต่พอมาเห็นรอยยิ้มของเธอก็เหมือนต้องมนตร์สะกดทำให้เขาต้องมายืนแอบมองเธออยู่ข้างคิมตรงมุมบ้านที่มองเห็นหน้าต่างของห้องครัวพอดี
"แล้วนายละครับ"
สองหนุ่มยืนจ้องมองสองสาวที่อยู่ในครัวช่วยกันทำขนม ต่างคนต่างหยุดพูดเพราะก็ไม่มีเหตุผลที่จะตอบ ก็คนมันไม่มีเหตุผล ความรู้สึกมีความสุขมันเกิดขึ้นอย่างบอกไม่ถูกมันอยู่ในใจแค่เห็นรอยยิ้มเท่านั้นเอง
"คุณเสือกับคิม มาทำอะไรตรงนี้ หรือว่าหิวข้าวกันคะ"
"ป้าอุ่น/ป้าอุ่น"
สองเสียงประสานกันจนคนในห้องครัวได้ยิน หน้าต่างก็เลยถูกปิดลงทันที
"รับอะไรดีคะ"
เธอเองรู้ดีว่าสองหนุ่มใหญ่ที่เธอเลี้ยงมาทั้งคู่มาทำอะไรตรงนี้แต่ก็ถามไปเพื่อให้ได้คำตอบจากคนปากแข็ง
"นายอยากกินขนมหวานครับป้า"
"ไอ้คิม กูเดินตามมึงมาตั้งหาก"
"อ้าวๆๆ พอเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าจะเอาขนมฝีมือสาวๆ ไปให้ชิม ทั้งคุณเสือแล้วก็คิมด้วย"
"ผมขอตัวก่อนนะครับป้าอุ่น"
คิมพูดจบก็เดินออกไป ถ้าอยู่ต่อแป้งหอมเดินออกมาคงต้องทะเลาะกับเขาอีกแน่ๆ
"ผมไปเคลียร์งานก่อนนะป้า"
"เดี๋ยวคะคุณเสือ"
"ครับ"
"ป้าอยากชมคนให้ฟังนะคะ คุณเสือไม่ค่อยอยู่บ้านกลับมาก็ดึกเดี๋ยวจะไม่รู้อะไร"
"ผมดูแย่ๆ นะครับ ทำแต่งาน"
"ไม่หรอกค่ะ ป้าเข้าใจ ฟังป้านะคะ หนูชลเธอจะมาอยู่ในครัวแบบนี้ทุกวัน ช่วยป้าทำนู่นทำนี้แทนแป้งหอม เธอขยันนะคะ นิสัยดีด้วยป้าดูออก แถมตอนเช้านะตื่นตั้งแต่เช้า มาช่วยพาเตรียมของใส่บาตรและอีกอย่างมาช่วงหลังนี้เธอเป็นแม่ครัวใหญ่ซะเองทำกับข้าวขึ้นไปให้คุณเสือมาหลายวันแล้วค่ะ"
"ป้าชอบไหมล่ะ"
"ป้านะชอบสิคะคนน่ารักแบบหนูชล แล้วคุณเสือละคะ"
"ผมไปเคลียร์งานก่อนนะ"
พยัคฆ์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกไป คำชมที่ป้าอุ่นมีต่อรชนิชลทำให้คนฟังอย่างเขาหัวใจพองโต ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ารชนิชลทำอะไรบ้าง เวลาที่เขาไม่อยู่ก็มีคิมรายงานเขาทุกอย่าง รชนิชลจะพยายามหลบหน้าเขาหลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น เขาเองก็ไม่อยากยุ่งกับเธอกลัวว่าเธอจะมายั่วโมโหหรือยั่วให้เขาทำอะไรที่ไม่ควรทำกับเธออีก
"เดี๋ยวป้าจะเอาขนมไปให้ชิมนะ"
ป้าอุ่นตะโกนไล่หลังพยัคฆ์ที่เดิมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับไปทำงานต่อ เธอเลี้ยงพยัคฆ์มาทำไมจะดูไม่ออกว่าสำหรับพยัคฆ์แววตาที่มองหนูชลต่างจากผู้หญิงคนอื่น แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวหรือรู้แล้วแต่ปากแข็งยิ่งกว่าหิน ไม่รู้ว่าปากจะแข็งเท่ากับใจหรือเปล่า แต่คงอีกไม่นานดูจากความน่ารักของรชนิชลแล้ว
....
"นายจะไปไหนแต่เช้าครับ"
คิมที่จะมายืนรอพยัคฆ์ตรงหน้าบ้านทุกวัน แต่วันนี้เขาต้องแปลกใจพยัคฆ์จะไม่ลงมาจากห้องถ้ายังไม่ถึงเวลา
"เอ่อไอ้คิม พระมาหรือยัง"
พยัคฆ์ตื่นมาแต่เช้าด้วยวันนี้เขามีประชุมตอนเก้าโมง และต้องมาดูคนน่ารักของป้าอุ่นว่าตื่นมาใส่บาตรหรือยัง เลยต้องลงทุนตื่นเช้ากว่าปกติ
"พระ เอ่อ น่าจะยังไม่มา"
"อื้มดี"
"อะไรของนายว่ะ ถามหาพระ"
พยัคฆ์เดินตรงออกมาจากตัวบ้าน สายตาจ้องมองไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน ร่างเล็กที่เขาอยากเจอมาหลายวันยังยืนรอพระ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็ยังอยากจะขอโทษเธอ ทำให้พยัคฆ์ต้องเดินเร็วกว่าปกติถ้าเธอหันมาเห็นเขาเรื่องมันจะไม่ง่าย
"นายพยัคฆ์"
แป้งหอมที่ยืนอยู่ข้างรชนิชลหันมาเห็นพยัคฆ์ก่อนที่เขาจะเดินมาถึง
"คนสกปรก"
"จะทักทายให้มันดีหน่อยไม่ได้หรือไง"
"ป้าอุ่นค่ะ หนูชลขอ"
รชนิชลทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้านไปเพราะไม่อยากเจอพยัคฆ์
"คุณเสือใส่บาตรกับป้านะคะ ไหนๆ ก็ตื่นเช้าแล้ว อ้าวพระมาพอดี"
ป้าอุ่นหันมานิมนตร์พระ ตัดบททุกคนให้มาสนใจเรื่องที่รอจะทำกันอยู่ ถ้าปล่อยโอกาสให้สองคนพูดกันมากกว่านี้คงจะเลาะกันอีกเหมือนเคย
"ครับป้าอุ่น"
"ใส่กับหนูชลนะคะ ป้าไม่เตรียมของมาเผื่อ"
"แต่ ป้าอุ่นคะ หนูชล"
"ใส่สิ ให้พระท่านยืนรอ มันบาปนะ"
- ผู้เขียน
