ขันทีพี่เลี้ยงแย้มรอยยิ้มขึ้นมาพลัน ในยามที่พบว่าองค์ชายน้อยนั้นทรงร่ำไห้แต่ในใจกลับเข้มแข็งนัก ขันทีพี่เลี้ยงโบกมือคราหนึ่งคนข้างกายก็ไปรายงานองค์ไท่จื่อและไท่จื่อเฟยเสีย ยามที่ได้รับรายงานของบุตรตนเช่นนั้นก็ทรงแย้มรอยยิ้มขึ้นมาในคราหนึ่ง ก่อนจะทรงหันมองคนข้างกายที่มีใบหน้าบิดเบี้ยวเบะปากร่ำไห้ออกมาพลัน
"ฮือ...หม่อมฉันอยากนำเสี่ยวเซียวไปด้วยจังเลยเพคะ อยู่ที่นี่มิรู้องค์ชายน้อยจะคิดถึงเราสองคนมากมายเพียงใด ฮือ...น่าสงสารเหลือเกินเพคะ ฮือ ฮือ "
จิ่งเฉินไท่จื่อส่ายหน้าโดยพลันและดึงนางมากอดและดึงผ้าเช็ดหน้าลายดอกมู่ตานออกมาซับน้ำตาให้นางเสีย มือบางซับและดึงขึ้นมามองและยัดลงในมือแกร่งอย่างแรงทันใด
"ฮึ้..หม่อมฉันมิอยากซับน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าของสตรีอื่นเพคะ !!! "
จิ่งเฉินไท่จื่อแย้มรอยยิ้มพลันและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆนางและเอ่ยขึ้นมาในทันที
"เหม็นกลิ่นน้ำส้มเปรี้ยวอย่างยิ่งนัก กลิ่นช่างรุนแรง
