คุณชายลูกข้าเรียกท่านว่าแม่

ตอนที่ 16 ชื่อตอน ความจริง

"บิดาท่านตกลงให้ข้าแต่งเข้าจวนองค์ไท่จื่อได้เช่นใดกัน !!!! "

มู่หลิงซือดิ้นเร่ายามที่นางมาถึงจวนแล้วพบราชโองการวางอยู่ที่ตรงหน้าของนาง นางใบหน้าคล้ำเขียว ดวงตานั้นจะหยาดหยดน้ำตาลงมาสิ้น

"ฮือ..ท่านพ่อท่านทำเช่นนี้ได้เช่นใดกันเจ้าคะ ท่านจะให้ข้าแต่งกับเจ้าหน้าปลาตายนั่น ชีวิตนี้ของข้าต่อไปนี้จะเป็นเช่นใดกันเล่าเจ้าคะ "

มู่เจิ้นเป๋ยโหวถอนหายใจพลัน กอดบุตรสาวและปลอบขวัญนางในทันใด และค่อยๆเอ่ยความจริงออกมาช้าๆค่อยๆให้นางได้รับรู้ความจริงเสียก่อน จะได้เร่งทำใจเสียเลยในยามนี้ เพราะนางมิอาจจะตบแต่งกับบุรุษใดได้อีกแล้วในยามนี้

"หลิงซือฟังบิดานะ ในวังหลวงล้วนยืนยันกันว่า แท้จริงแล้วมารดาขององค์ชายน้อยเทียนเซียวนั้นก็คือเจ้า อีกทั้งยามที่เจ้าหายไป องค์ไท่จื่อนั้นมาสืบข่าวสารในการรบและมาพบกับเจ้าแต่สืบหามิได้ว่าเจ้านั้นคือผู้ใด จึงมิอาจบอกได้ว่าเป็นเจ้า ยามนั้นเจ้าสูญเสียความทรงจำ เช่นนี้แล้วจึงทรงพระราชทานนามให้เจ้าว่าหงเสวี่ย แต่หลังจากที่พระองค์ไปออกรบ พระชายารองก็ส่งสาส์นไปแจ้งว่าเจ้าถูกกบฎขืนใจจนตายในป่าและส่งศพสตรีตัวปลอมไปให้พระองค์ ทั้งยังมีเสื้อผ้าของเจ้า ทรงมิอาจคิดสิ่งใดได้ทันจึงปักใจเชื่อว่าเจ้านั้นได้จากพระองค์ไปแล้ว แต่ทหารของเราในยามนั้นกลับพบเจ้ากลางสายฝนและเจ้าจึงรอดกลับมาได้ ในยามนั้น เช่นนี้องค์ชายน้อยย่อมจดจำได้มิผิด เจ้าคือมารดาขององค์ชายน้อยนั่นเอง หลิงซือ"

มู่หลิงซือกระพริบดวงตาอย่างว่องไวในทันใด นางอ้าปากค้างและทำท่าจะจับไข้ขึ้นมาพลัน ต่อมาก็ทำหน้าตาบิดเบี้ยวอย่างยิ่งนักในยามนี้

"ข้าหน่ะหรือจะเป็นสตรีของเจ้าหน้าปลาตายนั่น โอ้...ท่านพ่อ..เรื่องนี้เป็นความจริงไปได้เช่นใดกัน แล้วข้าจะหาหลักฐานอันใดไปจัดการกับสตรีงูพิษนั่น ว่านางนั้นพยายามลอบสังหารข้าในยามนั้น เรื่องผ่านมานานถึงเพียงนี้ ทั้งข้ายังมิสามารถจดจำสิ่งใดๆได้ แล้วข้าจะทำเช่นใดให้สามารถเอาผิดชายารองงูพิษนั้นได้กัน!!! "

มู่หลิงซือทำท่าวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมนัก และบิดาของนางก็มาจับนางหมุนไปมาสองสามคราและเอ่ยขึ้นมาพลัน

"ยามนั้นเจ้าพ่ายผอมอยู่มากนัก มิอวบอ้วนเฉกเช่นในยามนี้ บางทีสตรีนางนั้น อาจจดจำเจ้ามิได้มาก เจ้าก็จงวางท่าทางดังเดิมเฉกเช่นสตรีที่งดงาม ดั่งที่ที่บิดาเคยขายข่าวออกไปเฉกเช่นเดิม แย้มรอยยิ้มเพียงน้อยนิด สวมหน้ากากทำตนกรีดกรายให้มีจริตมารยาขึ้นมาหน่อย แล้วก็เอ้อ...ผัดแป้ง ทาชาด เขียนตาขึ้นมาเสียหน่อย นางต้องเข้าใจว่าเจ้านั้นเพียงแค่คล้ายคลึงกันกับพระชายาหงเสวี่ยเป็นแน่แล้ว "

มู่หลิงซือจดจ้องดวงตาของบิดาของนางอย่างรุนแรงนัก และสะบัดใบหน้าพรืดออกมาในทันที มู่หานซือถอนหายใจแรงๆออกมาพลัน และกอดปลอบน้องสาวของตนเบาๆในทันใด

"ในเมื่อเจ้าถึงกับมีบุตรน่ารักเช่นนี้แล้ว ทางเดียวที่ต้องก้าวไปข้างหน้าก็คือ กำจัดเสี้ยนหนามของเจ้าเสีย ในยามที่เจ้าเป็นหงเสวี่ยเจ้าคงมิมีเขี้ยวเล็บใดๆเลยจึงถูกรังแกเฉกเช่นนั้น เช่นนี้ยามนี้เจ้านั้นก็คือมู่หลิงซือ คือเม่ยเม่ยของข้า ดังนั้นข้าเชื่อเหลือเกินว่า เพียงการทะเลาะเบาะแว้งกับอิสตรีด้วยกัน เจ้าคงมิพ่ายแพ้ลงไปได้โดยง่ายเฉกเช่นนั้นแน่เม่ยเม่ย "

"ท่านพี่ ข้าต้องเป็นชายาของเจ้าหน้าปลาตายจอมลามกนั่นจริงๆหรือ ข้ามิอยากเป็นชายาของไอ้หน้าปลาตายนั่นเลยท่านพี่!!!! "

มู่หานซือทำหน้าเลี่ยนและทำหน้าเบ้ขึ้นมาในคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยความจริงออกมาพลัน

"แต่ว่านะเม่ยเม่ยความจริงก็คือความจริงในยามนี้ การที่เจ้าจะมีบุตรกับคนผู้นั้นได้จนเติบโตขึ้นมาเฉกเช่นนี้ มิใช่ต้องผ่านการพลิกผ้าห่มมาหลายครั้งหลายครามาแล้วเช่นนั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าก็คงต้องยอมรับชะตากรรมของตนเองไปเสียแล้วในยามนี้ "

มู่หลิงซือใบหน้าเบ้ขึ้นมาทำท่าจะร่ำไห้ออกมาโดยพลัน นางคิดถึงความฝันที่นางไขว่คว้าหาบางสิ่งและปลาหลีที่ตกตายลงไปจำนวนมาก ปลาทั้งหมดมีเลือดสาดกระเซ็น ทั้งคนมากมายเลือดท่วมกายจนสิ้น ร่างบางทรุดลงและกรีดร้องขึ้นมาพลัน

"กรี้ด ข้าปวดหัวท่านพี่ ข้าปวดหัวนัก อา...ข้าปวดเหลือเกิน ท่านพี่...!!! "

พี่ชายและบิดาของนางตื่นตกใจนัก เร่งเรียกคนรับใช้ให้ไปตามหมอหลวงมาในทันที

"ไปตามหมอมา ตามหมอมา โถ่เว๊ย เม่ยเม่ย อย่าเป็นอันใดนะ พี่อยู่ที่นี่แล้ว เม่ยเม่ย!!! "

มู่หานซืออุ้มเม่ยเม่ยของตนเองไปนอนในห้องของนางในทันใด เร่งให้สาวใช้ปลดผืนผ้าที่รัดกายของนางออกและรอคอยหมอหลวงให้มาอย่างร้อนใจนัก ข้ารับใช้เร่งรีบออกไปตามหมอในสำนักหมอ ยามไปถึงก็ได้พบองค์ชายน้อยที่นำเต่ามารักษาแผลอยู่พอดี องค์ไท่จื่อจึงได้ยินคนรับใช้ของจวนมู่ที่มาตามหมอหลวง ยามได้ยินว่านางปวดศีรษะจนสลบไป องค์ไท่จื่อจึงเร่งคว้าร่างของบุตรชายตนและดันหมอหลวงขึ้นม้าไปอย่างว่องไว และทรงเร่งควบม้ามาในเรือนของสกุลมู่ในทันที ยามที่หมอหลวงลงจากม้าได้ ก็เร่งรีบไปตรวจร่างกายไท่จื่อเฟยในทันที หมอผู้นี้เคยรักษานางมาก่อน และรู้อาการของนางเป็นอย่างดีนัก จึงเร่งไปตรวจนางให้ทันพระทัยขององค์ไท่จื่อ อย่างหวั่นเกรงว่าจะทรงกริ้วขึ้นมานัก