เก็บซ่อน

ของขวัญวันเกิด

" ไม่ได้ล็อกประตูหรอ " สาวน้อยเดินมาเปิดประตูห้องชายหนุ่มก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ล็อคเธอจึงเดินเข้าไปเงียบๆ ก่อนจะพบว่าเขานอนเล่นมือถืออยู่ที่เตียงเงียบๆ

" พี่กวิ้น!!! "

" เห้ย ตกใจหมด " หญิงสาวแกล้งเรียกเสียงดังจนคนที่นอนดูมือถือเพลินๆถึงกับสะดุ้งแรงร้องตกใจเสียงดัง

" เข้ามาไดไงเนี่ยโลมา ทำไมไม่นอน " เสียงพูดคล้ายตำหนิเมื่อนี่ก็ปาเข้ามาเที่ยงคืนแล้ว

" นอนไม่หลับ ขอนอนด้วยดิ " เธอพูดหน้าตาเฉยแถมยังเดินอ้อมไปกระโดดขึ้นเตียงเขา ชายหนุ่มดีดตัวลุกอัตโนมัติเมื่อเธอเข้าใกล้เขาเกินไปแล้ว ตอนที่เขาสวมเพียงกางเกงกีฬาตัวเดียวเสื้อก็ไม่ได้ใส่จึงทำให้เห็ฯหุ่กำยำแข็งแรงของคนที่ออกกำลังกายตลอดเวลา

" โลมา อย่าดื้อ พี่เคยบอกว่ายังไง " เขาลุกขึ้นเต็มความสูง มือเท้าสะเอวบอกเชิงดู แต่หญิงสาวบนเตียงหาได้สนใจคำดุด่าของเขาเลย กลับสนใจรูปร่างของคนที่กำลังดุด่าเธอมากกว่า ใบหน้าทะเล้นมองจ้องที่กล้ามท้องนั่นลำแขนแกร่งนั่น ก่อนจะมองหน้าสบตาเขาและส่งยิ้มร้ายจนเขาเองรู้สึกไม่ปลอดภัย

พรึบ!!!!

มือเล็กดึงคนข้างเตียงให้ล้มลงโดยที่เขาไม่ทันระวังตัวจนล้มเต็มแรงก่อนที่เธอจะอาศัยความไวขึ้นนั่งทับชายหนุ่มร่างโตเอาไว้

" โลมา หยุด!!! " เสียงเข้มสั่งราวกับหมดความอดทน มือหนาจับแขนเล็กไว้ก่อนจะลุกขึ้นทำให้ตอนนี้เธอนั่งหันหน้าเข้าหาเขาเต็มๆจนส่วนนั้นสัมผัสกัน หญิงสาวรู้สึกแปลกๆเมื่อแก่นกายตรงกลางของชายหนุ่มเสียดสีกับจุดเสียวของเธอยิ่งดิ้นสัมผัสนั้นมันยิ่งชัดเจน

" โลมาลงไปก่อน " เขาพยายามดันตัวหญิงสาวให้ลงจากหน้าขาเขาแต่เปล่าประโยชน์เพราะใบหน้าหวานตอนนี้แสดงสีหน้างอแงทำให้เขาเริ่มจะใจอ่อนอีกแล้ว

" ไอ้ดื้อ รู้มั้ยทำแบบนี้ถ้าพี่หยุดไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้น " เขาพูดเสียงเบาลงพร้อมจับผมยาวที่ปกหน้าทัดหูให้อย่างเบามือ

" โลมาแค่อยากอยู่ด้วย " เธอพูดพร้อมกับใบหน้าบึ้ง

" พี่ไม่อยากเอาเปรียบโลมา พี่พยายามห้ามใจตัวเองแต่โลมาชอบมาทำแบบนี้พี่จะห้ามตัวเองได้ยัง " เขาพูดบอกเสียงทุ้มต่ำ ก่อนหญิงสาวจะกอดเขาแน่นคางมนเกยที่ไหล่

" โลมาอยากนอนด้วย แต่นอนข้างๆก็ไม่ได้หรอ " เสียงเล็กพูดออกมาเบาๆ จมูกได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายคนที่เธอกำลังนั่งที่ตักเขาจนเธอเผลอสูดดมเข้าที่ต้นคออย่างไม่ตั้งใจ ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อปลายจมูกกดลง ลมหายใจอุ่นๆสาดรดใบหูจนขนลุกซู่ ร่างเล็กผละออกก่อนจะลงจากตักแกร่งและนั่งด้านข้างมองเขาด้วยแววตาเหมือนแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่

" ขอนอนด้วยนะ " เธอพูดเสียงอ้อน อีกคนได้แค่ถอนหายใจเบาๆและเดินไปหยิบเสื้อในตู้มาใส่ให้เรียบร้อย พอกลับมาถึงเตียงคนที่หน้างอเมื่อครู่ก็ห่มผ้าหันหลังให้เขาไปแล้ว เขาจึงนอนลงด้านข้างเธออย่างเบาที่สุดเพราะคิดว่าหากเธอหลับอยู่ก็กลัวว่าเธอจะตื่นมาเล่นงานเขาอีก

สายตาคมมองแผ่นหลังด้านข้างที่ขยับตามลมหายใจเข้าออก

พรึบบบบ!!!

ร่างเล็กพลิกตัวกลับมาก่อนจะลืมตาสบเข้ากับเขาที่นอนมองเธออยู่พอดี

" ยังไม่หลับหรอ " เขาถาม สาวน้อยเม้มปากก่อนส่ายหน้าเบาๆ

" มานี่มา " เขาดึงร่างบางให้เข้าหาพร้อมจัดท่าให้อยู่ในท่านอนหนุนแขนเขาอยู่ แขนเล็กกอดตอบอย่างชอบใจ ใบหน้าก็ซุกเข้ากับอกแกร่ง

" พี่กวิ้น " เสียงเล็กเรียกเมื่อเขากอดเธอพร้อมกับลูบผมราวกับต้องการปลอบให้เธอหลับ

" อืมมม " เขาตอบเสียงต่ำในลำคอ

" โลมาลืม เลยไม่ได้เตรียมของขวัญให้ " เธอเงยหน้ามองแต่เห็นเพียงคางมนเท่านั้น

" แค่นี้ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพี่แล้ว " เขาพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่น ได้ยอนเพียงเสียงหัวเราะคิดคักถูกอกถูกใจคนตัวเล็กในอ้อมอกนักแหละ

มหาลัย

หนุ่มหล่อคณะสถาปัตย์อย่างเพนกวิ้นที่ดีกรีความหล่อไม่แพ้ดาวคณะ อีกทั้งยังเป็นที่หมายปองของสาวๆแต่เขากับทำตัวเหมือนหลวงพ่อถือศีลเคร่งไม่เข้าใกล้ศีกาซะนี่ วันนี้เป็นอีกวันที่มีน้องๆปี 1 หอบขนมดอกไม้มาเขาอีกทั้งขอองขวัญปีใหม่เอยใด

" กวิ้น มึงก็ใจร้ายไป " โซ่หนุ่มหล่อเจ้าชู้ ขี้เล่น สาวๆในสต็อกเดินตามเป็นขบวน

" ใจร้ายอะไร กูไม่ได้ชอบน้องเขาบอกไปตรงๆก็ดีแล้วนิ " ชายหนุ่มตอบไปงั้นๆแต่มือยังคงพิมพ์งานในคอมอย่างไม่หยุด

" แล้วเรื่องมึงกับน้องโลมาเป็นไงบ้างวะ " โซ่ถามอีกครั้งเพราะกวิ้นเล่าเรื่องความเป็นมาให้เขาฟังพร้อมทั้งยังปรึกษาพ่อหนุ่มมากประสบการณ์อย่างเขาเป็นประจำ พอได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็ชะงักมือที่กำลังพิมอยู่เล็กน้อยก่อนจะนึกถึงคืนที่เขาได้นอนกอดร่างบางอุ่นๆนั้น

" อ้าาาา ไอ้นี่ อย่าบอกนะ " โซ่แซวทันทีเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน จนเขารีบหุบยิ้มน้อยๆนั้นทันที

" อะไรมึง " เพนกวิ้นแหวกลับเพื่อนรัก โซ่เองก็ญังไม่เลิกแซวยังคงทำเสียงล้อเลียน

" มึงร้องทำไมอ่ะ " นักศึกษาสาวปีหนึ่งสองคนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้หน้าคณะบัญชีซึ่งไม่ห่างจากโต๊ะของกลุ่มโลมาเท่าไหร่

" ฮึก พี่กวิ้นใจร้ายมากเลยมึง " คนที่ผมประบ่าพูดขึ้นพรางเช็ดน้ำตาหลังจากผ่านการร้องไห้สะอึกสะอื้นมา พออีกคนที่นั่งไม่ไกลได้ยินชื่อที่คุ้นหูก็ชะงักและตั้งใจฟัง

" กวิ้นไหนวะ " อีกคนที่นั่งข้างเอ่ยถาม

" กวิ้นถาปัตย์ปีสี่ คนที่สูงๆหล่อๆอ่ะ กูเอาช็อคโกแลตไปให้ แม่งปฏิเสธกูไม่พอไล่กูอย่างไม่มีเยื่อใย ฮึก " เธอตอบเพื่อนด้วยเสียงสั่นปนสะอื้น จนเพื่อนต้องลูบบ่าปลอบ

" พี่เขาอาจจะมีแฟนอยู่แล้วรึเปล่า มึงสืบดีรึยัง " เพื่อนของเธอพูดขึ้น

" อือ พี่เขาไม่มีแฟน และไม่เคยมีด้วย แถมไม่ให้ผู้หญิงเข้าใกล้ ฮือออ " เธอตอบอีกครั้งก่อนจะร้องไห้ออกมา

" ทั้งที่รู้มึงก็ยังอยากลองอ่ะนะ " เพื่อนของเธอว่าเชิงตำหนิ ก่อนที่หญฺงสาวใบหน้าสวยจะพยักหน้าและร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง

" เอาน่า พี่เขาอาจจะไม่ชอบผู้หญิงก็ไดมึง " พอได้ยินแบบนั้นคนที่แอบนั่งฟังก็สะดุ้งแอบขำออกมาเลกน้อย

" ยิ้มอะไรโลมา " มุกที่นั่งตรงข้ามเงยหน้าสบเข้ากับใบหน้าของเธอพอดีจึงเอ่ยถาม

" อ๋อ เปล่าๆ นึกอะไรได้เลยขำเฉยๆอ่ะ " เธอตอบปัดๆก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อก่อนที่จะโดนเพื่อนไล่ต้อนมากกว่านี้

สาวน้อยโลมาเรียวิชาสุดท้ายเกือบห้าโมงเย็นพอเดินออกมาจากตึกก็พบเข้ากับแผ่นหลังคุ้นตาที่นั่งรอเธอในท่าก้มตัวข้อศอกเท้ากับขาท่าทางมาดเท่ จนเธอรู็สึกหมั่นไส้ที่ชอบทำตัวเรียกสายตาจากสาวๆ

" โลมา พี่กวิ้นปะนั่น " แอมที่เดินมาชนไหล่ก่อนกระซิบกระซาบถาม

" น่าจะใช่ ลองเรียกซิ " โลมาบอก

" พี่กวิ้นนนนน!!! " เสียงเรียกดังจนเพื่อนอีกสามคนอยู่ด้านหลังตกใจ รวมถึงคนที่ถูกเรียกด้วย เขาหันกลับมามองก่อนลุกขึ้นเต็ฒความสูง แอมโบกมือทักทายอย่างสดใส

" มารอโลมาหรอ " มุกถามเสียงห้วน

" อืมมม " เขาตอบเสียงนิ่ง

" สอบเสร็จไปฉลองกันหน่อยมั้ยพี่ " ทอยชายหนึ่งเดียวเอ่ยชวนรุ่นพี่ เขามองหน้าทอยก่อนหันมามองโลมาที่ส่งสายตาให้เขา

" อือ เอาดิ " เขาตอบและนั่นมันทำให้ได้รอยยิ้มจากทั้ง 5 คนทันที

" ไปกันยัง " เขาถามสาวน้อย

" พี่กวิ้น " เสียงใสเรียกเบาๆจากทางด้านหลังอีกที สายตาทุกคู่หันมองตามเสียงเรียกนั้น