นะโมพ่ายรัก

นะโมพ่ายรัก 5

ทำให้สบตากับพลอยที่ยืนมองเขาด้วยใบหน้าตกตะลึง ปากอวบอิ่มอ้าค้างดวงตาสองข้างเบิกโพลง เหมือนกับว่าตกใจในสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้มาก นะโมจึงหลุดยิ้มกับใบหน้าของพลอยที่แสดงออกมา ก่อนจะรีบเก็บท่อนเอ็นเข้าที่ แล้วเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า

“ของอ้ายมันใหญ่แม่นบ่ อีหล่าถึงแนมจนว่าตาค้างเลย” (ของพี่มันใหญ่ใช่ไหม พลอยถึงมองจนตาค้างเลย) พลอยได้ยินเช่นนั้นก็รีบเม้มปากแน่นพร้อมกะพริบตาถี่ ๆ แต่พอได้สติก็ตอบโกหกกลับไป

“เล็กสิไม่ว่า” เพราะพลอยไม่เห็นอะไรเลย เนื่องจากเสาหลักเขตบังมันอยู่ ซึ่งทำเอาเสียดายมาก ๆ ในใจอยากเดินไปถีบเสาให้ล้มซะให้รู้แล้วรู้รอด จะได้เห็นของนะโมเต็มสองตา

พูดจบร่างเล็กก็เดินถือขวดน้ำปลาไปยังประตูรั้ว เพื่อเอาไปให้อีกคน ขณะที่หัวใจนั้นยังเต้นสั่นระรัวไม่หยุด กับภาพเหตุการณ์สุดวาบหวิวเมื่อครู่

เมื่อพลอยเดินเข้ามาภายในบริเวณบ้านสวนของนะโมแล้ว ก็เห็นไม้นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่กระท่อมคนเดียว จึงเลือกไม่สนใจรีบเดินไปยังครัว ซึ่งเป็นจังหวะที่นะโมเดินออกมาจากหลังครัวพอดี

“พี่พร้อมบอกให้หนูเอาน้ำปลามาให้” ตัวพลอยนั้นพูดภาษาถิ่นเป็นและฟังออก แต่ทว่าแรกเริ่มที่คุยกับนะโม เธอใช้ภาษากลางสื่อสารจึงทำให้คุ้นชิน

“ขอบคุณครับ” นะโมเอ่ยบอกขณะที่มือนั้นเอื้อมไปจับขวดน้ำปลาที่พลอยยื่นให้ แต่เพราะดวงตาหวานหยาดเยิ้มนั้น มัวแต่มองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนด้านหน้า จึงทำให้ไม่ทันระวัง จากที่ตั้งใจจะจับขวดน้ำปลา ดันเป็นมือนุ่มนิ่มของเธอแทน

ทางด้านพลอยเมื่อรับรู้ถึงฝ่ามืออุ่น ๆ วางบนมือของเธอ ก็ชะงักนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะมองลงยังมือของตัวเองที่นะโมจับอยู่ ทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าวเหงื่อเริ่มผุดพรายทั่วหน้าผาก

พอนะโมเห็นพลอยจ้องมองยังขวดน้ำปลา เขาจึงเบี่ยงสายตาไปมอง เห็นฝ่ามือตัวเองวางบนมือเล็ก จึงรีบขยับมือขึ้นแล้วรับขวดน้ำปลามาจากมือพลอย พร้อมกับเอ่ยบอกคนด้านหน้า

“อ้ายขอโทษ บ่ได้ตั้งใจ” (พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ)

“ไม่เป็นอะไร”

พลอยตอบทั้งที่ไม่มองหน้าเพราะเธอยังเขินอายกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ โดยมีเจ้าของใบหน้าหล่อทะเล้นนั้นมองอยู่ เมื่อนะโมได้น้ำปลาที่พลอยเอามาให้แล้วก็เดินไปยังหม้อต้มไก่ จากนั้นก็จัดการปรุงรสชาติใหม่ ก่อนจะหยิบช้อนมาตักชิม แต่เพราะยังไม่แน่ใจว่ารสชาติมันอร่อยหรือยัง จึงเรียกพลอยที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

“พลอยมาชิมต้มไก่ให้พี่หน่อย ว่าอร่อยหรือยัง”

“ได้” เพราะยังไม่อยากกลับแต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ทำอะไร พอนะโมบอกเช่นนั้นพลอยจึงไม่คิดจะปฏิเสธ แถมรีบตอบตกลงกลับไป ก่อนจะเดินไปหานะโมแล้วเตรียมนั่งลงด้านข้างทว่า...

“อีหล่าไปล้างมือก่อนไป” (พลอยไปล้างมือก่อนไป)

“ล้างทำไม?”

“หว่างหั่นอ้ายจับหรรมมา บ่ทันได้ล้างมืออยู่” (เมื่อกี้พี่จับหรรมมา ยังไม่ได้ล้างมือเลย) สิ้นเสียงนะโม พลอยก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองลงยังมือของตัวเอง จากนั้นก็ช้อนตามองนะโม พอเห็นสายตาคาดคั้นของเขา จึงทำทีพูดโวยวายออกไปคล้ายรำคาญ

“ปล่อยมันไว้หั่นล่ะ หนูคร้านลุกไปล้าง” (ปล่อยมันไว้นั่นแหละ หนูขี้เกียจลุกไปล้าง)

“แล้วแต่”

นะโมยื่นช้อนที่ตัวเองใช้ตักชิมเมื่อครู่ให้พลอยโดยไม่ได้คิดอะไร แต่พอนึกขึ้นได้ก็กลัวเธอจะรังเกียจ จึงจะลุกขึ้นไปเอาช้อนคันใหม่ให้พลอยทว่า...

“พี่จะไปไหน?”

“เอาช้อนคันใหม่ให้”

“ไม่ต้องหรอก เอาของพี่นี่แหละ”

“อีหล่าบ่ขี้เดียด ขี้ปากอ้ายแม่นบ่?” (พลอยไม่รังเกียจ ขี้ปากพี่ใช่ไหม?) ถ้าหากตอบไปว่าไม่รังเกียจ ก็กลัวว่าจะดูเปิดเผยความรู้สึกที่มีต่ออีกคนจนเกินไป พลอยจึงเลือกพูดอ้อม ๆ

“มื้อเช้าอ้ายได้สีแข่วบ่ล่ะ ขั่นอ้ายสีหนูกะบ่ขี้เดียดดอก” (เมื่อเช้าพี่ได้แปรงฟันไหมล่ะ ถ้าพี่แปรงหนูก็ไม่รังเกียจหรอก)

“สีแล้วเนอะ ขั่นบ่เชื่อสิลองดมเบิ่งบ่ล่ะ?” (แปรงสิ ถ้าไม่เชื่อจะลองดมดูไหมล่ะ?)

“อ้ายกล้าให้หนูดมบ่ล่ะ ขั่นอ้ายกล้าหนูกะกล้า?” (พี่กล้าให้หนูดมไหมล่ะ ถ้าพี่ กล้าหนูก็กล้า)

“กะมาติล่ะ” (ก็มาสิ) นะโมพูด ขณะดวงตาหวานฉ่ำจ้องมองใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูของพลอยไม่ละไปไหน จากนั้นก็เลื่อนสายตาลงยังปากอวบอิ่มสีระเรื่อ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ขณะในหัวเอาแต่คิด

ทำไมปากคนตัวเล็กถึงน่าจูบขนาดนี้...

ทางด้านพลอยเมื่อได้ยินคำพูดคล้ายคำท้าทายของนะโม จึงไม่รอช้ารีบขยับหน้าเข้าไปใกล้ทันที เพราะรอช่วงเวลาที่จะได้ใกล้ชิดอีกคนมาเนิ่นนานแล้ว ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอกับเขาห่างกันเพียงคืบเดียวเท่านั้น

ขณะดวงตาสองคู่สบกัน นะโมก็หลุดยิ้มกับความดื้อรั้นของพลอย ที่ไม่มีท่าทียอมเขาเลย ก่อนจะพูดทั้งที่ดวงตาหวานหยาดเยิ้มมองปากอวบอิ่มไม่คลาดสายตา

“อยากดมหรืออยากชิมพิสูจน์” สิ้นประโยคคำถามหัวใจดวงน้อย ๆ ก็เต้นสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ ความคิดในหัวตีกันจนยุ่งเหยิง โดยไม่รู้ว่าที่เขาถามหมายความยังไง เป็นเพราะเมาแล้วพูดไปเรื่อยหรือคิดอะไรกับเธอกันแน่

เมื่อหาคำตอบไม่ได้พลอยจึงเลือกไม่สนใจ แล้วเอ่ยถามสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่แทน

“ถ้าหนูตอบว่าอยากชิม พี่จะทำยังไง?”

“อยากรู้ไหม?”

“อยาก”

“ขั่นอยากฮู้ อีหล่ากะขยับหน้าเข้ามาใกล้ ๆ อ้ายติล่ะ” (ถ้าอยากรู้ พลอยก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ ๆ พี่สิ)

ได้ยินเช่นนั้นใบหน้างดงามก็แดงจัด หัวใจเต้นระรัวด้วยความเขินอายกับสิ่งที่กำลังจะทำ ขณะดวงตาคู่สวยจ้องมองผิวหน้าเนียนละเอียดของคนด้านหน้าด้วยความรู้สึกประหม่า แต่เพราะไม่รู้ว่าเหตุการณ์และจังหวะแบบนี้จะเกิดขึ้นอีกไหม เธอจึงเลือกทำตามความรู้สึก โดยการขยับใบหน้าเข้าไปใกล้อีกคน

ในขณะใบหน้าจิ้มลิ้มเคลื่อนเข้าไปใกล้ เจ้าของนัยน์ตาทรงเสน่ห์ก็เอาแต่มองความดื้อรั้นของเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม กระทั่งช่วงเวลาที่ริมฝีปากของทั้งสองจะแนบชิดกัน จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเรียกดังมาจากทางด้านหลัง

“ไอ้โม!” พลอยจึงขยับหน้าออก แล้วหันไปมองยังคนต้นเสียงเช่นเดียวกับนะโม เมื่อเห็นก้านเดินถือถ้วยต้มไก่เข้ามาในครัว นะโมจึงเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“มึงมีอะไร?”

“กูจะมาตักต้มไก่” ทางด้านก้านขณะกำลังจะโวยวายนะโมที่หายมานาน แต่พอเห็นพลอยนั่งอยู่ในครัวกับนะโม เขาก็รีบสงบปากสงบคำ แล้วเก๊กหล่อต่อหน้าคนสวยทันที แม้รู้ดีว่าพลอยนั้นจะมีผัวแล้ว แต่ตัวเขาก็อยากดูดีในสายตาเธอ

ทางด้านพลอยเมื่อเห็นก้านเข้ามาในครัว เธอจึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“หนูกลับบ้านก่อนนะ”

“บ่กินเหล้าขาวนำอ้ายก่อนบ่?” (ไม่กินเหล้าขาวกับพี่ก่อนเหรอ?)

“ไม่ เดี๋ยวพ่อบ่น”

“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่เดินไปส่งมันมืดแล้ว”

“ได้” เมื่อได้ยินคำอนุญาต นะโมก็เบี่ยงสายตาไปยังก้านพร้อมกับเอ่ยบอก

“เดี๋ยวกูเดินไปส่งพลอยก่อนนะ”

“สภาพมึงไม่ควรเดินไปไหน ให้กูเดินไปส่งน้องเขาดีกว่าไหม?”

“ไม่ต้อง กูไหว” พูดจบนะโมก็พยักหน้าให้พลอย ก่อนจะเดินนำหน้าเธอออกจากครัว เมื่อเดินพ้นครัวเพียงไม่กี่ก้าว ก็เห็นพร้อมเดินผ่านประตูรั้วสวนมะม่วงมาพอดี

“สิกลับเฮือนบ่?” (จะกลับบ้านเหรอ?)

“แม่น” (ใช่)

“เดี๋ยวอ้ายไปส่ง” (เดี๋ยวพี่ไปส่ง) แม้พลอยจะอยากให้นะโมไปส่งมากแค่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรบอกพี่ชายของเธอ จึงจำต้องพยักหน้ากลับไป

หลังจากพลอยกับพร้อมเดินเข้าไปในสวนมะม่วงแล้ว นะโมก็ทิ้งตัวนั่งลงยังแคร่ ที่มีเพื่อนทั้งสองคนของเขานั่งอยู่ ก่อนจะได้ยินเสียงไม้เอ่ยถาม

“ใครวะไอ้โม?”

“น้องไอ้พร้อม” ริมฝีปากเอ่ยตอบ ขณะฝ่ามือเลื่อนไปจับสี่สิบดีกรีขวดใหญ่มาเปิด พร้อมกับรินใส่แก้วแล้วกระดกดื่ม

“น้องสาวมันน่ารักจังวะ”

“แต่ไอ้โมมันบอกน้องเขามีผัวแล้ว”

“ก็ไม่แปลก น่ารักขนาดนั้น คงไม่รอดมาถึงมือพวกเราหรอก” ในเวลาที่ก้านกับไม้กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น นะโมก็นั่งฟังเงียบ ๆ แล้วคิดตามกับประโยคที่ได้ยิน ซึ่งมันก็คงจริงอย่างที่เพื่อนทั้งสองบอกนั่นแหละ

เพราะพลอยน่ารักขนาดนั้น...

เมื่อคิดดังนั้นนะโมก็เลือกไม่สนใจ นั่งดื่มกับเพื่อนทั้งสองต่อ ไม่นานพร้อมก็เดินกลับมา จากนั้นทั้งสี่ก็นั่งดื่มแล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกระทั่งช่วงดึก หลังจากพร้อมเดินลัดสวนมะม่วงกลับบ้านไปแล้ว

ก้านที่นอนอยู่บนแคร่ ด้านข้างเขามีไม้นอนหมดสภาพ ก็พูดขึ้น

“ไอ้โมมึงไปเอามะม่วงของน้าเพชรมากินหน่อยดิ๊ กูเปรี้ยวปากอยากกินว่ะ”

“เข้าไปได้ที่ไหนล่ะ ไอ้พร้อมมันล็อกประตูรั้วแล้ว” เนื่องจากเพชรไม่ได้เปิดประตูตลอด เพราะกลัวว่าชาวบ้านจะมาขโมยมะม่วงของเขาไปหมด จึงต้องเปิดปิดประตูเป็นเวลาเท่านั้น

“อดเลย”

“ไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวกูไปเอามาให้กิน”

“เออ” สิ้นเสียงก้าน นะโมก็เหลือบมองช้างเลี้ยงของตน ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงข้างเพื่อนทั้งสอง

ในเวลาที่ความเงียบปกคลุม ร่างสูงที่นอนคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ จู่ ๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดูของใครบางคนก็ผุดเข้ามาในหัว ทำเอาอกข้างซ้ายทำงานผิดปกติ เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่ใบหน้าเนียนละเอียดราวกับผู้หญิงจะหลุดยิ้มโดยไร้สาเหตุ ไม่นานดวงตาพราวระยิบระยับก็ค่อย ๆ หลับลง ทั้งที่ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม...