นะโมพ่ายรัก

นะโมพ่ายรัก 3

ใช้เวลาไม่นานรถมอเตอร์ไซค์ก็เลี้ยวเข้าไปในบ้านไม้ เมื่อนะโมจอดรถข้าง ๆ แคร่ ที่มีพลอยกับพระพายแม่ของเธอกำลังนั่งกินส้มตำอยู่ พอลงจากรถเรียบร้อย นะโมก็ยกมือไหว้พระพายพร้อมกับส่งยิ้มให้ เช่นเดียวกับก้านเมื่อเห็นเพื่อนไหว้ผู้ใหญ่ด้านหน้าก็รีบทำตาม...

“หวัดดีครับน้าพาย” ทางด้านพระพายที่นั่งมองอยู่ พอเห็นนะโมไหว้ก็พยักหน้ารับ พร้อมกับเอ่ยชวนชายหนุ่มรุ่นลูก

“มากินส้มตำนำกันนะโม” (มากินส้มตำด้วยกันนะโม) ขณะสายตานั้นมองไปยังเหล้าขาวขวดใหญ่ที่นะโมถืออยู่ จึงได้แต่คิดในใจ

ซุมนี่กินเหล้าแต่เว็นเลยน้อ (พวกนี้กินเหล้าแต่หัววันเลยนะ) …

“กินเลยครับน้าพาย ผมว่าสิหาไก่มาต้มกินแกล้มเหล้าแหน่ ว่าแต่น้าเพชรมีไก่ให้ต้มบ่ครับ?” (กินเลยครับน้าพาย ผมว่าจะหาไก่มาต้มกินแกล้มเหล้าหน่อย ว่าแต่น้าเพชรมีไก่ให้ต้มไหมครับ?)

สิ้นประโยคคำถามนะโมก็เหลือบมองพลอย ที่เอาแต่นั่งมองเขาอยู่ จึงยักคิ้วให้ด้วยท่าทีกวน ๆ จากนั้นก็เบี่ยงสายตาไปยังพระพายอีกครั้ง

“น้าบ่ฮู้ โมลองไปถามน้าเพชรเบิ่ง” (น้าไม่รู้ โมลองไปถามน้าเพชรดู) พระพายพูดจบนะโมก็เห็นเพชรเดินออกมาจากสวนมะม่วงพอดี ตนกับเพื่อนจึงเดินไปหา ในขณะที่พลอยนั้นนั่งมองนะโมตาไม่กะพริบ กระทั่งแม่ของเธอหันมามองจึงละสายตาจากอีกคน แล้วก้มหน้าก้มตากินส้มตำต่อ

เมื่อเดินถึงเพชรกำลังยืนล้างเท้าอยู่ข้างโอ่ง นะโมก็เอ่ยถาม

“น้าเพชรมีไก่ให้ผมต้มบ่ครับ?” (น้าเพชรมีไก่ให้ผมต้มไหมครับ?)

“บ่ มื้อวานกูหัวแต่ขายไป” (ไม่ เมื่อวานกูเพิ่งขายไป) เนื่องจากมีชาวบ้านมาขอซื้อไก่ เพชรจึงขายไปหมดแล้ว เหลือเพียงไก่ชนที่เขาเลี้ยงไว้เพราะความชอบเท่านั้น

“ผู้ได๋มีแหน่น้า ผมสิซื้อมาเฮ็ดต้มไก่กินแกล้มกะเหล้าขาวแหน่” (ใครมีบ้างน้า ผมว่าจะซื้อมาทำต้มไก่กินแกล้มกับเหล้าขาวหน่อย) สิ้นเสียงบอกกล่าวเพชรก็มองยังเหล้าขาวขวดใหญ่ที่นะโมถืออยู่ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“เดี๋ยวกูโทรถามบักพร้อมให้” (เดี๋ยวกูโทรถามไอ้พร้อมให้)

“ขอบคุณครับ” เมื่อล้างแข้งล้างขาเสร็จเพชรก็เดินเข้าไปในบ้าน เพื่อโทรถามถึงไก่บ้านของลูกชาย ว่ามีตัวไหนที่สามารถให้นะโมเอาไปต้มกินได้ไหม ส่วนก้านเมื่อเห็นเพชรเดินเข้าไปในบ้านแล้ว จึงหันไปเอ่ยถามนะโมที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“มึงไม่ชวนน้าเพชรไปกินเหล้ากับเราบ้าง?”

“น้าเพชรเขาไม่กินเหล้า มึงมีอะไร?”

“เปล่า เพื่อลูกสาวเขาจะไปด้วยไง”

“เดี๋ยวก็โดนผัวพลอยมันกระทืบ”

“เออ กูลืมไปว่าคนสวยมีผัวแล้ว ว่าแต่ไหนวะผัวน้องเขา” เพราะก้านไม่เห็นผู้ชายในบ้านเลยสักคน มีแต่พ่อแม่ของพลอยเท่านั้น ถ้าไม่นับตนกับนะโม

“อยู่แถว ๆ นี้แหละ มึงไม่ต้องสนใจหรอก”

“เออ งั้นเดี๋ยวกูไปรอที่บ้านมึงนะ”

“เออ” เมื่อยื่นเหล้าขาวให้ก้านแล้ว นะโมก็มองเพื่อนของตนเดินเข้าไปในสวนมะม่วง เพื่อลัดไปยังบ้านของตน จากนั้นก็ทิ้งตัวนั่งบนปากโอ่ง เพื่อรอคำตอบจากเจ้าของบ้าน

ขณะกำลังนั่งรอคำตอบจากเพชร นะโมก็มองไปยังพลอยที่นั่งอยู่กับแม่ของเธออีกครั้ง ดวงตาแพรวพราวดูมีเสน่ห์ จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของรุ่นน้อง ที่เห็นกันมาตั้งแต่เธอยังเด็กอย่างพินิจพิจารณา

และได้แต่สงสัยว่าทุกครั้งที่เจอกันในช่วงเทศกาล เขาเอาแต่เมาอย่างเดียวหรือว่าอย่างไร ทำไมถึงไม่เคยสังเกตเลยว่า พลอยนั้นน่ารักน่าเอ็นดูแค่ไหน

ในเวลาที่นะโมกำลังนั่งชื่นชมน้องสาวตัวแสบของเขาอยู่นั้น คนที่เขาหลงใหลก็ช้อนตาขึ้นมอง ทำให้ทั้งสองสบตากัน นะโมจึงส่งยิ้มให้พลอยพร้อมกับขยิบตาให้ ขณะดวงตาคู่นั้นมองเธอไม่ละไปไหนเช่นเดียวกับอีกคน

กระทั่งเพชรเดินออกมานอกบ้าน นะโมจึงละสายตาจากพลอย ไปยังเจ้าของบ้านทันที

“พร้อมว่าจังได๋น้าเพชร?” (พร้อมว่ายังไงน้าเพชร?)

“มันยังบ่รับ เดี๋ยวกูลองโทรใหม่อีกเทื่อ” (มันยังไม่รับ เดี๋ยวกูลองโทรใหม่อีกครั้ง) เพชรเอ่ยบอกนะโมด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะกดโทรหาลูกชายของเขาอีกครั้ง จากนั้นก็ยืนรอสายสักพัก ทว่าคนปลายสายก็ไม่มีทีท่าจะรับ จึงเอ่ยบอกชายหนุ่มรุ่นลูกที่ยืนอยู่ด้านหน้า

“บ่รับ” (ไม่รับ)

“จังซั่นเดี๋ยวผมย่างมาถามใหม่กะได้ครับ” (ถ้างั้นเดี๋ยวผมเดินมาถามใหม่ก็ได้ครับ)

“ขั่นมันโทรกลับมา เดี๋ยวกูโทรบอก” (ถ้ามันโทรกลับมา เดี๋ยวกูโทรบอก)

“กะได้ครับ” (ก็ได้ครับ) จากนั้นเพชรก็ยื่นโทรศัพท์ให้นะโม เพื่อให้อีกคนบันทึกเบอร์ลงในโทรศัพท์ เมื่อเสร็จนะโมก็เดินลัดสวนมะม่วง กลับบ้านของตัวเองทันที...

ทางด้านพลอย เมื่อเห็นนะโมเดินเข้าไปในสวนมะม่วง เธอจึงรีบหันไปหาแม่ของเธอที่กำลังนั่งกินส้มตำอยู่

“แม่เฮ็ดพริกเกลือไว้ให้หนูแหน่เด้อ เดี๋ยวหนูไปเก็บบักม่วงในสวนก่อน” (แม่ทำพริกเกลือให้หนูหน่อยนะ เดี๋ยวหนูไปเก็บมะม่วงก่อน) พูดจบคนตัวเล็กก็รีบใส่รองเท้าแล้วเดินมุ่งตรงไปยังหลังบ้านทันที

ในขณะที่คนเป็นแม่นั่งปั้นข้าวเหนียวอยู่ พอได้ยินลูกสาวบอกเช่นนั้น ก็พูด พึมพำคนเดียว

“กินตำบักหุ่งแสบดากบ่พออีกเนอะลูกกู” (กินส้มตำแสบตูดไม่พออีกนะลูกกู)

ทางด้านเพชรขณะกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน พอเห็นพลอยกำลังเดินมุ่งตรงมาทางตน จึงนึกขึ้นได้ว่าไลลาลูกสะใภ้ของตน อยู่ที่ร้านซ่อมรถกับพร้อม จึงรีบเรียกพลอยแล้วเอ่ยบอก

“น้องพลอยโทรหาเมียบักพร้อมให้พ่อแหน่” (น้องพลอยโทรหาเมียไอ้พร้อมให้พ่อหน่อย) ขณะกำลังจ้องมองแผ่นหลังกำยำของนะโม พอได้ยินเสียงคนเป็นพ่อเอ่ยขึ้น พลอยจึงได้สติละสายตาจากนะโมไปยังเพชร

“พ่อคือบ่โทรเอง?” (ทำไมพ่อไม่โทรเอง?)

“พ่อบ่มีเบอร์ไลลา” (พ่อไม่มีเบอร์ไลลา) สิ้นเสียงเพชรพลอยก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ที่เหน็บอยู่กระเป๋าหลังกางเกงขาสั้น มากดโทรหาไลลาเพื่อนสนิทของเธอทันที ซึ่งใช้เวลาไม่นานไลลาก็รับ พลอยจึงยื่นโทรศัพท์ให้พ่อของเธอคุย

ก่อนจะมองเข้าไปในสวนมะม่วงอีกครั้ง ซึ่งก็ไม่เห็นแผ่นหลังของนะโมแล้ว จึงรู้สึกเซ็งไม่น้อย

พอเพชรคุยธุระเสร็จก็ส่งโทรศัพท์คืนให้พลอย เมื่อรับโทรศัพท์มาแล้วก็เตรียมจะเดินเข้าไปในสวนมะม่วง เพื่อเสี่ยงดูว่านะโมอาจจะยังเดินไม่ถึงบ้าน เมื่อคิดได้เช่นนั้น ขาเรียวเล็กก็เตรียมจะก้าวเดินเข้าไปในสวนมะม่วงทว่า…

“อีหล่าสิไปไส?” (พลอยจะไปไหน?)

“ไปเก็บบักม่วง” (ไปเก็บมะม่วง)

“เดี๋ยวพ่อเก็บมาให้ สิเอาไก่ไปให้บักโมพอดี” (เดี๋ยวพ่อเก็บมาให้ จะเอาไก่ไปให้ไอ้โมพอดี) เมื่อได้ยินเช่นนั้นพลอยก็ไม่รู้จะหาเหตุผลไหนมาอ้าง เพื่อให้ได้เข้าไปในสวนมะม่วง อีกทั้งหากได้เข้าไปก็เท่านั้น เพราะพ่อเธอไปด้วย พลอยจึงเลือกไม่ตอบอะไรกลับไป นอกจากพยักหน้าแล้วเดินกลับไปหาแม่ของเธอที่นั่งอยู่แคร่ไม้…