นะโมพ่ายรัก

นะโมพ่ายรัก 2

ใช้เวลาขับรถไม่นานนะโมก็จอดรถหน้าร้านยายณี พอก้านลงจากรถนะโมก็เอาขาตั้งลง ขณะที่สายตานั้นมองรถมอเตอร์ไซค์ออโต้สีฟ้าคุ้นตาด้านหน้า จากนั้นก็เลือกไม่สนใจก้าวลงจากรถ แล้วเดินกอดคอก้านเข้าไปในร้านค้า

“เอาเหล้าขาวขวดใหญ่เลยนะมึง” ก้านเอ่ยบอก นะโมจึงยกไหล่ขึ้นพร้อมกับตอบกลับไป

“มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว” เมื่อเข้ามาในร้านสองหนุ่มก็เดินไปหาบัวหลานสาวยายณี ที่กำลังคิดเงินให้ลูกค้าอีกคนอยู่ นะโมกับก้านจึงยืนรอ

ในระหว่างที่ยืนรอนัยน์ตาแวววาวของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ก็มองไหล่เล็กของผู้หญิงที่กำลังยืนจ่ายตังค์อยู่ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงยังขาขาวเนียนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นออกมา เห็นเช่นนั้นก็ทำเอาหัวใจของชายวัยสามสิบสองปีกระชุ่มกระชวยไม่น้อย

ขณะนะโมกำลังตกอยู่ในภวังค์ มองหญิงสาวข้างหน้าด้วยแววตาชื่นชม และหลงใหลในทรวดทรงองค์เอวของเธอ ไม่นานก็ได้ยินเสียงก้านกระซิบถามข้างหู

“ใครวะไอ้โม หุ่นดีฉิบหาย ผิวก็ขาว”

“กูไม่รู้” เพราะตัวเขาเห็นเธอเพียงข้างหลังเท่านั้น

ในขณะที่มีความสงสัยเต็มประดาเพราะอยากรู้ว่าใคร ใช่คนที่เขารู้จักหรือเปล่า กระทั่งทนไม่ไหวนะโมจึงจะขยับไปด้านข้าง เพื่อมองหน้าเจ้าของเรือนร่างน่าหลงใหลคนนั้น ทว่าเป็นจังหวะที่เธอจ่ายเงินเสร็จ แล้วหันมาทางด้านหลังพอดี ทำให้เห็นหน้าของเธอชัดเจน

พอนะโมรับรู้ว่าผู้หญิงที่เขาชื่นชมเมื่อครู่คือ พลอย ลูกสาวของเพชร ก็ทำเอาชะงักนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อได้สติก็พูดกับคนด้านหน้าด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ เหมือนเช่นทุกครั้งที่เจอกัน

“ก็คิดว่าสาวที่ไหน ว่าจะจีบสักหน่อย” ทางด้านพลอยขณะยืนนิ่ง เพราะไม่ทันตั้งตัวว่าจะเจอกับรุ่นพี่ที่เธอชอบที่นี่ แต่พอได้ยินคำพูดของนะโม เธอจึงแสร้งทำเป็นพูดเล่น ๆ ทว่าคิดจริง...

“ทำไม เป็นหนูแล้วพี่ไม่กล้าจีบหรือไง?” สิ้นเสียงเล็กนะโมก็หลุดยิ้มในความดื้อและไม่ยอมใครของพลอย จึงตอบกลับไปด้วยท่าทีกวน ๆ

“กล้าอยู่ แต่ย่านอีหล่าหลงอ้ายจนโงหัวบ่ขึ้นนี่แหล่ว กะสิยากอ้ายอีก” (กล้าสิ แต่กลัวพลอยหลงพี่จนโงหัวไม่ขึ้นนี่สิ ก็จะลำบากพี่อีก)

นะโมพูดพร้อมกับยักคิ้วให้พลอย ขณะดวงตาจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มรับกับดวงตากลมโตของน้องสาว อีกทั้งปากนิดจมูกหน่อย ซึ่งดูน่ารักน่าเอ็นดูมาก ยิ่งแก้มสองข้างของพลอยแดงนิด ๆ เหมือนกับว่าเธอเพิ่งขับรถตากแดดมา ก็ยากที่จะละสายตาไปจากเธอได้

“ขี้โม้ ถ้าพี่มั่นใจขนาดนั้น ก็รีบมาทำให้หนูหลงหน่อย หนูอยากโงหัวไม่ขึ้นแล้ว”

“อย่าท้านะ”

“จักเทื่อแหน่ คาแต่เว้าอยู่หั่นล่ะ” (สักที มัวแต่พูดอยู่นั่นแหละ)

“สิจีบกันอีกโดนบ่ รำคาญ” (จะจีบกันอีกนานไหม รำคาญ)

ขณะนะโมกับพลอยยืนเถียงกัน บัวที่ทนฟังอยู่นานจึงพูดด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับกลอกตามองบน พอพลอยได้ยินเช่นนั้นก็ตวัดสายตาไปมองบัว ด้วยท่าทีไม่พอใจ เพราะกำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มกับนะโม แต่กลับโดนเธอขัดจังหวะเสียก่อน

จากนั้นก็หันกลับไปทางนะโม พอเห็นอีกคนจ้องมองเธอด้วยดวงตาเป็นประกาย ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน ก็ทำเอาประหม่าไม่น้อย พลอยจึงเดินเลิ่กลั่กออกไปตั้งหลักข้างนอกก่อน

ซึ่งนะโมเห็นเช่นนั้นก็เค้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ กับความน่ารักของพลอย...

เมื่อมาถึงรถ พลอยก็รีบส่องกระจกดูหน้าของตัวเองทันที พอเห็นว่าหน้ายังสวยเป๊ะอยู่ ก็ระบายยิ้มด้วยความพึงพอใจ อีกทั้งยังชื่นชมคลินิกที่เธอไปมาสก์หน้า เมื่อรู้ว่านะโมจะกลับมาอยู่ที่นี่ ที่ทำให้เธอไม่รู้สึกเสียดายเงินแม้แต่บาทเดียวเลย

หลังจากชื่นชมความสวยของตัวเองจนหนำใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มก็หันไปยังชายหนุ่มที่เธอชอบอีกครั้ง พอเห็นนะโมกับเพื่อนของเขากำลังจะเดินออกมาข้างนอกร้านพลอยจึงเลือกขับรถไปรอนะโมที่บ้าน เพราะรู้ว่ายังไงเธอกับเขาก็ต้องเจอกันที่นั่น ...

ทางด้านนะโมเมื่อเดินออกมานอกร้าน เห็นพลอยขับรถออกไปพอดี ก็ยืนมองกระทั่งคนตัวเล็กขับรถพ้นสายตาจึงยกยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เดินไปคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ ขณะสตาร์ตรถก็ได้ยินเสียงก้านเอ่ยถาม

“ใครวะ?”

“น้อง”

“น้องอะไร กูเห็นมึงกับน้องเขาหยอดกันอยู่”

“หยอดอะไร เล่นกันแบบนี้ประจำ”

“เหรอวะ งั้นมึงแนะนำให้กูรู้จักหน่อยดิ น่ารักฉิบหายเลย” สิ้นเสียงก้านนะโมก็ตอบกลับไปฉับพลัน

“มึงจะอยากรู้จักทำไม พลอยมีผัวแล้ว” ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงตอบออกไปแบบนั้น ทั้งที่ความจริงไม่รู้เลยว่าเธอมีหรือเปล่า พอก้านได้ยินแบบนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ

“ทำไมคนสวย ๆ แม่งรีบมีผัวกันจังวะ?”

“มึงจะขึ้นไหมรถ มัวแต่เพ้อเจ้ออยู่นั่นแหละ” ไม่พูดเปล่ามือหนาบิดคันเร่งเพื่อให้รถอาซีเคลื่อนไปข้างหน้า ก้านจึงรีบตะโกนเรียกนะโม

“เฮ้ย ไอ้โมรอกูด้วย” พร้อมกับรีบวิ่งไปกระโดดนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อน ที่บิดคันเร่งหนียังไงให้เดินเร็วกว่า

“ช้ามึงอะ”

“แก่แล้วยังทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนอีกนะไอ้ห่า”

“แก่แต่แรงยังดีนะครับ” สิ้นเสียงทุ้มมือหนาก็บิดคันเร่งรถอาซีคันเก่า ๆ ที่เจ้าของรถนั้นรักมาก มุ่งตรงไปยังบ้านไม้สองชั้นทันที...