“กินเข้าไปเยอะ ๆ”
เหมือนฝันตวัดสายตาไม่พอใจมองคนตรงข้ามเพราะตั้งแต่ที่เขารังแกเธอในคืนนั้น อคินณ์ก็ทำตัวตามติดเป็นปลิง
เสื้อผ้าและข้าวของของชายหนุ่มถูกย้ายมาที่บ้านหลังใหญ่ได้เกือบหนึ่งเดือนแล้ว และยังเป็นหนึ่งเดือนที่เหมือนฝันต้องเจอหน้าเขาทุกวัน และอคินณ์ยังเทียวขับรถไปรับไปส่งเธอแม้ว่าเติมบุญจะกลับมาแล้วโดยอ้างเหตุผลว่า
‘ไปที่เดียวกันจะใช้สองคันให้เปลืองน้ำมันทำไม ไหนบอกว่าไม่ได้อยากผลาญเงินพ่อฉัน’
เหมือนฝันจึงไม่มีคำจะเถียง...
“มองอะไร”
“ฉันอิ่มแล้ว”
“กินเข้าไปอีก”
“ทำไมคุณต้องมายุ่งด้วย” เสียงหวานแว้ดห้วนเพราะไม่พอใจที่อคินณ์เอาแต่สั่งให้เธอทำนั่นทำนี่
“หรืออยากให้ฉันยัดข้าวเข้าไปในปากเธอเหมือนวันนั้น”
“ป่าเถื่อนที่สุด”
“รู้ก็ดี จะได้เลิกเป็นเด็กดื้อสักที” คำพูดน่ารักที่ออกจากปากหยักช่างไม่เข้ากัน
“ดะ...เด็กดื้ออะไรของคุณ”
“เธอไง” อคินณ์ยกยิ้มพร้อมชี้นิ้วไปทางคนตรงข
