พบรักที่ปลายรุ้ง

**"ไอ้เสี่ยพรมแดน ว่าแล้วเชียว เรื่องดีดีไม่เคยมีในไอ้เสี่ยจั_ไรนี่สักที มึงได้เจอกุแน่" วาจาที่ลั่นออกมาจากปากชายหนุ่มด้วยความแค้นเคือง และมุ่งหมายจะเอาคืน** แม่ต้องตรอมใจตาย พ่อมีครอบครัวใหม่ น้าสาวหายสาบสูญ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เพราะแกคนเดียวไอ้เสี่ยพรมแดน หนอยแกยังบังอาจส่งคนมายิงปืนในถิ่นของฉั๊นอีก ฉั๊นจะเอาคืนแกให้สาสมเลยคอยดู นั่นคือเสียงในห้วงความคิดของแดนไตร "พรมแดน สวัสดิรักษ์" ชื่อนี้เป็นชื่อที่เขาจะจดจำไว้ชั่วลูกชั่วหลาน จะตามจองล้างจองผลาญให้มอดม้วยตายตกตามกัน! สายโทรออก ปลายสาย: ครับนาย คนใน?: สืบประวัติครอบครัวนายพรมแดน ต้องการความคืบหน้าภายในหนึ่งสัปดาห์ ปลายสาย: ได้ครับนาย ____________ ทางด้านปลายรุ้ง "ฮ๊า..สวยจัง"《คิดถึงนะ แล้วปลายจะมาที่นี่อีกน๊า แต่ตอนนี้ปลายต้องไปแล้ว》ปลายรุ้ง สาวสวยในตาชวนฝัน ผมเหยียดตรงสลวย ผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด จมูกเรียวเล็ก ริมฝีปากบางสีส้มอมชมพูเล็กน้อยเพราะเป็นคนผิวเหลือง เอ๊ะ "รู้สึกแปลก ๆ จัง เหมือนมีใครจ้องยังไงก็ไม่รู้ หรือว่าจะเป็น....อึ๋ย...ทันใดนั้นหญิงสาวยกมือขึ้นท้วมหัวโดยอัตโนมัติ พร้อมกับไหว้ไปเรื่อยไม่มีทิศทาง "หนูมาดีนะคะ ไม่ได้คิดร้ายกับใคร อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลย" ว่าเสร็จปลายรุ้งก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่รถยนต์ของตัวเองที่จอดไว้ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร "เฮ๊อ...พรึ่บ ๆ" ปลายรุ้งลูบหน้าอกตัวเองสองสามครั้งคล้ายกำลังปลอบขวัญตัวเองอยู่ แต่ "ปึ่บ...กรี๊ด....ชะ...อื้อ แล้วความรู้สึกของเธอก็ดับวูบลงไป @คอนโดหรูกลางใจเมืองภูเก็ต "นายแน่ใจนะว่าไม่ผิดตัว" "ไม่ผิดแน่ลูกพี่ ตามหลักฐานเป๊ะ ๆ เลย" "เออ ดี เดี๋ยวนายมาก็รู้กัน" "เอ่อว่าแต่ลูกพี่ครับ ผมว่าน่าสงสารแกนะครับ ดูแกไม่มีพิษไม่มีภัยกับใครนะครับ เห็นว่าเพิ่งเรียนจบเอง ออกจะซื่อ ๆ ด้วยซ้ำ" "เออน่ะ เรื่องของนาย ไว้ให้นายมาดูเองเถอะอย่าไปยุ่ง สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ มะออกมาได้แล้ว ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ" ว่าเสร็จทั้งสองก็ออกไปนอกห้อง สักพักใหญ่ ด้านผู้มาเยือนใหม่ ...แอ๊ด... เสียงเปิดประตู ตึ่บ! ตึ่บ! ตึ่บ! เสียงก้าวเดินที่มั่นคงของชายหนุ่มที่ตรงมาทางหญิงสาวที่กำลังหลับใหลจากฤทธิ์ของยาสลบอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง เขาสังเกตเห็นหญิงสาวร่างบอบบางมาก ๆ ที่นอนหลับใหลอยู่นั้น แพขนตางามงอนสีดำขลับ จมูกเรียวเล็ก กลีบปากสีส้มอมชมพูจาง ๆ ผิวสีน้ำผึ้งสว่างสดใส แต่พวงแก้มกลับอมชมพูระเรื่อน่ารักน่ามองไปอีกแบบในสายตาเขา ชายหนุ่มใช้ข้อนิ้วมือไล้ไปตามเรียวจมูก ระเรื่อยไปจนถึงกลีบปากบางเบา ๆ อย่างอดใจไม่ไหว 《นี่เรากำลังหลงเสน่ห์ลูกศัตรูอยู่หรือนี่》ชายหนุ่มได้แต่คิดคำนึงอยู่ในใจคนเดียว ……………………. ทางด้านสาวน้อยผู้โชคร้าย "อื้อ....ปวดหัวจัง" ปลายรุ้งพยายามกระพริบตาเพื่อปรับการมองเห็น ภาพที่เห็นคือ เธอเห็นผู้ชายรูปร่างสูงอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันรอบเอวหมิ่นเหม่ที่กำลังหยิบนั่นจับนี่อยูที่ปลายเตียง "กรี๊ด........." ปลายรุ้งกรี๊ดสุดเสียง "แกเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ออกไป ออกไปนะ ออกไป๊" แดนไตรถึงกับต้องปิดหูตัวเองเพราะทนต่อเสียบแหลมเล็กที่มากระทบโสตประสาทไม่ไหว "นี่เธอจะแหกปากอีกนานมั๊ย แล้วช่วยลืมตาดูหน่อยว่าใช่ห้องเธอหรือเปล่ามั๊ย ดูดีๆ ซิ๊" แดนไตรสวมเสื้อและกางเกงผ้าเนื้อดีอย่างลวก ๆ ทางด้านปลายรุ้งหลังจากจับใจความได้จึงสำรวจไปรอบ ๆ ห้องเลิ่กลั่ก ๆ เหงื่อเริ่มซึมตามเครื่องหน้าและไรผม "ห๊ะ! จริงด้วย งะ..งะ..งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยกมือไหว้ พร้อมกับค่อย ๆ คลานลงจากเตียงทีละน้อย ๆ อย่างหวาด ๆ "หยุด! ใครให้เธอไป?" แดนไตรออกคำสั่งเสียงกร้าว ส่วนอีกคนกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่บนเตียง ..พรึ่บ.. ชายหนุ่มขึ้นคร่อมหญิงสาวเอาไว้อยู่ในท่าที่ล่อแหลม "อ่ะ..ยะ อย่า..! "คำพูดของหญิงสาวถูกกลืนหายไปในลำคอ ได้แต่ตัวสั่นงันงก สองตาเต็มไปด้วยน้ำที่เอ่อเต็มสองตา แดนไตรรู้สึกใจไหวยวบนัยน์ตาไหววูบเพียงชั่วครู ซึ่งสาวเจ้าไม่ทันเห็นมัน และกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม "ฮื่อ ปล่อยหนูไปเถอะ เราไม่เคยรู้จักกัน เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันไม่ใช่เหรอคะ ฮือ.." ปลายรุ้งพรั่งพรูวาจาน่าสงสารพลางเช็ดน้ำตาป้อย ๆ สลับกับยกมือไหว้ขายหนุ่มปลก ๆ "ใช่ เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน แต่พ่อเธอทำไง เธอต้องชดใช้แทนพ่อของเธอ" "หนูไม่รู้คุณพูดเรื่องอะไร พ่อไปทำอะไร ฮือ..." "เพราะพ่อเธอมันเลวไง" "หยุดเลยนะ อย่ามาว่าพ่อฉั๊นแบบนี้นะ แกเป็นใคร พ่อฉั๊นไปทำอะไรให้ แกถึงมาว่าพ่อฉั๊นแบบนี้" ปลายรุ้งเผลอสบถออกมาด้วยความคับแค้นใจซึ่งทำให้อีกคนเดือดดาลมากขึ้น "หึ่ ฉันเป็นคนที่ได้รับผลกระทบจากความเลวระยำของพ่อเธอไง จำไว้ให้ดีล่ะ ฉั๊นชื่อแดนไตร เรืองทรัพย์ไพศาล" "แดนไตรไหนฉั๊นไม่รู้จักหรอก ปล่อยฉั๊นไปเถอะ แล้วฉันจะไม่เอาความอะไรเลย ฉันเพิ่งเรียนจบ ต้องกลับไปทำงานช่วยที่บ้านทำงาน" ปลายรุ้งวิงวอนอีกครั้ง "ฉันจะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่เธอต้องทำให้ฉันพอใจก่อน" ว่าแล้วแดนไตรก็จูบกลีบปากหญิงสาวอย่างรุนแรงและเรียกร้องในคราวเดียวกัน มือแกร่งจับยึดตรึงข้อมือเล็กไว้อย่างมั่นเหมาะ ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงสายตาแห่งความไม่ชอบใจหวาดกลัวของอีกฝ่าย รู้สึกใจไหววูบพิกลเมื่อได้เห็นน้ำตาของสาวเจ้า "จะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรนักหนาของเธอ ห๊ะ?" แดนไตรขู่ตะคอก แต่ก็ยอมปล่อยมือและก้าวลงจากเตียง ออกจากห้องนี้ไปอย่างหัวเสีย "ฮือ ฮึ่ก ฮือ" 《เทวดานางฟ้าทั้งหลาย เจ้าที่เจ้าทางช่วยหนูที ให้เค้าปล่อยตัวหนูไปเถอะ ถ้าหนูออกไปได้หนูจะนำข้าวของมาถวายและทำบุญไปให้ เจ้าประคู๊ณ..ช่วยหนูทีเถ๊อะ..》ปลายรุ้งขอร้องอ้อนวอนสิ่งศักดิ์ในใจ แล้วยกมือไหว้ขึ้นเหนือศีรษะ