1.ความทรงจำที่มิอาจลืมเลือน
1172 คำ
**"ไอ้เสี่ยพรมแดน ว่าแล้วเชียว เรื่องดีดีไม่เคยมีในไอ้เสี่ยจั_ไรนี่สักที มึงได้เจอกุแน่" วาจาที่ลั่นออกมาจากปากชายหนุ่มด้วยความแค้นเคือง และมุ่งหมายจะเอาคืน**
แม่ต้องตรอมใจตาย พ่อมีครอบครัวใหม่ น้าสาวหายสาบสูญ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เพราะแกคนเดียวไอ้เสี่ยพรมแดน
หนอยแกยังบังอาจส่งคนมายิงปืนในถิ่นของฉั๊นอีก ฉั๊นจะเอาคืนแกให้สาสมเลยคอยดู
นั่นคือเสียงในห้วงความคิดของแดนไตร
"พรมแดน สวัสดิรักษ์" ชื่อนี้เป็นชื่อที่เขาจะจดจำไว้ชั่วลูกชั่วหลาน จะตามจองล้างจองผลาญให้มอดม้วยตายตกตามกัน!
สายโทรออก
ปลายสาย: ครับนาย
คนใน?: สืบประวัติครอบครัวนายพรมแดน ต้องการความคืบหน้าภายในหนึ่งสัปดาห์
ปลายสาย: ได้ครับนาย
____________
ทางด้านปลายรุ้ง
"ฮ๊า..สวยจัง"《คิดถึงนะ แล้วปลายจะมาที่นี่อีกน๊า แต่ตอนนี้ปลายต้องไปแล้ว》ปลายรุ้ง สาวสวยในตาชวนฝัน ผมเหยียดตรงสลวย ผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด จมูกเรียวเล็ก ริมฝีปากบางสีส้มอมชมพูเล็กน้อยเพราะเป็นคนผิวเหลือง
เอ๊ะ
"รู้สึกแปลก ๆ จัง เหมือนมีใครจ้องยังไงก็ไม่รู้ หรือว่าจะเป็น....อึ๋ย...ทันใดนั้นหญิงสาวยกมือขึ้นท้วมหัวโดยอัตโนมัติ พร้อมกับไหว้ไปเรื่อยไม่มีทิศทาง "หนูมาดีนะคะ ไม่ได้คิดร้ายกับใคร อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลย" ว่าเสร็จปลายรุ้งก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่รถยนต์ของตัวเองที่จอดไว้ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร
"เฮ๊อ...พรึ่บ ๆ" ปลายรุ้งลูบหน้าอกตัวเองสองสามครั้งคล้ายกำลังปลอบขวัญตัวเองอยู่ แต่ "ปึ่บ...กรี๊ด....ชะ...อื้อ แล้วความรู้สึกของเธอก็ดับวูบลงไป
@คอนโดหรูกลางใจเมืองภูเก็ต
"นายแน่ใจนะว่าไม่ผิดตัว"
"ไม่ผิดแน่ลูกพี่ ตามหลักฐานเป๊ะ ๆ เลย"
"เออ ดี เดี๋ยวนายมาก็รู้กัน"
"เอ่อว่าแต่ลูกพี่ครับ ผมว่าน่าสงสารแกนะครับ ดูแกไม่มีพิษไม่มีภัยกับใครนะครับ เห็นว่าเพิ่งเรียนจบเอง ออกจะซื่อ ๆ ด้วยซ้ำ"
"เออน่ะ เรื่องของนาย ไว้ให้นายมาดูเองเถอะอย่าไปยุ่ง สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมเถอะ มะออกมาได้แล้ว ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ" ว่าเสร็จทั้งสองก็ออกไปนอกห้อง สักพักใหญ่
ด้านผู้มาเยือนใหม่
...แอ๊ด... เสียงเปิดประตู
ตึ่บ! ตึ่บ! ตึ่บ! เสียงก้าวเดินที่มั่นคงของชายหนุ่มที่ตรงมาทางหญิงสาวที่กำลังหลับใหลจากฤทธิ์ของยาสลบอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง เขาสังเกตเห็นหญิงสาวร่างบอบบางมาก ๆ ที่นอนหลับใหลอยู่นั้น แพขนตางามงอนสีดำขลับ จมูกเรียวเล็ก กลีบปากสีส้มอมชมพูจาง ๆ ผิวสีน้ำผึ้งสว่างสดใส แต่พวงแก้มกลับอมชมพูระเรื่อน่ารักน่ามองไปอีกแบบในสายตาเขา ชายหนุ่มใช้ข้อนิ้วมือไล้ไปตามเรียวจมูก ระเรื่อยไปจนถึงกลีบปากบางเบา ๆ อย่างอดใจไม่ไหว 《นี่เรากำลังหลงเสน่ห์ลูกศัตรูอยู่หรือนี่》ชายหนุ่มได้แต่คิดคำนึงอยู่ในใจคนเดียว
…………………….
ทางด้านสาวน้อยผู้โชคร้าย
"อื้อ....ปวดหัวจัง" ปลายรุ้งพยายามกระพริบตาเพื่อปรับการมองเห็น ภาพที่เห็นคือ เธอเห็นผู้ชายรูปร่างสูงอยู่ในชุดผ้าขนหนูพันรอบเอวหมิ่นเหม่ที่กำลังหยิบนั่นจับนี่อยูที่ปลายเตียง
"กรี๊ด........." ปลายรุ้งกรี๊ดสุดเสียง
"แกเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ออกไป ออกไปนะ ออกไป๊" แดนไตรถึงกับต้องปิดหูตัวเองเพราะทนต่อเสียบแหลมเล็กที่มากระทบโสตประสาทไม่ไหว
"นี่เธอจะแหกปากอีกนานมั๊ย แล้วช่วยลืมตาดูหน่อยว่าใช่ห้องเธอหรือเปล่ามั๊ย ดูดีๆ ซิ๊"
แดนไตรสวมเสื้อและกางเกงผ้าเนื้อดีอย่างลวก ๆ
ทางด้านปลายรุ้งหลังจากจับใจความได้จึงสำรวจไปรอบ ๆ ห้องเลิ่กลั่ก ๆ เหงื่อเริ่มซึมตามเครื่องหน้าและไรผม
"ห๊ะ! จริงด้วย งะ..งะ..งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยกมือไหว้ พร้อมกับค่อย ๆ คลานลงจากเตียงทีละน้อย ๆ อย่างหวาด ๆ
"หยุด! ใครให้เธอไป?" แดนไตรออกคำสั่งเสียงกร้าว ส่วนอีกคนกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่บนเตียง
..พรึ่บ.. ชายหนุ่มขึ้นคร่อมหญิงสาวเอาไว้อยู่ในท่าที่ล่อแหลม
"อ่ะ..ยะ อย่า..! "คำพูดของหญิงสาวถูกกลืนหายไปในลำคอ ได้แต่ตัวสั่นงันงก สองตาเต็มไปด้วยน้ำที่เอ่อเต็มสองตา แดนไตรรู้สึกใจไหวยวบนัยน์ตาไหววูบเพียงชั่วครู ซึ่งสาวเจ้าไม่ทันเห็นมัน และกลับมาแข็งกร้าวเหมือนเดิม
"ฮื่อ ปล่อยหนูไปเถอะ เราไม่เคยรู้จักกัน เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันไม่ใช่เหรอคะ ฮือ.." ปลายรุ้งพรั่งพรูวาจาน่าสงสารพลางเช็ดน้ำตาป้อย ๆ สลับกับยกมือไหว้ขายหนุ่มปลก ๆ
"ใช่ เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน แต่พ่อเธอทำไง เธอต้องชดใช้แทนพ่อของเธอ"
"หนูไม่รู้คุณพูดเรื่องอะไร พ่อไปทำอะไร ฮือ..."
"เพราะพ่อเธอมันเลวไง"
"หยุดเลยนะ อย่ามาว่าพ่อฉั๊นแบบนี้นะ แกเป็นใคร พ่อฉั๊นไปทำอะไรให้ แกถึงมาว่าพ่อฉั๊นแบบนี้" ปลายรุ้งเผลอสบถออกมาด้วยความคับแค้นใจซึ่งทำให้อีกคนเดือดดาลมากขึ้น
"หึ่ ฉันเป็นคนที่ได้รับผลกระทบจากความเลวระยำของพ่อเธอไง จำไว้ให้ดีล่ะ ฉั๊นชื่อแดนไตร เรืองทรัพย์ไพศาล"
"แดนไตรไหนฉั๊นไม่รู้จักหรอก ปล่อยฉั๊นไปเถอะ แล้วฉันจะไม่เอาความอะไรเลย ฉันเพิ่งเรียนจบ ต้องกลับไปทำงานช่วยที่บ้านทำงาน" ปลายรุ้งวิงวอนอีกครั้ง
"ฉันจะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่เธอต้องทำให้ฉันพอใจก่อน" ว่าแล้วแดนไตรก็จูบกลีบปากหญิงสาวอย่างรุนแรงและเรียกร้องในคราวเดียวกัน มือแกร่งจับยึดตรึงข้อมือเล็กไว้อย่างมั่นเหมาะ ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงสายตาแห่งความไม่ชอบใจหวาดกลัวของอีกฝ่าย รู้สึกใจไหววูบพิกลเมื่อได้เห็นน้ำตาของสาวเจ้า
"จะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรนักหนาของเธอ ห๊ะ?" แดนไตรขู่ตะคอก แต่ก็ยอมปล่อยมือและก้าวลงจากเตียง ออกจากห้องนี้ไปอย่างหัวเสีย
"ฮือ ฮึ่ก ฮือ" 《เทวดานางฟ้าทั้งหลาย เจ้าที่เจ้าทางช่วยหนูที ให้เค้าปล่อยตัวหนูไปเถอะ ถ้าหนูออกไปได้หนูจะนำข้าวของมาถวายและทำบุญไปให้ เจ้าประคู๊ณ..ช่วยหนูทีเถ๊อะ..》ปลายรุ้งขอร้องอ้อนวอนสิ่งศักดิ์ในใจ แล้วยกมือไหว้ขึ้นเหนือศีรษะ
- ผู้เขียน
