ง่ำๆ~
ปากอิ่มที่ขยับพึมพำไม่เป็นคำกำลังซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นจากแผงอกแกร่ง กว่าจะลากคนตัวเล็กกลับได้ก็แทบเสียเลือด..
ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะคนเมาที่แทบไม่ได้สติเดินขาพันกันจวนจะล้มอยู่ตลอดเวลา
"เนปจูน" ผมก้มลงไปถามคนตัวเล็กที่ยังคงปิดเปลือกตาสนิทอยู่ภายในรถคันหรูของไอ้คินที่โชคดีว่าวันนี้มันเอารถออกมาด้วย
"งื้อ~" เสียงหวานครางรับเบาๆในลำคอก่อนที่เปลือกตาสวยจะค่อยๆขยับลืมตาขึ้นมาช้อนตามองผมช้าๆ
"เห้ย!"
"เชี่ย!" ทั้งผมและไอ้คินต่างอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเนปจูนก็เชิดหน้าขึ้นพร้อมกับปีนขึ้นมานั่งทับหน้าตักแกร่งจนกระทั่งวินาทีต่อมาปลายลิ้นร้อนแตะลงบนปลายจมูกโด่งผมเบาๆ
"อมยิ้ม..." เสียงหวานแผ่วเบาเอ่ยบอกในขณะที่ใบหน้าสวยกลับมีรอยยิ้มฉายชัดออกมาให้ได้เห็น แต่ตอนนี้สติผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
"แฮ่ม~ อยากกินอมยิ้มเหรอ" ผมกระแอมเบาๆแล้วเบือนหน้าหนีไปมองวิวด้านนอกแทน
เกิดมาเคยถูก
