Episode 5
1294 คำ
Episode 5
“ฉันนึกว่านายเป็นคนนิ่งๆซะอีก ที่ไหนได้ใส่ใจคนอื่นกว่าที่คิดนะ” ฉันบอกออกมาก่อนจะเหลือบมองไนท์ที่คอยดูแลฉันตอนฉันอยู่โรงพยาบาล ถึงเขาจะไม่ค่อยมีเวลาว่างแค่ไหนก็อุตสาห์เฉียดเวลามาหาฉัน
แต่ยังไงฉันก็ไม่ได้รู้สึกยินดีสักนิด... แถมแม่ฉันก็ไม่เห็นติดต่อมาเลยสักนิดเดียว เฮ้อ... ถ้าฉันแต่งงานกับไนท์จริงๆแม่คงจะดีใจสินะ แต่ยังไงก็ไม่มีวันแต่งหรอก
ฉันจะต้องทำให้การหมั้นถูกยกเลิก
“ฉันก็เป็นแบบนี้ของฉนมาตั้งนานแล้ว” ไนท์เอ่ยอกมาพร้อมกับยิ้มบางๆให้ฉัน เป็นรอยยิ้มที่บอกไม่ถูกว่าจริงใจหรือเสแสร้งกันแน่ แต่ฉันก็ไม่อาจจะละสายตาไปจากรอยยิ้มนั้นได้
ไม่ได้สิพลอยใส จะหลงกลรอยยิ้มเขาไม่ได้เด็ดขาด!
เพล้ง!
“ว้าย! ขอโทษ” ฉันบอกออกมาอย่างตกใจเมื่อทำแก้วน้ำในมือหล่นแตก (ความจริงก็ตั้งใจเลยแหละ!)
“ไม่เป็นไร ฉันเก็บเอง เธอนอนพักเถอะ พรุ่งนี้จะได้ออกจากโรงพยาบาล”
“อืม ขอบคุณนะ” ฉันยิ้มออกมาบางๆก่อนจะมองไนท์ที่กำลังก้มเก็บเศษแก้ว
แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าฉันออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่นะเขาคงจะทนนิสัยเเย่ๆของฉันไม่ไหวแหงๆ ขนาดนั้นยังทนนิสัยตัวเองอีกด้านหนึ่งไม่ไหวเลย
วันรุ่งขึ้น...
ฉันออกมาจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว และฉันก็กำลังนอนเกือกกลิ้งอยู่ในห้องของตัวเอง หมอประจำตัวของฉันได้บอกว่าอาการซึมเศร้าของฉันร้ายแรงมากขึ้น แต่เขายังไม่ได้บอกแม่ของฉัน เพราะฉันบังคับเขาไม่ให้บอกนั่นเองแหละ
“เฮ้อ... ถ้าฉันกระโดดตึกตายคงจะตายง่ายๆกว่านี้สินะ” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็เป็นวิธีที่ฉันรู้สึกกลัวเหมือนกัน...
ความจริงแล้วฉันอยากตายรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ว่า... เมื่อคิดว่าตัวเองอยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา มันก็ชวนให้อยากฆ่าตัวตายเหมือนกันนะ
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
“คุณหนูค่ะ คุณไนท์ขนของมาเรียบร้อยแล้วค่ะ” เสียงหวานใสของแม่บ้านเอ่ยขึ้น ฉันได้แต่เลิกคิ้วอย่างสงสัย ขนของอะไรกันนะ... ไหนวันนี้เขาบอกว่าอาจจะไม่ว่างมาหาฉันไง เพราะทำงาน
“อืม เดี๋ยวฉันลงไป” ฉันบอกออกมาก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ก็พบว่าไนท์กำลังขึ้นบันไดมา แถมยังถือกระเป๋าลากหลายใบของตัวเองอีก
“นะ...นายมาทำไมที่นี่นะ!!!?” ฉันถามออกมาอย่างสงสัยพร้อมเหลือบมองกระเป๋าของเขา มันเหมือนใส่เสื้อผ้าเอาไว้ข้างในเลยนะ
“อ้าว ฉันยังไม่ได้บอกเธอเหรอว่าจะมาอยู่กับเธอที่นี่” ไนท์เอ่ยขึ้น ทำให้คิ้วของฉันขมวดจนเป็นปม บะ...บ้าน่า! จะมาอยู่ที่บ้านกับฉันเหรอ!!!?
“หมายความว่าไงนะ...”
“แม่ของเธอฝากให้ฉันดูแลเธออยู่ใกล้ๆ แล้วก็พ่อแม่เธอย้ายไปอยู่คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลแล้ว” สิ้นเสียงของไนท์ทำให้โลกทั้งใบของฉันดับมืด พ่อแม่ไปอยู่บ้านของตระกูลใหญ่แล้ว แล้วทิ้งฉันไว้ที่นี่กับไนท์สองคนงั้นเหรอ
จะ...ใจร้ายที่สุด!!!
“ฉะ...ฉันดูแลตัวเองได้ นายไม่จำเป็นต้องมาอยู่ด้วยกันหรอก!” ฉันบอกออกมาอย่างแน่วแน่ ฉันโตแล้วไม่จำเป็นต้องการคนดูแลหรอก
“ถ้าฉันปล่อยให้เธอคลาดสายตาไป เธออาจจะฆ่าตัวตายอีก เพราะงั้นเธอดูแลตัวเองไม่ได้หรอก” ไนท์เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเอง แถมห้องของเขายังอยู่ใกล้กับห้องของฉันด้วย
“บ้าที่สุดเลย!” ฉันพึมพำออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะกัดริมฝีปากบางเล็กน้อย
“เตรียมรถไว้ให้ฉันด้วย ฉันจะออกไปข้างนอก” ฉันบอกแม่บ้านก่อนจะขึ้นไปบนห้องเพื่อเตรียมตัวไปเที่ยว ใช่... วันนี้ฉันนัดเที่ยวกับโมเน่ต์ไว้
“วะ...ว่าไงนะ ไนท์มาเป็นคู่หมั้นของเธอเหรอ!!!” หลังจากที่ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้โมเน่ต์ฟัง เธอก็ดูมีสีหย้าที่ตกใจน่าดู
“คนอย่างหมอนั่นจะมีคู่หมั้นเนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อ แฟนสักคนยังไม่เห็นมี” โมเน่ต์เอ่ยออกมาพร้อมกับจิ๊ปากอย่างหมั่นไส้
“ไนท์ไม่เคยมีแฟนสักคนเลยเหรอ?” ฉันถามออกมาอย่างสงสัย... ชักอยากจะรู้เรื่องของเขาให้มากกว่านี้แล้วสิ เผลอๆจะได้รู้จุดอ่อนของเขา
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ไนท์ไม่เคยเปิดตัวผูห้ญิงคนไหนกับเพื่อนเลยนะ” โมเน่ต์เอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด
“เฮ้อ... ฉันว่าถ้าเราแต่งงานกันจริงๆคนอยู่ยากแล้วละ เพราะฉันก็ไม่เคยมีแฟนสักคนเหมือนกัน” ฉันบอกออกมาตามตรง ตอนนี้ฉันกับโมเน่ต์มาเดินช็อปปิ้งที่ห้าง ฉันไม่อยากอยู่บ้านไงละก็เลยต้องออกมาเที่ยวแบบนี้
“นั่นสินะ... ว่าแต่นั่นพ่อเธอใช่มั้ย” โมเน่ต์เอ่ยขึ้นมาก่อนจะชี้ไปยังผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้ฉันต้องหันไปมองตาม ใช่... พ่อของฉันเองละ ที่โมเน่ต์รู้ก็เพราะว่าเคยเห็นท่านมาก่อนแล้ว
“อืม พ่อฉันเอง เหอะๆ น่าอิจฉาน้องสาวฉันชะมัด” ฉันบอกออกมา ก็เพราะพ่อของฉันอยู่กับน้องสาวของฉันนะสิ เหมือนทั้งสองคนกำลังเลือกซื้อเสื้อผ้ากันอยู่ด้วย
ที่พ่อกับแม่ไปอยู่บ้านใหญ่ของตระกูลคงจะมีความสุขมากกว่าที่อยู่บ้านเล็กกับฉันสินะ... ฉันเป็นพี่สาวคนโตของบ้าน มีน้องสาวเรียนม.6 พวกเราก็อายุห่างกันไม่เท่าไหร่หรอก แต่ความรักที่ได้รับจากพ่อแม่มันต่างกันมาก ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม...
อาจจะเป็นเพราะฉันมันไม่ได้เรื่องทุกอย่างละมั้ง ตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วฉันพยายามทำทุกอย่างให้พ่อกับแม่รัก แต่พวกท่านก็ไม่เคยหนมามองฉันเลย... จนกระทั่งน้องสาวฉันโผล่มา ฉันก็ยิ่งกลายเป็นหมาหัวเน่ามากกว่าเดิม
“ฉันเข้าใจแกนะ มีพี่น้องแบบนี้พ่อแม่มักจะรักน้องคนสุดท้องเป็นธรรมดา” โมเน่ต์เอ่ยออกมาอย่างปลอบใจฉัน ฉันกับยัยนี่ชีวิตไม่ค่อยต่างกันสักเท่าไหร่ เพราะพวกเราก็ค่อนข้างจะมีปัญหาครอบครัวเหมือนกัน
“งั้นฉันกลับก่อนนะแก นี่ก็เย็นมากแล้ว” ฉันบอกออกมาหลังจากมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
“เคๆ กลับดีๆนะ” โมเน่ต์บอกมือบ๊ายบายฉัน ไม่นานนักคนขับรถที่ฉันโทรเรียกก็มารับ
ทันทีที่ฉันก้าวเข้ามาในบ้าน ก็เห็นไนท์ยืนต้อนรับอยู่ นี่เขาอยู่เฝ้าบ้านฉัน ไม่ออกไปทำงานทำการมั้งเหรอ
“ทำไมเธอไปไหนไม่ยอมบอกฉัน!” เสียงทุ้มเข้มของไนท์เอ่ยออกมา
“ฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยเหรอ ฉันอยากไปไหนมันก็เรื่องของฉัน”
พรึ่บ!
จู่ๆไนท์ก็ดึงฉันเข้าไปกอดอย่างไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัว ดะ...เดี๋ยวนะ เขามากอดฉันแบบนี้ทำมั้ยเนี่ย!
“รู้มั้ยฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่”
“.......”
“ต่อไปนี้เธอห้ามไปไหนคนเดียวเด็ดขาด จะต้องมีฉันไปด้วย!!!”
ชีวิตที่ไร้อิสระของฉัน มันยิ่งไร้อิสระมากกว่าเดิมอีกตั้งแต่มีเขา โถ่เอ๊ย!!!
- ผู้เขียน
