Episode 2
1255 คำ
Episode 2
[Knight Talk]
"เงินจำนวนนี้ แม่รับไว้ไม่ได้หรอกจ๊ะ" เสียงหวานใสของผู้เป็นแม่ของผมเอ่ยดังขึ้นอย่างอ่อนหวาน
"แต่ว่าผมตั้งใจทำงานเพื่อเอาเงินนี้มาให้พ่อกับแม่นะครับ" ผมบอกออกมาพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยายามยื่นเงินทำจำนวนไม่น้อยให้กับแม่ของตัวเอง
ผมรบกวนท่านมาตั้งหลายๆเรื่อง พวกท่านส่งเสียเลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งตอนนี้ผมมีงานทำ และมีเงินแล้ว จะให้เงินพวกท่านตอบแทนเพื่อเป็นพระคุณมั่ง จะเป็นอะไรไป... แถมผมยังรู้ด้วยว่าบริษัทที่พ่อแม่ของผมบริษัทอยู่ กำลังจะล้มละลาย...
"ลูกทำงานเก็บเงินไว้ใช้ส่วนตัวเถอะจ๊ะ พ่อแม่มีมากพออยู่แล้ว" แม่ของผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มหวานให้ รอยยิ้มของท่านเหมือนกับนางฟ้า เธอเป็นคนที่แข็งแกร่งและน่าเคารพนับถือ...
"ผมรู้นะว่าบริษัทของพ่อใกล้จะล้มละลาย..." ผมบอกออกมาตามจริง ที่จริงผมไม่อยากพูดเรื่องนี้ให้ท่านได้ยินหรอก แต่มันจำเป็นจริงๆ เพราะผมอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์กับพวกท่านมั่ง
พ่อแม่ผมในปัจจุบันนี้ไม่ใช่พ่อแม่ที่มีสายเลือดเดียวกันหรอกครับ... เขารับผมมาเลี้ยงจากสถานเด็กกำพร้า ใช่... ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของผมเป็นใคร และผมก็ไม่อยากจะรู้ด้วย เพราะว่ารู้ไปก็ยิ่งจะทำให้ผมเกลียดชังคนพวกนั้น เขาทิ้งผมได้ลงคอ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดแท้ๆ!
ทำไมพ่อกับแม่ของผมในปัจจุบันถึงรับผมมาเลี้ยงเป็นลุกบุญธรรมนะเหรอ? ก็เพราะว่าลูกแท้จริงของพวกเขาได้เสียชีวิตไปตั้งแต่ยังแบเบาะนะสิ... ตอนแรกผมก็นึกว่าผมเป็นตัวแทนของเด็กคนนั้น แต่มันไม่ใช่ พ่อแม่รักผมและห่วงใยผมจากใจจริง ท่านตั้งใจเลี้ยงดูผมมาให้เติบใหญ่ ไม่ใช่ตัวแทนเหมือนที่ผมคิดตอนแรก...
พวกท่านรับผมมาเลี้ยงตั้วแต่ตอนผมอายุ 6 ขวบ พอรู้ภาษาได้เลยแหละช่วงนั้น และอีกไม่กี่ปีต่อมา แม่ผมก็ได้ตั้งครรภ์อีกครั้ง แล้วก็ได้มีลูกชายคนเล็ก... ตอนนี้หมอนั่นอายุ20แล้ว ห่างกับผม6ปี
เอาละ มาทำความรู้จักกับผมดีกว่า ผมชื่อไนท์ อายุ26 เป็นคนที่ค่อนข้างจะนิ่งเงียบ เกลียดคนที่อ่อนแอ และผมก็กำลังอยู่ในวัยทำงานแล้ว ผมคอยช่วยทำงานให้กับบริษัทของพ่อที่ใกล้ล้มละลายอยู่ แล้วผมก็เป็นนักดนตรีที่เล่นกีตาร์ในวงBullet Shut ที่ตอนนี้กำลังดังอยู่พอควร ทำให้ผมหาเงินได้เยอะมากกว่าปกติที่เคยเป็น
"ไม่มีทางที่บริษัทเราจะล้มละลายง่ายๆหรอกลุก ไม่ต้องกังวลไปนะ" แม่ของผมเอ่ยบอก สุดท้ายท่านก็ไม่รับเงินที่ผมทำงานมาได้จริงๆ เฮ้อ... ช่างเถอะ ถ้าไม่รับแบบนี้ผมก็ไม่อยากจะฟืนใจท่านอีกแล้ว
"ถ้าแม่มีเรื่องที่อยากให้ผมช่วย ต้องบอกผมนะ" ผมบอกออกมา ไม่นานนักจู่ๆประตูห้องนั่งเล่นก็ถูกเปิดเข้ามา ที่แท้ก็เป็นพ่อของผมนี่เอง
หน้าตาของท่านดูจะเหนื่อยใจเหมือนไปเจอเรื่องอะไรมาอย่างงั้นแหละ... แล้วผมก็พอเดาออกว่าท่านกำลังเครียดอะไร
"พ่อ...." ผมเอ่ยเรียกพ่อของผมที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่
"ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลย บริษัทของฉันติดหนี้ก้อนใหญ่ ใกล้จะล้มละลายแล้ว แถมบริษัทของไอ้บ้านั่นยังไม่ยอมปล่อยกู้ให้ฉันอีก" เสียงทุ้มต่ำของคนวัยกลางคนเอ่ยขึ้นมาอย่างเหนื่อยใจ แถมยังนั่งหน้านิ่งคิ้วขมวดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"คุณคะ... อย่าเครียดไปเลย บริษัทของเรามีเงินสำรองอยู่ไม่ใช่เหรอค่ะ" เสียงหวานใสของแม่ผมเอ่ยขึ้น หน้าตาของท่านดูจะเป็นกังวลไม่เบาเลยละ
"เงินพวกนั้นฉันใช้ไปหมดแล้ว ไม่มีสำรองอีกแล้ว"
"ถ้าเรื่องเงินผมอาจจะช่วยได้นะ..." ผมเสนอออกมาอย่างหาหนทาง ถ้าเป็นผมก็คงจะไหวอยู่หรอกละมั้ง... ถ้ามันไม่ใช่เงินก้อนที่มากมายอะไร
"อย่างแกไม่ไหวหรอก ขนาดฉันยังไม่ไหวเลย" พ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แล้วเงินที่พ่อต้องใช้มันเท่าไหร่... ถ้าทำให้บริษัทไม่ต้องล้มละลายผมจะหามาให้" ผมบอกออกมาอย่างแน่วแน่ ครั้งนี้นี่แหละที่ผมจะทำให้พ่อไม่ต้องลำบากอีกแล้ว ครอบครัวเราจะได้มีความสุข ไม่ต้องทนอยู่กับความทุกข์ทรมาณแบบนี้ แถมน้องชายของผมยังเรียนไม่จบด้วย ไม่ควรให้หมอนั่นมารู้เรื่องแบบนี้
ถ้าเกิดรู้ขึ้นมามีหวังมันคงจะเครียดจนไม่อยากจะทำอะไรแน่ๆ เผลอออกจากมหาลัยอีกต่างหาก เพราะคณะที่น้องผมเรียนค่าเทอมก็แสนจะแพงหูฉี่เลยละ ส่วนมากลูกคนรวยมีตระกูลเรียนกันทั้งนั้น แถมถ้าจำไม่ผิดก็มหาลัยที่โมเน่ต์ เพื่อนของผมเรียนอยู่
"ฉันติดหนี้ยี่สิบล้าน" เสียงทุ้มต่ำของพ่อสายเลือดไม่แท้เอ่ยขึ้นมา มันทำให้ผมช็อคจริงๆ ยี่สิบล้าน... ผมจะเอามาจากไหนว่ะ แถมทั้งชีวิตนี้ผมว่าก็ยากเกินที่จะหาด้วย แค่สิบล้านยังพอว่า!
"มันเยอะใช่มั้ยละ ยังไงฉันคงหามาไม่ได้ง่ายๆแน่" พ่อเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะลอบมองทั่วๆบ้าน บ้านที่ผมอยู่มันเป็นคฤหาสน์ที่แสนจะใหญ่โตพอควร ตระกูลที่รับผมมาเลี้ยงเป็นตระกูลเก่าชื่อดัง จะมีบ้านใหญ่โตขนาดนี้ก็คงไม่แปลก...
"สงสัยจะต้องขายบ้านหลังนี้ทิ้งแล้วมั้ง" พ่อผมเอ่ยออกมาอย่างขำๆ แต่ผมกลับเครียดมากขึ้น
"คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ถ้าขายบ้านหลังนี้เราก็ไม่มีที่ซุกหัวนอนกันแล้ว!" แม่ของผมเอ่ยขึ้น ท่านทำหน้าจะร้องไห้แล้ว
"ผมจะพยายามหาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อเอง แค่ยี่สิบล้านแปปเดียวก็หาได้แล้ว" ผมบอกออกมาอย่างให้ท่านทั้งสองสบายใจขึ้น แต่ไม่เลย... พ่อผมใช้สายตาคมเข้มนั่นมองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ฉันรู้ว่าแกทำไม่ได้หรอกไนท์... ถึงชื่อของแกจะหมายถึงอัศวินยังไง แต่เงินจำนวนนั้นใช่ว่าจะหามาได้ง่ายๆ ยกเว้นแต่แกจะ...." พ่อของผมเอ่ยประโยคนึงออกมา ทำให้ผมถึงกับนิ่งไปเลย แล้วก็ได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเอง...
ผมควรจะทำแบบนั้นสินะ... เพื่อครอบครัวของเรา ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องทำแบบนั้น
ผมไม่มีทางเลือก... เพื่อครอบครัวของผม ผมจะทำให้พวกท่านผิดหวังไม่ได้!
"ครับ ผมจะทำในสิ่งที่พ่อบอก"
"ความหวังของตระกูลเราอยู่ที่แกคนเดียวแล้วนะไนท์"
"ผมจะไม่ทำให้พ่อแม่ต้องผิดหวังแน่นอน"
- ผู้เขียน
